Τσίπρας, πολύ σκληρός για να πεθάνει

Μετά την αποχώρηση έρχεται πάντα ο συλλογισμός για την επόμενη ημέρα (Nikos Libertas / SOOC).

Πώς το έλεγε ο Λένιν; «Κάθε μάγειρας πρέπει να μάθει να διοικεί το κράτος». Η συγκυρία λέει πως ακόμη κι αν ξεμείνει από κουζίνα οφείλει να προετοιμάζει τα υλικά του σε περίπτωση που την αποκτήσει εκ νέου. Δεν ξέρω αν κρούω ξεχασμένες χορδές, άλλωστε ο Αλέξης Τσίπρας έχει ξεφύγει από τον Λενινισμό εδώ και δεκαετίες, ωστόσο η μετρημένης ισχύος ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές τον βάζει στη διαδικασία ανάδευσης των δικών του υλικών.

Είναι πασιφανές πως ηττήθηκε ο ίδιος, το κόμμα του και οι κυβερνητικές πρακτικές τους. Τιμωρήθηκαν για τις αβελτηρίες τους, τα ασύγγνωστα λάθη τους, την απότομη αλλαγή του ηθικού τους κώδικα και την αλαζονεία που έφερε στην επιφάνεια μια μορφή αμετροέπειας που είναι ολότελα ξένη με την αριστερή ιδεολογία. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε, αλλά δεν συνετρίβη στα βράχια. Ο Τσίπρας υπέστη μια προσωπική ήττα, αλλά παραμένει ενεργός.

Το ποσοστό που έλαβε το πρώην κυβερνών κόμμα διαβάζεται από πολλές πλευρές. Απώλεσε αυτό το κρίσιμο 4%-5% των ψηφοφόρων που από εκλογή σε εκλογή μετακινούνται με νομαδικό και τυχάρπαστο τρόπο από το ένα κόμμα εξουσίας στο άλλο. Πιο πολύ, όμως, έχασε την εμπιστοσύνη ενός παραγωγικού κομματιού της ελληνικής κοινωνίας που είδε τα ΠΑΣΟΚικά φαντάσματα του ’85 (την κακής τετραετίας του Ανδρέα) να επανέρχονται ως φάρσα.

Όμως, το εκλογικό σώμα δεν είχε σκοπό να αποκαθηλώσει τον Τσίπρα και υπάρχει λογική σ’ αυτό. Πρώτον: είναι από τους ελάχιστους πολιτικούς παλαιάς κοπής (αν και νέος σε ηλικία) που η προσωπικότητά του μαγνητίζει, έχει κάτι από πατερούλη ή μεγάλο αδελφό και γνωρίζει τον τρόπο να συνεγείρει το θυμικό του ψηφοφόρου.

Δεύτερον: δεν υπάρχει αντίπαλον δέος στην Κεντροαριστερά. Το ΚΙΝΑΛ είναι ένα ΠΑΣΟΚ σε διαδικασία σταδιακής σμίκρυνσης. Η Φώφη Γεννηματά, όσες εκλογικές μάχες κι αν δοθούν στο μέλλον, δεν θα καταφέρει ποτέ να ανεβάσει τα ποσοστά του κόμματός της σε διψήφιο αριθμό. Το τρένο της φυγής έχει σημάνει για το συγκεκριμένο κόμμα, αποτελεί απομεινάρι του παρελθόντος και κατ’ ουσίαν χρόνο με το χρόνο να χάνει δυνάμεις παρά θα ανακτά ή θα κερδίζει καινούργιες.

Τρίτον: η ζωή δομείται πάντα σε δίπολα (κάτι σαν το έρωτας-μίσος). Το πολιτικό σύστημα, κατά μείζονα λόγο, ισχυροποιείται όταν το κινούν δύο αντίρροπες δυνάμεις. Το εκλογικό σώμα, εν τη σοφία του, διαμορφώνει πάντα τους δύο πόλους ανάλογα με το πώς προστάζουν οι καιροί και η συγκυρία. Αυτή τη στιγμή το ισχυρό δίδυμο είναι η Νέα Δημοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Το ερώτημα είναι «ποιος ΣΥΡΙΖΑ»; Η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στο Ζάππειο δείχνει πως είναι αποφασισμένος να μεταλλάξει ξανά το κόμμα του. Το έκανε διά της βίας όταν εξανάγκασε σε αποχώρηση τον Λαφαζάνη, την Κωνσταντοπούλου και εν συνεχεία τον Βαρουφάκη. Τώρα ανοίγει την πόρτα σε όλους τους άστεγους του ΠΑΣΟΚ θέλοντας να κυριαρχήσει στον χώρο της Κεντροαριστεράς και να τον χρησιμοποιήσει ως εφαλτήριο για την επάνοδό του στην εξουσία. Είναι δεδομένο πως στο δρόμο θα χάσει κάποιους από τους παλαιούς Αριστερούς, αλλά τα κέρδη του θα είναι περισσότερα από τις απώλειες.

Δεν νομίζω πως χωράει πολλή σκέψη: ο Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του κόμματος χρησιμοποιούν την έννοια «αριστερός» σε συμβολικό και μόνο επίπεδο. Στην Ευρώπη έχουν πάψει προ πολλού να συμπορεύονται με τα αριστερά κόμματα, ενώ η κινηματική τους λογική ουδεμία σχέση έχει με την αριστερή πρακτική. Η σοσιαλδημοκρατία είναι το νέο ένδυμα του ΣΥΡΙΖΑ και μ’ αυτό θα προσπαθήσει να λανσάρει τη νέα του κολεξιόν στην αντιπολίτευση.

Ο Αλέξης Τσίπρας, μιλώντας στο Ζάππειο, αμέσως μετά την εκλογική ήττα, έθεσε τις βάσεις για την μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ (Nikos Libertas / SOOC).

Το άλλο ερώτημα είναι τι αντιπολίτευση θα ασκήσει ο Τσίπρας. Από αυτό θα φανεί αν έκανε την αυτοκριτική του, αν τώρα, μακριά από τις δεσμεύσεις της εξουσίας, κατανόησε τα λάθη του κι αν εξοβέλισε από τον λόγο του τον επικίνδυνο λαϊκισμό που εξέθρεψε όλα αυτά τα χρόνια. Γενναίες αποφάσεις δεν χρειάζεται μόνο το κόμμα του, αλλά και ο ίδιος. Άλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας αμιγώς προσωποπαγές κόμμα. Αν αποχωρήσει ο Τσίπρας τότε τα ποσοστά του θα αγγίξουν τα όρια της εξαφάνισης.

Ναι, ο Τσίπρας είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει, αλλά όπως κάθε ισχυρός παίκτης κινδυνεύει περισσότερο από τον εαυτό του και λιγότερο από τους αντιπάλους του. Είναι σειρά του πρώην πρωθυπουργού να βουτήξει μέσα του και να σκεφτεί τι θέλει να ανασύρει στην επιφάνεια. Ποιο προφίλ θέλει να περάσει από εδώ και πέρα; Του φτηνού επαναστάτη του «σχίζω τα μνημόνια» ή του ενταγμένου στο σύστημα σοσιαλιστή που επιδιώκει να περάσει μια ατζέντα λιγάκι παραλλαγμένη από αυτήν την δεξιάς;

Το πρώτο ακούγεται ωραίο αλλά είναι έωλο, το δεύτερο είναι περισσότερο πραγματιστικό, αλλά και αληθινό. Ο Τσίπρας έχει δείξει πως ξέρει (ή τουλάχιστον έμαθε γρήγορα) τι θα πει real politik. Τον Λένιν και τα τσιτάτα του τα αφήνει για τους άλλους που ξέμειναν στο επαναστατικό παρελθόν μιας κάποιας μακρινής εφηβείας.

Διαβάστε ακόμα: «Οι Βρυξέλλες περιμένουν από τον Μητσοτάκη να κάνει πράξη όσα λέει».

TAGS :
Αλέξης Τσίπρας εκλογές Σύριζα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook