image[1]a

Για γραφεία επιτροπών δεξιά, για γραφεία ΝΔ αριστερά, πληροφορίαι εντός.

13. Λαϊκή εντολή, η νωπή

Σύμφωνα με το Σύνταγμα της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας μας, ο πολίτης, ο λαός με την ψήφο του εκλέγει αντιπροσώπους, εκλέγει Βουλή δηλαδή, στην οποία αποτυπώνεται και η δύναμη των πολιτικών κομμάτων, ανάλογα με τον αριθμό των εδρών που αποκτά το καθένα. Αυτό, κάπως λυρικά, αποκαλείται “λαϊκή εντολή”. Παρά τις προβλέψεις του Συντάγματος όμως, το οποίο βάζει ως τελική ημερομηνία λήξης της λαϊκής εντολής τα τέσσερα έτη, τα κόμματα της αντιπολίτευσης ζητούν συνεχώς μια “νωπή λαϊκή εντολή”, μια λαϊκή εντολή δηλαδή που δεν θα έχει μπαγιατέψει, ούτε θα συντηρείται στη βαθιά κατάψυξη. Η ημερομηνία συντήρησης της νωπής λαϊκής εντολής αποτελεί ένα σύγχρονο κι ενδιαφέρον πεδίο αντιπαράθεσης και ανάλυσης μεταξύ συνταγματολόγων, ενώ το πάντα πρωτοπόρο Πάντειο ετοιμάζει ειδικό μεταπτυχιακό πρόγραμμα σε συνεργασία με έγκριτους τεχνολόγους τροφίμων και στελέχη του ΕΦΕΤ.

14. Διλήμματα, τα εκβιαστικά

Ο λαός μπορεί να θυσιάζεται χωρίς τη θέληση του, μπορεί να παραχωρεί εξουσίες και να ταλαιπωρείται από το κράτος, αλλά δεν είναι δυνατόν να εκβιάζεται, πόσο μάλλον από διλήμματα, λες κι είναι ο Κιάνου Ριβς στο Μάτριξ που έχει να διαλέξει το κόκκινο ή το μπλε χαπάκι. Είναι μια φράση που μοιάζει αντιφατική, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια βαθιά φιλοσοφημένη και ελευθεριακή ανατροπή της πεπαλαιωμένης αντίληψης πως όταν είσαι μπροστά σε ένα δίλημμα, είσαι δηλαδή αναγκασμένος να διαλέξεις υποχρεωτικά ανάμεσα σε δυο πράγματα, αυτό μοιάζει με ένα μικρό ή μεγαλύτερο εκβιασμό. Πόσο μάλλον αν οι επιλογές αφορούν στη ζωή και το μέλλον του ανθρώπου, του πολίτη, της χώρας. Φτάνει πια με τις δεσμευτικές πιέσεις λοιπόν. Όλοι τρίο, αγάπη, παγκόσμια ειρήνη και, όταν πας στο Σαν Φρανσίσκο, μην ξεχάσεις να βάλεις λουλούδια στα μαλλιά.

Για το ότι μερικοί άνθρωποι βλέπουν φαλλικό συμβολισμό στην επιλογή της λέξης “επιμήκυνση” του χρέους, αντί του σαφέστερου “χρονική παράταση”, μας υπερβαίνει.

15. Μπέσα, η ελληνική

Όπως μας έχει επισημανθεί από τον homme d’ Etat Γιώργο Καρατζαφέρη, η ελληνική λέξη “μπέσα” δεν υπάρχει σε καμία άλλη γλώσσα του κόσμου, το οποίο είναι αληθές φυσικά, μιας κι είναι δάνειο από τη λέξη “besë”, η οποία σημαίνει “όρκος τιμής” και είναι αλβανική, δηλαδή των Ιλλυριών, οι οποίοι πήραν το όνομα τους από τον Ιλλυριό, ο οποίος αναφέρεται στην ελληνική μυθολογία, άρα ήταν Έλλην, άρα είναι Έλληνες, άρα και η γλώσσα τους ελληνική. Οτιδήποτε άλλο αποτελεί εθνομηδενιστική, ανθελληνική προπαγάνδα της Νέας Τάξης Πραγμάτων, η οποία χτυπά τον Ελληνισμό στη ρίζα του: τη γλώσσα και το φιλότιμο.

16. Γουναράδικα, το hot spot

“Καλή αντάμωση στα γουναράδικα” είναι μια φράση που αποδίδεται στον Άρη Βελουχιώτη, με την οποία περιέγραφε τι θα συμβεί αν πέσει αυτός κι οι σύντροφοι του στα χέρια των εχθρών. Αυτό που δεν γνωρίζαμε, όμως, είναι ότι στην ιστορική καταγραφή είχε γίνει λάθος στη διατύπωση της φράσης, ένα λάθος το οποίο ουσιαστικά αλλοίωνε και το νόημά της. Το λάθος αυτό ήρθε να διορθώσει ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Βασίλης Διαμαντόπουλος πέρσι, ο οποίος, από το βήμα του κοινοβουλίου απεκάλυψε πως ο Βελουχιώτης είχε πει “rendez-vous στα γουναράδικα”. Είχε δηλαδή δώσει ραντεβού με κάποιους συντρόφους του να βρεθούν εκεί, με σκοπό επαναστατικό βεβαίως βεβαίως, αν και υπάρχει κι η ερμηνεία ότι με αυτό το rendez-vous απειλούσε με τακτ, υπαινικτικά, τους ταγματασφαλίτες της Πελοποννήσου που είχαν όλοι τους, ως γνωστόν, γαλλική παιδεία. Την αναφορά Διαμαντόπουλου παρεξήγησε η συνάδελφος του Μαρία Αντωνίου, βουλευτής Καστοριάς της ΝΔ, η οποία θεώρησε πως συκοφαντεί τους γουναράδες που δραστηριοποιούνται στην εκλογική της περιφέρεια.

17. Βούλτεψη, η εκπρόσωπος

Αυτό.

18. Απεμπλοκή, η μνημονιακή

Το μνημονιακό αντίστοιχο του σκισίματος του μνημονίου (βλ. σχετικό λήμμα), των εφαρμοστικών του νόμων και της δανειακής σύμβασης. Η απεμπλοκή έχει μια εσάνς θεσμικότητας και έναν υπόγειο, διακριτικό συναισθηματισμό. Καθότι ο άνθρωπος που θέλει να απεμπλακεί από το μνημόνιο, δεν το αντιμετωπίζει ως έναν εξωτερικό εχθρό, αλλά ως μια κατάσταση που τον περικλείει, σαν τον Θησέα που περιπλανιέται προς έναν άγνωστο κίνδυνο και χωρίς το μίτο της Αριάδνης. Να το γράφεις και να σου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο, όχι αστεία.

Στην τελευταία σελίδα: Η Τζίνα θυμάται τον Μιχάλη Λιάπη (ποιόν;), ανακηρύσσει ήρωα τον σούσι σεφ Πάνο Καμμένο, και τοποθετείται στο βασικό ζήτημα της μεταπολίτευσης: Έχουμε ακόμα χούντα;.

1 2 3 4

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top