Tο προκάτ «Ελ. Βενιζέλος» θα αντέξει στο χρόνο;

Το αεροδρόμιο του Ελληνικού, όπως είχε συλληφθεί ως όραμα, ήταν ένα άνοιγμα της Αθήνας στον έξω κόσμο και ως κτίριο και ως λειτουργία και ως αισθητική και ως σύμβολο.

Ίσως να είναι η τωρινή συγκυρία που ορισμένα κομμάτια ενός γνώριμου περιβάλλοντος ζητούν νέα ματιά. Στο αεροδρόμιο, τις προάλλες, καθώς είχα αρκετή ώρα στη διάθεσή μου, άφησα το βλέμμα να περιπλανηθεί σε αυτό που υπήρξε σύμβολο ανάπτυξης πριν από 14 χρόνια. Κάθε φορά μου φαίνεται όλο και πιο ανεπαρκές ακόμη και στους φτωχούς συμβολισμούς του, και κάθε φορά αναλογίζομαι αν το «Ελευθέριος Βενιζέλος» μπορεί να αντέξει το πέρασμα του χρόνου. Και καθώς η Αθήνα δεν περνάει τις καλύτερες μέρες της, το αεροδρόμιο μου φάνηκε ότι έφτασε να συμβολίζει αυτήν τη ρηχή αδιαφορία της ίδιας της πόλης στην καλή ζωή και στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων…

Ήμουν για λίγη ώρα με έναν καφέ μπροστά μου και τη συντροφιά του Facebook, όταν ξαφνικά με γέμισε η αίσθηση από το παλιό αεροδρόμιο στο Ελληνικό. Είχα διαβάσει ένα ακόμη σχόλιο για την τύχη του, και χωρίς να το έχω φέρει στο μυαλό μου για χρόνια ίσως, θυμήθηκα το φως που έλουζε την αίθουσα αναχωρήσεων στον Ανατολικό Αερολιμένα. Πολλοί το θυμόμαστε το «Ελληνικό» τα τελευταία μόνο χρόνια, όταν πλέον είχε ξεπέσει, όταν είχαν χτιστεί όλα τα περίχωρα, όταν είχε ήδη αποδειχθεί ανεπαρκές, μικρό και μίζερο…

Αλλά η λεπτή φέτα μοντέρνας αρχιτεκτονικής του από το γραφείο του Eero Saarinen, ήδη από το 1960, όταν αρχικά είχαν εκπονηθεί τα σχέδια, ήταν ό,τι πιο πρωτοποριακό, κοσμοπολίτικο και νεωτερικό μπορούσε να φανταστεί η Αθήνα. Ήταν και αυτό μία επιλογή του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ασχέτως αν το αεροδρόμιο το εγκαινίασε αργότερα το δικτατορικό καθεστώς μαζί με την διάνοιξη της λεωφόρου Βουλιαγμένης. Το αεροδρόμιο, όπως είχε συλληφθεί ως όραμα, ήταν ένα άνοιγμα της Αθήνας στον έξω κόσμο και ως κτίριο και ως λειτουργία και ως αισθητική και ως σύμβολο.

Ατύχησε γρήγορα. Γιατί στη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 συνέβη κάτι που έχει αντιστοιχία με το σήμερα. Η Ελλάδα έχανε ένα ακόμη τρένο. Στα χρόνια του ΄80, ο μοντερνισμός του ΄60 περνούσε στην αστική αρχαιολογία και η νέα οικονομική τάξη του νέου πλούτου προωθούσε την αισθητική του ντιζάιν των ‘80s, των video clips, του νεο-μπαρόκ που αντανακλούσε στα κτίρια, στη μόδα και στη μουσική. Ο ανταγωνισμός των πόλεων ήταν ισχυρός και ήταν τότε που ανέβηκαν τα μεγάλα αρχιτεκτονικά γραφεία και άρχισε η κατασκευή των νέων «καθεδρικών ναών». Η Ελλάδα ζούσε τη δική της αισθητική των «φεστιβάλ» και των επιδοτήσεων.

Ξέπεσε γρήγορα το Ελληνικό και ήταν ένα από τα πιο βραχύβια και άδοξα αεροδρόμια. Όλοι ευχήθηκαν τον θάνατό του και όλοι μετά θέλησαν ή απαξίωσαν ένα κομμάτι από το κουφάρι του. Αν πάτε μια βόλτα προς τα κάτω, θα δείτε ακόμη αυτό το λείψανο της μοντέρνας αρχιτεκτονικής, να στέκει ακόμη, παρά τις αλλοιώσεις, σαν μια φλοίδα κομψότητας και σαν ένα σύμβολο μιας Αθήνας που κοιτούσε μπροστά. Ήταν ένα σύμβολο, όπως και να το δει κάποιος.

Ξαναγύρισα στο Facebook και στον καφέ μου στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» και περιεργάστηκα ξανά ολόγυρα αυτήν την προκάτ κατασκευή που είναι το σύγχρονο αεροδρόμιό μας.

Διαβάστε ακόμα: Το ονειρικό, νέο “Κέντρο Θαλάσσιου Πολιτισμού και Ποπ Μουσικής” στην Ταϊβάν.

TAGS :
αεροδρόμιο Αθήνα βατόπουλος βενιζέλος ελληνικό

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook