Χρόνια πολλά, mr. Andro!

Το Andro φέρει τη σχεδιαστική υπογραφή των διεθνούς φήμης Designers United, με έδρα τη Θεσσαλονίκη.

Ξεκίνησα να δουλεύω στα περιοδικά στην αρχή της δεκαετίας του ’90, τα προϊστορικά χρόνια του λεγόμενου λαϊφστάιλ.

Τότε δεν είχαμε facebook, δεν είχαμε internet και δεν είχαμε καν κομπιούτερ.

Γράφαμε τα κείμενα στο χέρι και τα δίναμε σε μια εταιρεία δακτυλογράφων που νομίζω λέγονταν Typeset. Θυμάμαι κάθε μέρα έρχονταν ένας τύπος με κοτσίδα καβάλα σε μια εντούρο μηχανή, και έπαιρνε το φάκελο με τα χειρόγραφα.

Σύντομα αυτό άλλαξε, μας έφεραν υπολογιστές και υποθέτω ότι σε κάποιους μήνες ή λίγα χρόνια μετά, η Typeset θα έβαλε λουκέτο.

Τότε, απολύθηκε από το περιοδικό που δούλευα και ένα σημαντικό στέλεχος, που είχε θέση ευθύνης στην μαρκίζα, στην ταυτότητα του περιοδικού, κάτω από τον art director: Η «υπεύθυνη Macintosh».

Βλέπετε, πριν είκοσι χρόνια ακόμα και οι γραφίστες έφτιαχναν τις μακέτες στο χέρι. Με κοπίδι και κόλλα UHU. Η «υπεύθυνη Macintosh», αληθινός Προμηθέας ανάμεσα στους χειρώνακτες, τις περνούσε σε κάποια πρώιμη έκδοση του Quark για να πάνε για φιλμ.

Αφού μας έφεραν υπολογιστές και εκσυγχρονίστηκε η διαδικασία εκτύπωσης -έγιναν αρκετές επενδύσεις στον τομέα αυτό στην Ελλάδα-, οι μεγαλομανείς εκδότες έβαλαν στόχο να φτιάξουν ελληνικά περιοδικά ισάξια με τα αμερικάνικα ή τα αγγλικά, ούτε καν τα βελγικά ή τα πορτογαλικά, και σε κάποιο βαθμό τα κατάφεραν.

Παράλληλα ανέλαβαν να εκπαιδεύσουν τον Έλληνα στα νέα καταναλωτικά ήθη και επίσης τα κατάφεραν τουλάχιστον σε ένα πρώτο, επιφανειακό επίπεδο, με τα γνωστά παρδαλά αποτελέσματα.

Έτσι έζησα την άνοδο, την άνοδο και την άνοδο, και βέβαια τη δίκαιη εν πολλοίς πτώση των περιοδικών.

Παρότι εγώ και η ομάδα μου δεν καλύπταμε κοσμικά, τσόντες, πρωινάδικα,κλπ. συντηρούμασταν από ένα σύστημα αναντίστοιχο προς τις δυνατότητες και τις ανάγκες της αγοράς.

Νομίζω πως ήμασταν η μόνη χώρα που χωρίς να έχει βιομηχανία θεάματος (Χόλιγουντ, Μπόλιγουντ) ή βιομηχανία μόδας όπως η Γαλλία, η Αμερική, η Ιταλία, εκδίδονταν τόσο φιλόδοξα και ακριβά στην παραγωγή τους περιοδικά. Μιλάμε για φωτογραφήσεις εκτός Ελλάδας που μπορεί να κόστιζαν 10.000 ευρώ ή για εικόνες πρακτορείου που κόστιζαν έως 1.000 ευρώ η μία. Και δεν μπορώ καν να υπολογίσω όλα τα άλλα έξοδα μιας σπάταλης συνήθως εταιρείας.

Ο κόσμος των περιοδικών δεν κατάφερε να επιβιώσει όταν στέρεψαν τα δανεικά, και ήταν ένα από τα πρώτα θύματα της κρίσης. Αρχικά με περικοπές μισθών και μπάτζετ που ξεπερνούσαν το 50%, και στη συνέχεια με απανωτές πτωχεύσεις.

Όμως η εποχή του λεγόμενου λαϊφστάιλ άφησε σαν παρακαταθήκη μια κουλτούρα καινοτομίας στα μήντια, μια γενιά που μεγάλωσε εκτιθέμενη σε αυτή την αισθητική με τα καλά και τα κακα της και βέβαια πολλούς ταλαντούχους ανθρώπους χωρίς εργασία, έτοιμους να δοκιμάσουν την τύχη τους στο ίντερνετ.

Όταν μείναμε άνεργοι από τα περιοδικά, ήμασταν ηλεκτρονικά αναλφάβητοι. Καλομαθημένοι στην πολυτέλεια της μηνιαίας έκδοσης που μας εξασφάλιζε τα προς το ζην, δεν είχαμε καθίσει ποτέ να ασχοληθούμε με το αντικείμενο.

Με αρκετή αφέλεια και μπόλικο ενθουσιασμό, αποφασίσαμε να μεταφέρουμε το know how και την ποιότητα του εντύπου στο διαδίκτυο παράγοντας πρωτογενές περιεχόμενο για τον σκεπτόμενο αναγνώστη της νέας, πλέον, εποχής.

Τι σημαίνει πρωτογενές περιεχόμενο; Σημαίνει ότι γράφουμε μόνοι μας τα άρθρα ή παραγγέλνουμε αποκλειστικά άρθρα από αξιόλογους παραγωγούς περιεχομένου που δεν μπορείς να βρεις πουθενά αλλού.

Δεν κάνουμε αναδημοσιεύσεις, δεν κλέβουμε, δεν μεταδίδουμε ειδήσεις της συμφοράς κάθε πέντε λεπτά για το κυκλοφοριακό, το θάνατο του Ασλάνη, το χαστούκι του Κασιδιάρη ή το γάμο της Μενεγάκη.

Όμως, το πρώτο μάθημα που πήρα online είναι ότι εσύ μπορεί να πηγαίνεις με το σταυρό στο χέρι, όμως άλλες ιστοσελίδες δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να σε κλέψουν. Υπάρχουν χιλιάδες websites που ζουν παρασιτικά, ροκανίζοντας τον κόπο των άλλων. Ακόμα και ορισμένα από τα μεγαλύτερα ελληνικά σάιτ, με πολλαπλάσιο μπάτζετ και επισκεψιμότητα από το δικό μας, μας κλέβουν ανερυθρίαστα. Γιατί μπορούν.

Δεν ισχύει ότι έχουν το δικαίωμα να το κάνουν με μια απλή αναφορά στην πηγή. Αληθεύει όμως ότι δεν μπορείς να κάνεις πολλά γι αυτό. Όχι επειδή δεν θα δικαιωθείς τελικά αν τους κυνηγήσεις (υπάρχει και δικαστικό προηγούμενο υπέρ του Δημήτρη Παπαδημητριάδη, εκδότη του maga.gr), αλλά διότι αν αποφασίσεις να ψάχνεις ποιος σε κλέβει, να στέλνεις προειδοποιητικά email, κατόπιν εξώδικα κλπ., δεν θα σου φτάνει το 24ωρο για να κάνεις μονάχα αυτό.

Όταν βγήκαμε στον αέρα στις 27 Μαΐου του 2013 ήμασταν από τα ελάχιστα αν όχι το μόνο website που, χωρίς να συνδέεται με κάποιο περιοδικό ή εφημερίδα και εξαιρώντας φυσικά «μικρότερους» ανεξάρτητους bloggers, δημοσίευε αποκλειστικά πρωτογενή άρθρα.

Στους 12 μήνες που μεσολάβησαν είδαμε νέους παίκτες να ακολουθούν αυτή την «ενάρετη», ας την πούμε, γραμμή. Οι περισσότερες νέες προσπάθειες σε αυτή την κατεύθυνση είναι πολύ αξιόλογες, ιδιαιτέρως η μια εξ αυτών (οι φίλοι που τη δημιούργησαν γνωρίζουν καλά ότι αναφέρομαι σε αυτούς). Αυτή η εξέλιξη συνιστά ένα ποιοτικό άλμα και μας γεμίζει αισιοδοξία -πιστέψτε με, δεν το γράφω υποκριτικά. Μας συμφέρει να μην είμαστε μοναχικοί καβαλάρηδες, αλλά να πρωτοστατήσουμε στην εξυγίανση της αγοράς. Στόχος είναι να εκτιμηθεί περισσότερο και εμπορικά αυτό που και εμείς ευαγγελιζόμαστε.

Διότι το δεύτερο που έμαθα στο διαδίκτυο είναι ότι η διαφημιστική δαπάνη δίνει προτεραιότητα στο ποσοτικό παρά στο ποιοτικό στοιχείο. Επειδή ο αριθμός των επισκεπτών είναι απολύτως μετρήσιμος, η αγορά ακολουθεί τη ροή τους, συχνά προσπερνώντας τα ποιοτικά τους χαρακτηριστικά που είναι δυσκολότερο να μετρηθούν.

Αυτό ευτυχώς αλλάζει σταδιακά, καθώς μέσω των λογαριασμών που όλο και περισσότεροι διατηρούν στη Google (drive, email κλπ), ο κολοσσός του διαδικτύου συλλέγει δημογραφικά και άλλα χαρακτηριστικά των χρηστών.

Επίσης, η Google διεθνώς, επεξεργάζεται τρόπους να αναδεικνύει αλγοριθμικά το πρωτογενές περιεχόμενο. Ακόμα και στην Ελλάδα οι υποψιασμένοι πελάτες και οι πιο σύγχρονες διαφημιστικές εταιρείες αντιλαμβάνονται ότι το πρωτογενές περιεχόμενο έχει πολύ μεγαλύτερη αξία για να καθρεφτιστεί το μπάνερ τους ή και να αγοράσουν πρωτογενές περιεχόμενο μέσω πληρωμένων άρθρων, τη λεγόμενη «ιθαγενή διαφήμιση» (native advertising).

Στο τέλος της ημέρας, όπως είπε ο θείος Μπεν στον ανιψιό του Πίτερ Πάρκερ -δηλαδή στον Σπάιντερμαν: « With great power comes great responsibility». Αυτό σημαίνει ότι όλοι όσοι έχουμε τη δύναμη της δημοσίευσης στην άκρη των δακτύλων μας, έχουμε και μια μεγάλη ευθύνη. Δεν μπορούμε να γράφουμε ό,τι μας καπνίσει αδιαφορώντας για την ουσία του, ούτε να κλέβουμε τη δουλειά των άλλων.

Γιατί λοιπόν αυτό γίνεται κατά κόρον; Το τρίτο πράγμα που έμαθα είναι πως το ίντερνετ είναι ένα αχόρταγο θηρίο που όσο το ταΐζεις, τόσο του ανοίγεις την όρεξη. Καταπίνει αμάσητη την ύλη και ποτέ δεν τη χορταίνει. Αυτός είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο πολλοί κλέβουν την μπουκιά των άλλων, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι διαπράττουν σοβαρή παρανομία.

Συνέχεια του προηγούμενου είναι το τέταρτο πράγμα που κατάλαβα, ότι ο αναγνώστης έχει πολύ χαμηλό δείκτη προσοχής και διψάει για επικαιρότητα. Με το ήσυχο, «τυπογραφικό» μας interface, τη διαχρονική ύλη που πατάει σε αξίες και δεν επηρεάζεται από την ατζέντα της κάθε μέρας και με ορισμένα μακροσκελή κείμενα δεν ικανοποιούμε πάντα τη δίψα του κοινού για συνεχή ενημέρωση.

Βεβαίως, το καύχημά μας είναι ότι έχουμε αποκτήσει ένα πιστό κοινό ανώτερου μορφωτικού επιπέδου και αγοραστικής δύναμης που ενδιαφέρεται πραγματικά για την ποιοτική μας ύλη και δεν χαζολογάει σερφάροντας για προσφορές και τσόντες. Σταδιακά όμως έχουμε αρχίσει να δημοσιεύουμε ορισμένα πιο ανάλαφρα θέματα και σκοπεύουμε να ενσωματώσουμε περισσότερα στοιχεία της επικαιρότητας στην ύλη μας, χωρίς ποτέ να αλλοιώσουμε το DNA μας.

Το πέμπτο μάθημα που πήρα ήταν ότι το ίντερνετ είναι ατέλειωτο, σαν το σύμπαν. Επειδή διαστέλλεται (εξυφαίνεται εν προκειμένω) διαρκώς. Ο παγκόσμιος ιστός αναπτύσσεται τείνοντας προς το άπειρο.

Συνηθίζουμε να λέμε ότι έχουμε πολλά σημεία πώλησης Τύπου στην Ελλάδα, περίπτερα, ψιλικατζίδικα. Πολλά περιοδικά και πολλές εφημερίδες. Σκεφτείτε μονάχα τις αθλητικές εφημερίδες που κρέμονται στα περίπτερα, σε αντίθεση με χώρες όπως η Γαλλία (με την Equipe) ή την Ιταλία (με την Corriere dello Sport) που έχουν μόλις έναν κραταιό τίτλο η κάθε μια.

Όμως στο διαδίκτυο οι ιστοσελίδες είναι κυριολεκτικά αμέτρητες και τα σημεία επαφής με το κοινό σου αχαρτογράφητα. Επειδή το κατώφλι εισόδου είναι εξαιρετικά χαμηλό (ο καθένας μπορεί να στήσει μια σελίδα γρήγορα και συχνά εντελώς δωρεάν) είναι αδύνατο να προβλέψεις τον ανταγωνισμό σου. Είσαι καταδικασμένος να τρέχεις συνέχεια πίσω από την ουρά σου. Και να ποστάρεις μανιωδώς στο facebook, που είναι το «περίπτερο» του web.

Το έκτο που έμαθα είναι ότι τα social media δεν είναι μια τάση του ίντερνετ. Είναι το ίδιο το ίντερνετ. Τα εκατομμύρια των παραποτάμων του διαδικτύου συναντιούνται στην κοινή κοίτη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης απ’ όπου φιλτράρονται. Αν δεν έχεις ένα γερό στασίδι στο facebook, στο twitter και στα άλλα μέσα, είσαι αόρατος.

Όμως με σχεδόν διεστραμμένη επιμονή, η διοίκηση του facebook προβαίνει σε τακτικές αλγοριθμικές προσαρμογές που μειώνουν το βεληνεκές των posts. Ο σκοπός είναι να αποσυμφορηθεί το μποτιλιάρισμα στο timeline των χρηστών, αλλά κυρίως να υποχρεώσει τους κατόχους επαγγελματικών σελίδων, όπως εμείς, να πληρώσουν για να αγγίξουν ένα μεγαλύτερο κομμάτι του δικού τους ακροατηρίου το οποίο δεν είναι καθόλου δεδομένο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μειώνεται η απήχηση κάθε ανάρτησης, παρότι αυξάνονται οι followers στη σελίδα. Αδιέξοδο;

Οι εκδοτικές επιχειρήσεις είναι εξαρτημένες, σαν πρεζάκια, από τους μεγάλους κόμβους δημοσίευσης που είναι πλέον το facebook και το twitter. Αναγκαστικά, πολλοί οδηγούνται στη «λύση» της ανάρτησης ανόητων ειδήσεων για να τραβήξουν την προσοχή του κοινού. Δημοσιεύοντας ύλη που έχει ελάχιστη ή καθόλου σχέση με την αρχική τους αποστολή, ή κλέβοντας την ύλη άλλων, όπως είδαμε παραπάνω. Έτσι όμως απαξιώνουν σταδιακά το ίδιο τους το προϊόν.

Συμβαίνει λοιπόν το παράδοξο, οι παραγωγοί περιεχομένου να εργάζονται για λογαριασμό των social media. Να σπάνε το κεφάλι τους για να βρουν ολοένα περισσότερες και πιο ευρηματικές αναρτήσεις για να κρατούν την κεντρική ροή πληροφοριών διαρκώς ανανεωμένη. Ειδικά το facebook έχει πετύχει κάτι μοναδικό στην εμπορική ιστορία: Όχι μόνο να δουλεύουν γι αυτό δωρεάν ταλαντούχοι άνθρωποι τους οποίους δεν ξέρει και δεν θα γνωρίσει ποτέ, αλλά επιπλέον να πληρώνεται γι αυτό.

Το τελευταίο που έμαθα και φέρει μια νότα αισιοδοξίας, είναι πως η μεγάλη δύναμη παραμένει στα χέρια του ίδιου του χρήστη, μέσω του sharing. Οι αναγνώστες γίνονται οι ίδιοι κοινωνοί κάθε μηνύματος διαδίδοντάς το. Κανένα επικοινωνιακό τρικ και κανένα προμοταρισμένο (πληρωμένο) post δεν μπορεί να υποκαταστήσει την «ιική» δυναμική (virality) ενός άρθρου που οι αναγνώστες κάνουν μαζικά like&share. «Διαβάστε το, διαδώστε το» που έλεγε προφητικά ο Ριζοσπάστης, αν και -άσχετο- μέχρι σήμερα o ίδιος δεν έχει δημιουργήσει κανένα προφίλ (από συνειδητή επιλογή) στα social media.

Όταν ετοιμάζεστε να μοιραστείτε ένα ανόητο άρθρο, σκεφτείτε: Είναι πρωτότυπο ή πειρατικό; Αξίζει να το διαδώσω; Και, αντίστροφα, όταν διαβάζετε κάτι που σας αγγίζει, που έχει διαχρονική αξία και πρωτότυπο περιεχόμενο, αναλογιστείτε: Αφού το ευχαριστηθήκατε δωρεάν, δεν αξίζει να το μοιραστείτε και με άλλους;

Για τα πρώτα μας γενέθλια έχουμε ετοιμάσει μια σειρά από επετειακά άρθρα που θα αξίζει να μοιραστείτε και θα δημοσιεύονται καθημερινά, για περίπου δύο εβδομάδες. Αναζητήστε το χρυσό σήμα με τον αριθμό 1 που στολίζει και την παρούσα ανάρτηση. Θα φιλοξενήσουμε από ξεχωριστές απόψεις επιδραστικών ανθρώπων που θα δίνουν έμφαση στην αισιοδοξία για τη χώρα που ζούμε και στις μικρές αλλά σημαντικές αλλαγές που «αθόρυβα» συντελούνται, μέχρι πλούσιες φωτογραφικές παραγωγές και άλλες εκπλήξεις, όπως έναν πρωτότυπο διαγωνισμό (ας σημειωθεί ότι δεν έχουμε κάνει ποτέ ως σήμερα διαγωνισμό).

Είναι ένα μικρό ευχαριστώ προς εσάς που απολαμβάνετε και μοιράζεστε την ύλη μας με τους φίλους και τους followers σας στα κοινωνικά δίκτυα.

Όμως τις μεγαλύτερες ευχαριστίες τις οφείλουμε στους δικούς μας φίλους και συνεργάτες, τους παραγωγούς αυτού του απαιτητικού, πρωτογενούς περιεχομένου που έχουμε την τιμή να δημοσιεύουμε:

Στους αρθρογράφους Γιώργο Κωνσταντινίδη, Τάσο Παγκάκη, Αντώνη Παπαγιαννίδη, Γιώργο Ζαρκαδάκη, Μάνο Βουλαρίνο, Σωτήρη Κακίση, Κωνσταντίνο Λαζαράκη, Μιχάλη Σκαφίδα, Δημήτρη Ποταμιάνο, Τάκη Τσιρτσώνη, Δημήτρη Μαχαιρίδη, Φίλιππο Δραγούμη, Κωνσταντίνο Καϊμάκη, Παναγιώτη Φρούντζο, Ήρα Σινιγάλια, Σωτήρη Λυμπερόπουλο, Μάγδα Γεωργιάδου, Ιλεάνα Σεραφειμάκη, Γιούρι Αβέρωφ, Σακελλάρη Σκουμπουρδή, Ιωάννα Αλεξάτου, Φώτη Κοκοτό, Πάνο Χριστοδούλου, Νικήτα Πήλιουρα, Δημήτρη Παπαδόπουλο, Κλεομένη Ζουρνατζή, Σίμο Γεωργόπουλο, Πολυξένη Αθανασούλια, Γιώργο Κυριακίδη, Αντώνη Ρουσελιωτάκη, Τάκη Θεοδωρακόπουλο, Νεκτάριο Ντάλλα, Γιώργο Τζιρτζιλάκη, Βασίλη Γούσια, Σπύρο Κατσιγιάννη, Άκη Τεμπερίδη, Μάκη Μυλωνά, Μάκη Μαλαφέκα, Γρηγόρη Μηλιαρέση, Κώστα Καλφόπουλο, Βασίλη Βαρδάκα, Νίκο Φραγκάκη, Νίκο Γιαννή, Παναγιώτη Αρωνιάδη, Δημήτρη Κανελλόπουλο, Secret Loutsa, Κωνσταντίνο Αλεξάκο, Αντώνη Ντινιακό, Ζαΐρα Κωνσταντοπούλου, Νίκο Ζαχαριάδη, Γεράσιμο Γερολυμάτο, Αλέξη Ραμπότα, Τάσο Αβραντίνη, Κώστα Κεφαλογιάννη, Θεοδόση Μίχο, Κύρο Κόκκα, Χρήστο Τσανάκα, Μία Κόλλια, Ανδρέα Λαγό, Θύμιο Βούλγαρη, Νίκο Γκουτζιομήτρο, Στέφανο Κούρτη, Δημήτρη Παπασπυρόπουλο, Αλέξανδρο Χριστόπουλο, Μαρία Φιλίππου, Στάμο Μιχαήλ, Αριάδνη Λουκάκου, Δημήτρη Ρούσσο, Πάνο Διαμάντη, Βασίλη Δρόλια, Φραγκίσκα Μεγαλούδη, Θεώνη Δρακοπούλου, Sissy Rada, Μιχάλη Παρασκάκη, Γιάννη Κοροβέση, Νίνα-Μαρία Πασχαλίδου, Γιώργο Αρχόντα, Πέδρο Ολάγια, Κώστα Μαυρουδή, Βασίλη Καραμητσάνη, Πάρη Κορμαρή, Μάκη Τσακπίνογλου, Θεώνη Δρακοπούλου, Κώστα Αργυρό, Κυριάκο Μαργαρίτη, Αλέξανδρο Γεωργίου, Γιώργο – Ίκαρο Μπαμπασάκη, Γιώργο Σουμπάση, Χριστίνα Τίγκα, Γρηγόρη Βαλλιανάτο.

Εδώ ας μας επιτραπεί μια ταπεινή, τιμητική αναφορά στη μνήμη δύο πολύτιμων φίλων και συνεργατών, του Αλβέρτου Αρούχ (Επίκουρος) και του Άγγελου Παντελίδη, την απώλεια των οποίων θρηνήσαμε τον χρόνο που μας πέρασε. O καθένας με τον τρόπο του, με την αισθητική και το ήθος του, ενσάρκωναν αυτά που πρεσβεύει αυτή η ιστοσελίδα και υπήρξαν πρότυπα για εμάς.

Ευχαριστούμε ακόμα τους συνεργάτες μας φωτογράφους, Alexandre & Emilie, Γιάννη Μπουρνιά, Γιώργο Χατζάκο, Μάρα Δεσύπρη, Γιώργο Σανταμούρη, Ναταλία Δοκουμετζίδη, Νίκο Καρανικόλα, Μόνικα Κρητικού, Jordan Makarof, Κωνσταντίνο Μυτιληναίο, Γιώργο Καπλανίδη, Γιώργο Σγουρό, Βενθεσικύμη Σούκουλη, Δήμητρα Σπυροπούλου, Δέσποινα Σπύρου, Αλέξανδρο Θεοφυλάκτου, Βασιλική Σβώλου, Φιλιώ Σταματοπούλου.

Τους σκηνοθέτες Θοδωρή Καλέση, Κωνσταντίνο Πιλάβιο, Αλέξη Καπλάνη, Saki Lala, Νίκο Πάστρα.

Τους Designers United, Δημήτρη Παπάζογλου, Δημήτρη Κολιαδήμα και όλη την ομάδα τους που σχεδίασαν το πανέμορφο αυτό -και επίσης πρωτότυπο, όχι προϊόν αντιγραφής- site.

Τη Stonewave του Γιώργου Χατζόπουλου και την ομάδα του που ανέλαβαν -ηρωικά- το development.

Τον Κώστα Κόκκινο του thisisnotanotheragency.com, τον Μάνο Τζότζο, τη fashion editor μας Βίβιαν Ρουβέλα και την ιδρυτική style director Αθηνά Γεωργιάδου.

Tην πρώην και τη νυν διευθύντρια συντονισμού και photo editor, τα παλικάρια Νινέττα Γιακιντζή και Γιούλη Τζερμπίνου αντίστοιχα, και τον εμπορικό μας σύμβουλο, Κωνσταντίνο Παπαζέτη.

Πάνω απ’ όλα τον φίλο και συνδημιουργό του Andro με τον οποίο πορευόμαστε παρέα για μια 10ετία, τον Γιάννη Τζανετάκη, τον αγαπημένο Τζώνη.

Η τελευταία οφειλόμενη ευχαριστία απευθύνεται στους δεκάδες πελάτες μας. Τους ευχαριστούμε από καρδιάς που μας εμπιστεύτηκαν την προβολή των προϊόντων τους σε μια τόσο δύσκολη οικονομικη συγκυρία. Το εκτιμούμε και δεν το θεωρούμε αυτονόητο.

Το Andro ήρθε για να μείνει.

Χρόνια πολλά mr. Andro!

Συνεχίζουμε.

TAGS :
andro γενέθλια επέτειος

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook