Δεύτερη φορά πρωταθλητής Ευρώπης; Καθόλου τυχαίο (Photo by Burak Akbulut/Anadolu Agency/Getty Images).

Η μεθοδικότητα είναι προαπαιτούμενο, αλλά δεν φτάνει. Ομοίως και η εργατικότητα. Μπορεί να φανταστεί κανείς έναν προπονητή να μην περνάει ώρες ατελείωτες στο γήπεδο, στην ανάλυση των αγώνων ή του αντιπάλου; Προφανώς και η τύχη παίζει το ρόλο της. Κάθε παιχνίδι είναι μια αλληλουχία συμβάντων.

Κάποια από αυτά γίνονται προγραμματισμένα σε κάποια άλλα, όμως, υπεισέρχεται η τυχαιότητα και ορίζει την εξέλιξη. Οχι, αυτό που καταξιώνει έναν προπονητή είναι το θαύμα της υπομονής. Να περιμένει τη στιγμή δημιουργώντας την. Ο Δημήτρης Ιτούδης, αν δεν λεγόταν… Δημήτρης θα μπορούσε να βαφτιστεί Ιώβ.

Τον έχω ζήσει από κοντά όλα τα χρόνια που δούλεψε στον Παναθηναϊκό δίπλα στον Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Τον έχω συναντήσει άπειρες φορές, έχω συζητήσει μαζί του για εκείνο και το άλλο (πάντα σε μπασκετικό πλαίσιο), του έχω κάνει ουκ ολίγες συνεντεύξεις. Μου είναι οικεία η σκέψη και η πρακτική του. Δεν θα μπορούσε να μου είναι γνωστή η εξέλιξή του αν και θα έπρεπε να την περιμένω.

Δεύτερη φορά πρωταθλητής Ευρώπης όχι ως δεξί χέρι κάποιου άλλου προπονητή, αλλά με τα δικά του χέρια. Δεν είναι λίγο κατόρθωμα, δεν είναι κάτι που προσπερνάς αβασάνιστα. Δεν είναι τυχαίο  -όχι, εδώ η τύχη πηγαίνει περίπατο. Τον Ιτούδη τον γνωρίσαμε στην αρχή στον Παναθηναϊκό ως βοηθό προπονητή-μεταφραστή του Ζοτς. Τίτλος περίεργος και συνάμα υποτιμητικός για έναν άνθρωπο που από νωρίς τάχθηκε στο μπάσκετ με πάθος αλύγιστο.

Ο Δημήτρης Ιτούδης δεν θέλησε ποτέ να κόψει δρόμο, να σκαρφαλώσει εκεί που έπρεπε να περπατήσει, να τρέξει ενώ η λογική του επέμενε να πάει βήμα-βήμα.

Πολύ νωρίς κατανοήσαμε πως δεν ήταν δίπλα στον «μεγάλο» για να μεταφράζει από τα σέρβικα στα ελληνικά. Άλλος ήταν ο ρόλος του, πιο ουσιαστικός. Στα χρόνια που έμεινε στον Παναθηναϊκό, στη σκιά του Ομπράντοβιτς, ήταν χρόνια συνδημιουργίας, γαλουχίας, μαθητείας για τον Ιτούδη.

Πολλοί του έλεγαν πως έπρεπε να ανοίξει τα φτερά του, να κάνει κάτι μόνος του, να μην μείνει για πολύ στο πλάι του Σέρβου κόουτς διότι στο τέλος όλοι θα τον θεωρούν «ο κύριος του κυρίου». Δεν τους άκουσε, το θαύμα της υπομονής ήδη δούλευε μέσα του.

Αρνήθηκε προτάσεις που του ήρθαν από το εξωτερικό (χαρακτηριστικό παράδειγμα της ισπανικής Τάου), καθώς θεώρησε πως δεν ήταν ακόμη έτοιμος. Κι όταν έγινε έτοιμος, τότε που ο Ομπράντοβιτς έφυγε τελικά από τον Παναθηναϊκό, αποδείχθηκε πιο έτοιμος από ποτέ.

Και πάλι το θαύμα της υπομονής: δεν αναζήτησε μεγαλεία εξαρχής. Δεν προσπάθησε να εξαργυρώσει τη θητεία του δίπλα στον κορυφαίο προπονητή της Ευρώπης με μια «εύκολη» ομάδα. Ξεκίνησε από την αρχή, από το μηδέν. Σαν να έκανε το αγροτικό του.

Από την Τουρκία που ήταν ο πρώτος προορισμός του έως τη Ρωσία, την ΤΣΚΚΑ Μόσχας και τις διπλή κατάκτηση της Ευρωλίγκας, ο δρόμος φαίνεται μακρύς και είναι. Ο Δημήτρης Ιτούδης δεν θέλησε ποτέ να κόψει δρόμο, να σκαρφαλώσει εκεί που έπρεπε να περπατήσει, να τρέξει ενώ η λογική του επέμενε να πάει βήμα-βήμα.

Δεν μπορώ να φανταστώ πολλούς ανθρώπους, ο καθένας στον τομέα του, που θα είναι τόσο προσηλωμένοι στο χρόνο επίτευξης ενός στόχου. Εχω γνωρίσει πολλούς που εργάζονται πυρετικά για την επίτευξη ενός οράματος, λίγοι όμως αντέχουν να βλέπουν τον χρόνο να περνάει κι ο στόχος να μην έρχεται.

Αυτοί που επιβιώνουν, τελικά, και στον αθλητισμό σίγουρα, είναι οι μαραθωνοδρόμοι της σκέψης και της πράξης. Οι Ιώβ των γηπέδων. Αυτοί που δεν ψάχνουν τις ευκαιρίες, που δεν παίζουν στο ζάρι την καριέρα τους, αλλά που κάνουν ένα βήμα τη φορά. Κάποια στιγμή θα έρθει το ένα το μεγάλο.

Δεν υπάρχει μεγάλο κλαμπ που δεν θα τον ήθελε στη δούλεψή του. Δεν υπάρχει παίκτης που δεν θα ήθελε να τον έχει προπονητή.

Αυτή τη στιγμή ο Ιτούδης είναι ένα hot όνομα. Είναι νέος, εργασιομανής, έχει φτιάξει όνομα, έχει κατακτήσει δύο φορές την Ευρωλίγκα, είναι το next big thing των Ευρωπαϊκών πάγκων. Δεν υπάρχει μεγάλο κλαμπ που δεν θα τον ήθελε στη δούλεψή του. Δεν υπάρχει παίκτης που δεν θα ήθελε να τον έχει προπονητή. Εχει πάψει να θεωρείται ένα καλός assistant ή ένας άριστος μεταφραστής.

Η κατάκτηση του τροπαίου της Ευρωλίγκα στο φάιναλ φορ της Βιτόρια σκόρπισε τα μαύρα σύννεφα που ενδεχόμενα βρίσκονταν πάνω από το κεφάλι του έπειτα από την περσινή αποτυχία. Πολλοί έλεγαν πως φέτος έπαιζε το κεφάλι του κορώνα-γράμματα. Αν έχανε στον τελικό από την Εφές, είναι πολύ πιθανό να αποχωρούσε από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Δεν συνέβη. Πάλι το θαύμα της υπομονής λειτούργησε επ’ ωφελεία του. Πάλι η επιμονή του να μην ακούει Σειρήνες, αλλά να δουλεύει σαν μυρμήγκι τον δικαίωσαν. Ο Ιτούδης είναι για εμάς στην Ευρώπη ότι είναι ο Αντετοκούνμπο στο ΝΒΑ: ένας πρεσβευτής του ελληνικού μπάσκετ. Ένα πρόσωπο άξιο θαυμασμού και σεβασμού. Το κρίμα είναι ότι τα καταφέρνουν καλύτερα μακριά από τη χώρα μας, αλλά φαίνεται πως τα δικά μας σύνορα παραείναι μικρά για να κρατήσουν τους αυθεντικά ταλαντούχους.

 

Διαβάστε ακόμα: Ευτυχώς ο ΠΑΟΚ πήρε το πρωτάθλημα και δεν έκλεισαν τα Τέμπη.

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top