Διαφθορά: Προνόμιο των λίγων;

Κανείς δεν έπεσε από τα σύννεφα όταν έμαθε τις μίζες των εξοπλιστικών, αμφιβάλω αν σηκώθηκε κανένα φρύδι όταν αποκαλύφθηκαν τα εκατομμύρια υπεξαίρεσης στον δήμο Θεσσαλονίκης ή ακόμα και στο νοσοκομείο παίδων Αγλαΐα Κυριακού. Credit: Dierk Schaefer/Flickr

Εγώ είμαι εκτός ορίων; Εσύ είσαι εκτός ορίων! Όλη η χώρα είναι εκτός ορίων! Θα μπορούσε να φωνάζει ο Αλ Πατσίνο αν το «City Hall» αναφερόταν στην Ελλάδα. Ο Λιάπης, ένας πρώην υπουργός, να οδηγεί ανασφάλιστο αυτοκίνητο χωρίς πινακίδες, να έχει σπίτι χτισμένο με κοινοτικές επιδοτήσεις και ο αδερφός του να βγαίνει να λέει ότι όλο το χωριό πήρε, εμείς να μην πάρουμε; Λογικότατο. Ποιος πληρώνει για όλα αυτά; Ο λαός, λένε οι λαϊκιστές, πάντα ο λαός, ο κοσμάκης, ο ανήμπορος πολίτης που του πίνουν καθημερινά τα αίμα.

Βέβαια στην προκειμένη περίπτωση πλήρωσε ο λαός της Ευρώπης, ο Γερμανός φορολογούμενος που θέλει να μας πάρει τα αρχαία και τις παραλίες, μας έχτισε όμως πρώτα μεταξύ άλλων και μερικά σπίτια. Καλό είναι να αναλογιστούμε τι θα συνέβαινε στην αντίθετη περίπτωση. Δηλαδή αν οι Έλληνες πολίτες πλήρωναν φόρο για την ανάπτυξη της Γερμανίας και μαθαίναμε μετά από χρόνια ότι τα λεφτά μας πήγαιναν στη μαύρη τρύπα της διαφθοράς και της σπατάλης. Τι να σκέφτεται τώρα ο Γερμανός φορολογούμενος;

Αυτός ο ταλαίπωρος ελληνικός λαός όμως δεν έχει καμία ευθύνη; Και δεν αναφέρομαι στην ατομική εκλογική ευθύνη που βαραίνει τους πολίτες σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα, διότι οι πολιτικοί λαοπλάνοι είναι πολύ καλοί σε αυτό. Αναφέρομαι στην ποινική και ηθική ευθύνη που έχει ο κάθε Έλληνας πολίτης που τόσα χρόνια βρισκόταν στο μεταίχμιο της παρανομίας, λύγιζε τους άκαμπτους κανόνες και νόμους, απολάμβανε το περιστασιακό κάτι παραπάνω από τα «μαύρα» και έκανε τα στραβά μάτια στο μεγαλύτερο από αυτόν λαμόγιο που του πετούσε το ψαροκόκαλο που απέμενε μετά το τσιμπούσι. Διότι η διαφθορά στην Ελλάδα δεν είναι μια παθογένεια αποκλειστικά των υπουργείων και των βουλευτικών γραφείων. Αν μη τι άλλο, είμαι σίγουρος πως αν ψάξουμε στην υφήλιο θα βρούμε πολλές περιπτώσεις όπου άτομα σε θέσεις ευθύνης, που διαχειρίζονται πακτωλούς χρημάτων, βούτηξαν το χέρι στο μέλι. Η τεράστια πληγή της χώρας είναι ότι αυτή η διαφθορά έχει διαχυθεί σχεδόν μέχρι και στον τελευταίο Έλληνα. Έχει μπει στο πετσί του, έχει γίνει η φιλοσοφία του.

Ευθύνεται για αυτό; Φυσικά και ναι! Μπορώ να δεχτώ ότι η πολυνομία και η παράνοια τον νόμων, των ρυθμίσεων, της τεράστιας γραφειοκρατίας, συνέβαλαν σε αυτό. Δεν έχει όμως το δικαίωμα να επικαλείται την καθαρότητα του μετώπου του, ή το όνομα της οικογενείας του, ή την αποστροφή του για αυτό το φαιδρό πολιτικό σύστημα, όταν γνώριζε, ήξερε και έκανε. Κυρίως γνώριζε, διότι όλοι είχαμε έναν συγγενή, γνωστό, φίλο, που πολιτευόταν στα χαμηλά σκαλοπάτια της εξουσίας και ήταν ο πρώτος που τρέχαμε για να «τακτοποιήσει» τις υποθέσεις μας. Ήμασταν, λοιπόν, τόσο αφελείς να πιστεύουμε ότι όταν ένα τέτοιο πρόσωπο έχει τόση μεγάλη δύναμη, την ίδια στιγμή δεν θα έχει αντίστοιχα τεράστια υπερεξουσία ένας υπουργός ή βουλευτής; Δεν το νομίζω. Κανείς δεν έπεσε από τα σύννεφα όταν έμαθε τις μίζες των εξοπλιστικών, αμφιβάλω αν σηκώθηκε κανένα φρύδι όταν αποκαλύφθηκαν τα εκατομμύρια υπεξαίρεσης στον δήμο Θεσσαλονίκης ή ακόμα και στο νοσοκομείο παίδων Αγλαΐα Κυριακού.

Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι όταν τελειώσουν τα εκατομμύρια του Άκη, του Παπαγεωργόπουλου και, ας ελπίσουμε, πολλών άλλων, θα έρθουν στην επιφάνεια και τα δικά μας κλεμμένα, τα οποία ναι μεν δεν είναι παλάτια, είναι όμως η άμμος πάνω στην οποία χτίσαμε τη “διεφθαρμένη χώρα” που κυβερνούσε ο Γιώργος Παπανδρέου. Έχουμε, λοιπόν, όλοι ατομική ευθύνη για την κατάσταση που μαζί οδηγήσαμε τη χώρα και αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο μετά από τέτοια καταστροφή δεν έχει ξεσηκωθεί ο κόσμος. Γιατί βαθιά μέσα του ξέρει ότι αυτός είναι συνυπαίτιος αυτής της κατάστασης. Ταυτόχρονα, όλοι αυτοί που είναι κάθε μέρα στους δρόμους, ή διεκδικούν να κυβερνήσουν, δεν ζητούν τίποτα άλλο από το να δοθεί μια ακόμα παράταση σε αυτό το διεφθαρμένο σύστημα, που θέλουν να απομυζήσουν κι άλλο. Με αυτά που λέω δεν θέλω να θεωρηθεί ότι καθαγιάζω τους πολιτικούς, ίσα ίσα τους θεωρώ βασικούς υπεύθυνους της κατάστασης, είχαν όμως ισχυρό λαϊκό έρεισμα για να κάνουν αυτά που έκαναν.

Ο λαός δεν ήθελε αλλαγές, δεν ήθελε να παλέψει με τις δικές του δυνάμεις για το καλύτερο, ήθελε το κράτος-προστάτη, ξέχασε όμως ότι η προστασία της «μαφίας» έχει ένα τίμημα. Όταν μάθουμε να στεκόμαστε στα πόδια μας, να δημιουργούμε τις ευκαιρίες στη ζωή μας και να μη θεωρούμε τίποτα ως δεδομένο, είμαι σίγουρος πως θα επιλέγουμε και ικανότερους πολιτικούς για να αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας.

Δεν μας χρωστάει κανένας τίποτα, εμείς δημιουργούμε το μέλλον μας.

Ο Αλέξης Ραμπότας είναι φοιτητής Ιατρικής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης.

TAGS :
διαφθορά παπανδρέου

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook