EΡMOY

Η κάρτα – όπως μας πληροφορεί η πίσω όψη – είναι έκδοση Πάλλη–Κοτζιά και, πιθανώς, η Μαρία να την αγόρασε σε κάποιο χαρτοπωλείο του Συντάγματος ή της Σταδίου. Ήταν ο πιο ταχύς και ασφαλής τρόπος να στείλει κάποιος ένα μήνυμα.

Αυτή η καρτ ποστάλ γράφτηκε στην Αθήνα το 1901 από μία άγνωστή μας Μαρία και στάλθηκε στο Σουλινά της Μαύρης Θάλασσας, πόλη της Ρουμανίας, την οποία ανέπτυξαν οι Έλληνες το 19ο αι.

Αποδέκτης είναι η Πολυξένη Ζαμάνη, η οποία ζει στην παραευξείνια ζώνη, και η Μαρία της γράφει ότι «Το ταξίδι δεν ήτο και τόσον δυσάρεστον όσο το εφανταζόμεθα και σχετικώς ήτο ωραίον. Καθημερινώς σας ενθυμούμεθα. Χαιρετισμούς πρόσφερε παρακαλώ εις την Μαμάν σου και αγαπητάς μοι αδελφάς σου. Σε ασπάζομαι τρυφερώς η αγαπώσα σε Μαρία (αναμένω ταχείαν απάντησίν σου)».

Πολλές πληροφορίες μας δίνει αυτή η επικοινωνία. Πιθανώς η Μαρία να ζούσε και εκείνη στο Σουλινά και να μετοίκησε στην Αθήνα. Και όταν αποφασίζει να επικοινωνήσει με την Πολυξένη, διαλέγει μία κάρτα της πλατείας Συντάγματος με θέα την οδό Ερμού. Η κάρτα – όπως μας πληροφορεί η πίσω όψη – είναι έκδοση Πάλλη–Κοτζιά και, πιθανώς, η Μαρία να την αγόρασε σε κάποιο χαρτοπωλείο του Συντάγματος ή της Σταδίου. Ήταν ο πιο ταχύς και ασφαλής τρόπος να στείλει κάποιος ένα μήνυμα.

Αν βρεθούν απόγονοι θα τους δώσω την αυθεντική κάρτα… Για τη Μαρία δεν έχουμε επώνυμο, ξέρουμε όμως το γραφικό της χαρακτήρα, και αυτό είναι, ίσως, πιο σημαντικό.

Η οδός Ερμού φαίνεται αγνώριστη, καθώς κανένα από τα εικονιζόμενα κτίσματα δεν διασώζεται. Αριστερά, είναι το Μέγαρο Κορομηλά, όπου στο ισόγειο ήταν το καφενείο του Ζαβορίτη. Στη δεξιά γωνία της Ερμού ήταν το ξενοδοχείο της Νέας Αγγλίας, όπου είχε τα γραφεία του και το ταξιδιωτικό γραφείο του Thomas Cook (φαίνεται η επιγραφή).

Η κάρτα αυτή μας πληροφορεί επίσης ότι το κόστος αποστολής αυτής της κάρτας ήταν 10 λεπτά. Μας βοηθάει επίσης να θυμηθούμε τον Ελληνισμό της Μαύρης Θάλασσας εκείνη την εποχή, πριν από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, και τη σχέση της πρωτεύουσας με τους ομογενείς.

Με μια άλλη ανάγνωση, η κάρτα αυτή, όπως και εκατομμύρια κάρτες της εποχής πριν από το 1920, μας υπενθυμίζει τη χαμένη τέχνη της καλλιγραφίας, αλλά και της επιστολογραφίας.

Πάνω απ΄ όλα, όμως, μας οδηγεί στα ίχνη εκείνης της Μαρίας και εκείνης της Πολυξένης που είχαν μεταξύ τους αγάπη και τις ένωναν αναμνήσεις. Πολυξένη Ζαμάνη λεγόταν η αποδέκτης στο Σουλινά της Ρουμανίας. Αν βρεθούν απόγονοι θα τους δώσω την αυθεντική κάρτα… Για τη Μαρία δεν έχουμε επώνυμο, ξέρουμε όμως το γραφικό της χαρακτήρα, και αυτό είναι, ίσως, πιο σημαντικό.

 

Διαβάστε ακόμα: Ο Νίκος Βατόπουλος ξαναβρίσκει ένα κορίτσι στην Πλατεία Αμερικής, το 1963.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top