Ζητείται Έλληνας Τζουλιάνι και μηδενική ανοχή στην παραβατικότητα

Στην Ελλάδα κυριαρχεί ένας φαινομενικά ακίνδυνος αλλά στην πραγματικότητα φονικός συνδυασμός: του «σπασμένου παραθύρου» και της ανοχής στην μικροπαραβατικότητα. (Φωτογραφία: wallpaperbetter.com)

Το μόνο ανάχωμα μεταξύ μιας κοινωνίας ελεύθερων πολιτών και μιας ζούγκλας όπου επικρατεί αυτός με τους μεγαλύτερους κυνόδοντες είναι ο νόμος. Δυστυχώς, η ελληνική κοινωνία δείχνει τα δόντια της και αποκτηνώνεται με μεγάλη ταχύτητα. Μεγαλύτερη και από αυτήν της Porsche που σκόρπισε τον θάνατο στην ΕΟ.

Τις τελευταίες ημέρες έχει αναβλύσει στο Διαδίκτυο -και όχι μόνο- ένας απέραντος οχετός απάνθρωπων σχολίων με αφορμή το συνταρακτικό τροχαίο δυστύχημα με τους τέσσερις νεκρούς και θύτη-θύμα ένα 24χρονο, που έτυχε να είναι γιος του ιδρυτή και ιδιοκτήτη των Jumbo. Οι κατάρες που εκτοξεύονται εναντίον του νεκρού, της οικογένειάς του, των «πλουσίων», της γερμανικής Porsche, των σχολών Μωραΐτη, των Jumbo σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν προέρχονται από ανθρώπους που είναι ψυχικά ασθενείς. Αν ένας εξωγήινος προσγειωνόταν σήμερα στην Ελλάδα θα ήταν σίγουρος ότι για την εκατόμβη των νεκρών στους ελληνικούς δρόμους φταίει αποκλειστικά ο «πλούσιος κακομαθημένος γόνος του Βακάκη που έφαγε τη φτωχή οικογένεια». Η τοξική – ταξική μπουροδολογία Βαλκανικού τύπου σε όλο της το μεγαλείο.

Η αλήθεια είναι ότι στο συγκεκριμένο περιστατικό υπήρχε ξεκάθαρος θύτης. Πράγματι, δεν μπορούμε να βάλουμε στην ίδια μοίρα τη μητέρα που κρατούσε στην αγκαλιά το 3χρονο παιδί της, με τον οδηγό της Porsche που πήγαινε με 200+. Όσο χυδαία είναι η περιύβριση νεκρού, αλλά τόσο ανέντιμο θα ήταν να μην παραδεχτούμε ότι η ευθύνη του τραγικού συμβάντος βαραίνει αυτόν που το προκάλεσε. Ανεξάρτητα αν και ο ίδιος έχασε τη ζωή του σε αυτό.

Αν, όμως, κάποιος σταθεί αποστασιοποιημένος, με κρύο αίμα, απλός παρατηρητής των γεγονότων, εύκολα θα αντιληφθεί ότι ο νεαρός οδηγός της Porsche, ο συνοδηγός, η μητέρα του παιδιού, το παιδί, ακόμα και αυτοί που εκτοξεύουν δηλητήριο από τα social media, είναι όλοι θύματα ενός φαινομενικά ακίνδυνου αλλά στην πραγματικότητα φονικού συνδυασμού: του «σπασμένου παραθύρου» και της ανοχής στην μικροπαραβατικότητα.

Η θεωρία των «σπασμένων παραθύρων» διατυπώθηκε από τους κοινωνιολόγους James Q. Wilson και George L. Kelling το 1982 και σύμφωνα με αυτή απλά καθημερινά φαινόμενα, όπως τα σπασμένα παράθυρα κτιρίων και η συσσώρευση σκουπιδιών στους δρόμους, οδηγούν στην εδραίωση της ανομίας και την αύξηση της εγκληματικότητας, αν δεν αντιμετωπιστούν εν τη γενέσει τους. Μέχρι το 1994 οι περισσότεροι συνάδελφοι των Wilson και Kelling αμφισβητούσαν ανοιχτά τη θεωρία τους. Όμως ο νέος, τότε, δήμαρχος της Νέας Υόρκης αποφάσισε να τη δοκιμάσει στην πράξη. Ο λόγος για τον Rudolph Giuliani ο οποίος παρέλαβε μία πόλη που θύμιζε εκπληκτικά τη σημερινή Ελλάδα. Η παραβατικότητα επικρατούσε σε κάθε γωνιά της Μητρόπολης ενώ είχε εδραιωθεί ένας ιδιότυπος μιθριδατισμός απέναντι στη ζοφερή καθημερινότητα.

Ο Rudolph Giuliani δημιούργησε αντιπάθειες όμως οι περισσότεροι συμφωνούν ότι παρέλαβε μία πόλη όπου η παραβατικότητα επικρατούσε σε κάθε γωνιά της και την μεταμόρφωσε. (Φωτογραφία: Wikipedia)

Για την επόμενη οκταετία ο Giuliani κινήθηκε σε δύο παράλληλες κατευθύνσεις: αφενός κάθε φθορά στις δημόσιες υποδομές αντικαθίστατο άμεσα. Αφετέρου έπιασε από τον «λαιμό» τους μικροπαραβάτες, που έκαναν τον βίο αβίωτο στους Νεοϋορκέζους. Γρήγορα ο δημόσιος χώρος έγινε και πάλι προσβάσιμος για τους πολίτες. Στην πραγματικότητα ο Giuliani εφάρμοσε το πανάρχαιο «νόμος και τάξη», απλά στην Ελλάδα δεν το λέμε φωναχτά, γιατί θίγονται οι ψευτοπροοδευτικές ευαισθησίες μας. Κερδισμένοι τελικά αποδείχτηκαν και οι μικροπαραβάτες, αφού μακροπρόθεσμα απέφυγαν την ώσμωση με το «σκληρό» έγκλημα, όπως αποκάλυψαν οι στατιστικές αναλύσεις του FBI.

Στην Ελλάδα, εδώ και χρόνια, έχουμε σπάσει όλα τα παράθυρα και πλέον έχουμε αρχίσει να σκάβουμε με νύχια και δόντια τα πέδιλα της οικοδομής. Το γιατί συνέβη αυτό χωρά πολύ συζήτηση (και θα είναι το αντικείμενο ενός επόμενου άρθρου). Το κρίσιμο, όμως, είναι ότι τώρα προσεγγίζουμε ξεκάθαρα το σημείο χωρίς επιστροφή, καθώς η παντελής συμμόρφωση ακόμα και με τους στοιχειώδεις κανόνες κοινωνικής συνύπαρξης απειλεί με κατάρρευση ολόκληρο το οικοδόμημα. Η ανομία (μικρή και μεγάλη) έχει πάρει χαρακτήρα ξενιστή στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας: αρχικά το κατατρώει, στη συνέχεια το σώμα αντιλαμβανόμενο ό,τι κάτι δεν πάει καλά υπεραντιδρά, σαν αποτέλεσμα αποδυναμώνεται με ακόμα ταχύτερο ρυθμό και τελικά ο ξενιστής βρίσκει ακόμη περισσότερη σάπια σάρκα για να τραφεί.

Οι τέσσερις νεκροί του πρόσφατου τροχαίου, οι 1200 νεκροί των τροχαίων ετησίως, η μετατροπή του Πεδίου του Άρεως σε υπαίθριο παζάρι ναρκωτικών και παιδικής πορνείας και χιλιάδες άλλα παραδείγματα, έχουν κοινή αφετηρία: την ανοχή του κράτους και των πολιτών στην μικροπαρανομία. Οι νεκροί του δυστυχήματος με την Porsche, σήμερα θα βρίσκονταν στα σπίτια τους, αν είχαμε γεμίσει κάμερες ταχύτητας και περιπολικά την ΕΟ (όπως σε ολόκληρη την Ευρώπη) και αν η τροχαία έπαιρνε το δίπλωμα κάθε οδηγού που τολμούσε να διακοσαρίσει σε δημόσιο δρόμο.

Διότι κακά τα ψέματα, ο νεαρός οδηγός της Porsche έκανε αυτό που κάνουν χιλιάδες νεαροί άντρες με «πειραγμένα» αυτοκίνητα. Άλλωστε τα περισσότερα τροχαία δεν τα προκαλούν Porsche πλουσίων (στην Ελλάδα δεν έχουμε πολλούς τέτοιους τα τελευταία χρόνια). Αντίθετα, η πλειονότητα των δυστυχημάτων στη χώρα μας προκαλούνται από «πειραγμένα» αυτοκίνητα των 15.000 ευρώ, με τα οποία ντριφτάρουν παιδιά από λαϊκές οικογένειες. Και θα συνεχίσουν να το κάνουν γιατί πολύ απλά μπορούν. Και μπορούν γιατί θεωρούμε τις κάμερες στον δρόμο «Μεγάλο Αδελφό» που καταπατά τα προσωπικά μας δικαιώματα, γιατί απαιτούμε από το κράτος να μας επιστρέφει τις πινακίδες κυκλοφορίας πριν από τα Χριστούγεννα και το Πάσχα, γιατί το να τρέχεις πάνω από το όριο ταχύτητας δεν είναι και προς θάνατο βρε αδερφέ (τελικά είναι, όμως).

Η ελληνική κοινωνία έχει επειγόντως ανάγκη τον δικό της Giuliani για να επιβάλει τον νόμο προς κάθε κατεύθυνση ώστε να διασωθούν οι όποιες συνάψεις κοινωνικού ιστού έχουν παραμείνει αρραγείς. Το ατύχημα με την Porsche φανέρωσε ότι κάθε ημέρα που περνά ολοένα και περισσότεροι είμαστε έτοιμοι να σκυλεύσουμε ακόμα και νεκρούς. Σήμερα στα social media, αύριο στο σχολείο, στη δουλειά, στον δρόμο. Η κατάσταση μυρίζει σήψη. Η Ελλάδα είναι γεμάτη θρυμματισμένα παράθυρα, εδώ και χρόνια. Είναι τα επίχειρα των πράξεών μας ή μάλλον της απραξίας μας. Αν δεν τα φτιάξουμε σήμερα, τίποτα δεν θα σταματήσει την πρόσκρουση με την πραγματικότητα αύριο.

Διαβάστε ακόμα: Ο θίασος των αρπακτικών που υποδύονται τους αστούς ευθύνεται για το χάλι μας

TAGS :
Ελλάδα ευθύνες νόμος τροχαία

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook