Credit: flickr.com/streetwrk/

Από τις τάξεις των “καλών” βγήκαν ακραία νεοναζιστικά/εθνικιστικά στοιχεία που “άρπαξαν” προς στιγμήν την εξέγερση. Credit: flickr.com/streetwrk/

Γίνεται συζήτηση σε μια ομήγυρη – μάλλον “προωθημένων” στα θέματα διεθνών σχέσεων ανθρώπων – για το τι σημαίνει, τι μπορεί να σημάνει προοπτικά για την Ελλάδα και τις ισορροπίες της η ανάφλεξη στην Ουκρανία. Αφού ξεσκαρτάρονται οι πρώτες, μάλλον επιδερμικές προσεγγίσεις, όπως ότι μπορεί να απειληθεί η τροφοδοσία με φυσικό αέριο λόγω συνολικής διατάραξης των ροών της Gazprom, ή ότι μπορεί να υπάρξει “εξαγωγή εξεγερσιακού κλίματος” προς τα Βαλκάνια, αρχίζουν να αναδύονται κάποια πιο ζυγιασμένα πράγματα.

Πρώτον, ότι η επαρχιώτικη Ελληνική λογική να μην πολυκοιτάμε πιο μακριά από τον άμεσο περίγυρό μας (θυμηθείτε το τραγικό εκείνο: “Η Κύπρος κείται μακράν”) αναγκαστικά πλέον υποχωρεί: ό,τι συμβαίνει σε μια ακτίνα ακόμη και μη συνειδητοποιημένης γειτονίας βαραίνει, το είδαμε με Αίγυπτο/Αραβική Άνοιξη, ύστερα με Συρία, ασφαλώς με ρήξη Ισραήλ-Τουρκίας, τώρα με Ουκρανία (=διατάραξη στο λησμονημένο εκείνο template της Σοβιετικής Ένωσης).

Ύστερα, ότι η ίδια η παρακολούθηση – μηντιακή αλλά και “επίσημη” – των πραγμάτων απαιτεί προσοχή: η ευκολία με την οποία πέσαμε στην παγίδα να θεωρήσουμε ότι “οι καλοί Ευρωδιαδηλωτές” στο Κίεβο καταπιέζονταν από τον “κακό, αυταρχικό Γιαννουκόβιτς” τραντάχτηκε όταν από τις τάξεις των καλών βγήκαν ακραία νεοναζιστικά/εθνικιστικά στοιχεία που “άρπαξαν” προς στιγμήν την εξέγερση, ενώ η όντως αυταρχική διακυβέρνηση Γιαννουκοβιτς “πέρασε” ακόμη και στα Δυτικά μήντια την μικρή λεπτομέρεια, ότι… ήταν εκλεγμένη, με παρατηρητές ΟΑΣΕ και όλα τα σχετικά, από αποδεκτές (για μεταΣοβιετική χώρα) κάλπες.

H διατάραξη που έφερε στην εξωτερική πολιτική της Ρωσίας η Ουκρανική κρίση, θέτει πάλι στο στόχαστρο την “άτυπη νέα Γιάλτα”  η οποία είχε προκύψει μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόσχας.

Ακόμη παραπέρα: η βαθύτατη αμηχανία στις αντιδράσεις ΗΠΑ κι ακόμη περισσότερο ΕΕ, με την συνεχή αναφορά σε κυρώσεις του τύπου “μη παροχή βίζας σε αξιωματούχους της Ουκρανίας”, αποτελεί δίδαγμα του πόσο αποσπασματική καταλήγει η ανάγνωση της διεθνούς πολιτικής από “τους δικούς μας” όταν βρίσκεται σε ρευστή, πολλώ μάλλον σε εκρηκτική κατάσταση. Εδώ, προκύπτει και ένα άλλο στοιχείο προβληματισμού: άμα η υπόθεση Ουκρανίας , ακόμη και μη-εκρηκτικά, “ανέβει” σε επίπεδο αντιπαράθεσης ΕΕ-Ρωσίας, πόσο αυτό θα συμπαρασύρει προτεραιότητες που εμάς μας αφορούν, όπως π.χ. της διαχείρισης των δικών μας αδιεξόδων δημόσιου χρέους; Η “Ευρώπη” μπορεί να αρχίσει να αλληθωρίζει αλλιώς. (Δίπλα σ’ αυτό: την είδαμε την περιθωριοποίηση της διαβόητης Ελληνικής προεδρίας στην διαχείριση της κρίσης).

Και φθάνουμε στην τελευταία επισήμανση: η πρόδηλη διατάραξη που έφερε στην εξωτερική πολιτική της Ρωσίας η Ουκρανική κρίση, θέτει πάλι στο στόχαστρο την “άτυπη νέα Γιάλτα”  η οποία έχει/είχε προκύψει μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόσχας, την οποία π.χ. δεν διατάραξαν οι κρίσεις στην Γεωργία. Η κάθε πλευρά διατηρεί την σφαίρα επιρροής της (και η ΕΕ βολεύεται δίπλα στη Αμερικανική). Αμα λοιπόν η Μόσχα οριστικά θεωρήσει ότι λόγω Κιέβου η ίδια αμφισβητείται μετωπικά, πόσο θα μπορούσε να επαναδιεκδικήσει ρόλο στην περιοχή Ελλάδας-Κύπρου-Τουρκίας-Ισραήλ-Συρίας κοκ. υπό νέα ανάγνωση του χάρτη;

Ήδη με την φυγή του Προέδρου Γιανουκόβιτς και την απελευθέρωση της Γιούλια Τιμοσένκο τις τελευταίες ώρες, ο από βορράν “προστάτης” του Κιέβου έχει δεχθεί ένα σημαντικό πλήγμα. Που δεν θα μείνει αναπάντητο μετά την τελετή λήξης των Ολυμπιακών του Σότσι.

Κάπου εκεί, η συζήτησή μας τέλειωσε. Χωρίς αναφορές σε οικονομικές συναλλαγές, ή την προ ετών ιδιότυπη Ουκρανική μετανάστευση.

Διαβάστε ακόμα: Η απογοήτευση από το «ξανθόν Γένος»

Ο Αντώνης Παπαγαννίδης είναι δημοσιογράφος

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top