«Είσαι στο μυαλό, κάτι μαγικό (και πολυ-πολιτισμικό)…!»

Η χαρά της πολυπολιτισμικότητας και της παγκοσμιοποίησης, που τόσο μισείς. Πώς να μη βιώσεις τον απόλυτο διχασμό προσωπικότητας;

Τουλάχιστον ως τον επαναληπτικό με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, για τους φανατικούς Ολυμπιακούς το ημερολόγιο θα μένει κολλημένο στην Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2014, στη νύχτα του θριάμβου! Φυσικά, αν δεν είσαι Ολυμπιακός (και είσαι και λίγο κομπλεξικός) σίγουρα θα βρεις μια δικαιολογία για να υποβαθμίσεις την αξία αυτής της μεγάλης νίκης: «η Μάντσεστερ γενικά φέτος είναι χάλια», «ο διαιτητής σας έπαιξε 55%-45%» κλπ. Κατανοητά όλα αυτά. Τα ίδια κάνουν όλοι στις επιτυχίες των αντιπάλων τους, καθώς ο οπαδισμός, τον οποίο έχουμε εισάγει και σε όλες τις υπόλοιπες εκφάνσεις της ζωής μας, μας κάνει να βλέπουμε τα πράγματα με παρωπίδες και να έχουμε για όλα έτοιμο ένα «ναι μεν, αλλά».

Ας ασχοληθούμε όμως εδώ μόνο με τους Ολυμπιακούς, που, νικώντας καθαρά την πρωταθλήτρια Αγγλίας, πλέουν δικαίως σε πελάγη ευτυχίας κι ας αφήσουμε τους άλλους να λένε ό,τι θέλουν. Ειδικότερα όμως ας ασχοληθούμε με κάποιους συγκεκριμένους Ολυμπιακούς, οι οποίοι λογικά (αν μπορεί να χρησιμοποιηθεί τέτοια λέξη για την περίπτωσή τους) πρέπει να μπερδεύτηκαν με όσα συνέβησαν με τη Μάντσεστερ. Πρόκειται για τους Ολυμπιακούς-χρυσαυγίτες (ή τέλος πάντων αυτούς που έχουν συγγενείς αντιλήψεις με τη Χρυσή Αυγή). Και μην πείτε ότι δεν υπάρχουν ρατσιστές και νεοναζί (και μάλιστα αρκετοί) ανάμεσα στους οπαδούς μας. Οι σχετικές ενδείξεις και κατηγορίες είναι αρκετές. Ανάμεσα στις ενδείξεις είναι και η δημοσκόπηση που παρουσιάζει τη Χρυσή Αυγή με ένα ποσοστό της τάξης του 7% ανάμεσα στους οπαδούς του Ολυμπιακού (ανάλογα ποσοστά βέβαια εμφανίζει και στις υπόλοιπες λεγόμενες «μεγάλες ομάδες»). Επιπλέον, μια ακόμη απλή απόδειξη για τα παραπάνω είναι και η πρόσφατη τιμωρία του Ολυμπιακού από την UEFΑ για ναζιστικό πανό των οπαδών του.

Αυτή λοιπόν η μερίδα των οπαδών τι κάνει από την Τρίτη το βράδυ κι έπειτα; Οπωσδήποτε κάποιοι από αυτούς τους ρατσιστές-νεοναζί ήταν στις κερκίδες του «Καραϊσκάκης» στον αγώνα με τη Μάντσεστερ και μπορεί άνετα να στοιχηματίσει κανείς ότι για 90 λεπτά ξέχασαν την όποια μίζερη ζωή τους, ξελαρυγγιάστηκαν φωνάζοντας για την ομάδα, δόξασαν σαν θεούς τους παίκτες και τον προπονητή, και εκστασιάστηκαν σε κάθε γκολ του Θρύλου. Αυτοί οι ίδιοι οπαδοί σίγουρα ένιωσαν τρελή υπερηφάνεια (λες και κέρδισαν ή έβαλαν τα γκολ οι ίδιοι) όταν, αργότερα, είδαν τον θρίαμβο να «παίζει» στα ειδησεογραφικά σάιτς όλου του πλανήτη. Όμως την επόμενη μέρα του ματς, αν τυχόν σκέφτηκαν λίγο παραπάνω τι ακριβώς συνέβη στον επικό αγώνα με τη Μάντσεστερ, θα  πρέπει κανονικά να βίωσαν, και να βιώνουν ακόμη, τον απόλυτο διχασμό προσωπικότητας. Ας προσπαθήσουμε να μπούμε στη θέση τους και σαν διχασμένος γαύρος-χρυσαυγίτης, ας κάνουμε έναν φανταστικό διάλογο με τον άλλο εαυτό μας, σε δεύτερο πρόσωπο…

Διαβάστε ακόμα: Το τέλος του ρατσισμού

Λοιπόν, τι στάση τηρείς; Χαίρεσαι και πανηγυρίζεις ακόμη ή μήπως θα έπρεπε να λυπάσαι και εξοργίζεσαι, σαν αγνός εθνικιστής –όπως αυτοαποκαλείσαι δημοσίως για να αποφύγεις τη ρετσινιά του «νεοναζί»; Aπό τη μια, ναι, η θρυλάρα έσκισε ή, όπως έγραφαν στους ως συνήθως σεξιστικούς πρωτοσέλιδους τίτλους τους οι οπαδικές εφημερίδες που καταβροχθίζεις καθημερινά, «ξεπάτωσε» τους Άγγλους, οι οποίοι –μην ξεχνιόμαστε– είναι «αδελφές» και όχι άντρακλες σαν τους Ελληνάρες. Από την άλλη όμως, για μισό λεπτό… Τα γκολ της ομαδάρας μας δεν τα έβαλαν οι Έλληνες παίκτες μας, αλλά ένας Αργεντίνος και ένας Κοσταρικανός.

Μάλιστα τον Αργεντίνο, αυτόν τον Ντομίνγκες ή Τσόρι, όπως τον αποκαλούν χαϊδευτικά, δεν τον λες και άρειο… Μάλλον είναι αρκετά μαυριδερός, μην σου πω ότι έχει ολίγον παρουσιαστικό Ρομά (εννοώ, για να καταλάβεις, ότι μοιάζει με τσιγγάνο). Και εντάξει, θα πεις ανάλογες κακοήθειες είχαν γραφτεί και για τον Κασιδιάρη, ενώ ακόμη και για τον ίδιο τον φύρερ-Μιχαλολιάκο έχουν υπάρξει σχετικά τρολαρίσματα. Aλλά είσαι σίγουρος από που κρατά η σκούφια του Τσόρι;

Έστω, ας αφήσουμε τον Τσόρι. Ο άλλος, ο Κάμπελ ο Κοσταρικανός, δεν είναι τελείως, μα τελείως μαύρος; Αλλά και η υπόλοιπη ομάδα είναι τίγκα στους μαύρους και γενικά στους ξένους. Και αν αυτοί οι ξένοι της ενδεκάδας ήταν από τίποτα χώρες-αδελφές μας (δεν εννοώ χώρες-γκέι, αλλά χώρες σαν τη Ρωσία και τη Σερβία, που είναι ορθόδοξες σαν κι εμάς), να πεις «άντε, πάει στο διάολο». Όμως όλοι είναι από κάτι λατινοχώρες (Ισπανία: οι Ρομπέρτο, Μαρκάνο και Φουστέρ, Πορτογαλία: ο Μασάντο, Αργεντινή: ο Τσόρι, Παραγουάη: οι Πέρες και Βαλδές, Βραζιλία: ο Σαλίνο), ή του τρίτου κόσμου (Κονγκό: ο Εντινγκά, Κόστα Ρίκα: ο Κάμπελ, Νιγηρία: ο Ολαϊτάν). Η χαρά της πολυπολιτισμικότητας και της παγκοσμιοποίησης δηλαδή, που τόσο μισείς. Ακόμη και ο προπονητής μας, ξένος είναι, Ισπανός κι αυτός! Και, μεταξύ μας, μου φαίνεται και λίγο χλεχλές με τα κοστούμια και το τζελ στα μαλλιά.

Ευτυχώς που υπήρχαν στην ενδεκάδα και τρεις Έλληνες! Βέβαια από τους τρεις, αυτόν τον Χολέμπας, δεν ξέρω αν πρέπει να τον θεωρούμε Έλληνα κι ας παίζει στην εθνική μας. Περισσότερο με τροϊκανό τσιράκι της Μέρκελ μοιάζει, καθώς, αν δεν κάνω λάθος, ο ένας ή και οι δύο του γονείς κάποια στενή σχέση έχουν με την κωλοΓερμανία. Με το σημερινό «4ο Ράιχ» δηλαδή, που μας επέβαλε τα μνημόνια και που δεν έχει καμία σχέση με την ένδοξη χώρα που ήταν κάποτε, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ… Τουλάχιστον ας άλλαζε το επίθετό του για να μην προκαλεί: Άκου «Χολέμπας»! Τι επίθετο είναι αυτό; Χάθηκε ένα πιο αρχαιοελληνοπρεπές σαν το «Μπαρμπαρούσης» και το «Μπούκουρας»;

Όχι τίποτε άλλο, πουλήσαμε και τον Μήτρογλου, που είναι 100% Έλληνας. Βέβαια, από την άλλη, μήπως καλύτερα που γλιτώσαμε κι από αυτόν; Ναι, δεν λέω, έβαζε γκολάρες και ήταν ο εφιάλτης κάθε βάζελου, όμως κι αυτός γεννήθηκε στη Γερμανία και ήταν παιδί μεταναστών (συγνώμη που χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη που σε αηδιάζει, αλλά πώς αλλιώς να τον πω; Μετανάστης ήταν). Άσε που από τότε που γύρισε Ελλάδα και μέχρι να ξαναφύγει για τη Φούλαμ δεν μίλησε ποτέ πολύ καλά τα Ελληνικά. (Άραγε, δεν άκουσε το τραγούδι «Μίλα Ελληνικά ή ψόφα» του βουλευτή Αρτέμη Ματθαιόπουλου για να βάλει μυαλό;)

Με τέτοια ενδεκάδα λοιπόν, με δυόμιση μόνο Έλληνες μέσα, πώς να στηρίξουμε και τη θεωρία μας για το DNA του Έλληνα, που είναι γεννημένος νικητής, όπως μας έμαθε και η Φανή Χαλκιά;  (πριν τα ξένα κέντρα που μας επιβουλεύονται της ρίξουν ντόπα στο φαγητό της για να τη διασύρουν, όπως άλλωστε έκαναν και στους αρσιβαρίστες μας, τους οποίους όμως –ευτυχώς– η ελληνική δικαιοσύνη δικαίωσε!). Με τέτοια ενδεκάδα, πώς μετά τον θρίαμβο επί της Μάντσεστερ να βγεις στην Ομόνοια να δείρεις και να μαχαιρώσεις μετανάστες, όπως επιβάλει το έθιμο μετά από κάθε αθλητική νίκη εθνικής ανάτασης; Κι αν αυτός που δείρεις ή μαχαιρώσεις τύχει να είναι ο Κάμπελ, ο Σαλίνο, ο Ολαϊτάν ή ο Εντινγκά, που βρέθηκε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή; Άλλωστε αυτοί οι μαύροι μοιάζουν και μεταξύ τους και άντε να τους ξεχωρίσεις!

Διαβάστε ακόμα: Παράτυποι μετανάστες: Παιχνίδια με τις λέξεις

Και το χειρότερο από όλα: Με τα παραπάνω δεδομένα της επικής νίκης επί της Μάντσεστερ, τι κάνεις από εδώ και εμπρός αν, εκτός από γαύρος-χρυσαυγίτης, είσαι επιπλέον και λιμενικός, συνοριοφύλακας ή αστυνομικός; Κάνεις «τον βίο αβίωτο» σε κάθε λαθρομετανάστη, όπως συνηθίζεις να τους αποκαλείς; Τους πυροβολείς ή/και τους επαναπροωθείς όταν τους πετυχαίνεις στα σύνορα ή στη θάλασσα; (Συγνώμη, δεν είδα τους «Πρωταγωνιστές» κι έτσι ακόμη έχω υποψίες ότι οι λιμενικοί συχνά επαναπροωθούν τους μετανάστες…). Κι αν μέσα στο σαπιοκάραβο που φτάνει στα χωρικά μας ύδατα βρίσκεται ένας νέος Κάμπελ; Αν τα σύνορά μας τα περνάει ένας πρόσφυγας που ξέρει καλή μπάλα, σαν τον Λούα-Λούα (τον θυμάσαι;), που ήταν πρόσφυγας από το Κονγκό στη Βρετανία πριν πάρει μεταγραφή σε εμάς; Κι αν στην Αμυγδαλέζα, ανάμεσα στους μετανάστες και πρόσφυγες που στοιβάζεις στα κελιά, υπάρχει και κάποιο «ακατέργαστο διαμάντι», που περιμένει τους σκάουτερς της ομαδάρας μας να το ανακαλύψουν; Κάτι σαν τον Γιάννη Αντετοκούνμπο στο μπάσκετ, που τώρα μοιράζει τάπες στο ΝΒΑ. Ναι, ξέρω, ο αρχηγός έδωσε γραμμή παρομοιάζοντας τον Αντετοκούνμπο με πίθηκο, όμως σίγουρα δεν θα σε χαλούσε να τον είχαμε στην ομάδα μας και να σαρώναμε τα πάντα.

Όπως άλλωστε, όχι μόνο δεν σε ενοχλεί τελικά, αλλά και αποθεώνεις κάθε Κυριακή την ποδοσφαιρική ομάδα μας που έχει παίκτες από τόσα και τόσα μέρη του κόσμου. Πίνεις νερό στο όνομα του «μάγκα-προέδρου», που έφερε αυτούς τους παικταράδες και μας χαρίζουν τέτοιες μαγικές βραδιές, όπως αυτή με τη Μάντσεστερ. Είναι πιθανό βέβαια και πολύ εύκολο για εσένα, αν τυχόν στον επαναληπτικό αποκλειστούμε, οι παίκτες που τώρα δοξάζεις να γίνουν ξαφνικά οι «βρωμοξένοι, άμπαλοι, που αποκλείστηκαν από το καφενείο της Μάντσεστερ».

Μέχρι όμως να συμβεί αυτό, σταμάτα σαν λωβοτομημένος να ουρλιάζεις εμμετικά ρατσιστικά συνθήματα και να παπαγαλίζεις αυτό το «έξω οι ξένοι», γιατί ανάμεσα στους ξένους είναι σχεδόν όλη η ενδεκάδα που αποθέωσες την 25η Φεβρουαρίου 2014.
Αν θες συνθήματα, δοκίμασε αυτό: «Είσαι στο μυαλό, κάτι πολυ-πολιτισμικό…»

Διαβάστε ακόμα: Μετανάστης; Δεν νομίζω!

TAGS :
champions league manchester olympiacos λιγκ μαντσεστερ νεοναζί ολυμπιακός Ποδόσφαιρο ρατσισμός τσαμπιονς χρυσαυγίτες

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook