«Εμφύλιος» τέλος: καιρός να ξαναγίνουμε κανονική χώρα

Αντί για σκιές ας ξαναγίνουμε κανονικοί πολίτες μιας κανονικής χώρας (Menelaos Myrillas / SOOC).

Πάντα υπάρχει μια ακόμη ευκαιρία έως την ύστατη. Η Ελλάδα διαθέτει το σπάνιο προνόμιο να της έχουν δοθεί πολλές (περισσότερες από όσες πραγματικά αξίζει). Φευ, τις περισσότερες εξ αυτών τις άφησε ανεκμετάλλευτες, άλλες τις απόδιωξε και κάμποσες τις έπνιξε μέσα στα λήμματα ενός παρελθόντος άγονου, μισαλλόδοξου και εν πολλοίς φιλοπόλεμου.

Η αποδιοργάνωση που προκάλεσε η οικονομική κρίση παρόξυνε το έτσι κι αλλιώς πολωμένο κλίμα και ανέδειξε τον παθογόνο χαρακτήρα της φυλής. Όλοι εναντίον όλων, χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, περιχαρακώσεις, βιτριολικοί χαρακτηρισμοί και κάμποσες άλλες πληγές ήρθαν να προστεθούν στις προϋπάρχουσες. Οσοι γαλουχηθήκαμε με τα πράσινα και τα γαλάζια καφενεία κατανοήσαμε πολύ νωρίς πως εκεί η ήπιας μορφής αντιπαράθεση πόρρω απείχε από την τωρινή τοξικότητα.

Ομως, ακόμη κι εμείς μπορούμε κάπως καλύτερα. Δεν είναι εύκολο, αλλά μπορούμε. Το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών, η απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να προκηρύξει τώρα εκλογές και η εδραία πιθανότητα να είναι η Νέα Δημοκρατία αυτή που θα κόψει πρώτη το νήμα, συνιστούν μια ακόμη ευκαιρία προς την κατεύθυνση της ομαλοποίησης.

Το 2019 δεν είναι 2014. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει η μέγγενη των Μνημονίων και της επόμενης δόσης. Δεν υπάρχουν οι Αγανακτισμένοι και οι μαζικές διαδηλώσεις. Δεν υπάρχουν εξωνημένοι πολιτικοί, Μερκελιστές και φονιάδες του ΔΝΤ. Τα έχουμε δει -δυστυχώς- όλα να περνούν από μπροστά μας με τη δύναμη μιας υπερταχείας που παρέσυρε τους πάντες και τα πάντα.  Το γεγονός ότι αμφότερα τα μέρη (ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Δημοκρατία) έχουν μερτικό στα λάθη σημαίνει πως πρέπει να επέλθει μια εξισορρόπηση, αλλά, συνακόλουθα, και μια γενναία αποδοχή ότι ουδείς είναι αθώος του αίματος.

Αν φτάσεις στο πάτο άλλο περιθώριο δεν έχεις από το να ανέβεις. Δεν θα γίνει εύκολα – τίποτα σ’ αυτή τη χώρα δεν έγινε εύκολα. Όμως, ας γίνει. Η λογική των αποκλεισμών και της μονομέρειας οδήγησε σε οριακές λύσεις και έδωσε πάτημα σε ακραίες φωνές να αποκτήσουν βαρύτητα. Είναι η σκληρή αντιπαράθεση των δύο μεγάλων κομμάτων που επέτρεψε στους Χρυσαυγίτες να μπουν από την μπροστινή πόρτα της Βουλής, ας μην έχουμε αυταπάτες. Είναι αυτή η τοξικότητα που δεν μας επέτρεψε να δούμε τα δεδομένα με λογική και σύνεση.

Την ώρα που ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με λόγο απόλυτα νηφάλιο και ενωτικό, έκανε τον απολογισμό του εκλογικού αποτελέσματος, ο Αδωνις Γεωργιάδης εμφανιζόταν από τηλεοράσεως με σηκωμένο φρύδι βάλλοντας κατά πάντων και ο Βασίλης Κικίλιας χρησιμοποιούσε σεξιστικούς υπαινιγμούς με αφορμή την γκροτέσκα δήλωση του Τσακαλώτου περί «λουκάνικου και δημοσκοπήσεων». Δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα έλεγε ο Πολάκης αν βρισκόταν σε κάποιο πάνελ και προσπαθώ να αποβάλω από τα αυτιά μου τον κακόηχο τόνο της φωνής του Σταμάτη Μαλέλη.

Θέλω να πω: ακραίες φωνές υπάρχουν σε όλα τα κόμματα και πρέπει να απομονωθούν. Να γίνουν οικτρή μειοψηφία. Προσφέρουν κακές υπηρεσίες στα κόμματά τους και δηλητηριάζουν τον πολιτικό βίο. Συνάμα συμπαρασύρουν και αρκετούς πολίτες της χώρας να συμπεριφέρονται με ανάλογο ύφος «σερίφη» σε σαλούν.

Δεν χρειαζόμαστε κανένα προστάτη που με τον μανδύα του άκρατου λαϊκισμού να προσπαθήσει να γίνει βασιλικότερος του Βασιλιά. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι εκ φύσεως μετριοπαθής. Μπορεί να ακολούθησε την ακραία τακτική Θεοδωρικάκου, ως πολιτικό ον γνωρίζει και το δέον του πράγματος, αλλά ουδεμία σχέση έχει με εξαλλοσύνες και πολιτικούς ακροβατισμούς.

Ο Τσίπρας, δίχως την εξουσία πλέον, έχει την ευκαιρία να επανακαθορίσει τη στάση του. Να δει τι πήγε λάθος και ποιες φωνές υπέσκαψαν το αριστερό προφίλ του. Οταν θα καταλάβει πόσο κακό του έκανε ο Πολάκης θα είναι μεν αργά, αλλά ποτέ δεν είναι αργά θα απαλλαγεί απ’ αυτόν και τις αντίστοιχες πρακτικές των ακραίων.

Κοντολογίς: αν υπάρχει μια ευκαιρία να συνεννοηθούμε επιτέλους και να δούμε πώς θα βγάλουμε εντελώς το κάρο από τη λάσπη, αυτή είναι τώρα. Πόσες ακόμη θα μας δώσει η ΕΕ και οι εταίροι μας; Είδαμε πού μας οδήγησε το απύθμενο πολιτικό μένος. Μήπως να αλλάξουμε ρητορική και να δούμε τα πράγματα με πιο ψύχραιμο μάτι; Εντέλει, για πόσο ακόμη θα τυραννιέται η χώρα από τις παιδικές της ασθένειες;

Θα πεις κανείς όσο υπάρχει η Χρυσή Αυγή και συχνά πυκνά αναδεικνύονται φαινόμενα «Βελόπουλου» δεν θα πρέπει να περιμένουμε και πολλά. Ακόμη κι έτσι: τα άκρα δεν θα λείψουν ποτέ, μπορούν όμως να απομονωθούν. Μόνο έτσι θα πάψουν να βρίσκουν γόνιμο έδαφος ανάπτυξης.

Διαβάστε ακόμα: Προς τις αληθινές κάλπες.

TAGS :
Αλέξης Τσίπρας Κυριάκος μητσοτάκης Παύλος Πολάκης

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook