16072140622_f53a76283d_o

Όταν λέμε ότι η Κούβα έχει δικτατορία σήμερα, δεν εννοούμε ότι δεν έγινε δίκαιη επανάσταση στο νησί το 1959. Tο ένα δεν αναιρεί το άλλο. (Φωτογραφία από τον χρήστη του Flickr DonkeyHotey)

Είναι σωστό και απαραίτητο να κατανοούμε το πλαίσιο που ανέδειξε τον Φιντέλ Κάστρο αλλά ακόμα σημαντικότερο να μην κλείνουμε τα μάτια στο τι ακολούθησε, και προπαντός στο τί συμβαίνει σήμερα. Ισχύει τόσο η ιστορική αλήθεια ότι ο Κάστρο και οι συναγωνιστές του απελευθέρωσαν ηρωικά την πατρίδα τους από το ανδρείκελο της μαφίας Μπατίστα, όσο και η μετέπειτα πραγματικότητα ότι εγκαθίδρυσαν μια δική τους δικτατορία.

Γιατί όμως δίδεται έμφαση στο δεύτερο από τους φιλελεύθερους δημοκράτες στην «παιδική χαρά» των Ελληνόφωνων social media, εξοργίζοντας τους ρομαντικούς αριστερούς με τον «ανυπόφορο ορθολογισμό» τους που δεν αφήνει χαραμάδα στο «όνειρο»;

Μα, διότι η διαπίστωση αφορά στο σήμερα της Κούβας. Μιλάμε για την εν ενεργεία δικτατορία της οικογένειας Κάστρο και όχι για την τότε δικτατορία του Μπατίστα – ούτε, παρεμπιπτόντως, για άλλες πρώην δικτατορίες σε άλλες χώρες (Βιντέλα, Πινοτσέτ κλπ.) που επίσης επιστρατεύονται στον αχταρμά της συζήτησης.

Το γεγονός ότι υπήρξαν και υπάρχουν ακόμα δικτατορίες που είναι χειρότερες από άλλες δικτατορίες δεν σημαίνει ότι οι δικτατορίες χωρίζονται σε καλές και κακές.

Ας μην ξεχνάμε ότι και σήμερα εμείς ξυπνήσαμε σε μια ελεύθερη χώρα και παίζουμε την επανάσταση στο facebook με συντροφικά likes και ηρωικά block, όμως στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, στην Κούβα, τα παιδιά και τα εγγόνια μιας πραγματικής επανάστασης, κοιμούνται σε μια δικτατορία.

Να επαναλάβουμε πως όταν λέμε ότι η Κούβα έχει δικτατορία σήμερα, δεν εννοούμε ότι δεν έγινε δίκαιη επανάσταση στο νησί το 1959. Δεν θα έπρεπε να είναι τόσο δύσκολο για πολλούς αριστερούς φίλους να κάνουν την αντίστροφη διαδρομή στο μυαλό και να αναγνωρίσουν: το ότι έγινε δίκαιη επανάσταση στο νησί πριν 57 χρόνια δεν σημαίνει ότι δεν έχει δικτατορία σήμερα.

Το γεγονός ότι η δικτατορία αυτή έχει να επιδείξει επιτεύγματα στην ιατρική και έδωσε έμφαση στις τέχνες και στον αθλητισμό, δεν την αθωώνει. Το γεγονός ότι υπήρξαν και υπάρχουν ακόμα δικτατορίες που είναι χειρότερες από άλλες δικτατορίες δεν σημαίνει ότι οι δικτατορίες χωρίζονται σε καλές και κακές.

Ποιο είναι το μείζον; Αυτό που έγινε σε μια εποχή της οποίας και ο τελευταίος πρωταγωνιστής απέθανε, ή αυτό που γίνεται τώρα, όπου εκατομμύρια Κουβανοί ζουν σε καθεστώς δικτατορίας;

Εάν λοιπόν και εφόσον συμφωνήσουμε ότι ισχύουν και οι δύο διαπιστώσεις, ότι δηλαδή ήταν ένδοξη η επανάσταση τότε, και είναι κακή η δικτατορία (και κάθε δικτατορία) σήμερα, ας αναρωτηθούμε: ποιο είναι το μείζον; Αυτό που έγινε σε μια εποχή της οποίας και ο τελευταίος πρωταγωνιστής απέθανε, ή αυτό που γίνεται σήμερα, όπου εκατομμύρια Κουβανοί ζουν σε καθεστώς δικτατορίας;

Πολλώ δε μάλλον που όπως είπαμε το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Το μόνο που έχει αναιρεθεί βιολογικά, και όχι ιστορικά, είναι η ύπαρξη του τελευταίου τοτέμ εκείνης της εποχής. Μπορούμε λοιπόν να ενδιαφερθούμε για τους ζωντανούς και όχι για τα φαντάσματα και τις φαντασιώσεις μας;

Σε τελική ανάλυση, όσοι έχουν ανυπέρβλητα συναισθηματικά, για να μην πούμε ψυχολογικά, «μπαγκάζια», ας το πουν παλικαρίσια: «μη μου διαψεύδεις τα νεανικά μου όνειρα, άσε μου τις αυταπάτες, μοναχά αυτές μου έμειναν». Φρονώ ότι ακόμα και μεταξύ των «άκαρδων ορθολογιστών» θα υπάρξουν αρκετοί που θα σεβαστούν μια τέτοια ανίκητη, αλλά έστω ομολογημένη, εμμονή.

 

Διαβάστε ακόμα: Μετά τον Trump το χάος

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top