Ιδέες για εξερεύνηση και αγορές με το παιδί στο Golden Hall 
Με ποια λογική πρέπει μόνο οι μαμάδες να μεγαλώνουν τα παιδιά μετά το διαζύγιο; 
CYBEX: η ασφάλεια των παιδιών μας μέσα στο αυτοκίνητο (κι όχι μόνο) 
Παιδιά και social media: τι πρέπει να προσέχουμε 
Παιδί και πορνογραφία: πώς θα το προφυλάξετε 
Όταν αποφασίσει κάποιος να αποκτήσει παιδί δεν μπορεί να συμπεριφέρεται με τη λογική «τι είναι της μόδας φέτος, τα ξανθούλικα με γαλανά ματάκια, ή να πάρω κάτι σε πιο καστανό;». (Εικονογράφηση: Daily Beast Team)
Τις τελευταίες ημέρες, ένα από τα θέματα που κυριαρχεί στις συζητήσεις είναι η διαφαινόμενη κατάθεση στη Βουλή της διάταξης για την αναδοχή τέκνων από ομόφυλα ζευγάρια. Κάθε φορά που ανοίγει το συγκεκριμένο θέμα, παράλληλα έρχεται στο προσκήνιο και το ζήτημα της τεκνοθεσίας (της υιοθεσίας όπως λέγαμε στο παρελθόν), γενικά. Παρατηρώ, όμως, πως τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί και μια κουλτούρα εμπορευματοποίησης της τεκνοθεσίας, η οποία βλέπει ένα παιδί ως απόκτημα και την πατρότητα/μητρότητα ως ένα ολοκληρωμένο προϊόν που δικαιούται ο καθένας να «απολαύσει» σχετικά εύκολα.
Για να ξεκινήσουμε από την επικαιρότητα, η τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια παραμένει ακόμα και σήμερα ζήτημα ταμπού που μοιάζει με γυμνό ηλεκτρικό καλώδιο έτοιμο να κάνει κάρβουνο όποιον το αγγίξει. Ακόμα και οι βουλευτές της κυβέρνησης, οι οποίοι όταν βρίσκονταν στην αντιπολίτευση πλειοδοτούσαν σε «προοδευτικότητα», μοιάζουν τώρα να ζορίζονται. Έτσι, από εκεί που κάποιος θα περίμενε ότι ένα κόμμα της λεγόμενης ριζοσπαστικής Αριστεράς θα πέρναγε απνευστί τη συγκεκριμένη διάταξη, φαίνεται ότι αναπτύσσεται «συντηρητικό κίνημα» εντός του ΣΥΡΙΖΑ για την απόσυρσή της.
Προσωπικά δεν έχω καταλήξει για το αν τα ομόφυλα ζευγάρια πρέπει να έχουν τη δυνατότητα τεκνοθεσίας. Πιθανόν τα ελατήριά μου να είναι ταπεινά: ο εκ φύσεως συντηρητικός χαρακτήρας μου, οι βαθιά εδραιωμένες κοινωνικές συμβάσεις στον περίγυρό μου, ακόμα και το ότι είμαι straight πατέρας δύο κοριτσιών (γεγονός που ίσως μου δίνει την «πολυτέλεια» να εκφράζομαι εκ του ασφαλούς ενώπιον συμπολιτών μου που δεν έχουν τα δικά μου σεξουαλικά χαρακτηριστικά). Δεν θεωρώ τους gay a priori ακατάλληλους για γονείς. Ούτε τους straight κατάλληλους. Και τούμπαλιν φυσικά. Άγγελοι και τέρατα πάντα χόρευαν και πάντα θα χορεύουν ανάμεσά μας, ασχέτως του σεξουαλικού τους προσανατολισμού. Ούτε κρίνω τους ανθρώπους από τα γούστα τους στο κρεβάτι. Άλλωστε, επειδή θεωρώ αδιανόητη μια ζωή χωρίς σεξ, μου είναι εντελώς ακατανόητο για ποιο λόγο ασχολούμαστε ακόμα με τα γούστα μεταξύ συναινούντων ενηλίκων.
Επιπλέον, έχω γνωρίσει ανθρώπους πλήρως κατεστραμμένους, εξαιτίας της «καλής, καθωσπρέπει οικογένειας» μέσα στην οποία μεγάλωσαν και η οποία τους φόρτωσε με ενοχές, ιδεοψυχαναγκασμούς, αχρείαστα όρια και ασήκωτα ηθικά βάρη. Άνθρωποι που θα μπορούσαν να έχουν ως όριο τον ουρανό σέρνονται για χρόνια στη λάσπη, πεσκέσι από την «straight» οικογένειά τους. Και εκεί αναρωτιέσαι: τι θα ήταν αυτό το ναυάγιο της ζωής αν είχε έναν «παραπάνω» πατέρα ή δύο μανάδες που θα του είχαν κρατήσει σφιχτά το χέρι, που θα του είχαν δείξει τα αστέρια, που θα του είχαν μάθει να αγαπά τον εαυτό του και τους άλλους, που θα του είχαν ράψει δυο φτερά στην πλάτη, αντί να του δέσουν δυο κοτρόνες στα πόδια; Και τι έγινε λοιπόν αν αυτοί οι γονείς θα ήταν gay;
Πράγματι, ενστικτωδώς είμαι υπέρ της κλασικής οικογένειας, όπου τα παιδιά νιώθουν μεγαλύτερη ασφάλεια στην αγκαλιά του πιο μεγαλόσωμου μπαμπά όταν ακούνε τη βροντή στην καταιγίδα και μεγαλύτερη στοργή από το χάδι της μαμάς όταν φάνε τα μούτρα τους στην πρώτη βόλτα με το ποδήλατο χωρίς βοηθητικές ρόδες. Ωστόσο, παρά τις όποιες αγκυλώσεις μου, δεν είμαι σε θέση να απορρίψω την τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια.
Διαβάστε ακόμα: Έτσι βιώνουν την πατρότητα 9 Έλληνες
Ενώ, λοιπόν, θεωρώ ότι η τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια είναι ένα θέμα που κάθε φιλελεύθερη κοινωνία πρέπει να συζητήσει σοβαρά, η γενίκευση -μέσω του ντιμπέιτ περί αναδοχής παιδιών από γκέι γονείς- της άποψης ότι «έλα μωρέ, όταν το αποφασίσω υπάρχουν χίλιοι δυο τρόποι να αποκτήσω παιδί», με βρίσκει κάθετα αντίθετο. Προσοχή, αυτό δεν παρατηρείται μόνο μεταξύ gay υποψήφιων γονέων. Αντίθετα, έχει ολοένα και περισσότερους οπαδούς και ανάμεσα στους straight:
Είμαι single και δεν γουστάρω να παντρευτώ; Σιγά τώρα, θα βρω κάποιον τρόπο να κάνω ή να «πάρω» ένα παιδάκι να το χτενίζω και να το στολίζω τα σου-κου. Το πολύ, με μερικές χιλιάδες ευρώ, βρίσκω μια παρένθετη μητέρα και σε εννέα μήνες έχω το «δικό» μου παιδάκι με «αυθεντικό» DNA…
Όμως, κύριοι, η απόκτηση παιδιού δεν είναι mid season offer ή auction στο ebay. Όταν αποφασίσει κάποιος να αποκτήσει παιδί -ανεξάρτητα αν είναι straight ή gay- δεν μπορεί να συμπεριφέρεται με τη λογική «τι είναι της μόδας φέτος, τα ξανθούλικα με γαλανά ματάκια ή να πάρω κάτι σε πιο καστανό;»
Θα πρέπει ο γονιός να περάσει την αγωνία των εξετάσεων που αποκλείουν τυχόν κληρονομικές ασθένειες στο έμβρυο. Θα πρέπει να υποστεί το βάσανο και τη χαρά των τακτικών επισκέψεων στον γυναικολόγο, ώστε να διαπιστώσει αν το κεφαλάκι του μωρού έχει τη σωστή διάμετρο ή υπάρχει ενδεχόμενο να βγει «downακι». Θα πρέπει να δει -και να χαρεί- το σώμα της μέλλουσας μαμάς να μεταμορφώνεται ολοκληρωτικά. Θα πρέπει να τη βοηθά να σηκωθεί από το κρεβάτι ή την καρέκλα κατά τις τελευταίες εβδομάδες της εγκυμοσύνης.
Αντίστοιχα, σε περιπτώσεις παιδοθεσίας, υπάρχει και πρέπει να τηρείται μια επίπονη ψυχολογικά, και ασφαλής νομικά, ιδιαίτερα χρονοβόρα διαδικασία που θα αποδεικνύει την αποφασιστικότητα και την καταλληλότητα του υποψήφιου γονιού για το νέο του ρόλο. Και θα πρέπει ο κάθε γονιός, βιολογικός ή ανάδοχος, να τα κάνει όλα αυτά όχι από κάποιο βίτσιο, αλλά γιατί σφυρηλατούν την έννοια της οικογένειας, με την πραγματική και όχι την επιφανειακή ή «λαϊφστάιλ» σημασία της.
Δεν υποστηρίζω ότι όσοι ζητούν να τεκνοθετήσουν ή να αποκτήσουν παιδί με μη συμβατικό τρόπο σκέφτονται και πράττουν με όρους lifestyle. Ούτε, προς Θεού, αναφέρομαι σε περιπτώσεις όπου η απόκτηση παιδιού επιβάλλει τη βοήθεια της επιστήμης για ιατρικούς λόγους. Παρατηρώ, όμως, την εδραίωση μιας συμπεριφοράς του στυλ «λεφτά να υπάρχουν και παιδάκι θα κάνουμε».
Για να κλείσω: Η απόκτηση ενός παιδιού δεν είναι πρωτίστως δικαίωμα, αλλά ευθύνη. Συνεπώς, κάθε διαδικασία πέραν της βιολογικής -είτε αφορά gay είτε straight γονείς- πρέπει να τεθεί σε πλαίσιο που θα έχει ως επίκεντρο το συμφέρον του παιδιού και μόνο. Από εκεί πρέπει να ξεκινήσει η συζήτηση, στη Βουλή και στην κοινωνία. Κάναμε αιώνες να απαλλαγούμε από τον πελαργό. Ας μην τον ξαναβάλουμε στο κάδρο «παραγγέλνοντας» παιδιά, επειδή χορτάσαμε τη ζωάρα μας και δεν βρίσκουμε πια άλλο τρόπο να επιβεβαιώσουμε τη ματαιοδοξία μας.
Διαβάστε ακόμα: Οι ομοφυλόφιλοι κάνουν ήδη παιδιά και στην Ελλάδα. Δεν το ξέρατε;
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
