Αποχαιρέτα το μετρό που δεν έρχεται

Μην χτυπάς μια πόρτα (του μετρό) κλειστή… (Nick Paleologos / SOOC).

Χρησιμοποιώ καθημερινά το μετρό για τις μετακινήσεις μου. Είμαι η ξεχωριστή περίπτωση του παθολογικά αγοραφοβικού που συγχρωτίζεται με κόσμο. Κουβαλώντας, όμως, απαρέγκλιτα ένα εμμονικό μοτίβο, απότοκο της συγκρουσιακής σχέσης που έχω αναπτύξει με το συγκεντρωμένο πλήθος, επιλέγω πάντα ή το πρώτο ή το τελευταίο βαγόνι. Δεν υπάρχει λογική: κανένας άνθρωπος που κατατρύχεται από ιεροτελεστικά επαναλαμβανόμενες σκέψεις δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί το κάνει.

Το να χρησιμοποιείς το μετρό ήταν για καιρό μια ευγενής διευθέτηση του χρόνου σου. Ήξερες πόσα -λίγα- λεπτά θα περιμένεις στην αποβάθρα και σε πόσο λεπτά θα φτάσεις στον προορισμό σου. Σπάνια να μην έβρισκες να κάτσεις, ακόμη πιο σπάνια να μην είχες τον απαραίτητο ζωτικό χώρο να ανοίξεις το βιβλίο σου και να προλάβεις να ρουφήξεις είκοσι σελίδες. Για εμάς τους βιβλιόφιλους τα μέσα μαζικής συγκοινωνίας είναι ένας παράδεισος ιδιότυπης ατομικότητας. Μέσα στη συνάφεια του κόσμου, αλλά ταυτόχρονα περίκλειστος στον κόσμο των σελίδων.

Για κάποιον σαν κι εμένα αυτή η συνύπαρξη του έξω και του μέσα, με το μέσα να κερδίζει στα σημεία, ήταν για πολύ καιρό μια ανεκτή συνθήκη. Μια καθημερινότητα την οποία προσδοκούσα να βιώσω. Εχουν υπάρξει εποχές που έχω διαβάσει ένα ολόκληρο βιβλίο -σε συνέχεια φυσικά- μέσα στο μετρό και πουθενά αλλού.

Ολα αυτά πήγαν περίπατο. Ανεπιστρεπτί. Εδώ και κάμποσο καιρό το μετρό έπαψε να είναι ένας ήρεμος χώρος. Είναι ένα πεδίο μάχης. Όποιος προλάβει μπαίνει κι αν μπει οφείλει να διαγκωνιστεί για το εκατοστό του εκατοστού που του αναλογεί. Παραπάνω χώρος δεν διατίθεται. Η σαρδελοποίηση μέσα στα βαγόνια είναι καθημερινό φαινόμενο.

Να είναι αποτέλεσμα κι αυτό της περιβόητης κρίσης; Να έχουν αποσυρθεί συρμοί και να μένουν στα αζήτητα; Να έχουν αποχωρήσει εργαζόμενοι και δεν έχουν αντικατασταθεί; Κανείς δεν ξέρει γιατί κανένας δεν ενημερώνει. Είναι κι αυτό μέρος της σταδιακής απαξίωσης που τυγχάνει το πλέον δημοφιλές μεταφορικό μέσο της πόλης. Κατανοώ τους Θεσσαλονικείς που ζητούν επιμόνως το μετρό στην πόλη του, αλλά τους προειδοποιώ ότι αν είναι να τραβήξουν αυτά που τραβάμε κι εμείς καθημερινά, καλό είναι να οπλιστούν με περισσή υπομονή.

Εν μέσω καλοκαιριού, οι εργαζόμενοι αποφασίζουν συχνά πυκνά να κάνουν στάσεις εργασίας. Σε ώρες αιχμής μάλιστα. Επίσης, κατανοώ τα κλαδικά τους αιτήματα, αλλά αυτοί δεν κατανοούν τα δικά μου. Δεν τους ενδιαφέρουν. Και, όχι, δεν θα με βρουν στο πλευρό τους. Συγγνώμη, αλλά η αλληλεγγύη κερδίζεται. Και σίγουρα όχι εις βάρος άλλων εργαζομένων. Πάντα υπάρχει χώρος για να συμπλεύσει ο συνδικαλισμός με την προσφορά στο κοινό και όχι ενάντια σ’ αυτό.

Το μετρό δεν είναι πια αυτό που ήταν και δεν ξέρω αν θα ξαναγίνει αυτό που γνωρίσαμε τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας του. Μπορεί να επεκτείνεται, αλλά τι να το κάνεις αν πρέπει να περιμένεις οκτώ και πλέον λεπτά για να περάσει ένας συρμός; Ακόμη χειρότερα: να πρέπει να περιμένεις να περάσουν πολλοί συρμοί για να καταφέρεις να μπεις μέσα στον πακτωμένο κλωβό από σώματα που το ένα αναγκαστικά κάθεται στο σβέρκο του άλλου.

Το χειρότερο είναι ότι ουδείς ενδιαφέρεται να εξηγήσει στον κόσμο γιατί συμβαίνει όλο αυτό. Καθημερινά ακούω από τα μεγάφωνα τον υπάλληλο του σταθμού να ζητάει με επιθετικά στριγκή φωνή από τους ταλαιπωρημένους αναμένοντες να απομακρυνθούν από τις πόρτες του συρμού. Λες και είναι στρατιωτάκια σε σκόρπια παρέλαση. Αν αυτή η «φωνή» ήθελε να πάει στη δουλειά της και δεν μπορούσε πώς θα αντιδρούσε άραγε; Έτσι όπως κάνει κάθε μέρα; Δύσκολο.

Διαβάστε ακόμα: Νίκος Βατόπουλος – «Η Αθήνα είναι ανεξάντλητη. Στο εγγύς μέλλον θα είναι καλύτερη».

TAGS :
Αθήνα μετρό

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook