Τι να διαβάσετε στο μετρό

Θυμάστε τη σκανδαλιάρα «Ζαζί στο Μετρό», του Ραιημόν Καινώ, που τη γνωρίσαμε και στην οθόνη, χάρις στον Λουί Μαλ; (Φωτό: http://www.flickr.com/photos/nkpl/).

Υπάρχουν βιβλία για το καλοκαίρι και την παραλία, τίτλοι που είτε λόγω θέματος εκδίδονται λίγο πριν τις θερινές διακοπές είτε λόγω αναγνωστικών-καταναλωτικών συμπεριφορών ενθαρρύνουν την αγορά του βιβλίου την καλοκαιρινή περίοδο. Βιβλία για τις γιορτές (Χριστούγεννα και Πάσχα, με τον Παπαδιαμάντη και τους ρώσσους συγγραφείς να διατηρούν τα πρωτεία).

Βιβλία για σύντομες ή πολύωρες πτήσεις, που προμηθεύεται κανείς βιαστικά από το βιβλιοπωλείο του αεροδρομίου. Βιβλία που βρίσκει κανείς στα βιβλιοπωλεία των πλοίων (ελάχιστα αστυνομικά ανάμεσά τους), αλλά δεν υπάρχουν βιβλία για ταξείδια με το τραίνο (αν και η παγκόσμια λογοτεχνία το ύμνησε αναφανδόν, όπως και το πλοίο), με εξαίρεση κάποιους τίτλους της Άγκαθα Κρίστι, του Έρικ Άμπλερ και τη συλλογή ξένων αστυνομικών διηγημάτων «Έγκλημα στο τραίνο». Εξ άλλου, σε αντίθεση με το εξωτερικό, κανένας σιδηροδρομικός σταθμός στη χώρα δεν στέγασε ένα βιβλιοπωλείο, οι αναγνωστικές και ψυχαγωγικές ανάγκες των επιβατών καλύπτονταν αποκλειστικά από τα περίπτερα και τα κιόσκια.

Ο επιμελής αναγνώστης και τακτικός επιβάτης θα μπορούσε πάντως να καταρτίσει έναν πρώτο κατάλογο από τίτλους για τις μετακινήσεις του με ό,τι αποκαλούμε μέσα σταθερής τροχιάς, τον Ηλεκτρικό, το Μετρό και το Τραμ. Βιβλία, που σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με τα μεταφορικά μέσα, τις συγκοινωνίες και τις μετακινήσεις μέσα στην πόλη ή στα προάστεια, όσο κι αν το επιβατικό κοινό της πόλης έχει εγκαταλείψει προ πολλού τα λεωφορεία και τα τρόλλεϋ.

Το πρώτο βιβλίο που έρχεται στο νου του επιβάτη-αναγνώστη είναι η «Κυρία Κούλα», του Μένη Κουμανταρέα, μία νουβέλλα, στη σκιά της απαράμιλλης «Βιοτεχνίας υαλικών», που, όπως ομολογεί και ο ίδιος, «γράφτηκε κυριολεκτικά στον Ηλεκτρικό», Θησείο-Μοναστηράκι- Ομόνοια -Νέα Ιωνία-Κηφισσιά, όταν ακόμα ο Ηλεκτρικός διέθετε ξύλινα βαγόνια, σκευοφόρους και «καπνιστήριο». Αρκετά πριν, πάντως, είχε φροντίσει ο αξεπέραστος Γιάννης Μαρής να επιλέξει μία θέση στο παράθυρο, στο βαγόνι του Ηλεκτρικού, για να ξετυλίξει το αφηγηματικό νήμα της αστυνομικής του ιστορίας «Ο δολοφόνος φορούσε σμόκιν».

Για το Μετρό όμως, πολλοί τίτλοι ερίζουν για το ενδιαφέρον του αναγνώστη, αρχής γενομένης της σκανδαλιάρας «Ζαζί στο Μετρό», του Ραιημόν Καινώ, που τη γνωρίσαμε και στην οθόνη, χάρις στον Λουί Μαλ, με τη σκανδαλιάρα Κατρίν Ντεμονζώ (αλήθεια, τι απέγινε εκείνο το πειραχτήρι, όταν το παρισινό μετρό λειτούργησε μετά την απεργία;) και τον καλόβολο θείο Φιλίπ Νουαρέ, ενώ τρεις δεκαετίες αργότερα ο Ρενάτο Κούρτσιο, αφού ήδη είχε καταθέσει τα όπλα, θα παραδώσει ένα επίσης υποδειγματικό βιβλίο για τις μετακινήσεις με το Μετρό, που φέρει ακριβώς τον ίδιο τίτλο.

Όμως, ούτε το διήγημα του Χούλιο Κορτάζαρ, «Χειρόγραφο που βρέθηκε στην τσέπη», από τη συλλογή «Αξολότλ», θα πρέπει να λείπει από τη συλλογή του επιβάτη-αναγνώστη, όπως βέβαια και το ανθρωπολογικό δοκίμιο του Μαρκ Ωζέ, «Ξανά στο Μετρό». Τέλος, για το Τραμ, φροντίζει ο Κλωντ Σιμόν να μας παραδώσει μία μελαγχολική νουβέλλα, «ως μεταφορά ενός ξεχωριστού ταξειδιού ανάμεσα στο άλλοτε και το παρόν».

Στα δρομολόγια της μέρας το βιβλίο κάνει κι αυτό τη διαδρομή του: στον Ηλεκτρικό, το Μετρό ή το Τραμ. Ταξιδεύει με τον επιβάτη-αναγνώστη και ταυτόχρονα μας ταξιδεύει μέσα από τις σελίδες του και τους ήχους των μέσων σταθερής τροχιάς (δόνηση-επιτάχυνση-φρενάρισμα).

Καλές διαδρομές και αναγνώσεις.

TAGS :
λογοτεχνία μετρό

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook