Κάθε τέσσερα χρόνια η Αγγλία κατεβαίνει στο Μουντιάλ εξημμένη και ατρόμητη, ώσπου που η βοή των προσδοκιών συναντά τη σκληρότητα του ποδοσφαιρικού κόσμου. Στο τελευταίο σφύριγμα, σκυφτά κεφάλια και καταβροχθιστικά εξώφυλλα στα tabloid συνθέτουν μια πικρή ιστορία που επαναλαμβάνεται μονότονα τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Όμως, αυτή είναι η Αγγλία που αγαπήσαμε – κάθε ίνα της φανέλα με τα τρία λιοντάρια είναι ποτισμένη με τον ιδρώτα της αποτυχίας. Το 2014, στα γήπεδα της Βραζιλίας, ήταν το αποκορύφωμα: ήττα από την Ιταλία, ήττα από την Ουρουγουάη, ισοπαλία με την Κόστα Ρίκα. Ένα άξαφνο αντίο, ήδη, από τους ομίλους. Οι ποδοσφαιρόφιλοι, αρκούντως κυνικά, απεφάνθησαν πως αυτή είναι η μοίρα των «Λιονταριών». Δυο χρόνια αργότερα, τον Ιούλιο του 2016 στο Euro, η βαριά ιαχή των ξαναμμένων Ισλανδών διαπερνούσε τον ουρανό της Νίκαιας στη Γαλλία. Θύμα; Ποια άλλη από την Αγγλία του Ρόι Χόντγκσον…
Για να αναμοχλεύσω μια ευχάριστη ανάμνηση από τη μουντιαλική μου ομάδα, θα πρέπει να καταδυθώ στα βάθη της παιδικής μου ηλικίας και στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990. Τότε το κλάμα του Πολ Γκασκόιν, στον ημιτελικό με τους Γερμανούς, σημάδεψε οριστικά και αμετάκλητα τις ποδοσφαιρικές μου εικόνες –ο «Γκάζα» με στραγγισμένη καρδιά επαιτούσε μια δεύτερη ευκαιρία από τον ρέφερι, μια ευκαιρία που δεν ήρθε ποτέ. Η Αγγλία τερμάτισε τέταρτη -επιτυχία θα πει κανείς παρατηρώντας τα χρόνια που ακολούθησαν και αποτέλεσαν μια ξέφρενη πορεία προς τον ποδοσφαιρικό Άδη.
Το ‘94 ήταν η μεγάλη απούσα από τα γήπεδα των Ηνωμένων Πολιτειών καθώς απογοήτευσε στα προκριματικά, μένοντας στην τρίτη θέση του ομίλου της, πίσω από τις Νορβηγία και Ολλανδία. Το ’98 ταξίδεψε στη Γαλλία με μπόλικο ταλέντο και μια ομάδα έτοιμη για την υπέρβαση –φευ, αυτή δεν ήρθε ποτέ, αφού η κατάρα των πέναλτι ήταν ανέκαθεν εδώ. Ο Ντέιβιντ Μπάτι νικήθηκε από τον Αργεντινό τερματοφύλακα, Κάρλος Ρόα και τα «Λιοντάρια» αποχαιρέτησαν άδοξα το θεσμό. Τι έμεινε να θυμόμαστε; Η διονυσιακή γκολάρα του Μάικλ Όουεν κόντρα στην αλμπισελέστε, η κόκκινη του Ντέιβιντ Μπέκαμ για την κλωστιά στον παμπόνηρο Ντιέγκο Σιμεόνε και το εξώφυλλο της Daily Mail την επομένη του αγώνα: «Δέκα ηρωικά λιοντάρια και ένα ανόητο παιδί».
Με την είσοδο της νέας χιλιετίας δεν άλλαξαν και πολλά –το 2002 η Βραζιλία των Ροναλντίνιο, Ρονάλντο και Ριβάλντο διέκοψαν αίφνης τις όποιες αγγλικές προσδοκίες, παρότι το γκολ του Όουεν, στο ματς ζωής και θανάτου στη φάση των οκτώ, γέμισε ελπίδες το Νησί. Εν τέλει, όμως, κυριάρχησε η ποιότητα του χαμογελαστού «Ρόνι», ο οποίος καθάρισε τη μπουγάδα με την υπέροχη λόμπα του.
Το 2006, η αγγλική καρδιά σταμάτησε να χτυπά και πάλι στους οκτώ της διοργάνωσης. Θύτης αυτή τη φορά η Πορτογαλία, με ήρωα τον τερματοφύλακα της, Ρικάρντο, ο οποίος αποδείχθηκε λίρα εκατό στην καταραμένη διαδικασία (κανονική διάρκεια και παράταση 0-0), σταματώντας τους Λάμπαρντ, Τζέραρντ και Κάραγκερ. Βάλε στην εξίωση και την αποβολή του Ρούνεϊ, αλλά και τον τραυματισμό ο Μπέκαμ και συνοψίζεις την μουντιαλική ιστορία της Αγγλίας σε δυο προτάσεις. Όπως και το 2010 όταν τα «Λιοντάρια» τέθηκαν αντιμέτωπα με την καταιγιστική Γερμανία, χάνοντας τελικά με 4-1. Βέβαια, εκεί έπαιξε «σφαγή» από τη διαιτησία (ας γκρινιάξουμε και λίγο) αφού ακυρώθηκε πεντακάθαρο γκολ του Λάμπαρντ και μάλιστα σε εξόχως καθοριστικό σημείο, εκεί που θα κάναμε το 2-2.
Τι θα κάνει η ομάδα στο φετινό Μουντιάλ; Ταλέντο υπάρχει (βλέπε Ντέλε Άλι, Λίνγκαρντ, Βάρντι, Ράσφορντ), έχουμε τρομερό γκολτζή (Χάρι Κέιν δικαίωσε μας!), οπότε η ελπίδα, για την πολυπόθητη υπέρβαση, παραμένει ζωντανή για τα παλικάρια του Σάουθγκεϊτ. Αρκεί να καταφέρουν να ξεφύγουν από το πικρό παρελθόν. Come on England!
//Ο Αντώνης Ντινιακός είναι δημοσιογράφος του VICE. Κάθε Σαββατοκύριακο παρουσιάζει μαζί με τον Αλέξανδρο Ξενικάκη την ραδιοφωνική εκπομπή Γκολ από τα Αποδυτήρια (07.00 – 10.00) στον Σπορ FM.
Διαβάστε ακόμα: Αργεντινή, πατρίδα των (ποδοσφαιρικών) Θεών