Το δάχτυλο του Θεού: Ο Maradona στην κερκίδα το βράδυ της Τρίτης, στον αγώνα Αργεντινή – Νιγηρία, μοιράζοντας κωλοδάχτυλα. (Φωτογραφία: Alex Morton / Getty Images / Ideal Image)

Βράδυ Τρίτης 26 Ιουνίου. Η Αργεντινή παίζει τον αγώνα «ζωή ή θάνατος» κόντρα στη Νιγηρία και όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα πάνω της: με νίκη (και συνδυασμό αποτελεσμάτων) έπαιρνε την πρόκριση και έδινε παράταση στην -κακή έως τώρα- πορεία της στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ρωσίας. Με ήττα, έπαιρνε με σκυμμένο κεφάλι το αεροπλάνο για την Αργεντινή και τον δρόμο προς την σκληρή κριτική των ΜΜΕ της χώρας. Τελικά έγινε πραγματικότητα το πρώτο σενάριο, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Ας επιστρέψουμε στο γήπεδο.

Μεγάλο μέρος της κερκίδας ήταν στα χρώματα της αλμπισελέστε και φυσικά στα επίσημα ο Diego Armando Maradona. Ο «El Pibe de Oro» είναι γνωστός για τη λατρεία που έχει στην Εθνική ομάδα και κάνει τα πάντα για να βρίσκεται δίπλα της στις μεγάλες διοργανώσεις. Δεν είναι κακό αυτό. Το κακό είναι η εικόνα του. Όπως δήλωσε και ο παλιός γκολτζής της Αγγλίας Garry Lineker «φοβάμαι πως ο Maradona κινδυνεύει να γίνει γελοίος». Δυστυχώς ο Lineker έκανε λάθος: έχει γίνει ήδη γελοίος. Βαρύ; Ίσως. Αλλά αληθινό.

Αν υπάρχουν κάποιες εικόνες που μας έμειναν από τον «Ντεγκίτο» το βράδυ της Τρίτης, είναι αυτές: (1) Να βρίσκεται σε έκσταση και να μιλάει με τον Θεό στο γκολ του Messi, (2) να λαγοκοιμάται (;) μοιάζοντας να βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου, (3) να μοιράζει κωλοδάχτυλα -κανείς δεν ξέρει σε ποιον- σε κατάσταση παράνοιας και (4) να βγαίνει σηκωτός από το γήπεδο μετά το τέλος της αναμέτρησης. Ο ίδιος, την επόμενη ημέρα δήλωσε ότι λιποθύμησε κατά την διάρκεια του αγώνα ωστόσο δεν ήθελε να αφήσει την ομάδα σε αυτό τον κρίσιμο αγώνα και να πάει στο νοσοκομείο, όπως του συνέστησαν οι γιατροί. Όμως ένα μεγάλο «αλλά» θα κυνηγάει αυτή την εικόνα του.

Κάνοντας διακοπές το 2003 στην Ιταλία και οδεύοντας προς τα 130 κιλά. (Φωτογραφία: Arnaldo Magnani / Getty Images / Ideal Image)

Ένα «αλλά» απολύτως δικαιολογημένο. Βλέπεις ο Maradona ποτέ δεν ήταν ένας ήρεμος τύπος, ένας άνθρωπος που λειτουργούσε με το μυαλό και τη λογική. Ήταν ένας άνθρωπος που λάτρευε, ζούσε και παραδινόταν στο πάθος του. Το πρόβλημα ήταν ότι ο «Ντεγκίτο» είχε πολλά, μα πολλά, πάθη: τη μπάλα, την Αργεντινή, τη Μπόκα Τζούνιορς, τις γυναίκες, το αλκοόλ, τις ουσίες, το «εγώ» του.
Και τις περισσότερες φορές όλα αυτά τα πάθη εμφανιζόντουσαν την ίδια στιγμή.

Πάθη που ευτυχώς δεν σκότωσαν το ταλέντο του -αν και είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσε να είχε καταφέρει πολλά περισσότερα ως ποδοσφαιριστής αν έκανε μια λίγο πιο νορμάλ ζωή- αλλά σίγουρα «σκότωσαν» τον άνθρωπο. Έναν άνθρωπο που από τότε που «κρέμασε» τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια το 1997, οι τάσεις αυτοκαταστροφής του έπιασαν κόκκινο.

«Είμαι ο Maradona, αυτός που σκοράρει, αυτός που κάνει λάθη. Μπορώ να τα αντέξω όλα. Έχω τόσο μεγάλες πλάτες που μπορώ να τα βάλω με όλους», Diego Armando Maradona.

Αυτός ο παίκτης που το 1986 χόρεψε την μισή Αγγλία για να πετύχει το «γκολ του αιώνα», έφτασε τα 130 κιλά κάπου στα μέσα των ’00s. Οι είσοδοί του σε κέντρα αποτοξίνωσης έγιναν καθημερινότητα. Διαλυμένος οργανισμός από το αλκοόλ, τους εθισμούς και τις καταχρήσεις. Επεμβάσεις. False alarm είδηση για τον θάνατό του το 2007.

Ίσως, η μοναδική φορά, που ο Maradona θύμισε λίγο τον παλιό καλό του εαυτό ήταν στα δύο χρόνια που βρέθηκε στον πάγκο της μεγάλης αγαπημένης του: της Αργεντινής. Τότε που οδήγησε την αλμπισελέστε στο Μουντιάλ του 2010 στα γήπεδα της Νότιας Αφρικής – μια πορεία που ολοκληρώθηκε στα προημιτελικά με 4 νίκες και 1 ήττα. Όχι κακή πορεία, αλλά όχι αρκετή για να τον κρατήσει και στον πάγκο και μακριά από τις εκκεντρικότητές του. Και σίγουρα όχι αρκετή για να του χαρίσει τη λάμψη του Θεού, τη λάμψη που είχε όταν φορούσε τη φανέλα με το 10.

Προπονώντας τον Messi στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010. Τότε που ο Maradona θύμισε λίγο τον «Θεό» της Αργεντινής, αλλά η παρουσία του δεν ήταν αρκετή ώστε η ομάδα να φτάσει στην κορυφή. (Φωτογραφία: Chris McGrath / Getty Images / Ideal Image)

Εμείς που περπατάμε ήδη στα 40 και έχουμε στο μυαλό μας ως πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο αυτό του ’86 στο Μεξικό, θα θυμόμαστε πάντα τον παίκτη Maradona για το «γκολ του αιώνα» και το «χέρι του Θεού», τους δύο τίτλους που χάρισε στη Νάπολι, για το κλάμα του μετά τον χαμένο τελικό στο Μουντιάλ του ’90, για τον έξαλλο πανηγυρισμό του στο γκολ που πέτυχε κόντρα στην Ελλάδα το ’94 στα γήπεδα των ΗΠΑ.

Όμως ο άνθρωπος Maradona είναι μια άλλη ιστορία. Και αυτή η εικόνα που είδαμε το βράδυ της Τρίτης (σε συνδυασμό με τις τόσες άλλες εικόνες που έχουμε δει από αυτόν τα τελευταία 20 χρόνια) μας προκαλεί θλίψη. Όχι για την αποκαθήλωση ενός ποδοσφαιρικού ειδώλου – δυστυχώς αυτό το είδωλο έχει αποκαθηλωθεί εδώ και χρόνια. Αλλά για την πτώση ενός ανθρώπου που θα μπορούσε να είναι παράδειγμα προς μίμηση για τους νέους αλλά επέλεξε να γίνει παράδειγμα προς αποφυγή για όλους.

 

Διαβάστε ακόμα: Rafael Márquez – Ο σταρ του ποδοσφαίρου που βρίσκεται στη «μαύρη λίστα» των χορηγών

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top