Αν μια ανθρωπιστική πολιτεία οφείλει τάχα να ενδίδει προκειμένου να μην βλάπτει τη ζωή του ο απεργός πείνας, τότε σε ποια ακριβώς φάση της απεργίας πείνας οφείλει να το κάνει; Photo: Maitland Goal/flickr

Αν μια ανθρωπιστική πολιτεία οφείλει τάχα να ενδίδει προκειμένου να μην βλάπτει τη ζωή του ο απεργός πείνας, τότε σε ποια ακριβώς φάση της απεργίας πείνας οφείλει να το κάνει; Photo: Maitland Goal/flickr

Τα τελευταίες μέρες, περίπου 4.500 κρατούμενοι ανά τη χώρα έκαναν ταυτόχρονα απεργία πείνας, ζητώντας την απόσυρση του νομοσχεδίου για τη δημιουργία φυλακών υψίστης ασφαλείας. Τελικά η απεργία διακόπηκε, όμως τα ευρύτερα ζητήματα που εγείρει παραμένουν.

Σαφώς, όποιος για τον οποιονδήποτε σκοπό αποφασίζει να βάλει την υγεία ή και την ίδια του τη ζωή σε κίνδυνο είναι ένας άνθρωπος που, αν μη τι άλλο, πιστεύει τόσο πολύ σ’ αυτόν τον σκοπό ώστε να κάνει κάτι που για τους περισσότερους από μας φαίνεται μάλλον αδιανόητο. Επίσης, βλάπτει τον ίδιο του τον εαυτό, όχι άλλους. Και αξίζει γι’ αυτό την αναγνώριση και τον σεβασμό όλων μας, είτε συμφωνούμε, είτε όχι με τη διεκδίκησή του.

Από κει και πέρα όμως τι χρέος ακριβώς δημιουργεί σε μας τους υπόλοιπους μια απεργία πείνας;

Σίγουρα όχι το να ικανοποιήσουμε τα προβαλλόμενα αιτήματα. Κι αυτό εύκολα καταδεικνύεται: Για παράδειγμα, αν για το ίδιο ζήτημα είχαμε δύο αντίρροπες απεργίας πείνας ‒από την μια μεριά για να γίνει κάτι, και από την άλλη για να μη γίνει‒, τι θα έπρεπε άραγε να κάνουμε; Ή πάλι, αν μια ανθρωπιστική πολιτεία οφείλει τάχα να ενδίδει προκειμένου να μην βλάπτει τη ζωή του ο απεργός πείνας, τότε σε ποια ακριβώς φάση της απεργίας πείνας οφείλει να το κάνει; Με την κήρυξή της; Όταν οι συνέπειες στην υγεία αρχίζουν να γίνονται εμφανείς; Όταν πια η βλάβη είναι ανεπίστρεπτη; Και αν μια πολιτεία δώσει το μήνυμα ότι κατά κανόνα ενδίδει για λόγους ανθρωπιστικούς στις απεργίες πείνας, τότε πόσοι και πώς θα χρησιμοποιήσουν αυτή τη δυνατότητα;

Αν π.χ. για το ίδιο ζήτημα είχαμε δύο αντίρροπες απεργίας πείνας ‒από τη μια μεριά για να γίνει κάτι, και από την άλλη για να μη γίνει‒, τι θα έπρεπε να κάνουμε;

Δεν υποχρεούμαστε λοιπόν, ούτε και θα έπρεπε, να ικανοποιούμε το αίτημα του εκάστοτε απεργού. Αυτό όμως που όντως μας υποχρεώνει η εκάστοτε απεργία πείνας, είναι να συζητήσουμε τα επιχειρήματα των απεργών, και ιδίως αυτά που τυχόν βρίσκονται για τον οποιοδήποτε λόγο μέχρι εκείνη την στιγμή εκτός του δημόσιου διαλόγου. Εκεί, στον πιο ανοιχτό διάλογο μπορεί και να αλλάξει η όποια απόφαση. Αλλά και τότε, αν τελικά αλλάξει, θα πρέπει αυτό να γίνει λόγω των επιχειρημάτων, και όχι υπό την απειλή αυτοκτονιών.

Υπάρχει, βεβαίως, κι ένα λεπτότερο σημείο: Τι οφείλουμε να κάνουμε όταν αρχίζει να κινδυνεύει η ζωή του απεργού πείνας –παρεμβαίνουμε παρά τη θέλησή του για την αποκατάσταση της υγείας του ή όχι; Πολύ δύσκολη η απάντηση. Ας μείνουμε προς το παρόν στα υπόλοιπα, τα ευκολότερα.

Διαβάστε ακόμα: Κωνσταντίνος Αλεξάκος: «Τι θυμάμαι σε κάθε περιστατικό βίας που προκαλεί κάποιος τυχάρπαστος βλαμμένος»

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top