Φτάνει πια με τη διαχρονική επίκληση ακραίων καιρικών φαινομένων

“Εμείς στην Περιφέρεια πράττουμε ό,τι οφείλουμε εκ του νόμου με συναίσθηση ευθύνης”, δηλώνει η Περιφερειάρχης Αττικής. (Screenshots από βίντεο του efsyn.gr)

«Ενόψει της αντιπλημμυρικής και αποχιονιστικής (sic) περιόδου, όλοι οι συμμετέχοντες φορείς τόνισαν ότι βρίσκονται σε ετοιμότητα για να συνδράμουν στις κοινές προσπάθειες στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων και των επιχειρησιακών δυνάμεών τους».

Από την ιστοσελίδα της Περιφέρειας Αττικής το παραπάνω, μετά τη συνεδρίαση, λέει, του Συντονιστικού Οργάνου Πολιτικής Προστασίας της Περιφερειακής Ενότητας Δυτικής Αττικής της Περιφέρειας Αττικής, με τ’ όνομα, που, μόλις στις 6 Νοεμβρίου, δήλωνε πανέτοιμο να αντιμετωπίσει πλημμύρες, χιονοπτώσεις και άλλα τέτοια φαινόμενα επιπέδου βιβλικών καταστροφών.

Και πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις, εντάξει εννεάκις, «ένα τεράστιο τέτοιο φαινόμενο βρίσκεται σε εξέλιξη, δοκιμάζει τους συμπολίτες μας, κι εμείς στην Περιφέρεια πράττουμε ό,τι οφείλουμε εκ του νόμου με συναίσθηση ευθύνης», δηλώνει η Περιφερειάρχης Αττικής, κυρία Δούρου. Εκ του νόμου, προσέξτε.

Να δούμε, καταρχάς, σε τι οφείλεται αυτό το «τεράστιο φαινόμενο»; Όποιος γνωρίζει καλά την παλαιά εθνική οδό Αθήνας-Θήβας, θα γνωρίζει επίσης και την κατεβασιά από τις ταβέρνες στην Αγιά Σωτήρα προς τη Μάνδρα. Έναν απότομο κατήφορο, με τέτοια μάλιστα κλίση που τα παλιά χρόνια συνιστούσε επίτευγμα το να τον βγάλει αυτοκίνητο χωρίς να μείνει είτε από φρένα κατεβαίνοντας, είτε από θερμοκρασία ανεβαίνοντας, ειδικά το καλοκαίρι.

Όποιος λοιπόν τον έχει περάσει –και ξέρει και το κάτι τις του από γεωλογία– θα έχει σίγουρα διαπιστώσει πως το συγκεκριμένο κομμάτι είναι ουσιαστικά μια κοίτη ποταμού που, πριν πολλές χιλιάδες χρόνια, διοχέτευε τα νερά, όμβρια ή πηγαία, από τις ανατολικές πλαγιές του Πατέρα, και τις νοτιοδυτικές του Μεγάλου Βουνού της Πάρνηθας, προς το Θριάσιο Πεδίο και τη θάλασσα.

Στις σύγχρονες νεροποντές, τα τσιμεντένια αυλάκια δεξιά και αριστερά του κατηφορικού δρόμου φαίνεται πως επαρκούν για να μη πλημμυρίζει το οδόστρωμα και να μετατρέπεται σε ποτάμι – έχω τύχει σε μια δυο τέτοιες και η κατάσταση στον, πολύ φαρδύτερο πλέον, δρόμο ήταν μεν ζόρικη, αλλά στα όρια του αποδεκτού.

Το νερό, που ποτέ δεν ξεχνά την πορεία του, μη βρίσκοντας την παλιά του διαδρομή, αναζητά την αμέσως ευκολότερη. Η οποία, εν προκειμένω, είναι η εν λόγω παλαιά εθνική οδός, δυτικά της αρχικής κοίτης, που κατηφορίζει προς τη Μάνδρα.

Το πρόβλημα ξεκινά εκεί που τελειώνει ο κατήφορος και ανοίγει η κοίτη. Εκεί που το ποτάμι ξεθύμαινε κάποτε στην πεδιάδα, ανάμεσα στη Μάνδρα και στη Μαγούλα. Όπου η κοίτη έχει, εδώ και δεκαετίες, μπαζωθεί σε ασύλληπτο βαθμό και στη θέση της υπάρχουν σήμερα εργοστάσια, αποθήκες, πρατήρια καυσίμων και, αν θυμάμαι, καλά κι ένα εργοτάξιο του Δήμου.

Έτσι, το νερό, που ποτέ δεν ξεχνά την πορεία του, μη βρίσκοντας την παλιά του διαδρομή, αναζητά την αμέσως ευκολότερη. Η οποία, εν προκειμένω, είναι η εν λόγω παλαιά εθνική οδός, δυτικά της αρχικής κοίτης, που κατηφορίζει προς τη Μάνδρα. Με συνέπεια, το ορμητικό ποτάμι λάσπης να καταλήγει, ανεμπόδιστο πλέον, μέσα στον οικισμό. Με τα θλιβερά αποτελέσματα που είδαμε τις τελευταίες ώρες.

Με τα παραπάνω δεν κομίζω βέβαια γλαύκαν ες Αθήνας, μιας και η κατάσταση είναι γνωστή στην Περιφέρεια εδώ και πολλά χρόνια. Γι αυτό άλλωστε, πριν ανάλογα πολλά χρόνια, έχει «εκπονηθεί μελέτη» για αντιπλημμυρικά έργα στην περιοχή, μελέτη που παραμένει πιθανότατα σε κάποιον φωριαμό, παρά τις εξαγγελίες, πέρυσι τον Δεκέμβριο, του υπουργού Σπίρτζη για το ότι «το 2017, η έμφαση του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων θα δοθεί σε αντιπλημμυρικά έργα και όχι στις πλατείες (…) σε έργα ουσίας και όχι βιτρίνας».

Για να βγει τώρα η κυρία Δούρου, η οποία, τον Απρίλιο του 2014, κατηγορώντας τον προκάτοχό της για «αποσπασματικό σχεδιασμό [που οδήγησε] στις καταστροφές από τις πλημμύρες στη δυτική Αττική το 2013», δήλωνε πως αρκούσαν έξι μήνες για έναν «γενικό αντιπλημμυρικό σχεδιασμό», να μιλήσει, 43 μήνες μετά, για ακραίο φαινόμενο (εντάξει, τεράστιο είπε).

Τεράστιο, όμως, φαινόμενο, κυρία Δούρου, είναι η έκρηξη ενός Eyjafjallajökul, ενός Popocatepetl, μιας Αίτνας, εν ανάγκη. Τεράστιο φαινόμενο είναι ένα βαρβάτο ντου της Βόρειας Θάλασσας στα αναχώματα στις Κάτω Χώρες, ένας τυφώνας Harvey, μια εβδομαδιαία βορειοαμερικανική, αδιάκοπη χιονοθύελλα, ένα άνυδρο μεσογειακό έτος.

Όχι μια έντονη βροχόπτωση για ένα απόγευμα, ούτε μερικές νιφάδες χιονιού για ένα βράδυ – που όπου να ‘ναι, θα ‘ρθουν κι αυτές και τότε να μας δω πάλι με τα αλάτια, τις αλυσίδες και την απαγόρευση κυκλοφορίας.

Φτάνει πια με τη διαχρονική επίκληση ακραίων καιρικών φαινομένων ως μόνιμης απέκδυσης οιασδήποτε κρατικής ευθύνης.

Και φτάνει πια με τη διαχρονική επίκληση ακραίων καιρικών φαινομένων ως μόνιμης απέκδυσης οιασδήποτε κρατικής ευθύνης. Στα ακραία καιρικά φαινόμενα κρίνεται η προετοιμασία, η ετοιμότητα και, εν τέλει, η αποτελεσματικότητα της «κρατικής μηχανής», όχι σε καλοκαιρινές βαρκάδες ή ξένοιαστους ανοιξιάτικους περιπάτους στο πάρκο.

Διότι και στην αυτοκίνηση, ας πούμε, έχουμε ακραία και τεράστια φαινόμενα. Μια μετωπική σύγκρουση, για παράδειγμα, μια έξοδο από τον δρόμο, ένα τουμπάρισμα, κούφια η ώρα. Για την κατά το δυνατόν αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση των οποίων η αυτοκινητοβιομηχανία διαρκώς προνοεί.

Κατασκευάζει τα σύγχρονα αυτοκίνητα με ζώνες παραμόρφωσης, τα εξοπλίζει με πληθώρα αερόσακων, με ηλεκτρονικά συστήματα ανίχνευσης και αποφυγής ανάλογων «τεράστιων» φαινομένων, με σύγχρονες ζώνες ασφαλείας… Κάνει ό,τι μπορεί, με άλλα λόγια, για να σώσει τις δικές μας ζωές.

Αυτό όμως που μ’ έβγαλε από τα ρούχα μου –μεταφορικά, γιατί κυριολεκτικά δεν το θέλει αυτό κανείς, εντάξει, σχεδόν κανείς– ήταν η δήλωση της κυρίας Περιφερειάρχου πως «αν προκύψουν ευθύνες για την Περιφέρεια από τη δικαστική έρευνα, εγώ θα τις αναλάβω και δεν θα κρυφτώ.» Προσέξτε: ΑΝ προκύψουν και δη από τη δικαστική έρευνα. Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι. Μέχρι τότε, παραμένουμε στην καρεκλίτσα μας, διορίζουμε τους συντρόφους μας στις ΔΕΚΟ κι έχει ο Θεός, καλά που δεν πάθαμε και τίποτε.

Όσο δε για τη δήλωση «δεν θα αναλάβω όμως τις ευθύνες όλων των αυτοδιοικητικών και πολιτικών που κρύφτηκαν τόσα χρόνια πίσω από ένα πολυδαίδαλο κράτος», ακόμη κι αν έχει δίκιο, αν βέβαια, αποφανθεί ούτω η ως άνω δικαστική έρευνα, μου θυμίζει μια φορά που, στην προηγούμενη ενασχόλησή μου περί τα ναυτιλιακά, είχα επισκεφτεί ένα πλοίο της εταιρείας, στο Cadiz, αν θυμάμαι καλά. Όπου, είχα δει κατσαρίδες. Όταν βρήκα λοιπόν τον καπετάνιο, που είχε αναλάβει το πλοίο πριν λίγο καιρό, είπα: «Κάπτα-Κώστα (καλή του ώρα), κατσαρίδες;» Για να πάρω την απάντηση: «Α, κυρ-Βασίλη μου, τις βρήκα εδώ, δεν τις έφερα εγώ, όλα κι όλα!».

Διαβάστε ακόμα: Σαρωνικός: τις πταίει;

TAGS :
Ελλάδα έργα ευθύνες πλημμύρες

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook