Πόσες φορές θα ψηφίσουμε το 2015;

Με τον απερχόμενο πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά να εμπορεύεται το φόβο της χρεοκοπίας και τον εν αναμονή πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα “στην κοσμάρα” του να μας προτρέπει “να είμαστε αισιόδοξοι και χαρούμενοι”.

Κατώτεροι των περιστάσεων για μια ακόμα φορά όσοι με δική μας ευθύνη εστάλησαν στο Κοινοβούλιο -ίσως αυτή η Βουλή να ήταν ο γραφικότερος θίασος της Μεταπολίτευσης- δεν μπόρεσαν να συνεννοηθούν ούτε στην εκλογή ενός προσώπου με συμβολικές αρμοδιότητες, στην πιο κρίσιμη φάση για τη χώρα. (Ας μας συγχωρέσει ο αναγνώστης τη χρήση του κλισέ αυτού: Διαρκώς θα βρισκόμαστε στην “πιο κρίσιμη φάση” όσο το πολιτικό μας σύστημα δεν θέλει να σπάσει αβγά κάνοντας τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις).

Πάμε λοιπόν σε εκλογές, για να μπορέσει ένα νέο κοινοβουλευτικό μείγμα να εκλέξει Πρόεδρο. Και θα τα καταφέρει αν σχηματιστεί κυβέρνηση, αφού θα απαιτούνται λιγότεροι πλέον βουλευτές (151 στην πέμπτη ψηφοφορία, ενώ προηγείται και μια τέταρτη που απαιτεί ξανά 180). Με άλλα λόγια, Πρόεδρο θα βγάλει “αυτόματα” η κυβερνητική πλειοψηφία. Έτσι δεν αποκλείεται να εκλεγεί τελικά Πρόεδρος ο αξιοπρεπής Σταύρος Δήμας – αυτό όμως είναι το λιγότερο, και δεν είναι της παρούσης.

Προηγουμένως, πρέπει να υπάρξει κυβερνητική πλειοψηφία. Και, έτσι όπως έχουν τα δεδομένα, δεν είναι καθόλου αυτονόητο. Ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται δημοσκοπικά, αλλά δεν αναμένεται να καταστεί αυτοδύναμος. Μπορεί να κόψει και η ΝΔ πρώτη το νήμα, αφού η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες έχει ενοχλήσει πολλούς “νοικοκυραίους”, τον κόσμο της αγοράς κ.ά. Πρακτικά ανύπαρκτες και στην περίπτωση της ΝΔ οι προσδοκίες αυτοδυναμίας.

Οδεύουμε λοιπόν σε νέα κυβερνητική συνεργασία ή σε νέες εκλογές, πάντοτε εν μέσω σφοδρής οικονομικής αβεβαιότητας, την οποία όλοι θα προσπαθούν να εκμεταλλευτούν υπέρ τους, τζογάροντας στο φόβο, ας ελπίσουμε χωρίς να οδηγούν σε αυτοεκπληρούμενες προφητείες. Οι δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών, μετά την ψηφοφορία για την εκλογή Προέδρου, έδωσαν το στίγμα:

Ο Φώτης Κουβέλης σε μια ακόμα κωλοτούμπα πάντοτε με το υφολογικό περίβλημα του αριστερού βεβαίως-βεβαίως, αλλά μαραμένου homme d’ état, τροχιοδρομεί προς ΣΥΡΙΖΑ, δηλώνοντας πως η Ελλάς “γυρίζει σελίδα” και οδεύουμε σε προοδευτική διακυβέρνηση.

Φημολογείται πως ο μπαρμπα-Φώτης έχει εξασφαλισμένη την πρώτη θέση στο ψηφοφέλτιο επικρατείας, ήταν όμως ο κιτς ανθυποφύλαρχος Πάνος Καμμένος που έκανε υπαρχηγική εμφάνιση, δηλώνοντας ούτε λίγο ούτε πολύ “εγγυητής” (!) της ερχόμενης αντιμνημονιακής κυβέρνησης. Απαιτούμε να πάρει, επιτέλους, θέση ο Τσίπρας προσωπικά, για τον αν σκοπεύει να συνεργαστεί μετεκλογικά με τους ψεκασμένους.

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος λογικά θα κατέβει για τελευταία φορά ως αρχηγός του Πασόκ, είτε διότι δεν θα είναι αρχηγός στην επόμενη αναμέτρηση είτε διότι δεν θα υπάρχει ΠΑΣΟΚ, παραδέχτηκε ότι “μπορεί κάποιοι να μας μισούν, κάποιοι να μας απεχθάνονται, κάποιοι να μας βρίζουν”, αλλά επιχείρησε ξανά να πείσει τους ψηφοφόρους να του αναθέσουν έναν κάποιο ρόλο, επιβεβαιώνοντας ότι έχει ψυχολογική, υπαρξιακή ανάγκη να υπάρχει στην κεντρική πολιτική σκηνή, ώστε να εκπέμπει τον αυτάρεσκο πολιτικό του λόγο και να ηδονίζεται θεσμικά.

Ο εν αναμονή πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, σε χτυπητή δυσαρμονία με το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας που κουνά το κεφάλι της απογοητευμένη, καθώς ξεκινά ακόμα ένα σπάταλο και πολωτικό εκλογικό πανηγύρι που θα παγώσει την αγορά, εμφανίστηκε “στην κοσμάρα”, του κατά το κοινώς λεγόμενο, αναφέροντας ότι “το μέλλον ξεκίνησε” και προτρέποντας μας “να είμαστε αισιόδοξοι και χαρούμενοι”.

Ο απερχόμενος πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος ουσιαστικά δεν έχει κάτι να ευαγγελιστεί για το μέλλον της πατρίδας μας, απευθύνθηκε στο ημιακροδεξιό του ακροατήριο, δίνοντας το στίγμα της προεκλογικής στρατηγικής που κυριαρχούσε και όσο κυβερνούσε: Τρέμετε νοικοκυρούληδες και ψηφίστε σταθερότητα, για να μην έρθουν οι κόκκινοι με τα κονσερβοκούτια και μας βγάλουν από το ευρώ.

Η αρχική ανάγνωση του αποτελέσματος και των δηλώσεων, λοιπόν, δεν είναι ενθαρρυντική: Πρώτο σενάριο, μια κυβέρνηση Τσίπρα με απορροφημένη τη ΔΗΜΑΡ και με τη στήριξη των Ψεκασμένων (αν αυτοί μπουν στη Βουλή – που δεν το ευχόμαστε). Ένα αντιμνημονιακό γιουρούσι δηλαδή, το οποίο μπορεί πράγματι να κλοτσήσει την καρδάρα με το γάλα και να οδηγήσει σε διακοπή χρηματοδότησης και έξοδο από το ευρώ. Και, επομένως, σε νέες εκλογές εν μέσω πανζουρλισμού, όπου θα φυλλορρούν τα κόμματα, καθώς η κοινωνία θα χωρίζεται οριζόντια σε ευρωπαϊστές και λαϊκιστές. Αυτό θα είναι το πραγματικό τέλος της Μεταπολίτευσης και, ενδεχομένως, μια καθαρή -αν και υψηλού ρίσκου- λύση, ώστε να πιάσουμε πάτο και να τραβήξουμε ξανά προς τα επάνω.

Από την άλλη μεριά, και μια νέα, ισχνή πρωτιά της ΝΔ με δεκανίκι ένα ακόμα μικρότερο και πιο irrelevant ΠΑΣΟΚ θα ήταν μια καταθλιπτική εξέλιξη, η οποία απλώς θα ανέβαλε για μερικούς μήνες μια ακόμα εκλογική αναμέτρηση, για να βγεί “επιτέλους” και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Βλέπουμε λοιπόν να αναγορεύεται σε ρυθμιστή το ΠΟΤΑΜΙ, εφόσον καταγράψει ένα αξιοπρεπές ποσοστό που, αθροιζόμενο με αυτό του ΣΥΡΙΖΑ (χωρίς Ψεκασμένους) ή της ΝΔ (ενδεχομένως και του ΠΑΣΟΚ), να μπορέσει να εξασφαλίσει έναν αριθμό εδρών (σίγουρα πάνω από 151 και καλύτερα πάνω από τους ως πρόσφατα 155), ώστε να κυβερνηθεί η χώρα με μια κάποια σταθερότητα. Λογικά, το ΠΟΤΑΜΙ θα επιδιώξει κυβέρνηση μεγάλου εθνικού συνασπισμού (χωρίς Χρυσαυγή), αλλά αυτό δεν θα το δεχτεί πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος θα προτιμήσει την εκ νέου προσφυγή σε κάλπες, για να ανεβάσει το ποσοστό του σε αυτοδύναμα επίπεδα, βοηθούντως και του εν ισχύ εκλογικού νόμου, τον οποίο μάλλον θα “ξεχάσει” να αλλάξει όποτε τελικά γίνει κυβέρνηση.

Σαφώς θα χαιρόμασταν να δούμε ένα μεγάλο εθνικό συνασπισμό όλων των κομμάτων (και του ΓΑΠ ακόμα, ο οποίος αναμένεται να κατέβει με δικό του νέο κόμμα), μείον την εμετική Χρυσαυγή, το ΚΚΕ και τους Ψεκασμένους. Όμως, φοβόμαστε ότι κάτι τέτοιο δεν θα μακροημερεύσει, όπως δεν μακροημέρευσε και το αντίστοιχο πείραμα της “Οικουμενικής” υπό τον Ξενοφώντα Ζολώτα το ’89, αλλά και -τηρουμένων των αναλογιών- η κυβέρνηση Παπαδήμου με τη συμμετοχή του ανεκδιήγητου Καρατζαφέρη.

Επίσης, σαφώς προτιμάμε το ΠΟΤΑΜΙ ως συνεργάτη του ΣΥΡΙΖΑ, αντί για το κόμμα των Ψεκασμένων. Πόσες, όμως, πιθανότητες δίνετε σε ένα τέτοιο σχήμα, το οποίο δεν συγκλίνει προγραμματικά παρά σε ελάχιστα, να σχηματίσει στιβαρή κυβέρνηση, να στελεχώσει τον κρατικό μηχανισμό, να εξασφαλίσει την απρόσκοπτη χρηματοδότηση και να αντέξει πάνω από ένα χρόνο; Και με αυτήν την εξέλιξη, πιθανολογούμε ξανά εκλογές εντός του ’15.

Μπαίνουμε λοιπόν σε χρονιά ενδεχόμενων απανωτών αναμετρήσεων ή, αν θέλετε να το δούμε πιο αισιόδοξα και μακροσκοπικά, στην εποχή των συνεργασιών. Ευχόμαστε αυτή η ιστορική πραγματικότητα και πολιτική ανάγκη να καθρεπτιστεί το συντομότερο και στον εκλογικό νόμο, ώστε με απλή αναλογική να μπαίνουν στη Βουλή και άλλα μικρότερα κόμματα (κυρίως η Δράση, αν δεν απορροφηθεί εξ ολοκλήρου από Το Ποτάμι, αλλά και η Δημιουργία Ξανά, αν περιορίσει τις αυτοκαταστροφικές του δηλώσεις ο “φιλελεύθερος λαϊκιστής” Θάνος Τζήμερος). Και, χωρίς το μπόνους των 50 εδρών, να καταστούν υποχρεωτικές πια οι συνεργασίες.

Αρχικά, ίσως και για αρκετά χρόνια, θα είναι αγνώριστο το Κοινοβούλιο και το σκηνικό απολύτως ρευστό. Όμως, ελπίζει κάποιος ότι έτσι θα αποτυπωθούν οι πραγματικοί συσχετισμοί δυνάμεων στην κοινωνία και θα εκπροσωπηθούν ομάδες πληθυσμού που δεν ανήκουν στη μεγάλη κρατικιστική παράταξη, στην οποία συνανήκουν η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΔΗΜΑΡ, οι ΑνΕλλ…

Ο αφελής μας πόθος είναι ότι μέσα από αυτό το ελεγχόμενο πουργατόριο των απανωτών αναμετρήσεων και συνεργασιών (ευρισκόμενοι όμως εντός της ευρωπαϊκής οικογένειας), θα ξεχωρίσουν οριζόντια οι ευρωπαϊστές από τους λαϊκιστές, όπως περιγράψαμε παραπάνω. Και πως, όταν μετρηθούν, θα φανεί ότι οι λαϊκιστές μειοψηφούν. Έτσι, θα αποκρυσταλλωθούν σύγχρονες παρατάξεις και θα εγκαθιδρυθεί αναίμακτα η Δ’ Ελληνική Δημοκρατία…

Ας αφήσουμε, όμως, το μελλοντολογικό οίστρο για τη δημοκρατική γη της επαγγελίας που μας περιμένει, από τη στιγμή που βρισκόμαστε σε ένα βυθιζόμενο καράβι και πρέπει να ψηφίσουμε ποιος θα πάρει το πηδάλιο που γυρίζει σαν τρελό. Ό,τι κι αν έγινε, το λόγο τώρα έχει ο λαός και αυτό είναι το μεγαλείο του πολιτεύματος στο οποίο έχουμε το προνόμιο να ζούμε.

Δεν ήμασταν υπέρ των εκλογών, αλλά από τη στιγμή που προκηρύσσονται (και αυτές και οι επόμενες…), μπαίνουμε με ψηλά το κεφάλι στη γιορτή της Δημοκρατίας. Και δεν διανοούμαστε ούτε στιγμή να απέχουμε ή να ψηφίσουμε λευκό.

Διαβάστε ακόμα: Τί γράψαμε -και εξακολουθεί να ισχύει- τη μέρα που ιδρύθηκε το “Ποτάμι”

TAGS :
αντώνης σαμαράς πολίτης Πολιτική

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook