Ζερβινιώ…

Αρκεί ο Σάντος να εμπιστευθεί ξανά και τ’ άλλα παιδιά. Ούτε ολόκληρος Γκάλης δεν θα τα κατάφερνε ποτέ χωρίς και τ’ άλλα παιδιά. Photo Credit: fifa.com

Κι εγώ έτοιμος ήμουνα να γράψω τα μύρια όσα. Τι να ; Είχα εξ αρχής γράψει, «Να πάμε στο Μουντιάλ, να κάνουμε τι;». Και μετά τα πρώτο μας παιχνίδι, με ανάμικτα ως συνήθως εντός μου, πατριωτικά και μη, αισθήματα, νόμισα πως δικαιωνόμουνα ξανά, πως πάλι θα ’μασταν οι χειρότεροι των 32, με το αντιπαθητικό μας κάτι-σαν-ποδόσφαιρο, με την όπισθέν μας την εξοργιστική, την πατέντα αυτή την ακατανόμαστη.

Φαίνεται όμως πως υπάρχει μέσα μας και μια κρυφή πέμπτη ταχύτητα, εκεί που είμαστε εντελώς για να ’μαστε, κάνουμε τετ-α-κε απρόσμενο, αιφνίδια μεταβολή στην παρέλαση των Εθνών, κι από έσχατοι βρισκόμαστε μπροστά, και μένουμε να παλεύουμε εμείς και γι’ άλλους εδώ γύρω στην Ευρώπη συντοπίτες, για τα Βαλκάνια τα ηρωικά, για τις Ιταλίες με τα γιγαντιαία κι αυτές ελαττώματα, μην πω και για τις αιώνια αφελείς κι αλλού γι’ αλλού πάντα κυρ-Αγγλίτσες.

Το κρακ, νομίζω εγώ, έγινε με την αποβολή του αρχιβαδιστή μας στο δεύτερο ματς, την κάπως κι άδικη, αν κι οι εδώ ημίτυφλοι δεν το πήραν κι αυτό είδηση, μια κι οι καρατέκες της Χώρας του υποκριτικού Ανατέλλοντος Ηλίου είχαν κι αυτοί αρχηγό για δεύτερη κίτρινη υπούλως συγχωρηθέντα. Ας είναι: τα θέλουμε εμείς αυτά, κι εδώ η επιστήμη ξανασηκώνει ψηλά τα χέρια. Άλλη μετά Ελλάδα στο 0-0 αυτό, κι άλλη Ελλάδα χάρμα οφθαλμών με τους Ντρογκμπάδες, με σουτάρες, δοκαράρες, αυτοθυσία απόλυτη, σύστημα ιδανικό, τρεχαλητά να σου βγάζουν την ψυχή, με, με, με… Τα ’δατε, δεν τα ’δατε;

Κι άλλος Σάντος όμως ξαφνικά, ξε-φοβισμένος κι αποφασιστικός, κι ο Σάμαρης ο εξ ανάγκης άλλης τάξεως νέο παιδί, κι ας χάσαμε Κονέ και Καρνέζη, χωρίς Μήτρογλου ουσιαστικά εξαρχής, χωρίς, χωρίς. Ο Καραγκούνης να ’ν’ καλά, μ’ αυτό το και πάρα πολύ μέσα μας, το την τελευταία στιγμή πριν τον γκρεμό με τα δόντια, να λέμε, να λέει όχι.

Αυτά, λοιπόν. Κι εμείς σήμερα στην Κόστα Ρίκα, ωραίοι οι φραπεδιάρηδες, κι ολόκληροι πια Ισπανοί στους καναπέδες. Αρκεί ο Σάντος να εμπιστευθεί ξανά τους πάντες, όχι μόνο τους γαλονάδες του. Αρκεί να θυμηθεί πως και Ταχτσίδης υπάρχει, και Τζιόλης, και Βύντρα, και Μόρας, όπως υπήρξε Σάμαρης, και Γλύκος, και Χριστοδουλό. Πως υπάρχουν και τ’ άλλα παιδιά. Γιατί ούτε ολόκληρος Γκάλης δεν θα τα κατάφερνε ποτέ χωρίς και τ’ άλλα παιδιά.

Αέρα, λοιπόν, παιδιά, κι απόψε! Και, προπαντός, Ζερβινιώ! Ζερβινιώ και πάλι Ζερβινιώ! (Όπως θα μπορούσαμε να λέμε και την Ελλάδα ολόκληρη –γιατί όχι;– Ελενιώ, Ρηνιώ, Μαριώ, Κατινιώ)…

Υ.Γ. 1.: «Ριγκόρε νέττο», λέει και ξαναλέει ο Ιταλός για το πέναλτι του Σαμαρά, κι οι εδώ πριονίζοντες ανέκαθεν το κλαδί που κάθονται το αμφισβητούν, το λένε δώρο. Τον επιθετικό όμως από ’κει δεν τον πας ποτέ, κι οι απελπισμένοι Ακταίοι να διαμαρτυρηθούν δεν πήγανε. Διαμαρτυρήθηκε μόνο εδώ, ο δικώ…

Υ.Γ. 2.: Σοάρεζ, Μπαλοτέλι: ο ένας, ο «κανίβαλος», έμοιαζε πως πήγαινε να γίνει άνθρωπος –γιατί μπαλαδόρος μεγάλος είναι–, ο άλλος μία από τα ίδια κι από τα αυτά. Τον πήρε τον έξυπνο τον Πραντέλι του, και πάνε κι αυτοί από ’κεί που ’ρθανε. Γι’ άλλα, κάπου αλλού, παλάτια στην άμμο. Ποιος ξέρει; Ίσως σε καμιά αμμουδιά πια του Ρίο, με τ’ άγαλμα που παράγγειλε για τον εαυτό του προ ημερών ο Τέλι αγκαλιά.

Διαβάστε ακόμα: Ποιος μπορεί να πει με βεβαιότητα πως θα αποκλείσει αυτή την ομάδα;

TAGS :
mundial αγώνας ακτή βραζιλια ελεφαντοστού Ελλάδα μουντιάλ

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook