Μετά την Βραζιλία των 5 τροπαίων, η Γερμανία είναι η πιο επιτυχημένη ομάδα του Παγκοσμίου Κυπέλλου με 4 τίτλους. (Φωτογραφία: Keystone / Getty Images / Ideal Image)

Δεν θα πω ψέματα. Φυσικά και μου αρέσει να βλέπω τη φαντεζί μπάλα της Βραζιλίας, το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο της Ολλανδίας (παλιότερα) και της Ισπανίας (πιο πρόσφατα), την άψογη τεχνική της Αργεντινής, το πάθος της Ιταλίας και φυσικά την ντελικάτη λογική της Γαλλίας. Όμως θα ήταν μεγαλύτερο ψέμα αν έλεγα ότι πάνω από όλα δεν θαυμάζω τη Γερμανία. Σίγουρα δεν διαθέτει σε μεγάλο βαθμό τα παραπάνω στοιχεία, αλλά έχει ένα που την κάνει να ξεχωρίζει στα μάτια μου: είναι Ομάδα με κεφαλαίο «Ο».

Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Οι περισσότεροι μπορεί να κολλάνε με μια ομάδα επειδή τους αρέσει κάποιος παίκτης της ή όπως παίζει, αλλά τα «Πάντσερ» δεν μπήκαν στη ζωή μου με αυτόν τον τρόπο. Για την ακρίβεια μπήκαν με την… όπισθεν. Ήταν το Παγκόσμιο Κύπελλο στο Μεξικό το ’86 και το «Χέρι του Θεού» του Ντέγκιο Αρμάντο Μαραντόνα με έκανε στον τελικό να υποστηρίξω τη Γερμανία και να πάω κόντρα στον πατέρα μου και τους κολλητούς του. Πες με γραφικό, αλλά στην ηλικία των 9 ετών το θεώρηση μεγάλη αδικία αυτό το χέρι.

Αυτό ήταν το ξεκίνημα: τον πραγματικό θαυμασμό μου η Γερμανία τον κέρδισε στον (χαμένο) τελικό, που ενώ βρισκόταν πίσω με 2-0 και όλοι πανηγύριζαν το σίγουρο τρόπαιο της Αργεντινής, κατάφερε να βάλει δύο γκολ μέσα σε 6 λεπτά και να φέρει το ματς στα ίσια. Ναι, το έχασε το κύπελλο στο τέλος από εκείνη την καταπληκτική αλμπισελέστε, αλλά δεν είχε σημασία. Η λογική τους ότι τα παλεύουν όλα μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο και δεν αφήνουν τίποτα να πέσει κάτω, εμένα με εντυπωσίασε.

Και ίσως όχι μόνο εμένα, καθώς όπως είχε πει κάποτε και ο Γκάρι Λίνεκερ «το ποδόσφαιρο είναι ένα απλό παιχνίδι όπου 22 παίκτες κλωτσάνε μια μπάλα για 90 λεπτά και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί».

Γιόχαν Κρόιφ και Φραντς Μπεκενμπάουερ: οι δύο μεγαλύτεροι Ευρωπαίοι ποδοσφαιριστές της εποχής τους, συναντήθηκαν στον τελικό του Μουντιάλ του ’74, εκεί που ο «Κάιζερ» οδήγησε τη Γερμανία στη νίκη με 2-1. (Φωτογραφία: VI Images via Getty Images / Ideal Image)

Ένα πάθος που το 1970 οδήγησε τον Φραντς Μπεκενμπάουερ να παίξει τραυματίας και με δεμένο χέρι στον ημιτελικό με την Ιταλία αρνούμενος να βγει από το γήπεδο. Αν δεν είναι αυτό εντυπωσιακό, τότε τι είναι;

Και φυσικά όσο πέρναγαν τα χρόνια μάθαινα και για το παρελθόν της: για τον ηγέτη «Κάιζερ», για τον Γκερντ Μίλερ με τα 68 γκολ σε 62 αγώνες με την Εθνική, για τον Καρλ-Χάινς Ρουμενίγκε που έγινε τραγούδι από το βρετανικό ντουέτο Alan & Denise, για τον Μπέρτι Φογκς, για τον Φριτζ Ουόλτερ, για τον Σεπ Μάγερ που μετά έδωσαν τη θέση τους σε πρωτοκλασάους ποδοσφαιριστές όπως οι Λόταρ Ματέους, Γιούργκεν Κλίνσμαν, Ρούντι Φέλερ, Όλιβερ Μπίρχοφ, Τόμας Χέσλερ, Όλιβερ Καν, Μίροζλαβ Κλόζε, Μίκαελ Μπάλακ κ.ο.κ.

Όπως είχε πει κάποτε και ο Γκάρι Λίνεκερ «το ποδόσφαιρο είναι ένα απλό παιχνίδι όπου 22 παίκτες κλωτσάνε μια μπάλα για 90 λεπτά και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί».

Όλοι τους μεγάλοι παίκτες, σταρ του αθλήματος στον καιρό τους, αλλά χωρίς να πουλάνε σταριλίκι όταν φορούσαν τη φανέλα της Γερμανίας. Κι όποιος το έκανε, απλά γινόταν ξένο σώμα. Ποιος ξεχνάει άλλωστε τον Στέφαν Ένφερμπεργκ στο Μουντιάλ του ’94 στις ΗΠΑ, που όταν έγινε αλλαγή στον αγώνα με τη Νότια Κορέα, έδειξε το μεσαίο του δάχτυλο στους οπαδούς της ομάδας; Αυτό ήταν και το τελευταίο του ματς σε μεγάλη διοργάνωση με την Εθνική.

13 Ιουλίου 2014: Ο Μάριο Γκέτσε μόλις έχει στείλει τη μπάλα στα δίχτυα της Αργεντινής στο 23 λεπτό των καθυστερήσεων του τελικού, χαρίζοντας τον τίτλο στη Γερμανία. (Φωτογραφία: VI Images via Getty Images / Ideal Image)

Τα τελευταία χρόνια τέτοια μεγάλα ονόματα δεν υπάρχουν στη Γερμανία, ωστόσο αυτό δεν έχει εμποδίσει την ομάδα να διανύει μια από τις πιο σταθερές πορείες της στα Παγκόσμια Κύπελλα. Σκέψου αυτό: από το 2002 έως και την κατάκτηση του τροπαίου στη Βραζιλία το 2014, τα «Πάντσερ» δεν έχουν μείνει ποτέ εκτός 3αδας. Έστω κι αν ποτέ δεν έχουν ξεκινήσει ως φαβορί, καθώς όλα αυτά τα χρόνια είχαν απέναντί τους τη παντοδύναμη Ισπανία,την καταπληκτική Ολλανδία, τη Γαλλία του Ζιντάν, την Αργεντινή του Μέσι και τη Βραζιλία του Νεϊμάρ. Κι όμως παίζοντας σαν Ομάδα με κεφαλαίο «Ο», κατάφερναν με τον τρόπο τους να φτάνουν μέχρι τα ημιτελικά – ουκ ολίγες φορές παίζοντας μπάλα που θα ζήλευε και η Σελεσάο.

Κάτι που αναμένεται να κάνουν και φέτος. Στη Ρωσία έχουν κατεβάσει μια ομάδα με τους λιγότερους σταρ -εκτός αν κάποιος θεωρεί ότι ο Τόμας Μίλερ σούπερ σταρ ποδοσφαιριστή, οπότε πάω πάσο-, δεν πάνε ως το μεγάλο φαβορί για την κούπα, κανείς δεν περιμένει να μείνει με ανοικτό το στόμα βλέποντας το ποδόσφαιρο που θα παίξουν. Ωστόσο υπάρχει κάποιος που να διαφωνεί ότι η Γερμανία θα παλέψει όλα τα ματς μέχρι το τέλος; Δεν νομίζω.

 

Διαβάστε ακόμα: Αργεντινή, πατρίδα των (ποδοσφαιρικών) Θεών

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top