Φιλελεύθερα Φορολογικά Μέτρα

Μπλεχτήκαμε σε μια ιδεολογική κόντρα μεταξύ αριστεράς, σοσιαλισμού, φιλελευθερισμού και ό,τι άλλο θέλετε χωρίς να έχουμε καταλάβει το πιο βασικό διακύβευμα. Δεν υφίσταται ιδεολογία –τουλάχιστον μη ακραία– που να μην αποδέχεται το ρόλο του κράτους. Credit: MrG’travels/Flickr

Η ΝΔ πρέπει να είναι το μοναδικό φιλελεύθερο κόμμα που επέβαλε τόσους φόρους, προστάτεψε ασύμφορες κρατικές δομές και εξόντωσε την ιδιωτική οικονομία και επιχειρηματικότητα. Την ίδια στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ, που έλεγε ότι θα ήταν πολύ καλύτερα αν είχαμε γίνει Αργεντινή, λέει πώς θα σκίσει τα μνημόνια και θα σβήσει το χρέος, για να βγει ο κ. Σταθάκης να το διαψεύσει και να πει πως μόνο το 5% θα μπορούσε να θεωρηθεί επαχθές και στη συνέχεια, μέσω διαρροών, να γίνει γνωστό πώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα προβεί σε μονομερείς ενέργειες. Εξάλλου, η αξιωματική αντιπολίτευση στηρίζει την πολυφωνία και για αυτό είναι ένα σύσσωμο αριστερό, προοδευτικό, ριζοσπαστικό, μαρξιστικό, αντικαπιταλιστικό, τροτσκικό, πατριωτικό, ευρωκομμουνιστικό, οικολογικό κίνημα. Ταυτόχρονα, ο γέρων Βατοπέδιος, ή αλλιώς Σεραφείμ, δηλώνει πως την Ελλάδα την κατέστρεψε ο Κομμουνισμός. Μέσα σε όλα αυτά δεν αναμιγνύω καν κόμματα τύπου Χρυσή Αυγή ή Αεροψεκασμούς, Ανεξάρτητους Έλληνες κλπ.

Επικρατεί ένα χάος, έχει όμως μια λογική. Μέσα σε όλη αυτή τη βαβούρα δεν αλλάζει τίποτα, οι προνομιούχοι του δημοσίου συνεχίζουν να απολαμβάνουν την κρατική προστασία, η αγορά παραμένει καθηλωμένη εξαιτίας στρεβλώσεων και δυσβάστακτης φορολογίας υπέρ τρίτων και υπέρ πατρίδος και η Ελλάδα αναλαμβάνει την προεδρία της Ευρώπης ως μια οικονομία που βρίσκεται σε ανάκαμψη. Κάποιοι επιζητούν αυτό το χάος, θέλουν η κοινή γνώμη να αποπροσανατολίζεται σε άσχετα θέματα. Όταν πάει κάτι να αλλάξει, ο βασικός τους αντίλογος είναι ότι αυτό είναι μέρος του μεγαλύτερου προβλήματος.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα το νομοσχέδιο για την παιδεία της Διαμαντοπούλου. Δεν ήταν τέλειο, αλλά βελτίωνε πολλές παθογένειες των Πανεπιστημίων. Τι έλεγαν όμως όσοι το πολέμησαν; Πως όλα αυτά δεν θα λύσουν το πρόβλημα της Παιδείας, πως η παθογένεια είναι βαθύτερη, πως εδώ η οικονομία καταρρέει, το καράβι βουλιάζει και εφόσον βουλιάζει ό,τι, μικρό ή μεγάλο, και αν αλλάξει δεν θα είναι διαφορετική η μοίρα του τόπου.

Θέλουμε να κουρευτεί το χρέος, αλλά όχι να διορθώσουμε τις αιτίες που το δημιούργησαν. Θέλουμε ένα καλύτερο δημόσιο, αλλά όχι να κλείσουν οι οργανισμοί-φαντάσματα. Θέλουμε μια καλύτερη παιδεία, αλλά όχι να κλείσουν Πανεπιστήμια που είχαν ως μόνο σκοπό να δουλεύουν οι καφετέριες και η αγορά ακινήτων στην επαρχία. Θέλουμε να απελευθερωθεί η αγορά, αλλά όχι να ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα. Τίποτα δεν φαντάζει ως ικανό μέτρο για να ανατρέψει την πορεία προς την χρεοκοπία της χώρας, γιατί, πολύ απλά, δεν αρκεί ένα μέτρο, ούτε ένας νόμος και ένα άρθρο. Χρειάζεται να γίνουν πολλά και να γίνουν ταυτόχρονα.

Εδώ και πέντε χρόνια μνημονίου όμως όλες οι αλλαγές απορρίφθηκαν ως νεοφιλελεύθερες, μια ταμπέλα που μας αρέσει να κολλάμε σε ό,τι συγκρούεται με το συντεχνιακό μας συμφέρον. Μπλεχτήκαμε σε μια ιδεολογική κόντρα μεταξύ αριστεράς, σοσιαλισμού, φιλελευθερισμού και ό,τι άλλο θέλετε χωρίς να έχουμε καταλάβει το πιο βασικό διακύβευμα. Δεν υφίσταται ιδεολογία –τουλάχιστον μη ακραία– που να μην αποδέχεται το ρόλο του κράτους. Ακόμα και ο πιο ταγμένος φιλελεύθερος θα πει ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει η οικονομία χωρίς την ύπαρξή του. Στην Ελλάδα όμως η ανυπαρξία του είναι πασιφανής. Εντούτοις, η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ το μόνο που ευαγγελίζονται είναι η συντήρηση αυτού του σάβανου που μόνο κατ’ ευφημισμόν αποκαλούμε κράτος.

Για ποια αριστερά και δεξιά συζητάμε, για ποια αναδιανομή εισοδήματος και για ποια κοινωνική ασφάλεια, υγεία και παιδεία; Πώς θα αναδιανείμει μια σοσιαλιστική κυβέρνηση το εισόδημα, όταν δεν υπάρχει εισόδημα; Τι θα κρατικοποιήσει όταν έχουν μείνει μόνο κλειστά εργοστάσια και χρεοκοπημένες επιχειρήσεις; Ποια δωρεάν περίθαλψη και υγεία θα υποστηρίξει η Αριστερά, όταν οι ασθενείς περιμένουν πώς και πώς να ανοίξουν ιδιωτικές κλινικές και μαιευτήρια ώστε να πέσει, λόγω ανταγωνισμού, το φακελάκι στα δημόσια; Ποιους συνταξιούχους θα υπερασπιστεί ο κ. Τσίπρας όταν τα ασφαλιστικά ταμεία θα έχουν βαρέσει κανόνι με 34 δις ταμειακό έλλειμμα;

Στην Ελλάδα μάθαμε να αποκαλούμε φιλελεύθερο ό,τι και όποιον πήγαινε να μας ξεβολέψει, ενώ σοσιαλιστικό οποιοδήποτε παράλογο αίτημα είχε η συντεχνία μας. Ήταν σοσιαλισμός η δημιουργία 500 νέων δημόσιων φορέων την πενταετία Καραμανλή. Ήταν σοσιαλισμός τα 500 εκ. που δόθηκαν στους αγρότες το 2008. Ήταν σοσιαλισμός ο ανεπαρκής έλεγχος στις προμήθειες των νοσοκομείων και στις πρακτικές των γιατρών. Ήταν σοσιαλισμός όλα αυτά τα δάνεια τα οποία πάρθηκαν χρεώνοντας με ένα απίστευτο βάρος τις επόμενες γενιές.

Όπως λέει ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος στο νέο του βιβλίο «Οι περιπέτειες του Φιλελευθερισμού στην Ελλάδα», όλοι πολεμούσαν τον φιλελευθερισμό, χωρίς στην ουσία κανένας να τον υποστηρίζει. Η Ελλάδα βρίσκεται σε προ-ιδεολογικό στάδιο, για να φτάσουμε να συζητάμε βαθύτερα θέματα και να κάνουμε ακαδημαϊκές συζητήσεις για το αν πρέπει να ακολουθούμε Κεϋνσιανές ή Χαγιεκιανές πολιτικές πρέπει πρώτα να φτιάξουμε το κράτος. Τίποτα δεν θα λειτουργήσει αν δεν αλλάξει το κράτος, κανένας εποπτικός μηχανισμός, καμία δημόσια υπηρεσία και καμία ηλεκτρονική διακυβέρνηση. Σχεδόν τα πάντα είναι διεφθαρμένα. Χρειάζεται να γίνουν όλα εκείνα τα μικρά, αλλά σημαντικά, ώστε να εκβαραθρωθεί το υπάρχον, κραταιό, σύστημα διακυβέρνησης.

Μέχρι στιγμής η Ελλάδα εξυπηρετούσε μόνον συντεχνίες και προνομιακές ομάδες, είτε αυτές ήταν οι αγρότες είτε τα κλειστά επαγγέλματα είτε οι δημόσιοι υπάλληλοι. Το άτομο, ο ιδιώτης, έμενε πάντα στο περιθώριο, έβλεπε τα δικαιώματά του να καταπατώνται και τις ελευθερίες του να θυσιάζονται προς χάριν ορισμένων ομάδων. Μια πρακτική που είναι βαθιά ριζωμένη και ‒αν θέλουμε να έχουμε μέλλον‒ πρέπει να ξεριζωθεί το συντομότερο.

Ο Αλέξης Ραμπότας είναι φοιτητής Ιατρικής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης.

TAGS :
σοσιαλισμός φιλελευθερισμός

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook