ν/σ Μενδώνη για την ελληνική μουσική: Αστεία η επιβολή αλλά θα μπορούσε να εφαρμοστεί οικειοθελώς 
O Κώστας Μπακογιάννης στο Andro: μια μαραθώνια συνέντευξη για όλα 
Γιατί πρέπει να είσαι διάσημος για να πάρεις «εύκολα» την ελληνική ιθαγένεια; 
Αλήθεια τώρα, κουράζονται οι πολιτικοί; 
Έχει δικαίωμα η οργανωμένη πολιτεία να πέφτει από τα σύννεφα; 
«O κόσμος σύμφωνα με τους Αρχαίους Έλληνες», δια χειρός του Βούλγαρου graphic designer και illustrator Γιάνκο Τσβέτκοφ –ένας από τους viral χάρτες του µε οδηγό τα στερεότυπα που έχουν οι λαοί για τους κοντινούς και τους πιο µακρινούς τους γείτονες.
Ήταν πριν από τέσσερις περίπου δεκαετίες, που ο Κ. Καραμανλής ‒ο γνήσιος, ο μακαρίτης‒ είχε αποφανθεί ότι «Ανήκομεν εις την Δύσιν».
Έκτοτε, είναι αλήθεια, η Ελλάδα (α) μπήκε στην ΕΟΚ, (β) επανήλθε στο ΝΑΤΟ, από όπου προσχηματικά απομακρύνθηκε, (γ) μπήκε στην Ευρωζώνη και στο Σένγκεν, «σκληρό πυρήνα» κλπ., (δ) συμμετείχε ως καλός σύμμαχος και στους βομβαρδισμούς στα βόρειά μας, και στην Αφγανική, και ‒λιγάκι‒ την Ιρακινή περιπέτεια (βέβαια με μαζικές διαδηλώσεις «κατά»), (ε) πρόσεξε εξαιρετικά τη θέση της στην Λιβύη, τώρα στην Ουκρανία… Άρα, πώς να το κάνουμε, ανήκομεν! Βέβαια, πολύ πιο άμεσα ‒σχεδόν άγρια‒ το ανήκομεν γράφτηκε με τη «βοήθεια»/δανειακό bail-out μετά το 2010 και την επιβολή της Τροϊκανής λογικής διάσωσης: οι διαδοχικές φάσεις της ευρωπαϊκής (ίσον γερμανικής, τέρμα οι ανοησίες!) σκληρής στοργής/tough love των «εταίρων» μας δείχνουν περίτρανα τι θα πει «ανήκω».
Βέβαια, οι πιο προσεκτικοί θα σημειώσουν ότι σε όλο αυτό το διάστημα η άλλη (ποια; η αμερικανική/υπερατλαντική) διάσταση του ανήκειν επλανάτο πιο πάνω απ’ όλα. Αν δεν είχε υπάρξει η ωμή πίεση Τιμ Γκάιτνερ, ώστε το στοργικό δίδυμο Μέρκελ/Σόιμπλε να μη μας βουλιάξει, τι θα λέγαμε σήμερα; Κι αν ο Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ δεν είχε απεμπλέξει την Ελλάδα με το διαβόητο «no men, no ships, no flags» προς Πάγκαλο/Τσιλέρ, γύρευε πού θα βρισκόμασταν (άλλωστε αυτός είναι που εισέπραξε το «Ευχαριστούμε τους Αμερικανούς»).
Θα αντείπει κανείς ότι ευρύτατα στρώματα του πληθυσμού, αλλά και αρκετοί από την πολιτική τάξη στρέφουν ακόμη βλέμμα γεμάτο προσδοκία προς τον Μόσκοβο, το «ξανθόν γένος» κοκ.: αν μη τι άλλο, το είδαμε τώρα με την ουκρανική κρίση πού στέκουν οι προτιμήσεις μας. (Άσχετο πώς τιμολογείται το φυσικό αέριο. Και πώς η Gazprom ώχετο απιούσα από την διεκδίκηση της ΔΕΠΑ)…
Τελικά, πού «ανήκομεν»; Θα μας επιτραπεί να υποστηρίξουμε ότι οι τωρινοί Έλληνες («του Έλληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει») για ένα ενδιαφέρονται. Να ανήκουν. Κάπου. Οπουδήποτε.
Ο Αντώνης Παπαγιαννίδης είναι δημοσιογράφος.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
