Διαβάσεις και διασταυρώσεις: Αυτές οι άγνωστες

Οι οδηγοί δεν σταματούν εκεί που είναι προκαθορισμένο. Το ύφος τους κάτι μεταξύ χιλίων καρδιναλίων και αγελάδας σε ημιεγρήγορση. Κάποτε το συναντούσες στους ταξιτζήδες, τώρα σχεδόν σε όλους πίσω από το τιμόνι. Photo Credit: BenHeine/flickr

Το περπάτημα στην πόλη σπάνια είναι σαν να περπατάς νωχελικά στην προκυμαία. Οδήγηση στην πόλη δεν σημαίνει να οδηγείς και να τη σκέφτεσαι, όπως λέει το τραγούδι. Ως γνωστόν “είν’ αυτό επικίνδυνο”. Πεζός ή εποχούμενος πρέπει να σκέφτεσαι το δρόμο. Κάτι που δεν κάνουν οι αντικοινωνικοί Νεοέλληνες.

Περιμένεις να ανάψει ο “Γρηγόρης”. Η υπομονή είναι μία από τις μεγάλες αρετές της ζωής. Δεν ρισκάρεις όταν υπάρχει κίνηση να διασχίσεις το δρόμο, γίνεσαι επικίνδυνος για τον εαυτό σου και για τους άλλους, πρέπει να το ξέρεις, έπρεπε να στό ‘χουν μάθει. Πράσινο για τους πεζούς. Θεωρητικά δεν κοιτάζεις και ξεκινάς.

Στην πράξη, πάντα ελέγχεις: Οι οδηγοί δεν σταματούν εκεί που είναι προκαθορισμένο και σιγά-σιγά καλύπτουν τουλάχιστον τη μισή διάβαση. Το ύφος τους κάτι μεταξύ χιλίων καρδιναλίων και αγελάδας σε ημιεγρήγορση. Άγνοια, σταρχιδισμός, “ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;” Κάποτε το συναντούσες σε ορισμένους ταξιτζήδες, τώρα σχεδόν σε όλους πίσω από το τιμόνι, “επαγγελματίες” και μη.

Με εντυπωσιακά γελοίο τρόπο, όταν ο οδηγός γίνει πεζός, οι ρόλοι αντιστρέφονται και αυτοί που δεν σέβονται τις διαβάσεις απαιτούν, θορυβωδώς και γκροτέσκα, από τους άλλους να τις σέβονται εκείνοι. Μετά, ξαναμπαίνουν στο αυτοκίνητο και γίνονται οδηγοί.

Βλέπει πράσινο στο φανάρι, περνάει. Μπροστά του, σταματημένα αυτοκίνητα. Είναι προφανές ότι θα κλείσει τη διασταύρωση. Δεν το σκέφτεται; Δεν το έχει ακούσει; Εντελώς στα παλαιότερα των υποδημάτων του; Τον κοιτάς και σε κοιτάζει με απορία.

Σαν να κατέβηκε εκείνη τη στιγμή από ένα σύμπαν χωρίς αυτοκίνητα, χωρίς κοινωνία. Σαν να έγινε ο άνθρωπος μια αμοιβάδα. Του λες “μα γιατί κλείνεις τη διασταύρωση” και σε κοιτάει μην μπορώντας ή αρνούμενος να αντιληφθεί την πραγματικότητα. Ενίοτε σε απειλεί κουτσαβάκικα και, φυσικά, θρασύδειλα.

Του λες “Μα γιατί κλείνεις τη διασταύρωση” και σε κοιτάει αρνούμενος να αντιληφθεί την πραγματικότητα. Ενίοτε σε απειλεί κουτσαβάκικα και, φυσικά, θρασύδειλα. Photo Credit: Picard/flickr

Ήδη από τα τέλη του ‘60 και με αποκορύφωμα τις αρχές του ’80, στο 2ο Πρόγραμμα και στην εκπομπή “Κάθε Μέρα Παντού”, ο Γιώργος Κοντονής έδινε εναλλακτικές διαδρομές στους Αθηναίους και παρότρυνε: Μην κλείνετε τις διασταυρώσεις. Το ίδιο, προφανές μα δύσληπτο από τον Ελληναρά οδηγό, έλεγαν για χρόνια ο Κώστας Καββαθάς και ο Άρης Σταθάκης.

Το λένε πάντα όλοι οι ειδικοί, όσοι ασχολούνται, όσοι μπορούν στοιχειωδώς να καταλάβουν πόσο αναγκαία είναι η συνεπής οδική συμπεριφορά και σε αυτόν τον τομέα και πόσο συντελεί στο τάχιστα επεκτεινόμενο μποτιλιάρισμα το κλείσιμο μιας μικρής ή μεγάλης διασταύρωσης.

Μέχρι και η Πολιτεία -έστω και αργά- έφτιαξε “δίχτυα”, διαγωνίες κίτρινες γραμμές, μήπως και καταλάβουμε πού δεν πρέπει να είμαστε ακίνητοι με το αυτοκίνητό μας. Θέσπισε και πρόστιμα για τους παραβάτες.

Εις μάτην. Όπως είπε ο Robert A. Heinlein: “Ignorance is curable, stupidity is forever”.

Διαβάστε ακόμα: Καλός μετανάστης είναι ο μετανάστης που κάνει μόκο;

TAGS :
διάβαση διασταύρωση δρόμος Ελλάδα πεζοί υτοκίνητο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook