Αλέξης Τσίπρας

Φωτογραφία: Les Meyers

Τώρα που η Κυβέρνηση Σαμαρά/Στουρνάρα (διότι περί αυτού πρόκειται) «κέρδισε» στο bras-de-fer με την απεργία των καθηγητών στις Πανελλαδικές, και πάει για καλοκαίρι, τώρα που το ταξίδι της Κίνας τής έφερε «εικόνα» και που ο διεθνής Τύπος γράφει θετικές γνώμες για το μέχρι χθες «μαύρο πρόβατο-Ελλάδα», η προσοχή πάει να απομακρυνθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θα ’πρεπε. Και τούτο όχι μόνο λόγω των Συνεδριακών προοπτικών του…

Αξίζει/χρειάζεται να έχει παρακολουθήσει κανείς βήμα προς βήμα την προσέλευση του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ προς τον χώρο της εξουσίας. Η δημόσια προσοχή, ύστερα η άνοδος, ύστερα η επιτυχία στις κάλπες, ύστερα η ψιλο-κυριαρχία στον δημόσιο λόγο διεκδικήθηκε με την ριζοσπαστικότητα, με την αντιΜνημονιακότητα, με την υπόσχεση ότι «όλα θα επανέλθουν εκεί που τα αφήσαμε» (στο 2010, στο 2008, κάπου πίσω πάντως) , με βάση την πεποίθηση ότι η Γη είναι επίπεδη. Όσο πλησιάζει η ώρα της εξουσίας, που στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης πάντα χάνεται από τον «απέναντι», δεν κερδίζεται από τον νικητή –πλην του 1975, του 1981, άντε και του 1996…–, εμπεδώνεται η συνειδητοποίηση του ότι η Γη όχι μόνον είναι στρογγυλή, άσε που μάλλον και γυρίζει γύρω από τον Ήλιο: αυτό, Συνεδριακά πώς αποτυπώνεται;

Τι εννοούμε; Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ γνωρίζει και αναγνωρίζει ότι και η πραγματικότητα έχει βάρος (όσο κι αν εσύ την περιγράψεις «αλλιώς»: π.χ. το 1.200.000 ανέργων δεν βρίσκει δουλειά –πληρωνόμενη δουλειά– με Diktat), αλλά και το διεθνές σύστημα μέσα στο οποίο κινείσαι είναι αυτό που είναι, όχι εκείνο που θέλεις/εκείνο που πρέπει (όσο κι αν αυτό είναι «κακό», λάθος, απαράδεκτο: π.χ. διαπραγμάτευση με τον απέναντι έχει νόημα μόνον άμα συνειδητοποιείς ποιος και τι είναι ο απέναντι, πώς λειτουργεί κλπ.).

Ο κίνδυνος –κατά Τσίπρα– είναι «μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ χάσει την ψυχή του, τον ριζοσπαστισμό του».

Αυτό έφερε η σειρά ταξιδιών/επαφών/συμμετοχών των Συριζαίων, και ιδίως του Αλέξη Τσίπρα, από την συνάντηση με Σόιμπλε και τις ημέρες των Χριστουγέννων σε Βραζιλία/Βενεζουέλα μέχρι την τριβή με το ακαδημαϊκό, διπλωματικό-μηντιακό κατεστημένο των ΗΠΑ και στο LSE (θυμάστε;). Το είδαμε να αποκρυσταλλώνεται, αυτό, και στην Αθήνα όπου το μεταΚεϋνσιανό, έμπνευσης Hyman Minski, Levy Economics Institute (η εμμονική αναζήτηση της σταθερότητας λειτουργεί αποσταθεροποιητικά. η διέξοδος από τις μείζονες κρίσεις απαιτεί «μεγάλο Κράτος, μεγάλες Τράπεζες») ήρθε να συνεργασθεί με το ΙΝΕΡΠΟΣΤ (των σοσιαλιστικής έμπνευσης, «υπό ελληνικές συνθήκες» όμως, αναζητήσεων της δεκαετίας του ΄80).

Εκείνο που προσέφεραν στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ παρόμοιες εκθέσεις στον «έξω κόσμο» ήταν μια περιβάλλουσα για τις προσεγγίσεις του. Ο Dani Rodrik, του Harvard, περιέγραψε την προσέγγιση που ακολούθησε η Ευρώπη στην χρηματοπιστωτική κρίση/κρίση χρέους ως «πείραμα επιστροφής στον Κανόνα Χρυσού του 19ου αιώνα, υπό συνθήκες 21ου», πείραμα που είναι καταδικασμένο όχι μόνο να αποτύχει αλλά και να δημιουργήσει ιστορικού μεγέθους αδιέξοδα. O James Galbraith, του Levy και του U.of Texas, κατήγγειλε την στραβή/wrongheaded και εκδικητική/vindictive στάση των Ευρωπαίων, Τροϊκανών κοκ έναντι της Ελλάδας, συνιστώντας την στοχευμένη απόρριψη (από μέρους των Ελλήνων) κάποιων αιτημάτων της Τρόικας, με την λογική ότι «και λίγες νίκες, θα βοηθούσαν στην ανάκτηση του αυτοσεβασμού».

«Καλή η περιβάλλουσα», θα σκεφθείτε, «αλλά εμείς τι θα κάνουμε τελικά;» Πρώτα, τα υψηλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ –Γ. Δραγασάκης, Γ. Μηλιός, Γ. Σταθάκης, Ευ. Τσακαλώτος– βγήκαν στο προσκήνιο μπροστά σ’ ένα φόντο διεθνοποιημένο, πάντως όχι στο γνώριμο σκηνικό ελληνοελληνικού σκυλοκαυγά. Ύστερα, αναζήτησαν «πατήματα» για την άσκηση πρακτικής. Όλοι πια –ακόμη και οι Τροϊκανοί…– συμφωνούν ότι χωρίς αναπτυξιακή επαναδρομολόγηση, η ελληνική περίπτωση πάει για basket case. Όμως μια επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας θα χρειαζόταν κάτι σαν 10-15 δις ευρώ ετησίως σε επενδυτική ένεση τα επόμενα 4-5 χρόνια, ή πάλι «το ισοδύναμο ενός Σχεδίου Μάρσαλ 45-50 δις ευρώ» (Δ. Παπαδημητρίου, του Levy Institute). Παρόμοια μεγέθη, μην ξεγελιόμαστε, δεν κινητοποιούνται από εσωτερικούς πόρους, ούτε από τα διάφορα ΕΣΠΑ, που θριαμβικά «κερδίζουν στις Βρυξέλλες» οι Πρωθυπουργοί υπό το μηντιακό χειροκρότημα, ούτε τα φέρνουν πίσω από Κίνα έτσι απλά. Παρόμοια μεγέθη κινητοποιούνται μόνο από μεγάλους παίκτες, διεθνείς –κρατικούς θα τους προτιμούσε βέβαια ο Γ. Δραγασάκης, αλλά και οι «μεγάλοι, σοβαροί ιδιώτες» κατά τι διαφέρουν; Ποιος αναλύει τι ακριβώς είναι η Cosco ή η Gazprom, η Total ή η Sintez, η RWE ή η Fosun; Και σε τι ακριβώς διαφέρει η μεγάλη ιδιωτικοποίηση στην ενέργεια ή τις μεταφορές ή τα logistics ή στην ανάπτυξη ορυκτού πλούτου από την από κοινού επενδυτική ανάπτυξη τέτοιων τομέων (όπου το υπερήφανο Δημόσιό «μας» βάζει τους πόρους και τις άδειες, ο ξένος επενδυτής τα κεφάλαια, την πρόσβαση στις αγορές και το management;). Α, ναι, στην υπόθεση των υδρογονανθράκων βάζει και την ασπίδα: ιδιωτική ήταν η Noble στην Κύπρο, πλην τα ισραηλινά F-15 ήταν που «ξύρισαν» τα ραντάρ στις τουρκικές φρεγάτες…

Επιστροφή, όμως, στην πολιτική: άλλωστε μόνον έτσι έχει ενδιαφέρον ή όποια χρησιμότητα η ξενάγηση στην στέππα της οικονομίας. Ήδη ο Δραγασάκης καλούσε σε «αναζήτηση «κοινών τόπων» δράσης, με κριτήριο τις ανάγκες του σήμερα και του αύριο, όχι τις διαφορές ή τις προκαταλήψεις του παρελθόντος». Τι το πιο πολιτικό; Ο Αλέξης Τσίπρας πάλι εξηγούσε ότι «η συμμαχία των μεσοστρωμάτων» στην Ελλάδα του 2010 και ύστερα «με την αστική τάξη», έρχεται πλέον να αντικατασταθεί με «συμμαχία των μεσοστρωμάτων οι οποίοι πιέζονται, με τους μη-προνομιούχους»: αυτό ακριβώς είναι που έρχεται να διεκδικήσει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Το παράδοξο, εδώ, είναι ότι στην Ελλάδα του 2012 κοινοβουλευτικά φάνηκε να υπάρχει αδυναμία σχηματισμού πλειοψηφίας στα αριστερά: αυτό λοιπόν μπορεί να ξεπεραστεί μόνο με το άνοιγμα προς συμμαχίες. Ο κίνδυνος –κατά Τσίπρα– είναι «μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ χάσει την ψυχή του, τον ριζοσπαστισμό του». Όσο για την πρόκληση που έχει μπροστά του –αναμενόμενο, ετούτο– είναι να τολμήσει, δηλαδή να μην φοβηθεί μπροστά στις ευθύνες της διακυβέρνησης.

Κάπως έτσι βαδίζει λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ (γι αυτό προφανώς και η επιμονή να συνηθίσουμε το «Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο») στο ραντεβού με την εξουσία. Μεσολαβεί, βέβαια, η Συνεδριακή διαδικασία του με όλη την ταραχή που φέρνει…

Ο Α.Δ. Παπαγιαννίδης είναι δημοσιογράφος.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top