Ο Μητσοτάκης πέταξε την μπάλα στην εξέδρα. Δεν ξέρει πώς να λύσει το θέμα της βίας στα γήπεδα 
«Κοράκι», εσύ σούπερ σταρ! 
Είδε ο Εμπαπέ τον «Ναπολέοντα» πριν το ματς με το Γιβραλτάρ; 
Από τον Μαραντόνα στον Μουσολίνι, δύο βιβλία δρόμος 
Τι έχουν τα έρμα και δεν προκρίνονται; 
Ο Ρονάλντο, ο Πέπε κι ο εκτός συναγωνισμού Μουρίνιο. Credit: EPA/JOSE SENA GOULAO
Οία η μορφή, τοιάδε και η ψυχή; Είναι ίδια η ψυχή με τη μορφή, με το πρόσωπο, άραγε; Είναι το πρόσωπο καθρέφτης, σπαθί που λέγαμε παλιά; (Και, βέβαια, δεν εννοούσαν αισθητικά τις μορφές οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, αλλά στο ύφος, στη ματιά, στο βλέμμα, στην κίνηση, σ’ αυτά όλα που μοιάζουν να προδίδουν τον χαρακτήρα του καθενός συχνά καλύτερα κι από τις πράξεις του, που μπορεί να είναι για κάποιους γνωστές, αλλά για τους πιο μακρινούς να παραμένουν άγνωστες).
Σκέφτομαι πόσοι παίκτες με ικανότητες μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου δεν μου έχουν γίνει συμπαθείς ποτέ, λόγου στυλ και ύφους, δεν ’φχαριστιέμαι τις επιδόσεις τους καθόλου, δεν μου λένε ποτέ τίποτα, δεν με νοιάζουν όσα τρομερά και φοβερά μπορούν να κάνουν με την μπάλα.
Καλά, στην Ιταλία κάτι Κασάνο αιώνια προβληματικοί, κάτι Μποριέλο και Πατσίνι Πάπες του τίποτα, παιδιά εμφανώς υστερικά, και στην Αγγλία ένα σωρό τα τελευταία χρόνια, δεν ξέρω κι εγώ πόσοι πια, αντί να με συγκινούν, με απωθούν επίμονα, ας τους έχουν περί πολλού και πανάκριβους το σύστημα κι οι δικοί τους, όπως και η κρατούσα άποψη κι εδώ, στη μακρινή επαρχία.
Και στην κορυφή –ποιοι άλλοι;– παρά οι τρεις βασανιστικότατοι Πορτογάλοι, ο Ρονάλντο, ο Πέπε, κι ο εκτός συναγωνισμού Μουρίνιο, καλοί πρεσβευτές του ποδοσφαίρου για μένα δεν είναι, ας τρέχουν δίπλα τους ή υπό τις οδηγίες τους τα αντίβαρα αυτής της εικόνας, οι κύριοι Κακά, Πίρλο, Μέσι, Γκιγκς.
Τι θέλω να πω; Έγραφα εδώ πρόσφατα για το πλήρες πακέτο του Διαμαντίδη, το υποδειγματικό παράδειγμα για όλα τα σπορ, εντός και εκτός συνόρων. Για το πώς μπορεί να χαίρεται κανείς χωρίς ενδοιασμούς πολύ το πράγμα, τον πρωταθλητισμό να μην τον θεωρεί κι αυτόν εξουσία ύποπτη, ελαττωματικό πεδίο. Γιατί, ωραία είναι η αλαζονεία να μη ζωγραφίζεται γκρο-πλαν στα πάμπλουτα (χρηματικά…) αυτά πρόσωπα, το «Εγώ είμαι, και κανένας άλλος!» να μη σκάει μύτη σ’ οποιαδήποτε κουβέντα, τρόπο, συμπεριφορά τους.
Άλλωστε, είμαστε όλοι οι υπόλοιποι με πολύ πιο μεγάλα θέματα στη ζωή μας, και τ’ αθλητικά καλό είναι να μας ξεκουράζουν λίγο, να μας διασκεδάζουν χωρίς μεγαλομανίες και υπερβολές. Οι Μουρίνιοι, εννοώ, να μην πουλάνε τόσο πια μούρη: το ξέρουμε πως κάποτε υπήρξανε πολύ φτωχοί. Τι να κάνουμε τώρα;
Ο Σωτήρης Κακίσης είναι ποιητής.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
