Αγγελική Ανδριοπούλου: Παίζοντας με τα κύματα!

«Σκι θαλάσσιο μπορείς να κάνεις από τριών χρόνων ώς το… τέλος της ζωής σου, ώς τα ογδόντα, ώς τα ενενήντα. Ο… Μπανάνα-Τζορτζ δεν συνεχίζει απτόητος στα ογδονταέξι του;»

Γελάει πάντα. Ένα γέλιο δύναμης, πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο, πως το μέλλον όλο και πιο ψηλά, όλο και πιο πέρα την πηγαίνει. Πού όμως; Τα έχει καταφέρει ώς τώρα όλα, χρυσά στα Παγκόσμια, παντού. Μόνο αν είχε γίνει το σκι ολυμπιακό άθλημα, να κι άλλο πεδίον δόξης για την Αγγελική λαμπρό…

Όμως, εμείς το καταφέραμε κι αυτό: διοργανώσαμε Ολυμπιακούς Αγώνες και δεν καταφέραμε να προσθέσουμε άθλημα –το σκι, την τεχνική κολύμβηση– στο πρόγραμμα, μείναμε με το… μπάντμιντον αμανάτι, κι ευτυχώς που είχε καθαρίσει για μας η Αυστραλία με το γυναικείο πόλο. Ένα από τα όνειρα της Αγγελικής, λοιπόν, υπήρξε κι αυτό: οι Ολυμπιακοί.

Ύστερα, υπάρχουν και τα παγκόσμια ρεκόρ. «Και γιατί», διαμαρτύρεται η Ελληνίδα πρωταθλήτρια, «να μη μας αφήνουν κι εμάς να πηγαίνουμε με τις ταχύτητες των ανδρών; Τι έχουμε να ζηλέψουμε; Πού υστερούμε;!».

Δηλαδή, χάσαμε αρκετά μετάλλια το 2004, με το σκι ακόμα εκτός Ολυμπιακών, Αγγελική.
Χάσαμε, χάσαμε. Εμείς χάσαμε, που λένε. Τώρα, μου πατήσατε το κουμπί μου! Είμαστε η πρώτη χώρα-διοργανώτρια Ολυμπιακών Αγώνων που δεν έβαλε καινούργιο άθλημα στο πρόγραμμα…

Άλλη μια πρωτιά των παραγόντων μας! Δεν θέλαμε ή δεν τα καταφέραμε;
Δεν τα καταφέραμε. Προτείναμε το θαλάσσιο σκι στη Διεθνή Επιτροπή, αλλά πήραμε μιαν απάντηση του στυλ «Επειδή οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν επεκταθεί πια τρομερά, κι έχουν γίνει δυσβάστακτη ιστορία ιδίως για τις μικρές χώρες όπως εσείς, για να μειωθεί ο αριθμός των αθλητών κ.λπ., κ.λπ., το 2004 κανένα νέο άθλημα δεν πρόκειται να ενταχθεί στο πρόγραμμα». Αυτά. Τελεία και παύλα.

Αν είχαμε, όμως, προτείνει δύο αθλήματα; Αν επιμέναμε;
Υπήρξαν κι Ολυμπιακοί που ενέταξαν τρία νέα αθλήματα, όχι μόνο δύο. Η πλάκα είναι πως στο ίδιο μέσα γράμμα, στην ίδια απάντηση, πιο κάτω λέει πως «επειδή, μπλα, μπλα, δεν ξεχνάμε ποτέ το καλό του θαλασσίου σκι, στους επόμενους Ολυμπιακούς η πόρτα θα είναι ανοιχτή». Ξεκάθαρα: το 2004 δεν το βάζουμε!

Τραγικό για ένα άθλημα, που το αδελφάκι του, το σκι στα χιόνια, έχει Ολυμπιακούς ολόκληρους σχεδόν… πριβέ. Οψόμεθα άρα ες Πεκίνον, με τις ωραίες… θάλασσες, με τις ωραίες λίμνες, τις Βου–Λια–Γμέ και τα Γιά–Νεν–Να!
Πρώτα ο Θεός. Ποιος ξέρει; Εμείς αποτύχαμε, μπορεί οι Κινέζοι να θέλουν να προωθήσουν άλλο άθλημα, δικό τους.

Τις… δρακοδρομίες;
Τι να λέμε τώρα; Στα παρασκήνια μόνον εντός έδρας είμαστε πρώτοι. Μια χώρα περιτριγυρισμένη από θάλασσα, μ’ ένα σωρό ωραία μέρη, λίμνες, με τόσες ελπίδες για μετάλλια, καταφέραμε -γιατί περί κατορθώματος πρόκειται- να… μην τα καταφέρουμε.

«Ο πατέρας μου ήθελε πάρα πολύ να με βλέπει να κάνω αθλητισμό, αλλά όχι πρωταθλητισμό. Δεν ήθελε να μπω σ’ αυτή τη διαδικασία».

Τα λέμε πιο κάτω τα στενάχωρα, ας ξεκινήσουμε τουλάχιστον με τα ευχάριστα, κι ύστερα πάμε στις… δρακοδρομίες.
Ναι. Το προτιμώ κι εγώ αυτό.

Η δική σας ιστορία. Πώς ξεκινάει –γιατί δεν ξέρουμε ακόμα πού τελειώνει. Είστε ήδη πλήρης… μεταλλίων, όπου… θαλάσσης: πανευρωπαϊκά, παγκόσμια, κορασίδων, νεανίδων, γυναικών. Μόνο… ανδρών δεν έχετε πάρει ακόμα!
Τυχαία ξεκίνησαν και για μένα όλα. Έκανα σκι στο βουνό κάποτε, κι ο πατέρας μου, ο Μίλτος Ανδριόπουλος –δεν ξέρω αν τον έχετε ακουστά–, ο οποίος έτρεχε στο Ράλι Ακρόπολις μια φορά κι έναν καιρό με τον Ιαβέρη και τους άλλους, με τίποτα δεν ήθελα να μ’ αφήσει να κάνω πρωταθλητισμό.

Κάτι θα ’ξερε ο άνθρωπος από τους άλλους… ανθρώπους.
Δεν ξέρω τι ήξερε, αλλά δεν ήθελε να κάνω κι εγώ πρωταθλητισμό.

Μήπως θεωρούσε το σκι πιο επικίνδυνο απ’ το αυτοκίνητο;
Θεωρούσε πως ο πρωταθλητισμός χρειάζεται μια ζωή θυσίες, ανεξάρτητα αν μιλάμε για σκι ή για ο,τιδήποτε άλλο. Ο πατέρας μου ήθελε πάρα πολύ να με βλέπει να κάνω αθλητισμό, αλλά όχι πρωταθλητισμό. Δεν ήθελε να μπω σ’ αυτή τη διαδικασία.

Οπότε;
Οπότε, είχα ξεκινήσει από τριών χρονών σκι βουνού, αλλά από τα δέκα ζητούσα επίμονα να πάρω μέρος σε αγώνες, να κάνω συστηματικά προπονήσεις, ν’ ασχοληθώ τελοσπάντων πιο τακτικά με το σκι. Είδαν κι αποείδαν οι γονείς μου, και πήρανε την απόφαση από κοινού να με πάνε στον όμιλο της Βάρκιζας, όπου είχαμε κι έναν οικογενειακό φίλο, τον κύριο Ραδαίο. Κι έτσι βρεθήκαμε στη Βάρκιζα με την αδελφή μου, με σκοπό να κάνουμε απλό αθλητισμό, το χειμώνα σκι στο βουνό, το καλοκαίρι στη θάλασσα. Κι ο πρωταθλητισμός να μη μας απασχολήσει.

Διαβάστε ακόμα: Με τη μαμά μου στην πισίνα

Να μοιραστείτε ανάμεσα στα νερά και τα χιόνια, να βγάλετε το άχτι σας!
Έλα όμως που, δεν είχε περάσει μια εβδομάδα που είχα ξεκινήσει, κι έγινε μια ημερίδα στον Όμιλο. Ε, πήρα το πρώτο μου χρυσό, και μ’ άρεσε. Έτσι κόλλησα.

Ο χρυσός μάς φέρνει πάντα πιο κοντά. Μιλάμε για πότε τώρα;
Μιλάμε για καμιά εικοσαριά χρόνια πριν, δεκαεπτά-δεκαοκτώ καλύτερα. Κι όταν έπαψε η Βάρκιζα να συντηρεί τμήμα θαλασσίου σκι, βρέθηκα κι εγώ στη Βουλιαγμένη.

Όπου ανέκαθεν η ιστορία του σκι ήταν μεγάλη.
Ναι. Κι αρχίσαμε να πηγαινοερχόμαστε και στα Γιάννενα, όπου ήταν και το προπονητικό κέντρο της Ομοσπονδίας.

Σαν όνειρο τα θυμάμαι τα βαν φορτωμένα να ξεκινάνε για τα Γιάννενα, με τον Δημήτρη τον Μαυρωτά, τους προπονητές, τα παιδιά και τα σκι!
Είχε κι ο Βόλος πάντα καλούς αθλητές. Εμείς ήμασταν οι δυνάμεις. Κι εγώ σαν όνειρο τα θυμάμαι όλα τώρα: ούτε μια βδομάδα δεν είχα ξεκινήσει σκι όταν κέρδισα. Δέκα χρόνων, λέμε, τώρα. Άλμα ξεκίνησα δεκατριών-δεκατεσσάρων. Γιατί το άλμα είναι πολύ επιβαρυντικό για το σώμα, ιδίως στα νεαρά παιδιά.

Εσείς, πάντως, αν έχω καταλάβει καλά, τα καταφέρνετε και στα τρία. Και στο άλμα και στο σλάλομ και στις φιγούρες.
Το καλύτερό μου είναι οι φιγούρες. Οι φιγούρες είναι κι αυτό που πρέπει να μάθει κάποιος από πολύ μικρός. Γιατί είναι το πιο δύσκολο απ’ όλα. Μετά έχω το άλμα, και το… χειρότερό μου είναι το σλάλομ. Που ό,τι μπορώ κάνω.

Γιατί το λέτε αυτό; Τι σας δυσκολεύει στο σλάλομ;
Στο σλάλομ χρειάζεται και ύψος ο αθλητής. Γιατί το σκοινί κονταίνει όσο δυσκολεύει το πέρασμα. Κι είσαι αναγκασμένος τότε να χρησιμοποιείς το ύψος σο,υ για να φτάσεις την μπάλα στο νερό. Το σκάφος πάει ευθεία στη μέση, κι υπάρχουν οι μπάλες εναλλάξ δεξιά-αριστερά. Άρα, όταν η απόσταση από το σκάφος μέχρι την μπάλα είναι έντεκα μέτρα και το σκοινί σου είναι δέκα, τότε χρησιμοποιείς το ύψος σου. Πέφτεις στο πλάι τελείως. Εκεί χρειάζεται ύψος, που εγώ δεν τό ’χω. Μακριά χέρια και πόδια…

Ε, ας έχετε και κάνα μειονέκτημα, νά ’χει και λίγο ενδιαφέρον το πράγμα. Είπατε πως «κολλήσατε» ως… δεκαετής νεάνις: ήτανε μόνο η λάμψη του χρυσού που σας θάμπωσε;
Κατ’ αρχάς, εγώ πεθαίνω για το νερό. Πάντα έβλεπα, βλέπω θάλασσα, κι ανοίγει η καρδιά μου.

Το βουνό δεν «έλεγε»;
Ήμουνα πάντα παιδί, που ό,τι και να μ’ έβαζες αθλητικό να κάνω τό ’κανα με μεγάλη ευχαρίστηση. Ο αθλητισμός πάντα για μένα ταυτιζότανε με το παιχνίδι. Μ’ άρεσε το καθετί, να προπονηθώ, να μάθω περισσότερα πράγματα, ν’ ασχολούμαι. Ήμουνα άτακτο παιδί, άλλωστε, πάντα πάνω στα δέντρα, τέτοια.

Ο Τζέρι Λούις έχει βρεθεί και με σκι πάνω στα δέντρα. Λοιπόν, λοιπόν;
Τρελαινόμουνα, είπαμε, με το νερό κι είχα και ταλέντο, φαίνεται. Μέσα σε μια βδομάδα είχα μάθει αρκετές, πολλές για τόσο λίγο χρόνο, φιγούρες. Ανέβαινα, γενικά, πάρα πολύ γρήγορα, κι αυτό με γλύκαινε πολύ.

Στις κατηγορίες ακόμα.
Ναι, μην τρελαθούμε κιόλας. Το πρώτο μετάλλιο στις κορασίδες το πήρα. Αλλά, τό ’παμε, αρκούσε. Είχα κερδίσει και την αδελφή μου και κάπως μού ’χε φανεί, ας μην είχαμε ποτέ ανταγωνισμό μεταξύ μας. Δυο χρόνια μετά, κέρδισα το πρώτο μου πανευρωπαϊκό, αργυρό στις φιγούρες πάλι. Αυτό ήταν και το οριστικό: ήμουνα πια για τα καλά στον πρωταθλητισμό.

Στην επόμενη σελίδα: Οι προπονήσεις στο εξωτερικό και η τιμωρία από την ελληνική Ομοσπονδία.

1 2 3

TAGS :
Αγγελική Ανδριοπούλου Σκί

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook