Να εφαρμοστεί δίχως καμία εξαίρεση ο αντικαπνιστικός νόμος ( Konstantinos Tsakalidis / SOOC).

Είμαι καπνιστής, θα με έλεγα και αρειμάνιο. Έχουν παρέλθει οι εποχές που ήμουν αθλητής και έκανα τρεις φορές την ημέρα προπόνηση. Τότε, θυμάμαι πολύ καλά, με ενοχλούσε ο γκρίζος καπνός που έβγαινε από τα ρουθούνια του πατέρα μου. Η στάχτη των τσιγάρων του χαρτογραφούσε την παρουσία του. Για τους καπνιστές ισχύει ολότελα παραλλαγμένος ο στίχος του Ρίλκε. «Όπου πηγαίνουν γεννιέται ένας τόπος στάχτης». Καρβουνιά κανονική.

Όταν γεννήθηκε ο γιος μου έβαλα στον εαυτό μου μια κόκκινη γραμμή. Ποτέ ξανά τσιγάρο μέσα στο σπίτι. Πάντα στο μπαλκόνι ανεξάρτητα από το τι καιρό κάνει. Έχω φάει χιόνι, βροχή, αέρα μανιασμένο και φυσικά καύσωνα στο κεφάλι για το αμετανόητο χούι μου. Καλά να πάθω.

Όποιος φίλος έρχεται στο σπίτι για επίσκεψη, το πρώτο πράγμα που κάνω, ειδικά αν ξέρω ότι καπνίζει, είναι να τον ενημερώσω πως το σαλόνι και τα υπόλοιπα δωμάτια αποτελούν ένα άβατο καθαρότητας. Δεν γίνεται να βρομιστούν από την τσιγαρίλα. Το δέχονται – άλλοι ασμένως κι άλλοι ως μια μικρή παραξενιά του οικοδεσπότη. Οι όροι, όμως, είναι αυτοί και δεν αλλάζουν.

Ο μέσος καπνιστής πιστεύει πως ο κόσμος κινείται γύρω από τη δική του ρουφηξιά.

Με τον καιρό συνήθισα στην ιδέα. Μπορώ να πω ότι μου αρέσει κιόλας. Το να σηκωθώ από την καρέκλα μου και να κάνω τσιγάρο στο μπαλκόνι μού δίνει και μια ελάχιστη νότα άσκησης. Ξέρω ότι κοροϊδεύω τον εαυτό μου, αλλά γι’ αυτό υπάρχουμε, για να μας ξεγελάμε κάποιες φορές. Ούτε στη δουλειά καπνίζω. Δεν είναι η ρητή απαγόρευση που με αποτρέπει. Μέσα μου εξακολουθεί να είναι ενεργός ο μηχανισμός άρνησης να καπνίσω σε κλειστό χώρο.

Ο μέσος καπνιστής πιστεύει πως ο κόσμος κινείται γύρω από τη δική του ρουφηξιά. Ότι άπαντες οφείλουν να δεχθούν την μανία του με κατανόηση και δεκτικότητα. Οχι, δεν πρέπει και το λέω εγώ που ανήκω στη χορεία των καπνιστών. Άρα, λογικά, θα είχα «έννομο» συμφέρον να ταχθώ με το μέρος των θεριακλήδων. Είναι λάθος, όμως. Περισσότερο από όλα είναι έλλειψη σεβασμού. Ουδείς είναι υποχρεωμένος να υφίσταται τη δική μας εμμονή. Ακόμη κι αν συναινέσει, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν του προκαλούμε κακό.

Είμαι απόλυτα σύμφωνος με την απόφαση της νέας κυβέρνησης θα θέσει σε εφαρμογή την απαγόρευση καπνίσματος στις δημόσιες υπηρεσίες, αλλά δεν φτάνει. Οφείλει να φανεί πιο αυστηρή. Να απαγορεύσει το κάπνισμα γενικώς σε κλειστούς χώρους (καφετέριες, εστιατόρια ή όπου συγκεντρώνεται πολύς κόσμος).

Οφείλει να το ξεκινήσει από τώρα. Βοηθάει και ο καιρός να προσαρμοστούν όλοι και να εμπεδωθεί η συνήθεια. Τώρα που είναι καλοκαίρι κι όλοι αποφεύγουμε τους κλειστούς χώρους είναι η μεγάλη ευκαιρία. Αν περιμένουμε να δούμε προκοπή τον χειμώνα θα έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος.

Ιδού η ευκαιρία να αποδείξει η Ελλάδα ότι δεν είναι (και) τόσο… Ελλάδα στα αρνητικά.

Έβλεπα στην τηλεόραση ένα σχετικό βίντεο με το θέμα και μπροστά μου εμφανίστηκε έκτυπα η νοοτροπία του έλληνα καπνιστή. Ένας βαρύς κι ασήκωτος μεσήλικας, με το τσιγάρο φυσικά στο χέρι, αρνήθηκε με βδελυγμία το μέτρο: «Εδώ είναι Ελλάδα, δεν πρόκειται να εφαρμοστεί ποτέ». Έτσι αποφάνθηκε διότι έτσι του έμαθαν κι έτσι τον βολεύει.

Ιδού η ευκαιρία να αποδείξει, λοιπόν, η Ελλάδα ότι δεν είναι (και) τόσο… Ελλάδα στα αρνητικά. Μπορεί να γίνει και στα θετικά. Ας το δούμε και αισιόδοξα: σε ένα μπαλκόνι, έξω από μια καφετέρια, καπνίζοντας γνωρίζεις κόσμο. Μεταξύ της μιας τζούρας και της άλλης, λέγοντας αδιάφορες κουβέντες για να σπάσει ο πάγος, μπορείς να γνωρίσεις τη γυναίκα ή τον άντρα της ζωής σου. Κανονικά το τσιγάρο δεν πρέπει να μας φέρνει κοντά, αλλά, τι τα θέλετε, η ζωή δεν υπήρξε ποτέ τέλεια και ούτε προβλέπεται να υπάρξει ποτέ.

 

Διαβάστε ακόμα: Ένας πολίτης αναρωτιέται: γιατί θα πρέπει να μας τρελαίνουν οι σεισμολόγοι;

 

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top