Ζήτω τα λιπαρά! Για τίποτα στον κόσμο δεν θα τα στερηθούμε

Juicy μπέργκερ ή πατάτες τηγανιτές με τυρί και μπέικον; Και τα δύο, παρακαλώ! (pnyburger.com).

Το λέω ανοιχτά: Ζήτω τα λιπαρά! Δεν είναι λύπη τα λίπη. Για τίποτα στον κόσμο δεν πρόκειται να απαρνηθώ την πετσούλα της γουρουνοπούλας, τα γλυκάδια μιας αρνίσιας συκωταριάς, το αλατισμένο βούτυρο, τη χωριάτικη τίγκα στο λαδάκι του Θεού. Γι’ αυτό είμαι πετσί και κόκαλο.

Φυσικά, στα μάτια σας είμαι ένας ακατονόμαστος, ένας κοπρίτης την εποχή της δικτατορίας του ισχνού, του χαμηλού γλυκαιμικού δείκτη και της θαυματουργής δίαιτας στη νιοστή. Εγώ, όμως, είμαι μια συλφίδα στην παραλία. Εσείς όχι.

Σκασίλα μου αν με στραβοκοιτάτε στις ταβέρνες, αν με αποκαλείτε γουρούνι ή μου κάνετε ταπ-ταπ στην πλατούλα με βλέμμα υγρό από συμπόνια για τον μελλοθάνατο. Αν νομίζετε ότι δεν θα καταβροχθίσω τα πιτόγυρα ή την τηγανιά μου για να ζήσω 30 δευτερόλεπτα περισσότερο είστε γελασμένοι. Μη σώσω.

Υποστηρίζω λοιπόν με ζέση τα λιπάκια, ρίχνοντας λάδι στη φωτιά. Γιατί το λιπαρό σημαίνει ζωή, σημαίνει λαιμαργία.

Και παγωτό full fat και σφολιάτες μέσα στο βούτυρο. Δεξιά: Από την μπουλανζερί Du Pain et des Idées, εν Παρισίοις (mybigfathalalblog.com).

Τι θα ήταν τα ζυμαρικά χωρίς το βουτυράκι τους; Μια σοβαρή μπριζόλα στα κάρβουνα χωρίς καραμελωμένο λίπος; Μια σκορδάτη μαγιονέζα με το σταγονόμετρο; Ένας κόσμος βουτηγμένος στη θλίψη, άχρωμος και άοσμος, αποστειρωμένος, ένας Μάης χωρίς λουλούδια και φράουλες. Σαν να πηγαίνεις στο μπαρ με την γκόμενα και να παραγγέλνεις τίλιο.

Κοντολογίς, μια ζωή δίχως όνειρα, γιατί το λιπάκι είναι η χόβολη της φαντασίας μας εξ απαρχής κόσμου. Μια συμφιλίωση μεταξύ των νοουμένων του Καντ και των φαινομένων, ένα διάνυσμα της συντροφικότητας.

Και γελάω, γιατί φάσκετε και αντιφάσκετε: Ονειρεύεστε όλοι ταυτόχρονα στομάχι-σανίδα και λουκάνικα να βρέχουν. Θύματα ενός καθιστικού τρόπου ζωής, έχετε βρει τον αποδιοπομπαίο τράγο. Στρώνοντας τον κώλο σας σε μια καρέκλα, περιμένοντας τον ταλαίπωρο ντελιβερά να σας φέρει βέγκαν πίτσα. Ξεχνώντας, φυσικά -γιατί θέλουμε, βολεύει, αρεσκόμαστε στις άνωθεν επιταγές- ότι τα κακά λίπη βρίσκονται μέσα στα εκβιομηχανισμένα τρόφιμα που κατά κόρον καταναλώνουμε.

Κατά βάθος, είναι λες και τα λιπαρά είναι ο όμηρος μιας σύγκρουσης, με το ένα στρατόπεδο να συγκροτείται από τους αποστόλους των πιστοποιητικών καταλληλότητας που αντιμάχεται εκείνο των κοιλιόδουλων κρετίνων.

Κολασμένες τηγανητές πατάτες με στρώσεις από κρέμα και μπέικον: το φεστιβάλ του λίπους (pnyburger.com).

Το πρώτο διεκδικεί ένα μακάριο ασκητισμό, το δεύτερο απαιτεί μια ελευθερία που τρέφεται ακόρεστα από την υπερβολή. Και τα δύο είναι για κλάματα. Κατ’ εμέ, αποτελεί υπέρτατο καθήκον να κλωτσάς στην άκρη αυτό το παράδοξο ανακλαστικό που ωθεί κάποιους να αυτοπροσδιορίζονται μέσω εκείνου που απορρίπτουν και τους άλλους που λένε «ό,τι γουστάρω, κάνω». Η γοητεία του πράγματος και η αξία της διατροφής έγκειται στην επιθυμία να μάθεις και ν’ ανακαλύψεις. Δηλαδή να φας καλά. Για να σωθείς.

Και βέβαια, μια τέτοια προσέγγιση οδηγεί στο συμπέρασμα ότι τα καλά προϊόντα είναι εκείνα του τόπου σου. Γιατί τα λιπάκια είναι ένα χωράφι, μια γεωγραφία, ένας πολιτισμός. Με το λάδι να φλυαρεί στο τηγάνι…

Διαβάστε ακόμα: Όταν οι γυναίκες βγάζουν νύχια.

TAGS :
burger παγωτό τηγανητές πατάτες

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook