Credit: Jonathan Percy/Flickr

Credit: Jonathan Percy/Flickr

Δύο πραγματάκια έπρεπε να κάνουμε ως χώρα –ως λαός. Να σταματήσουμε άμεσα να ξοδεύουμε περισσότερα από όσα έχουμε (να μειώσουμε το έλλειμμα) και να απελευθερώσουμε την οικονομία μας για να μπορέσουμε να χρησιμοποιήσουμε τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας και τη συμμετοχή μας στο ευρώ και την ευρωπαϊκή ένωση για να ανεβάσουμε πάλι το συλλογικό πλούτο –το ΑΕΠ μας– μέσα από την παραγωγή και τις επενδύσεις επί ελληνικού εδάφους.

Ως χώρα δηλώσαμε και γραπτά ότι προτιθέμεθα να κάνουμε τα παραπάνω και οι εταίροι δέχτηκαν να χρηματοδοτήσουν αυτή την προσπάθεια –αυτό είναι το Μνημόνιο. Αυτή ήταν η εκατέρωθεν «δέσμευση» όσο κι αν έχει ποινικοποιηθεί από όποιον αλητήριο είχε κάτι να χάσει από τις απαιτούμενες για τη χώρα αλλαγές, ή κάτι να κερδίσει μέσα από τον «αντιμνημονιακό αγώνα» του.

Το σκέλος των δαπανών –της μείωσης του ελλείμματος– αντιμετωπίστηκε σε ό,τι αφορούσε τους πολλούς. Έγινε με το παραπάνω κάθε πιθανή οριζόντια μείωση μισθών και συντάξεων, όπως και μειώσεις σε παροχές υγείας, παιδείας και πρόνοιας. Δεν θα τις κρίνουμε εδώ. Το θέμα είναι πως δεν έχουν γίνει αναλογικές μειώσεις δαπανών σε ό,τι αφορά τους λίγους –αυτούς που είναι μέρος του πολιτικού συστήματος με την ευρεία έννοια.

«Οι τομείς στους οποίους χρειάζεται επιτάχυνση των προσπαθειών είναι εκείνοι όπου απειλούνται κατεστημένα συμφέροντα». (Τόμας Βίζερ, επικεφαλής του Euro Working Group)

Όπως δεν έχει γίνει καμία αλλαγή σε ό,τι αφορά την απελευθέρωση της οικονομίας, στην άρση κάθε μέτρου που επέβαλλαν για δεκαετίες οι εγχώριες ολιγαρχίες για να κρατούν τη χώρα σε ομηρία και να εισπράττουν «τα λύτρα» ανεξαρτήτως κυβέρνησης και πολιτικής.

Οι διαπραγματεύσεις με την «κακιά Τρόικα» έχουν βαλτώσει από τον Απρίλιο (για την δόση του Ιουλίου), αφού η Γερμανία και οι λοιποί εταίροι δεν δέχονται πλέον «πολιτικές λύσεις» (να δώσουν συγχωροχάρτι δηλαδή) για όσα δεν έχουμε κάνει. Ρίχνονται έτσι οι θυσίες των πολλών στον Καιάδα, αφού θα απαιτηθούν περαιτέρω μέτρα από αυτούς προκειμένου να προστατευθούν οι λίγοι. Ενδέχεται ακόμα και να εργαλειοποιούνται, οι θυσίες, στον άτυπο ευκαιριακό αντιευρωπαϊσμό της ελληνικής κυβέρνησης, όποτε αυτή διαρρέει τη δυσαρέσκεια της με την Τρόικα.

Ο επικεφαλής του Euro Working Group, κ. Τόμας Βίζερ, έκανε την πιο σαφή δήλωση της τελευταίας τριετίας: «Οι τομείς στους οποίους χρειάζεται επιτάχυνση των προσπαθειών είναι εκείνοι όπου απειλούνται κατεστημένα συμφέροντα» […] «Οι πολιτικοί δεν εξελέγησαν για να προστατεύουν ειδικά συμφέροντα και γι’ αυτό ευελπιστώ απολύτως ότι στο τέλος οι διαπραγματεύσεις θα ολοκληρωθούν θετικά».

Αυτό είναι το bras de fer σήμερα στη χώρα, και αυτό είναι η βάση του πολιτικού προβλήματος που ζητεί λύσεις. Όλα τα υπόλοιπα είναι ή εκ του πονηρού «φασαρία» για να καλυφθεί το πραγματικό ζήτημα, ή ανοησίες όσων δεν μπορούν και δεν θέλουν να καταλάβουν.

Μια υποσημείωση μόνο, για όσους δείχνουν να αντιλαμβάνονται το ζήτημα αλλά αναλώνονται σε συζητήσεις για το φύλο των αγγέλων, σαν αυτή για την ανασύσταση της Κεντροαριστεράς, σε μια πολιτική εκδοχή τού «παίζουμε τις κουμπάρες».

Κάποια στιγμή τα παραπάνω θα αποτελούν κοινή γνώση και πεποίθηση, και οποιαδήποτε σημερινή σύμπραξη με την κλεπτοκρατία θα είναι ασυγχώρητη. Οι επιπτώσεις είναι ήδη καταστροφικές, και θα γίνουν χειρότερες. Αυτό είναι το κυρίαρχο ζήτημα στην καρδιά της πολιτικής, και είναι ζήτημα Δημοκρατίας.

Μόνο σε «μετα-Σοβιετικές δημοκρατίες» έχουν πετύχει τέτοιοι ολιγαρχικοί εκβιασμοί, και πραγματικά εύχομαι να μην είναι αυτό το «στοίχημα» όποιου ακόμα «αντιστέκεται», κι όποιου συμπράττει, γιατί κανείς δεν θα συγχωρέσει την έξοδο της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση ή το ευρώ.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top