Ορισμός για «ελίτ»: οι επίλεκτοι ενός κοινωνικού συνόλου σε αντιδιαστολή συνήθως με τον κοινό λαό. (Το έργο «Surreal» του Tiago Hoisel)

Ελίτ-Αναγκαίες

Πέρα από τους γενικούς ορισμούς περί κοινωνικής αφρόκρεμας, ας αποκαλέσουμε Ελίτ το υψηλόβαθμο, καλοκαταρτισμένο και υπεύθυνο για τις μεγάλες αποφάσεις προσωπικό των δημόσιων (και όσων ιδιωτικών επηρεάζουν την δημόσια σφαίρα) θεσμών, εθνικών και υπερεθνικών.

Αποτελούν τον ισχυρό εσωτερικό σκελετό κοινωνίας-κράτους, αλλά και τα εξωτερικά ικριώματα (δεν βάφεις πολυκατοικία χωρίς σκαλωσιές), όπου αναπτύσσονται οι λύσεις των μειζόνων διεθνών/εθνικών/κοινωνικών προβλημάτων. Συνεπώς, στην δημόσια ζωή, επιτεύγματα/αποτυχίες εύλογα αποδίδονται στις Ελίτ.

Μετά τις σύγχρονες διεθνείς-(Lehman-Brexit-Trump)/εθνικές-(χρεωκοπία)-αποτυχίες, πολλά κουσούρια αποδόθηκαν στις Ελίτ. Όμως, παραμένουν αναγκαίο εργαλείο διαχείρισης-κοινών-αξιών και επίλυσης-μεγάλων-προβλημάτων. Κάθε ολοκληρωτικός/αυταρχικός εθνολαϊκιστής εχθρεύεται τις Ελίτ. Όμως, -ακόμα και αυτός- κερδίζοντας εκλογές, επειγόντως συγκροτεί Ελίτ (συνήθως-γραφικούς-Καρανίκες-«καρριέρα-χολέρα»): αφού, χωρίς Ελίτ, ουδείς Θεσμός κυβερνάται.

Το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ είναι το πιο κλειστό υψηλού επιπέδου συνέδριο του πλανήτη.

Συγκρότηση Ιδιόρρυθμων Ελίτ

Γενικά, ελεύθερα/ανεξάρτητα πνεύματα δεν ανταποκρίνονται στο βασικό κριτήριο «συνεργασιμότητας» που χρησιμοποιούν οι Ελίτ, για να κάνουν κάστινγκ, στήνοντας οργανωτικά σχήματα και δια στρατολογήσεως λειτουργία, δηλαδή την διαρκή διεύρυνσή τους. Αναφερόμαστε περισσότερο στο καθ’-ημάς-εθνικό-ισλάμ. Γιατί, διεθνώς πάντοτε μεν υπάρχει η κουλτούρα προωθώ-τον-κολλητό-μου, που, όμως, υποχρεωτικά τεκμαίρεται (λόγω «ελέγχων-ισορροπιών») με όρους αξιοκρατίας.

Πρόσωπο, που καθ’ οιονδήποτε τρόπο δεν φαίνεται απολύτως προβλεπτό/ελέγξιμο/συμβατό προς τις (ιδιοτελείς) νόρμες που ορίζουν οι ηγετικές ομάδες των Ελίτ, ουδέποτε διεισδύει στις τάξεις τους. Βέβαια, τέτοιες λογικές εγγυώνται μόνο μειωμένη/αναξιοκρατική ιδιοσυστασία στα σχήματα που χτίζουν οι Ελίτ, αλλά επιλέγονται για ευνόητους λόγους.

Ανάλογα επιλέγονται κάποιες ομάδες-«βοηθητικό προσωπικό», προσκολλώμενες/παρατρεχάμενες στις Ελίτ. Συγκροτούνται από επίδοξα πρόσωπα διαφόρων επαγγελματικο-κοινωνικών χώρων (Τύπος-‘Γράμματα’-Τέχνες-Επιχειρήσεις). Έτσι δημιουργείται ισχυρό πλέγμα δικτύων, που διασφαλίζουν την επικοινωνιακή επιβεβαίωση/αλλαξοκολακεία όλων των εσαεί συνιστωσών του συγκεκριμένου συστήματος. Αποτελεσματικός τους φύλακας, ο ιστός δεουσών ακαδημαϊστικών/κανονιστικών ορθοπρεπειών.

Ελάχιστες αποκλίσεις έχει αυτός ο λογικός κανόνας και αίρονται μόλις σημειωθεί κάποια αστοχία υλικού. Κάποιος ακατάλληλος, φερ’-ειπείν, κάνει μια σοβαρή (ινκορρέκτ) «γκάφα» και στεναχωρεί/προσβάλλει όσους τον επέλεξαν στις λίστες των ονορέβολε μελών του συστήματος, το οποίο τότε αυτομάτως τον εξεμεί.

Οι αυτο-αναφορικές (τελικά-συντεχνιακώς-συμπεριφερόμενες) Ελίτ φαίνονται και από τον τρόπο συγκρότησης των αντίθετων μεταξύ τους τμημάτων τους. Διατηρούν τα στεγανά τους, δεν (δι-)επικοινωνούν μεταξύ τους, διοργανώνουν εκδηλώσεις όπου ομιλούν μόνο «δικοί» τους, μη επιτρέποντας έτσι σε «εχθρικά»/αντίπαλα πυρά να θέσουν σε κίνδυνο την στενότητα των ιδεο-προσανατολισμών τους.

Σήμερα ελάχιστα μόνο στελέχη των Ελίτ ξεχωρίζουν. Δεν αρκούν για να τραβήξουν τον τόπο μπροστά, αλλά διασφαλίζουν να μην κατρακυλήσει παρακάτω στο βάραθρο.

Παρεοκρατικές-(Crony-Elitism)-Ελίτ

Έτσι, βέβαια, μπλοκάρονται και οι αναγκαίες αξιοκρατικές φυσιολογικές/ανανεωτικές/βελτιωτικές εξελίξεις. Και οι Ελίτ χάνουν αξία. Όμως, οι ηγετικές τους ομάδες δεν χάνουν τον έλεγχο και τις κατά το δοκούν υλικές/ηθικές απολαβές (δεν είναι μόνο ονόρε, είναι και λουφές). Η διαχείριση εμφανών/αφανών κονδυλίων, που νέμονται αυτές οι ηγεσίες, αξίζει να γνοιάζεται μόνο τα δικά μας ψωμιζόμενα παιδιά.

Αυτά επάξια φροντίζουν, ώστε να αναπαράγεται το-πνεύμα-και-το-γράμμα, δηλαδή-η-κορρεκτίλα, που αυτές επέλεξαν/όρθωσαν έναντι παντοίων «κινδύνων» (να χάσουμε αυτό τον έλεγχο). Άμεσο αποτέλεσμα είναι η δημιουργία Παρεοκρατικών-(Crony-Elitism)-Ελίτ (κατά το Crony-Capitalism, του οποίου και τέτοιες Ελίτ αποκλειστικά είναι γέννημα).

Όποιος παρακολουθεί την συγκρότηση/λειτουργία Θεσμών, που ελέγχουν οι Ελίτ στο καθ’-ημάς-εθνικό-ισλάμ, καταλαβαίνει την έλλειψη «γωνιάσματος» στην γλώσσα τους, όταν περιγράφουν ένα καραμπινάτο φαινόμενο κατακριτέας στραβωμάρας.

«Στρογγυλεύουν», δηλαδή, ή κάνουν ασαφή/γιαμαμότο-τάχα-σοφιστικέ-επιστημονικοφανή τον λόγο τους, ώστε να αποφεύγουν να θίγουν ευκρινώς/διαυγώς τα προβλήματα. Έτσι ούτε την (χρηματοδότριά τους) εξουσία ενοχλούν, όμως, ούτε και δικούς τους συνευθυνόμενους για ποικίλες στραβωμάρες. Μένουν, έτσι, όλοι τους ευχαριστημένοι, πλην της ζημιούμενης εντολέως κοινωνίας.

Αυτά τα αναφέρουμε, ειρήσθω-εν-παρόδω, γιατί τόσα χρόνια τώρα φάγαμε την ασήκωτη/ανέγγιχτη πολυδιάστατη χρεωκοπία, που ελάχιστοι ακόμα κατανοούν. Διότι ΚΑΙ οι ποικιλώνυμες Ελίτ (που-οδηγήσαν-μια-γενιά-στα-πιο-βαθιά-χασμουρητά) άργησαν να δουν/πουν την αλήθεια (ότι ΔΕΝ πετάει ο Αντιμνημονιακός Γάιδαρος, φερ’-ειπείν), είτε από ανικανότητα ή από πρόδηλη ιδιοτέλεια.

Ελάχιστα μόνο στελέχη των Ελίτ (φαντάζεστε-ποια), απανταχού διακρινόμενα (πανεπιστημιακά αμφιθέατρα, Κοινωνία Πολιτών, οικονομική/πολιτιστική ζωή), άτομα ισχυρής ηθικής-αισθητικής συγκρότησης, πνευματώδη/πολυδιάστατα/αποτελεσματικά, ξεχωρίζουν από το πλήθος αυτού του crony συρφετού.

Η φάρσα του Άλαν Σόκαλ προκάλεσε μείζονα επιστημονικό σαματά. (Φωτογραφία: Jaime Villanueva)

Φοβερή «Υπόθεση Σόκαλ»

Πολυποίκιλες παθογένειες ξεγεννάει αυτή η στραβωμάρα των Ελίτ. Ακούς πολύ «Γιαμαμότο» και πολλή-καταπραϋντική-των-αντιθέσεων-ασάφεια, που προάγουν τιποτολογικά ιδεολογήματα παραμυθιάζοντας το φιλοθέαμον κοινό, χωρίς να ενοχλούν ΤΟ Σύστημα.

Εδώ αξίζει να θυμίσουμε την εξής τρανταχτή Sokal-(hoax)-affair (φοβερή επιστημονική φάρσα), που έκανε ο Καθηγητής Άλαν Σόκαλ. Έγραψε/δημοσίευσε σε εγκυρότατη Επιθεώρηση κάποιο εντελώς ασυνάρτητο κείμενο, που «πέρασε» ως σοβαρότατο. Κατόπιν διευκρίνισε ότι επρόκειτο για μια πλάκα στοχευμένη κατά του «ασυνάρτητου» Γαλλικού Μεταμοντερνισμού, ολοκληρώνοντας το εγχείρημα με την διαβόητη μελέτη «Impostures intellectuelles» (Διανοητικές απάτες), που προκάλεσε μείζονα επιστημονικό σαματά.

Ελίτ: Ιδιόρρυθμα-Μοδάτα-Ορθοπρεπή-Συστήματα

Γνωρίζοντας οι Ελίτ ότι είναι αναγκαίες, αποκτούν σνομπ χαρακτηριστικά υπεργνώστη/μύστη/αλχημιστή, παντού ελκυστικά. Έτσι δημιουργείται Μόδα, με ανάλογες ορθοπρέπειες, υποδειγματικές για κάθε εξουσία («Αστυνομεύουσες Κορρεκτίλες»). Διαθέτουν Γιούνιφορμ-Μοδάτες-Στολές (στυλιστικές/γλωσσικές-εκφραστικές/όχι-όμως-και-ιδεολογικές…) και ακαδημαϊκές νόρμες (που όποιος περιφρονεί αποκλείεται, όποιος προεξέχει αποκαυλίζεται).

Ελίτ είναι ακαδημαϊκίζον παιγνίδι με σκληρά επιβαλλόμενους κανόνες: δεν τους σέβεσαι, δεν υπάρχεις. Όμως, τέτοια ψιλοβλαχαδερή μόδα παραβλέπει πως αντι-ακαδημαϊσμός δεν σημαίνει φορσέ ακατέργαστο πνεύμα. Ο Πικάσσο, ας-πούμε, ξευτίλισε τους Ακαδημαϊστές, υπερβαίνοντας/σπάζοντας τους κώδικές τους, ως απόλυτος μαιτρ του ακαδημαϊκού σκίτσου.

Τα χαρούμενα/πανευτυχή φάσον-βίκτιμς, υιοθετούντα την «Μοδάτη-Στολή» τύπου «Γράφω-λιτά, Μισώ: Κεφαλαία,-Σημεία-Στίξης,-(Θαυμαστικά,-Τρεις-τελείες),-Πολλά-επίθετα-κτλ», αδυνατούν να σκεφτούν αλλιώς. Νταξ, είναι γελοίοι οι ψεκαζμένοι που γράφουν ΟΛΑ-ΚΕΦΑΛΑΙΑ (κάποτε κόλλησε το πληκτρολόγιό μας σε κρίσιμο σοσιαλμηντιακό διάλογο και είχαμε γίνει ρεζίλι…). Γιατί, όμως, είναι «καλύτερη» αυτή η «γλωσσική στολή» από τις άλλες; Ποιος-«σωστός»,-πώς-και-γιατί, επέλεξε να σερνόμαστε ομοθυμαδόν πίσω του, περί-του-τι-θα-είναι-ιν-και-τι-άουτ;

Μπορεί ο ήλιος πάντα να βγαίνει από την Ανατολή, αλλά είναι ανακλαστική «οφθαλμαπάτη» να θεωρείς πως η αλήθεια φορσέ έρχεται από εκεί που εσύ την περιμένεις.

Ποιος-ορίζει-ποια-«Χρυσή-Τομή»;…

Υπάρχει αντικειμενικά «αρμονική-χρυσή-τομή» στην Φιλοσοφία/Επιστήμη/ακόμα-και-στην-Τέχνη; Και την κατέχει ο εν-λόγω-«σωστός» που μας έπεισε να φοράμε αυτή τη «Στολή»; Άλλως-ειπείν, είναι αντικειμενικά τέλειο αυτό το κουτί-πακέτο; Ή προέκυψε από τυχαίο/περιστασιακό συσχετισμό δυνάμεων, που κάποτε δημιούργησε την βλαχοβεβαιότητα: «η-μίνιμαλ-γραφή-είναι-μαγκιά!»;

Και γιατί κάθε άλλο κουτί-πακέτο απορρίπτεται; Μήπως θέλουμε στενό κώδικα περί χιούμορ, για να αναγνωρίζουμε ποιος-είναι-δικός-μας-και-ποιος-όχι; Μήπως, έτσι, τα γούστα των ελίτ τζάμπα ομαδοποιούν διχαστικώς (ομόδοξα) άτομα;

Σαρκάζοντας/περιφρονώντας/σπάζοντας κάποιος την γλωσσική-(άρα-και-διανοητική) αυτή Μοδάτη-Στολή, λοιπόν, μπορεί να διατυπώσει/γεννήσει καινοτόμες ιδέες, που αδυνατούν να βγάλουν οι στενές/μονόχνωτες/γκρίζες ακαδημαϊκές νόρμες. Τι λέτε, παρασημοφορεμένες/μοδάτες/Ελίτ-και-παρατρεχάμενοι; Το-παίρνουμε-αλλιώς; Λιγότερο δυσανεκτικά;…


Διαβάστε ακόμα: Πολιτικό στυλ, κίνητρο, όραμα, ηγετικότητα


Λογική/αυτοαναφορική ανοησία του Crony-Elitism

Από το άβατο βάθρο τους, τα συντηρητικά Ελίτ-Ιερατεία («Αι-Μεταβολαί-λυπηρόν») τάχα υπερασπίζονται την Ετερότητα. Αλλά -δυσανεκτικότατα- ακκίζονται θεωρούντα θέσφατο τις ιδέες τους και άγνοια τις (ανατρεπτικές/αυθάδεις/λυτρωτικές-ίσως/θεσμικότατες/αμφισβητησιακές-της-ομοιομορφίας-των-«Στολών-(σώματος/ιδεών/λειτουργικών-συστημάτων)» ιδέες των («Μοχλεύω-άρα-υπάρχω»)-Άλλων. Των (ανυπόφορων-για-τις-Ελίτ) θιασωτών της (βιο)ποικιλότητας προτάσεων/συμπεριφορών…

Μπορεί ο ήλιος πάντα να βγαίνει από την Ανατολή, αλλά είναι ανακλαστική «οφθαλμαπάτη» να θεωρείς πως η αλήθεια φορσέ έρχεται από εκεί που εσύ την περιμένεις. Η Λογική-«Checks-and-Balances» («Λ-C-&-B») διασπείρει τις δυνατότητες προέλευσης ελέγχων-και-ισορροπιών. Οι οποίες, όσο πιο ασύνδετες/ανεξάρτητες μεταξύ τους είναι, τόσο κάνουν αποτελεσματικότερη την «Λ-C-&-B», κάτι που κάνουν πως ξεχνούν οι Ελίτ. Θέλουν ο έλεγχος επί της έρευνας να γίνεται από πιστοποιημένους ερευνητές του-ιδίου-φυράματος, της-δικής-τους-«κορυφαίας»-όχι-άλλης-παρακατιανής-αξίας…

Γενικά, κάτι τέτοιο δεν φαίνεται άδικο: δύσκολα κάποια αντι-ακαδημαϊκή φωνή προσεγγίζει την επιστημονική αλήθεια όσο οι Ελίτ, αμφισβητώντας/κλονίζοντας τις. Ειδικά, όμως; Όταν, φερ’-ειπείν, οι ακαδημαϊκίζουσες Ελίτ έχουν «κάτσει» σε τρυφηλά αδιέξοδα, όπου ενίοτε/κυκλικά βυθίζονται; Μήπως τότε βοηθάει άουτ-οβ-δε-μποξ-κριτική και όχι-εσω-βελτιωτικές-προσεγγίσεις και λοιπές αυτό-αναφορικότητες τύπου-Crony-Elitism;

Πώς οι Ελίτ προάγουν την Λογοκλοπή
ή Κλόπυ-ράιτ: ο Πλαγιαρισμός σου να γίνει τέλειος

Κατόπιν όλων των ανωτέρω, ένα νέο απρόσμενο πεδίο (τύπου «μ’-ένα-σμπάρο-δυο-τρυγόνια») δημιουργείται καπάκι. Οι αντι-ακαδημαϊκοί-αμφισβητίες απομονώνονται, οι Ελίτ-και-λοιποί-συνεργαζόμενοι-παρατρεχάμενοι τους παρακολουθούν προσεκτικά, αλλά, ως ανυπόφορους/ενοχλητικούς, επισήμως τους αγνοούν.

Αυτό δικαιολογεί μη «σιταρίσματα»-αναφορές στην εργογραφία τους. Οπότε οι ιδέες τους καταγράφονται μόνο περιθωριακά. Μετά από λίγο καιρό αναπαράγονται από κάποιους του Συστήματος-Ελίτ-και-συνεργαζόμενοι, το οποίο τους «σιτάρει» ως δημιουργούς των ιδεών αυτών. Και η πατρότητα των ιδεών μεταβιβάζεται συστηματικά, από τους (ρημαγμένους-πλέον-από-το-κλέψιμο) πραγματικούς δημιουργούς, στους κολλητούς του Συστήματος-Ελίτ-και-συνεργαζόμενοι. Καλό;

Σπουδαίοι/λαγαρότατοι/επιδραστικότατοι διανοητές (Νίκος Δήμου, Στέλιος Ράμφος, αείμνηστος Παναγιώτης Κονδύλης), αν και αποτελούν κατά-τεκμήριο-πάντα-μέρος-της-λύσης, διαχρονικά ουδέποτε αναφέρονται.

Δήμου-Ράμφος-Κονδύλης: εκτός…

Είδατε ποτέ, ας πούμε, οι Ελίτ να αναφέρονται/σιτάρουν τέτοια θηρία; Η Ελίτ-αυτοαναφορικότητα φροντίζει να εξαφανίζονται δημοσίως Άλλοι αξιότεροι διεκδικητές/αποσπαστές της δημόσιας προσοχής. Σπουδαίοι/λαγαρότατοι/επιδραστικότατοι διανοητές (Νίκος Δήμου, Στέλιος Ράμφος, αείμνηστος Παναγιώτης Κονδύλης), αν και αποτελούν κατά-τεκμήριο-πάντα-μέρος-της-λύσης, διαχρονικά ουδέποτε αναφέρονται. Πάρεξ ενίοτε υποτιμητικά «Διαφημιστής Δήμου»-«Νέο-ορθόδοξος-Ράμφος»-(ο-Κονδύλης-ουδέποτε-υπήρξε/υπάρχει). Σωστές δουλειές. ΝΕ-ΤΙ;

 

 

Διαβάστε ακόμα: Ψεκαζμένοι είναι, μη φοβάσαι να το πεις!

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top