Δεν αξίζει ν’ αλλάζουν τα παιδιά μας σχολείο από φόβο

Τα παιδιά σήμερα, αν και μαθαίνουν γρήγορα τι είναι κάθε blog, πώς διακρίνουν τα ψεύτικα προφίλ στα social media, τους chat-κινδύνους, είναι πολύ κοντά στο να χάσουν τον αυτοέλεγχο, και να κινδυνέψουν.

Η Ζωή Χ. είναι 15 χρόνων και καθόλου έτοιμη για το Λύκειο, για την αλλαγή σχολείου, για τις αλλαγές στο σώμα της, για τις αλλαγές γενικώς. Οι γονείς της την αγαπούν, δεν της χαλάνε χατίρι, αλλά δεν εισχωρούν λίγο πιο βαθιά στο μυαλό και την ψυχούλα της. Μυρίζονται -αλλά ως εκεί- την προσπάθειά της να ταιριάξει στο νέο περιβάλλον, να κρατήσει φίλους και να κερδίσει όποιον δεν γυρίζει να την κοιτάξει. Τα παιδιά μας, στην ανάξια κοινωνία και το εχθρικό –σε όλα– περιβάλλον που αφήσαμε να δημιουργηθεί, διαλέγουν να «ελέγξουν» τις καταστάσεις με το να κάνουν/να γίνουν/να μιλήσουν όπως… όλοι οι άλλοι θεωρούν αποδεκτό, ακόμα κι αν έτσι ρισκάρει (η Ζωή Χ.) να χάσει τον ίδιο της τον εαυτό. Δεν είναι μόνο ότι δεν δίνουμε στα παιδιά μας κριτική σκέψη και άποψη, αλλά τα αφήνουμε να βιώνουν βία σε καθετί, άλλοτε γιατί είμαστε μακριά και άλλοτε γιατί δεν μιλάμε πολύ ανοιχτά μαζί τους.

Η δημοσιογράφος, συγγραφέας και νέα μαμά Στέλλα Κάσδαγλη, αφού το 2013 μας ευαισθητοποίησε με το βιβλίο της «Ήθελα μόνο να χωρέσω» (εκδόσεις Πατάκη), σήμερα οργανώνει με πάθος το δίκτυο εθελοντριών μεντόρων «Women On Top».

Ένα στα τρία παιδιά σήμερα είναι θύματα άσκησης πολύ σοβαρής ενδοσχολικής βίας (συμμοριών και παρεών νέων, γειτόνων, δασκάλων), όπως παρουσίασε το 1ο επιστημονικό συνέδριο του Ευρωπαϊκού Δικτύου κατά του Σχολικού Εκβιασμού –και αφήστε πόσα ακόμα δεν το ομολογούν… Ένα στα τρία παιδιά, επίσης, βιώνει ενδο-οικογενειακή βία και μάλιστα συνεχή, πολλές φορές αποτέλεσμα σκληρών γονιών, χωρισμών, νευρολογικών καταστάσεων. Τα λουλούδια που φέρνουμε στον κόσμο γίνονται εύκολα θύματα μιας κοινωνίας που απέχει αρκετά από το να μαθαίνει την καλαισθησία, την ανθρωπιά, την υπομονή, το ανοιχτό μυαλό, τη συνεργατικότητα και τη δημιουργία. Τα παιδιά σήμερα έχουν και νέους κινδύνους να αντιμετωπίσουν, για τους οποίους η άγνοια των γονέων και του περιβάλλοντός τους δεν τα προειδοποιεί. Αν και μαθαίνουν γρήγορα –όπως μου λένε φίλοι ειδικοί– τι είναι κάθε blog, πώς διακρίνουν τα ψεύτικα προφίλ στα social media, τους chat-κινδύνους, είναι πολύ κοντά στο να χάσουν τον αυτοέλεγχο, και να κινδυνέψουν.

Η Στέλλα Κάσδαγλη, δημοσιογράφος, συγγραφέας και νέα μαμά, αποφάσισε, πριν από μερικούς μήνες, να μιλήσει δημόσια και να μας ευαισθητοποιήσει με το βιβλίο της «Ήθελα μόνο να χωρέσω» πώς είναι να ζει ένα νέο κορίτσι, όπως η η ίδια, με bullying και ψυχογενή ανορεξία για χρόνια. Πώς αυτή, μια νέα γυναίκα, αναλαμβάνει να μιλήσει για τέτοιες εμπειρίες εκ μέρους της κοινωνίας μας; Γιατί «δεν αράζει» σε μια χαλαρή ζωή και εκτίθεται με αυτό το βιβλίο; Γιατί άραγε βγαίνει μπροστά και αναλαμβάνει δράση, γιατί θέλει να βοηθήσει στις φοβίες και τον προσωπικό τρόμο των παιδιών; Επειδή ελπίζει να κινητοποιήσει «την κοιμισμένη δύναμη», τους γονείς.

Δεν αξίζει να αλλάξουν τα παιδιά μας σχολείο από φόβο, όπως έκανε η Στέλλα. Δεν μας αξίζει οι σημερινοί δάσκαλοι των σχολείων να επιμορφώνονται τυπικά σε σεμινάρια, αν δεν καθοδηγήσουν την ατζέντα των σχολικών τάξεων. Η Στέλλα πέρασε στην άλλη όχθη με δυναμισμό και, σήμερα, εκτός από το να γράφει, οργανώνει με πάθος το δίκτυο εθελοντριών μεντόρων «Women On Top». Μιλάει για τον κόσμο που ονειρεύεται να μεγαλώσει η μικρή της κόρη. Αλλά λέτε να έχουν άραγε όλα τα παιδιά που υπόκεινται όλο και πιο συχνά σε φαινόμενα bullying την ίδια δύναμη και τις ίδιες ευκαιρίες με τη Στέλλα;

Διαβάστε ακόμα: Κωνσταντίνος Αλεξάκος: «Έχω παίξει ξύλο»

Ενώ έψαχνα το θέμα του bullying και τις εκστρατείες της Ευρωπαϊκής Ένωσης γ’ αυτό, ηχούσαν οι λέξεις του βιβλίου μέσα μου: «Δεν λέω σε κανέναν ότι κρυώνω, έτσι κι αλλιώς όλοι συμπεριφέρονται λες και δεν καταλαβαίνουν τίποτα απ’ ό,τι λέω ή απ’ ό,τι νιώθω. Ο Παναγιωτόπουλος με κοίταξε χθες βγαίνοντας για διάλειμμα από την τάξη και μου είπε “Τι κάθεσαι συνέχεια έτσι σωριασμένη; Και θες να βρεις και γκόμενο από πάνω;”. Η Καρίνα, που στεκόταν πίσω του, πήγε να πει κάτι, νομίζω για να με υπερασπιστεί, αλλά άλλαξε γνώμη. Πολύ αργά, πήγα να της πω. Εσύ το ξεκίνησες όλο. Ούτε κι εγώ του απάντησα. Έτσι κι αλλιώς, η εμπειρία έχει δείξει πως ό,τι και να πω θα χρησιμοποιηθεί εναντίον μου.» Δεν θέλω τα παιδιά μας, μετά την επίπλαστη «πάρε ό,τι θες» εποχή, να ζήσουν μια ακόμη πιο σκοτεινή εποχή φόβου και εσωστρέφειας. Δεν το λέω από ρομαντισμό, αλλά γιατί ξέρω ότι ο κόσμος εισέρχεται σε μια εποχή ανοιχτών συνεργασιών και νέων μυαλών. Σε αυτήν την εποχή δεν μπορεί να σε σκιάζει η μαυρίλα και η ανοχή στον εκφοβισμό.

Αν ψάξετε στο internet θα βρείτε πλούσιο υλικό για το θέμα. Θα δείτε την καμπάνια των Ηνωμένων Εθνών, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την εξαιρετική πρωτοβουλία της «Singapore’s Coalition Against Bullying for Children and Youth» που προβάλλει το Mashable, για την ευαισθητοποίηση του κοινού. Κάθε φορά που μοιράζεσαι στο facebook το film-μήνυμα, ο φίλος-χρήστης που πατάει να το δει, το film story μικραίνει κατά λίγα χιλιοστά δευτερολέπτου. Συμβολική ενέργεια, θα πείτε, αλλά μπορεί να φτάσει εκατομμύρια ανθρώπους μέσω του Internet.

Όπως μπορείτε να διαδώσετε κι εσείς αυτές τις λίγες σκέψεις σε περισσότερους φίλους, γονείς, και πάνω απ’ όλα ανθρώπους. Τους χρειαζόμαστε ενεργούς τώρα όσο ποτέ στο παρελθόν. Έχουμε κανά δυο νέες γενιές τριγύρω μας που, αν μείνουν «μόνες τους», μπορεί να χαθούν…

Διαβάστε ακόμα: «Είναι όλα βία και από αυτήν κινδυνεύει κάθε άνθρωπος του μέσου χώρου!».

TAGS :
bulling βιβλίο Κασδαγλή σχολείο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook