5 μικροπράγματα που έχουν βελτιωθεί στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια

Η τιμή του καφέ μειώθηκε, η ποιότητα (γενικά) ανέβηκε. Καιρός τώρα να απαλλαγούμε από το πλαστικό. (Φωτογραφία: Menelaos Myrillas / SOOC)

Το εθνικό μας χόμπι στη σημερινή Ελλάδα είναι να τα βλέπουμε όλα μαύρα και ειδικά στα social media να αυτομαστιγωνόμαστε ότι είμαστε ο χειρότερος (ο πιο άξεστος, αντικοινωνικός και ανάδελφος) λαός της οικουμένης. Κάτι τέτοιο βεβαίως δεν ισχύει και είναι πολλά και σημαντικά τα τεκμήρια περί του αντιθέτου.

Το θέμα χωράει βεβαίως μεγάλη ιστορική, κοινωνιολογική και φιλοσοφική συζήτηση. Όμως σήμερα εμείς θα εστιάσουμε, με ανάλαφρη διάθεση, σε πέντε δευτερεύοντα ζητήματα που ωστόσο έχουν τη σημασία τους, που αποδεικνύουν ότι δεν πάνε όλα κατά διαβόλου, και στα οποία οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, μπορούμε να συμφωνήσουμε:

Σήμερα σχεδόν κανείς και από τους ταξιτζήδες δεν καπνίζει με πελάτη μέσα. Και εάν καπνίζει θα ρωτήσει τον πελάτη αν ενοχλεί. (Φωτογραφία: Konstantinos Tsakalidis / SOOC)

1. Το κάπνισμα στα ταξί

Μέχρι πριν είκοσι χρόνια σχεδόν όλοι οι οδηγοί ταξί κάπνιζαν μέσα στο ταξί στη διάρκεια της διαδρομής. Επιπλέον έπαιρναν διπλές και τριπλές μισθώσεις και οι πελάτες που επιβιβάζονταν στο ταξί ήταν συχνότατα επίσης καπνιστές. Δεν ήταν ασυνήθιστο λοιπόν το φαινόμενο να σταματήσεις ένα ταξί τη δεκαετία του ‘90 και να μπεις σε ένα μικρό κουβούκλιο – θάλαμο αερίων όπου φούμαραν τρεις άνθρωποι. Αυτό δεν συμβαίνει πλέον.

Το κάπνισμα απαγορεύεται δια ροπάλου στα ταξί της Beat. Σχεδόν κανείς από τους υπόλοιπους, κοινούς ταξιτζήδες δεν καπνίζει με πελάτη μέσα. Και εάν καπνίζει θα ρωτήσει τον επιβάτη αν τον ενοχλεί. Ακόμα και στην ακραία περίπτωση όπου ο οδηγός θα ανάψει τσιγάρο χωρίς να ρωτήσει, ο πελάτης μπορεί κάλλιστα να του πει να το σβήσει. Μέχρι πριν λίγα χρόνια θα είχε λάβει την απάντηση «αν δεν σου αρέσει να κατέβεις». Και ο ταρίφας θα είχε αδειάσει το τασάκι από το παράθυρο στον δρόμο.

Πριν μια δεκαετία το ποσοστό των ιδιοκτητών σκύλων που μάζευαν τα περιττώματα τους προσέγγιζε το μηδέν. Σήμερα είναι ένας στους τρεις, ίσως και περισσότεροι. (Φωτογραφία: Konstantinos Tsakalidis / SOOC)

2. Τα περιττώματα των σκύλων

Εδώ η πρόοδος είναι πιο αργή αλλά πάντως σημαντική και έχει παρατηρηθεί μόλις την τελευταία δεκαετία. Ακόμα και την εποχή της «ένδοξης» Ολυμπιακής Αθήνας, το ποσοστό των ιδιοκτητών σκύλων που μάζευαν τα περιττώματα τους προσέγγιζε το μηδέν. Σήμερα είναι ένας στους τρεις, ίσως και περισσότεροι. Πλέον, βγάζουν βόλτα τα σκυλάκια τους έχοντας στην τσέπη μια πλαστική σακούλα. Όταν το κατοικίδιο κάνει την ανάγκη του, φοράνε τη σακούλα σαν γάντι, μαζεύουν τα περιττώματα και με μια κίνηση γυρίζουν τη σακούλα ανάποδα, τη δένουν και την πετούν στον πλησιέστερο κάδο.

Τα πραγματα δεν βελτιώνονται από μόνα τους, ας το έχουμε υπόψη. Ακόμα και αν διστάζετε να κάνετε παρατήρηση σε έναν αντικοινωνικό τύπο με απειλητικό σκύλο που επιμένει να μη μαζεύει τα κακά του ζώου, θυμηθείτε να πείτε μπράβο στα αφεντικά που μαζεύουν τις ακαθαρσίες των δικών τους σκυλιών. Οι ιδιοκτήτες σκύλων μιλούν μεταξύ τους και η πίεση θα φτάσει σύντομα στους ωχαδερφιστές. Ακόμα καλύτερο θα ήταν συνεργεία του δήμου να επιβάλλουν ορισμένα αυστηρά πρόστιμα στους παραβάτες. Να δείτε για πότε θα απαλλαγούμε σχεδόν ολοκληρωτικά από το πρόβλημα.

Η λαμαρίνα με τις πατάτες του Κίτσουλα στο Χαλάνδρι. Φωτό: Κίτσουλας.

3. Οι τηγανητές πατάτες

Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν μίνι «θρίαμβο» της κοινωνίας των πολιτών, ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ‘80. Θυμάμαι χαρακτηριστικά σαν παιδί τους μεγάλους να ρωτάνε πάντα στην ταβέρνα: «είναι φρέσκες οι πατάτες;». Και «είναι δική σας η ταραμοσαλάτα;». Οι ταβερνιάρηδες που στις αρχές του ‘80 είχαν πέσει με τα μούτρα στην ευκολία της προκάτ πατάτας και των αντίστοιχων τζατζικοειδών, ένιωθαν την πίεση του πελάτη που δεν ανέχονταν την πλαστική πατάτα. Και ενώ στα τζατζίκια οι σερβιτόροι έλεγαν συχνά ψέματα, στην κατεψυγμένη, ομοιόμορφη πατάτα δεν μπορούσαν να κρυφτούν. Αναγκαστικά, σχεδόν όλοι οι μαγαζάτορες το γύρισαν στη φρέσκια πατάτα και μάλιστα άρχισαν να το διατρανώνουν στον κατάλογο: Άλλοι λιτά αναγράφοντας «φρεσκοκομμένες πατάτες» και άλλοι με γελοίες περιγραφές όπως «οι χρυσαφένιες πατατούλες της γιαγιάς σαν άλλοτε».

Προσοχή, ομιλούμε για τα αξιοπρεπή ταβερνεία / μεζεδοπωλεία και όχι για το κάθε ψητοπωλείο της συμφοράς. Ξανά προσοχή: τα τελευταία χρόνια παρατηρείται η εξής πονηριά σε αρκετά μεζεδοταβερνεία του συρμού: σερβίρουν πολλά προκάτ τρόφιμα (κεμπάπ από το Makro κλπ) και κοτσάρουν μια φρέσκια πατάτα που τους έρχεται έτοιμη κομμένη από βιοτεχνίες στον Ασπρόπυργο, τηγανισμένη στο χειρότερο λάδι. Παρόλα αυτά, στην Ελλάδα ακόμα τρως τηγανητή πατάτα της ανθρωπιάς. Στη Γαλλία που είναι και η πατρίδα της, η καλή φρέσκια πατάτα είναι πολύ πιο δυσεύρετη, πιστέψτε μας.

Ναι μεν το κέντρο είναι γεμάτο από αφίσες αριστερών κομμάτων (και της ΔΑΠ), αλλά και συναυλιών ή φροντιστηρίων, ωστόσο η κατάσταση έχει βελτιωθεί αφότου ανέλαβε ο ΓΑΠ το 2009 και απαγόρευσε τα παράνομα διαφημιστικά ταμπλό. (Φωτογραφία: Alexandros Michailidis / SOOC)

4. Η αφισορύπανση

Μη βιαστείτε να πείτε ότι η κατάσταση είναι ίδια και χειρότερη με πριν. Ναι μεν το κέντρο είναι γεμάτο από αφίσες αναχρονιστικών αριστερών κομμάτων (και της ΔΑΠ στις φοιτητικές εκλογές), συναυλιών και φροντιστηρίων, ωστόσο η κατάσταση έχει βελτιωθεί αφότου ανέλαβε ο ΓΑΠ το 2009 και απαγόρευσε τα παράνομα διαφημιστικά ταμπλό. Θυμάστε πώς ήταν η παραλιακή λεωφόρος; Αρκεί να σκεφτούμε ότι πολλοί αντίκρισαν το συμμαχικό νεκροταφείο στο Φάληρο για πρώτη φορά όταν ξηλώθηκαν οι γιγαντοαφίσες που έκρυβαν ακόμα και το σεπτό κοιμητήριο.

Σταδιακά κινητοποιήθηκαν και οι πολίτες και πλέον αναφέρουν περιστατικά παράνομης αφισορύπανσης. Ενδεικτική είναι και η καμπάνια που κάναμε εμείς στο Andro ενάντια στην αφισορύπανση του καναλιού Έψιλον δίπλα στο Καλλιμάρμαρο.

Ένας ακόμα παράγοντας που μείωσε την αφισορύπανση είναι οι αναδουλειές στα μπουζουξίδικα λόγω κρίσης. Και τέλος τα περισσότερα κόμματα πλην της ευρύτερης αριστεράς μείωσαν ή κατάργησαν την αφισοκόλληση. Η τελευταία γιγαντομουτράκλα που αντίκριζαν Αθηναίοι και επισκέπτες παντού, ήταν του Κώστα Καραμανλή προ της συντριβής του στις εκλογές του 2009.

O καπουτσίνο του Kudu στο Γκάζι. (Φωτογραφία: Φιλιώ Σταματοπούλου για το άρθρο του Andro «Πέντε στέκια της Αθήνας για απολαυστικό cappuccino και flat white»)

5. Η τιμή (και η ποιότητα) του καφέ

Η τιμή του καφέ ξεκίνησε να γίνεται θέμα συζήτησης στα τέλη της δεκαετίας του ‘90 όπου ο καφές στο Κολωνάκι είχε φτάσει τις 800 δραχμές. Όταν περάσαμε στο ευρώ το 2001, εν μια νυκτί οι περισσότεροι καφέδες από το Περιστέρι ως την Κηφισιά, πήγαν στα 3 ευρώ. Με απανωτές αυξήσεις έφτασαν πριν την κρίση στα 4,5 ή και στα 6 ευρώ σε ορισμένες περιπτώσεις. Ακόμα και ο καφές στο χέρι κόστιζε 3 ευρώ στα τέλη της περασμένης δεκαετίας.

Αυτό άλλαξε δραματικά τα τελευταία χρόνια. Με εξαίρεση τη Μύκονο όπου ο καφές φτάνει εύκολα τα 8 ευρώ, στην υπόλοιπη Ελλάδα πίνεις καφέ καθιστός στο καλύτερο μαγαζί με περίπου τρία ευρώ και παίρνεις καλό καφέ στο χέρι με 1,5 ευρώ. Μάλιστα είναι πολλά τα σημεία που παίρνεις ποιοτικό καφέ στο χέρι και με 1 ευρώ. Και το καλύτερο είναι ότι οι καφέδες αυτοί είναι όπως είπαμε -στην πλειονότητα τους- καλής ποιότητας. (Σκεφτείτε: Ποιος πίνει τον βάναυσο φραπέ σήμερα;). Υπάρχουν δε και εξαιρετικής ποιότητας καφέδες κάτω των δυο ευρώ στην Αθήνα αλλά και σε επαρχιακές πόλεις. Πλέον, στην Αθήνα πίνουμε καλύτερο καφέ απ’ότι πίνουν στη Ρώμη. Και ο ανταγωνισμός είναι τέτοιος που δεν αναμένεται να αυξηθούν οι τιμές στα προ κρίσης επίπεδα, ακόμα και αν βελτιωθεί η οικονομική κατάσταση.

Διαβάστε ακόμα: Τί απέγιναν τα παραδοσιακά περίπτερα των Αθηνών;

TAGS :
αφίσες ταξί τηγανητές πατάτες τσιγάρο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook