cover proeklogika

Με την υπεραπλούστευση στην πρώτη σειρά – με τη Ραχήλ Μακρή που θα «κόψει ευρώ στην Τράπεζα της Ελλάδος» να αποτυπώνει το μέσο όρο κατανόησης των «ευρωπαϊκών» στον πολιτικό μας ζωολογικό κήπο…

Παρακολουθώντας ετούτη την προεκλογική εκστρατεία, η οποία είναι αλήθεια ευτύχημα ότι κράτησε τόσο λίγο (άλλο ότι η προ-προεκλογική νοσηρότητα πάει πίσω στις εβδομάδες μετά τις ευρωεκλογές), δύσκολα θα απέφευγε κάποιος την αίσθηση ότι ξαναβρισκόμαστε σε μια φάση επανασυζήτησης του συνολικού ανήκειν της Ελλάδας.

Βαρύγδουπο ακούγεται; Ίσως έχετε δίκιο! Όμως, να, δεν ήταν μόνο / δεν ήταν τόσο η υπερπροθυμία να καταστήσουμε κεντρικό ζήτημα το ανόητο («α» στερητικό + νόημα) δίλημμα Μνημόνιο/Αντιμνημόνιο. Ήταν και ο βαθμός ευκολίας με τον οποίο όλες οι πλευρές – η κάθε μια με το δικό της τρόπο, αλλά με μεγάλη επιμονή όλες τους – βρέθηκαν να αμφισβητούν αρκετά από τα θεμελιώδη. Πάντως, από εκείνα που είχαμε φτάσει να θεωρούμε θεμελιώδη.

Ο προπορευόμενος δημοσκοπικά ΣΥΡΙΖΑ πρόβαλε ένα πρότυπο διαπραγμάτευσης όπου τα νταούλια και οι ζουρνάδες διεκδίκησαν κάποια στιγμή το ρόλο του διαπραγματευτικού όπλου απέναντι στην «Ευρώπη». (Αλήθεια είναι ότι αντιστάθμισαν με το «Vincero!» της Turandot, από το σποτάκι για την ανεργία των νέων. Μοναδικό!) Συνολικά, στους Συριζαίους συντρόφους, η έννοια «διαπραγμάτευση» δείχνει να σημαίνει κοπανάω τα τραπέζια, τραβάω κόκκινες γραμμές (προδήλως δεν είδαν πού βγάνει αυτή η υπέροχη τακτική, την οποία βοσκάνε με τόση απόλαυση τα ιθαγενή μίντια, τα οποία πλέον ταχύτατα συριζίζουν: άλλη ιστορία αυτή).

Η τακτική του φόβου (που την είχαν αναγορεύσει και σε «στρατηγική» – τρομάρα τους!) στρέφεται, εκδικητικά, εναντίον των εμπνευστών της.

Η καθημαγμένη από την ίδια της την προεκλογική τακτική του φόβου και της απειλής ΝΔ, από την εκστρατεία του γκρίζου και του δασκαλίστικου κηρύγματος, τα κατάφερε τελικά να μεταφράσει την «Ευρώπη» σε φόβητρο / σε σκιάχτρο. Όμως, να, σ’ αυτές τις κάλπες φαίνεται ότι πορεύεται ο κόσμος με οργή και πείσμα, περισσότερο απ’ ό,τι με φόβο και αίσθηση απειλής: έτσι, καταλήγει η τακτική του φόβου (που την είχαν αναγορεύσει και σε «στρατηγική» – τρομάρα τους!) να στρέφεται, εκδικητικά, εναντίον των εμπνευστών της.

Πάμε, όμως, και παρακάτω: τα κατάλοιπα του ΠΑΣΟΚ/Ελιάς/ΔΗΠΑΡ, αλλά και οι Ποταμίσιοι που, οι δεύτεροι, έρχονται για πρώτη φορά σε επαφή με το διαφανές κουτί από πλεξιγκλάς με τη σχισμή επάνω και το βουλοκέρι-μνήμη-άλλων-εποχών παραδίπλα, έτσι όπως έσπευσαν να τραβήξουν επάνω τους το «πάση θυσία στο ευρώ», υπονόμευσαν την ίδια τη λογική της διαπραγμάτευσης με «εταίρους» (υποτίθεται «εταίρους»: δανειστές είναι!). Και κατέληξαν, προκειμένου να σταθούν ως Ηρακλείς της «Ευρώπης», να την κάνουν σαν τις Καρυάτιδες της Αμφίπολης: ξεβαμμένη, ακρωτηριασμένη, απωθητική ή/και μητριά που απειλεί και τιμωρεί.

Α, ναι! Και όλα αυτά με ένα λόγο συνήθως διάτορο, με ανάγκη να σιγήσει/να το βουλώσει ο απέναντι! Με την υπεραπλούστευση στην πρώτη σειρά – με τη Ραχήλ Μακρή που θα «κόψει ευρώ στην Τράπεζα της Ελλάδος» (μέχρι €100 δις: ψόφια γάτα!) να αποτυπώνει το μέσο όρο κατανόησης των «ευρωπαϊκών» στον πολιτικό μας ζωολογικό κήπο. Και, βέβαια, με τον Αντώνη Σαμαρά να αρνείται μέχρι τέλους το διάλογο…

Πάμε λοιπόν, πίσω, στην αρχή. Ναι, σ’ όλη αυτήν την πολιτική περίοδο έγινε ουσιαστικά μια μεγάλη συζήτηση κουφών – «τυφλὸς τά τ᾽ ὦτα τόν τε νοῦν τά τ᾽ ὄμματ᾽ εἶ» – γύρω από το ανήκειν της Ελλάδας. Μια διπλή παρωδία: το διεκδικητικό «ανήκομεν εις την Δύσιν» έγινε το αγχωτικό «ανήκουμε στην Ευρώπη», αλλά και το «Ευρώπη» καταλήγει σε «Ευρώπη: τι είν’ τούτο πάλι;»

Καλό βόλι στις κάλπες, φίλοι συνΕυρωπαίοι.

 

Διαβάστε ακόμα: Ιάσονας Φωτήλας: Ο υποψήφιος που αυτοτρολάρεται στο πιο πετυχημένο προεκλογικό σποτ 

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top