Καλές (;) προθέσεις και υποκρισία για τον αιγιαλό

Το Calpe έξω από το Alicante, στη μεσογειακή ακτογραμμή της Ισπανίας. Δεν έχει μείνει τίποτε αδόμητο – και υπάρχουν και χειρότερα, το περίφημο Benidorm και άλλα φρικώδη μνημεία τουριστικής και πολεοδμικής αμετροέπειας. Photo: flickr.com/s-e-r-g-e/

Πρώτα, δυο ορισμοί: αιγιαλός είναι εκείνη η ζώνη της ξηράς, που βρέχεται από την θάλασσα “από τις μεγαλύτερες και συνήθεις αναβάσεις των κυμάτων”. Παραέξω, παραλία είναι μια ζώνη έως και 50 μέτρων που προστίθεται “προς εξυπηρέτηση της επικοινωνίας της ξηράς με την θάλασσα”, ακολουθώντας την οριογραμμή του αιγιαλού.

Ύστερα, λίγη πραγματικότητα: εδώ και 13 χρόνια – από την εποχή έναρξης ισχύος του νόμου 2971/2001 που ήταν να ρυθμίσει τον αιγιαλό στην ακμή του Εκσυγχρονισμού… – έχει κατορθωθεί να οριοθετηθεί ποιο ποσοστό έκτασης του αιγιαλού, νομίζετε; Σύμφωνα με την Αιτιολογική Έκθεση του πρόσφατου νόμου σχεδίου που “κρεμάστηκε στα μανταλάκια” (στην διαβούλευση της Διαύγειας, εννοούμε) για μια νέα ρύθμιση του αιγιαλού, μόλις το…. 8%!

Όποιος, τώρα, έχει την ατυχία – ή: την μοναδική τύχη – να περπατάει κάπως συχνά ανά την Ελλάδα στις υπέροχες, στις μοναδικές μεσογειακές παραλίες μας γνωρίζει απόλυτα το όργιο παράνομης ή ημινόμιμης ή “καλά θα δούμε” δόμησης, κατάληψης, πρόσκαιρων ή ημιπρόσκαιρων χρήσεων πoυ γίνεται “επί του αιγιαλού”.

Ε, αυτό λοιπόν πήγε να ρυθμίσει τώρα ο νομοθέτης. Και μάλιστα ταυτόχρονα σε τρία μέτωπα: εκείνο της διευθέτησης του αιγιαλού^. εκείνο των καταπατημένων εκτάσεων^. τέλος, εκείνο των πολυετών δικαστικών διαφορών με ιδιώτες, των γνωστών ως “διαφιλονικούμενων”.

Λίγη υπομονή, φίλε αναγνώστη, μην και δούμε την συνολική επιδίωξη. Η ρύθμιση των καταπατημένων δηλαδή όσων κατέχονται χωρίς μεν τίτλους αλλά επί τουλάχιστον μια 20ετία – κάπου 30.000 περιπτώσεις ανά την Ελλάδα – πρακτικά οδηγεί στην άρση εκκρεμοτήτων που εδώ και πολύν καιρό έχουν παγιωθεί στην πράξη. Και οι οποίες “απλώς” μένουν εκκρεμότητες προκειμένου να σώσει το Δημόσιο την (υποτιθέμενη) τιμή του, δηλαδή φυλάγοντας νομικά τον θησαυρό του που τον νέμονται στην πράξη άλλοι. Η αρχή ενός εξορθολογισμού είναι σημαντικό πράγμα: όπως συνέβη και με την νομιμοποίηση των αυθαιρέτων (η οποία φαίνεται πως θα αυξήσει έως και κατά 20% την φορολογική βάση του φόρου ακίνητης περιουσίας), έτσι και εδώ  η ενσωμάτωση στην επίσημη οικονομία – με καταβολή κάποιου ποσού – θα αποτελούσε αξία αφ’ εαυτής.

Πιο σημαντική, οικονομικά, είναι  η περίπτωση των διαφιλονικούμενων. Αυτή αφορά μεγάλες εκτάσεις (τελικώς προκρίθηκε όριο 20 στρεμμάτων για Αττική, 50 για την υπόλοιπη χώρα) και δίνει στους έχοντες τίτλους, που τους αμφισβητεί το Δημόσιο, την επιλογή να “κλείσουν” την διαφορά δεκαετιών είτε παραχωρώντας το 50% αυτής της έκτασης οριστικά είτε εξαγοράζοντας στην πραγματική αξία (όχι πάντως κάτω της αντικειμενικής). Η ρύθμιση θα επιτρέψει τόσο στο Δημόσιο να έχει πλέον καθαρές εκτάσεις και να αποφασίσει τι θα τις κάνει (ή πάλι να συγκεντρώσει κάποια σημαντικά κεφάλαια – εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ) όσο και στους ιδιώτες, πολύ συχνά πλέον Ιδρύματα, να “ξεκολλήσουν” και να επενδύσουν, δημιουργώντας αξίες. Προσοχή: η φύση του ακινήτων (π.χ. ως δασικών) αλλά και οι όροι δόμησής τους δεν επηρεάζονται απο την ρύθμιση.

Ο τρίτος κρίκος σ’ αυτήν την αλυσίδα, είναι λοιπόν η ρύθμιση του αιγιαλού. Το φάσμα “να γίνει η Ελλάδα, Ισπανία”, δηλαδή να χτιστεί ολόκληρο το παραλιακό μέτωπο και/ή να φυτρώσουν παντού ομπρέλες και ξαπλώστρες που θα αποκλείσουν κάθε ελεύθερη πρόσβαση στην παραλία, φαίνεται ότι θα παγώσει αυτήν την νομοθετική πρωτοβουλία. Ήδη, η διαβούλευση παρατάθηκε μέχρι τις 13 Μαΐου – δηλαδή “για μετά”. Ήδη no less than Φωτεινή Πιπιλή ανεκοίνωσε ότι με τίποτε δεν θα ψηφίσει, άρα και το “για μετά” χλωμό ακούγεται…

Οπότε, τι; Προβλέπουμε το γνωστό: αντί να κοιτάξουμε να βελτιωθεί το νομοσχέδιο που κατατέθηκε, κι ύστερα να ορισθεί ταχύτατα αιγιαλός με υποχώρηση των παρανοϊκών συναρμοδιοτήτων που τραβούν σε μήκος χρόνων και χρόνων κάθε χάραξη, και μετά να προχωρήσει με αληθινή “στάθμιση συμφερόντων και αξιολόγηση καταστάσεων” η παραχώρηση δυνατοτήτων εκμετάλλευσης, θα συνεχίσουμε τα γνώριμα. Δηλαδή; Δηλαδή θα συνεχιστεί η αγριότερη (και αθλιότερη) καταπάτηση, ο νόμος του ισχυρότερου, η κουρελαρία και τσιμεντολιθίαση και τα ελλενίτ – αλλά θα είμαστε υποκριτικά υπερήφανοι ότι “δεν επιβραβεύεται η παρανομία” και ότι “σώζουμε το μοναδικό κάλλος” της Ελλάδας μας.

Γνωρίζατε οτι η Ελλαδική ακτογραμμή είναι τόσο όμορφη και δαντελωτή λόγω του… Εγκέλαδου;

Ο Αντώνης Παπαγιαννίδης είναι δημοσιογράφος.

TAGS :
αρχιτεκτονική Διακοπές νησί παραλία

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook