Από τη Μελίνα στη Ραχήλ

Δύο πρόσωπα. Δύο Ελλάδες. Το πριν και το τώρα. Το τι έφταιξε, αιωρείται στη μέση.

Αναρωτιέμαι. Αν οι προσωπικότητες της εποχής κρίνουν και τους ανθρώπους που ζουν σ’ αυτή, πόσο αυστηρά θα μας κρίνουν οι απόγονοί μας; Όταν περάσει αυτή η εποχή της φρενίτιδας. Και πόσο μας αξίζει, να κριθούμε αυστηρά. Για όσα κάναμε στον τόπο.

Ζωντανές μαριονέτες σε ένα έργο που δεν επιζητήσαμε να πρωταγωνιστήσουμε. Όχι άμοιροι των ευθυνών μας, όμως. Το είδαμε, μας προειδοποίησαν, αλλά εμείς εμπρός προς τον γκρεμό ακόμα τραβάμε. Γοητευόμαστε από τις σειρήνες της προχειρότητας. Όχι από το δύσκολο ούτε και το μεγάλο. Προσπαθήσαμε να αποδομήσουμε ό,τι κι αν ξεχώρισε. Κι έτσι επιλέγουμε και τους σημερινούς μας ήρωες.

Διότι κάθε εποχή έχει τα δικά της σύμβολα. Από τη Μελίνα στη Ραχήλ, λοιπόν, έστω καταχρηστικά. Πώς να αντισταθείς στον παραλληλισμό;

Από το κόκκινο φουστάνι της διεθνούς ηγερίας στο “μαϊμού” T-shirt με τον Τσε μιας ψεκασμένης. Σημεία των καιρών. Ή ο κακός μας ο καιρός. Ιδού η απορία.

Η Μελίνα Μερκούρη. Πολέμησε τη Χούντα, με αποτέλεσμα να της αφαιρεθεί η ελληνική υπηκοότητα. Χρησιμοποίησε τη φήμη και τη λάμψη που απέκτησε μέσα από τη δουλειά της, για να “ξυπνήσει” την Ευρώπη απέναντι στο ελληνικό ζήτημα. Οργάνωσε συναυλίες και πορείες. Απειλήθηκε γι’ αυτήμ της τη δράση με την ίδια της τη ζωή, αλλά δεν το έβαλε κάτω. Επεδίωξε και συναντήθηκε με πολιτικούς, αλλά και με πνευματικές προσωπικότητες παγκοσμίου κύρους, με σκοπό να τους ευαισθητοποίησει ενάντια στη χούντα. Και κατάφερε πολλά. Στην πολιτική της σταδιοδρομία θα τη θυμόμαστε μεταξύ άλλων για τον “ανένδοτο” αγώνα της να επιστρέψουν τα Παρθενώνεια Γλυπτά από το Βρετανικό Μουσείο. Φάρος φωτεινός, όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Η Ραχήλ Μακρή. Βουλευτής του Σύριζα σήμερα, ενώ ήρθε στο πολιτικό προσκήνιο με τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Αφού δόξασε τον Καμμένο -τον οποίο απεχθάνεται σήμερα- δόξασε τον Αλέξη Τσίπρα και ετοιμάζεται να τον σιχαθεί και κείνον. Εργάζεται στο Δημόσιο, στο οποίο είναι άγνωστο πως εισήλθε, μιας και αν λάβουμε υπ’ όψιν τη δήλωσή της ότι η χώρα θα κόψει ευρώ α βολοντέ αν χρειαστεί, στερείται κοινής λογικής. Αλλά εδώ έγινε βουλευτής, θα μου πείτε. Πρώτη στην περιφέρειά της. Γεννήθηκε το 1973 και είναι ακριβώς γέννημα-θρέμμα ενός ακατάσχετου λαϊκισμού που κέρδιζε έδαφος όταν η ίδια άρχισε να ανακαλύπτει τον κόσμο. Για να το επιβεβαιώσει, έχει φορέσει κράνος πυροσβέστη, έχει πηδήξει από τα κάγκελα της ΕΡΤ, έχει χαράξει τον καρπό της το “λ” των Λακεδαιμονίων και τόσα ακόμα ανεκδιήγητα καμώματα. Φάρος απελπισίας για την εποχή και την κατάντια μας.

Δύο πρόσωπα. Δύο Ελλάδες. Το πριν και το τώρα. Το τι έφταιξε αιωρείται στη μέση.

Δυστυχώς, στη χώρα μας ο λαϊκισμός καλλιεργήθηκε από το 1974, σιγά αλλά σταθερά. Σχεδόν ύπουλα. Καλλιεργήθηκε τεχνηέντως, ώστε υπό το μανδύα του να καλυφθούν τα μεγαλύτερα σκάνδαλα. Που μας άρεσε να μη βλέπουμε. Ή να κάνουμε χαβαλέ με τις “ατασθαλίες”, καταλήγοντας “έλα μωρέ, τι ψάχνεις…” Διότι, προφανώς, και δεν φάγαμε όλοι τα ίδια, αλλά μαζί φάγαμε. Πρόσφατη επιβεβαίωση, η επίθεση στους ελεγκτές του ΣΔΟΕ -τους εργαζόμενους δηλαδή που έχουν καθήκον να μαζέψουν κανένα φράγκο από αυτούς που κλέβουν- στη Ρόδο.

Βλέπουμε χαρακτηριστικά πως, όποτε ξεσπούσε ένα σκάνδαλο σχεδόν αυτόματα προέκυπτε και μια μεγαλύτερη παροχή στους πολίτες ή ακριβέστερα σε ομάδες συμφερόντων. Και έτσι φτάσαμε ως εδώ. Μάθαμε να μας αρέσουν μόνο τα λόγια που μας χαϊδεύουν τα αφτιά. Μέχρι και σήμερα. Ακόμα και τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές.

Χρησιμοποιώντας τα λόγια του Γιάννη Σταυρακάκη, “στη μνημονιακή συγκυρία, ο όρος «λαϊκισμός» έχει αναδειχθεί σε πασπαρτού κάθε μορφής δημόσιου λόγου. Εκτοξεύεται ως κατηγορία σε κάθε τηλεοπτικό πάνελ, διανθίζει την καθημερινή αρθρογραφία, θεμελιώνει και νομιμοποιεί πολιτικές επιλογές και απονομιμοποιεί άλλες”. Γι’ αυτό είναι και πιο ύπουλος. Αυτό ευνοεί και την πρώην συγκυβέρνηση Συριζανέλ, ότι ο λαϊκισμός της Δεξιάς και της Αριστεράς, πρώτη φορά συνταυτίζεται ιστορικά.

Ας βάλουμε ως προσωπικό μας στόχο από αυτό το φθινόπωρο να πολεμήσουμε το λαϊκισμό. Ας είναι και η μόνη μας κατάκτηση ως “γενιά της Μεταπολίτευσης”.

Τότε μόνο ίσως να ξεφύγουμε από τον από-πατο και δούμε λίγο πάτο. Και ίσως αργότερα αρχίσουμε να ανεβαίνουμε…

Διαβάστε ακόμα – λαϊκισμός και ευτέλεια και στον τουρισμό: Γιατί εγκαταλείφθηκαν τα υποδειγματικά ΞΕΝΙΑ; Γράφει ο Νίκος Νυφούδης. 

TAGS :
αποψη Ελλάδα Μακρή Μελίνα Μερκούρη Πολιτική Ραχηλ

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook