Αλεξανδρής & Ψωμιάδης ή Ιγνάτιος; Εσείς σε ποια Ελλάδα ανήκετε;

Ο Παναγιώτης Ψωμιάδης ως βούληση και ως γραφική παράσταση κίβδηλου εθνοπατριωτισμού με ολίγη από… σουβλάκι (Konstantinos Tsakalidis / SOOC).

Ακόμη κι αν αντιμετωπίσουμε ορισμένα γεγονότα του δημόσιου βίου σαν αυτό που πραγματικά είναι, ήτοι φαιδρά επιφαινόμενα, τούτο δεν σημαίνει πως παύουν να δημιουργούν εκκωφαντικό αχό. Άσκοπες εκρήξεις στον ουρανό μιας χώρας που εδώ και χρόνια μοιάζει με πεδίο βολής.

Αν προηγουμένως ήταν η οικονομική κρίση, τα Μνημόνια και οι κακοί ξένοι που όριζαν τα «κεφάλαια» του δημόσιου διαλόγου (αν και έχουμε να κάνουμε μονίμως με παράλληλους μονολόγους), το Μεταναστευτικό βρίσκεται στις μέρες στην κορυφή της ατζέντας.

Και στις δύο περιπτώσεις, όμως, οι δευτερογενείς αντιδράσεις έχουν τη σημασία τους διότι δείχνουν πως εντός της Ελλάδας κατοικούν δύο Ελλάδες. Δύο εκδοχές ανάλυσης, δύο μορφές πολιτισμού, δύο είδη ανθρώπινης ποιότητας. Θα πει κανείς πως η Ελλάδα πάντοτε ήταν δισυπόστατη και διχασμένη εσωτερικά. Πολλές φορές αυτός ο ιδιότυπος κοινωνικός διπολισμός την απελευθέρωσε κι άλλες την έριξε στα βράχια.

Αν διαβάσει κανείς το ιταμό ποστάρισμα του παλαίμαχου ποδοσφαιριστή Αλέκου Αλεξανδρή στον προσωπικού του λογαριασμό στο Facebook όπου επιτίθεται στον ανώνυμο μετανάστη χρησιμοποιώντας έως και απάνθρωπες εκφράσεις (το «ρατσιστικές», φοβάμαι, είναι πολύ ήρεμη έκφραση), αντιλαμβάνεται πως πέραν της οικτρής περιπτωσιολογίας έχουμε να κάνουμε με ένα ρεύμα που εξαπλώνεται.

Πώς μπορείς να δεχθείς με ψυχραιμία κάποιον που γράφει στον λογαριασμό του στα social media το εξής (μεταξύ άλλων): «Με ενοχλεί που εισβάλλεις στη χώρα μου. Με ενοχλεί που απαιτείς σπίτι ενώ εγώ κινδυνεύω να μου πάρει η τράπεζα το δικό μου. Με ενοχλεί που παίρνεις 500 ευρώ το μήνα χωρίς να κάνεις τίποτα. Με ενοχλεί που παίρνεις όλα τα επιδόματα και τα πληρώνω εγώ. Με ενοχλεί που τρως τα κρεμμύδια σου με το τσουβάλι και βρωμάς σαν κουνάβι. Με ενοχλεί που φοβάται το παιδί μου να βγει έξω. Με ενοχλεί η ίδια σου η ύπαρξη δίπλα μου…».

Ο Αλέκος Αλεξανδρής δεν υπερέβη απλώς τα εσκαμμένα (έστω κι αν ο ίδιος διατείνεται πως δεν έγραψε ο ίδιος το κείμενο, αλλά το ανάρτησε στη σελίδα του διότι συμφωνεί με το πνεύμα του), αλλά «τσιτώνει» ακόμη και τα ακραία όρια του μισανθρωπισμού.

Ναι, το Μεταναστευτικό είναι ένα ζήτημα που θα απασχολήσει τα επόμενα χρόνια. Όχι μόνο εμάς, αλλά ολόκληρη την Ευρώπη. Όπως πολύ σωστά έγραφε στο Andro o Αντώνης Παπαγιαννίδης υπάρχει μια όζουσα τσίκνα πάνω από αυτό το θέμα. Γύρω από τη θράκα της συνάζονται περίεργες οντότητες. Από ακραίους πολιτικούς του κυβερνώντος κόμματος, δημόσια πρόσωπα, ιεράρχες και, φυσικά, πολίτες που ζουν μακριά από την Αθήνα και αναγκάζονται να υποδεχθούν τις στρατιές των προσφύγων και μεταναστών.

Το να αφουγκραστείς την ανησυχία των τοπικών κοινωνιών, καθώς αλλάζει άρδην η καθημερινότητά τους με την είσοδο τόσου αριθμού ατόμων που ζητούν στέγη και τροφή, δεν είναι κατακριτέο. Αντιθέτως, δεν χρειάζεται να φτάσουν στο άλλο άκρο θεωρώντας πως έχουν ολότελα λάθος ή ότι είναι ρατσιστές που σήκωσαν κεφάλι. Πρόβλημα υπάρχει και είναι σημαντικό. Γι’ αυτό και πρέπει να επιλυθεί (αν πραγματικά μπορεί να επιλυθεί από μια μόνο χώρα) με σύνεση και λογική.

Οι ακραίες φωνές άλλο δεν κάνουν από το να δηλητηριάζουν έναν καρπό (τον ελληνικό, εν προκειμένω) που τα προηγούμενα χρόνια έχει υποστεί τη διάβρωση πολλών «σκουληκιών». Η Ελλάδα δεν μπορεί και δεν γίνεται να αντιπροσωπεύεται από ανθρώπους σαν τον Αλέκο Αλεξανδρή ή σαν την καρικατούρα του Ψωμιάδη που έστερξε να φωτογραφηθεί με μπουκωμένο στόμα, στο ακατανόμαστο τσιμπούσι με σουβλάκια έξω από καταυλισμό προσφύγων στα Διαβατά.

Δεν γίνεται να δεχθούμε αυτές τις όψεις ως αναγκαίο μέρος της συζήτησης που έχει ανοίξει αναγκαστικά για την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού προβλήματος. Οσο ατελέσφορος είναι ο εμμονικός αντιφασισμός ενίων που ζητούν να ανοίξουν ολότελα τα σύνορα και να υποδεχθούμε τους πάντες με κλάδους ελαίας, άλλο τόσο επικίνδυνος είναι και το εκβαρβαρισμός των άλλων που ζητούν η Ελλάδα να σφίξει τη μέγκενη και να χαιρετίσει τις φασιστικές μεθόδους του Όρμπαν.

Καμιά φορά, όμως, ακόμη και μέσα σ’ αυτή την ταραγμένη χώρα όπου αρκετοί πατούν στις «κόκκινες» περιοχές της ψυχοσύνθεσής τους και με λυμένο το ζωνάρι ετοιμάζονται για την επόμενη αναμέτρηση στα μαρμαρένια αλώνια, εμφανίζονται φωνές που ορίζουν ένα άλλο μέτρο. Ή, μάλλον, μάς επαναφέρουν στο μέτρο.

Αν διαβάσει κανείς το άρθρο του Μητροπολίτη Δημητριάδος Ιγνάτιου (προσοχή ξανά: όχι, δεν είναι όλοι οι ιεράρχες ίδιοι), στην εφημερίδα Τα Νέα, θα αφουγκραστεί την ανάγκη να σκύψουμε στο πρόβλημα αυτών των ανθρώπων που έρχονται θαλασσοπνιγμένοι από τα παράλια της Τουρκίας με ανθρώπινη ζέση.

Γράφει μεταξύ άλλων: «Δεν αποτελούν κίνδυνο οι μετανάστες, αλλά η απάνθρωπη στάση απέναντί τους». Σοφόν το σαφές. Διότι αν υπάρχει κάτι που διαχωρίζει τις ώριμες κοινωνίες από τις άλλες που αντιμετωπίζουν νηπιακά τα σημαντικά τους προβλήματα είναι το μέγεθος του ανθρωπισμού που επιδεικνύουν. Στα δύσκολα, έτσι; Διότι στα εύκολα όλοι είμαστε ανθρωπιστές.

Διαβάστε ακόμα: Η Επιτροπή για το 1821 δεν είναι (μόνο) η Γιάννα.

TAGS :
μετανάστες προσφυγική κρίση Ψωμιάδης

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook