cover-kokotos

Παλιότερα ακούγαμε για τον Κόκκαλη ή τον Βαρδινογιάννη, σήμερα είναι της μόδας ο Μπόμπολας. Αλλά, αν κάτι φταίει, είναι το σύστημα ανάθεσης κρατικών προμηθειών και έργων.

Φαίνεται σχεδόν επιτακτικό να φωνάζεις για τον κάθε έναν που παίρνει συστηματικά κρατικές προμήθειες με αδιαφανείς διαδικασίες. Παλιότερα ακούγαμε συνεχώς για τον Κόκκαλη, σήμερα είναι της μόδας ο Μπόμπολας, αύριο ίσως είναι άλλος. Αμφισβητείται η εντιμότητά σου αν δεν το γράφεις και δεν το λες συνέχεια: φταίνε οι «Λάτσηδες», οι «Βαρδινογιάννηδες» κ.λπ. Και πρέπει «να πληρώσουν».

Πράγματι, πολλοί πρέπει να πληρώσουν. Κανείς μας δεν αμφισβητεί την ύπαρξη μιας ισχυρής ολιγαρχίας που κινεί νήματα στην Ελλάδα, όπως ανέλυσε κι ο καθηγητής Παύλος Ελευθεριάδης σε αυτό το άρθρο του στο Foreign Affairs. Αλλά λίγοι μπορούν να ξεχωρίσουν το αίτιο από το αποτέλεσμα. Ποιο είναι το σύμπτωμα και ποια είναι η νόσος;

Είναι σαφές: φταίει το σύστημα ανάθεσης κρατικών προμηθειών και έργων. Είναι σάπιο. Ζητάει μίζες. Δίνει δουλειές με κριτήριο το πώς θα πλουτίσουν οι διαπλεκόμενοι πολιτικοί, δημόσιοι υπάλληλοι, συνδικαλιστές κ.λπ. Κι όσο το σύστημα ζητάει μίζες και μοιράζει λεφτά, πάντα θα βρεθούν κάποιοι να δώσουν το κατιτίς για να πάρουν τις δουλειές. Η πόρτα της μίζας ανοίγει από μέσα και μπαίνει όποιος τη δώσει.

Όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν και κυβερνούν είναι μέρος του συστήματος. Κι όσοι επιχειρηματίες παίρνουν τις «καλές» δουλειές, φροντίζουν για τις «ανάγκες» όλων των κομμάτων εξουσίας.

Το Κράτος και οι πολιτικοί είναι που δημιουργούν τους διαπλεκόμενους επιχειρηματίες. Αν δεν ήταν τόσο σάπιο το Κράτος, οι άνθρωποι αυτοί θα έκαναν ίσως άλλη δουλειά. Και μπορεί κάλλιστα να μην ήταν ούτε εκεί τίμιοι. Το ξέρουμε, άλλωστε, πως δεν είναι όλοι άγιοι σ’ αυτόν τον κόσμο. Γι’ αυτό υπάρχουν ο Ποινικός Κώδικας, ο Αστικός Κώδικας, τα δικαστήρια και οι φυλακές.

Πάρτε για παράδειγμα τον Τσοχατζόπουλο. Όλοι το «ξέραμε», αλλά κανείς δεν ήταν καθημερινά στα κάγκελα να το φωνάζει, συγκεκριμένα και επώνυμα. Κι όλοι «ξέρουμε» πως αυτός ήταν απλώς ένας από πολλούς. Βλέπετε σήμερα κάποιον στα κάγκελα για τον κομψό Δημήτρη Α., ας πούμε; Διάλεξα ένα όνομα… Βάλτε άλλο, αν προτιμάτε.

Όλοι «το ξέρουμε» πως είναι σάπιο το σύστημα, αλλά δεν μπορούμε όλοι να ξεχωρίσουμε τις αιτίες από τα αποτελέσματα. Φωνάζει κάποιος συνεχώς για τους διεφθαρμένους υπαλλήλους και πολιτικούς; Από τα κόμματα εξουσίας πάντως δεν φωνάζει κανείς. Εμείς, που είμαστε εκτός εξουσίας, δεν θα γίνουμε «Καμμένοι», να φωνάζουμε για έναν μόνο (τον «Μπόμπολα»), χωρίς να στηλιτεύουμε τα βαθύτερα αίτια. Άλλωστε, όλοι «ξέρουμε» πως κι αυτοί οι πολιτικοί είναι μέρος του ίδιου συστήματος.

Διαβάστε ακόμα: Όλοι μας αυτόκλητοι δικαστές και δήμιοι στα social media.

Αν ο Καμμένος ήταν ακόμα στη ΝΔ, θα φώναζαν και οι συριζαίοι εναντίον του, κι εναντίον όλου του σάπιου συστήματος της ΝΔ. Τώρα σιωπούν για το καθεστώς του Κώστα Καραμανλή. Κι έχουν ηρωοποιήσει τον Παυλόπουλο, την επιτομή του συστήματος Καραμανλή. Διότι είναι όλοι μέρος του ίδιου συστήματος. Που μοίραζε (και μοιράζει) τις μίζες σε όλες τις παρατάξεις, αναλογικά με την εκάστοτε ισχύ τους.

Ένα από τα συνηθισμένα παραμύθια που διαδίδει ο Καμμένος και οι όμοιοί του είναι περί διασύνδεσης του «Μπόμπολα» (κάποτε ήταν ο «Κόκκαλης», παλιότερα ο «Βαρδινογιάννης») με πολιτικό χώρο. Τον αντίπαλό του πολιτικό χώρο, όλως τυχαίως. Η αλήθεια, όμως, είναι πως όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν και κυβερνούν είναι μέρος του συστήματος. Κι όσοι παίρνουν τις «καλές» δουλειές, φροντίζουν για τις «ανάγκες» όλων των κομμάτων εξουσίας.

Οι μεγάλες μίζες της Ολυμπιάδας είναι μικρές μπροστά στα δισεκατομμύρια που μοιράζονται από το κομματικό κράτος στους πελάτες του.

Όσο υπάρχουν Τσοχατζόπουλοι -υπάρχουν και σήμερα πολλοί- να διορίζουν τους πελάτες τους στο Δημόσιο, πάντα θα βρίσκεται κάποιος να εισπράξει, να διοριστεί, να βολευτεί. Λαμογιά και διαπλοκή θα συνεχίσει να υπάρχει όσο γίνεται ανεκτή και δεν τιμωρείται σε όλα τα επίπεδα η μικρή και μεγάλη διαφθορά.

Οι μεγάλες μίζες του προγράμματος κρατικών επενδύσεων ή της Ολυμπιάδας είναι λίγες μπροστά στα δισεκατομμύρια που μοιράζονται από το κομματικό κράτος στους πελάτες του. Τα €6 δις της Ολυμπιάδας πληρώθηκαν μόνο μία φορά, αλλά πάνω από €8 δις συντάξεων πληρώνονται κάθε χρόνο σε κάτω των 60 ετών υγιείς ανθρώπους.

Η κρατική συμμετοχή στο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων είναι €700 εκ. και οι κρατικές προμήθειες είναι περίπου €2,5 δις. Τον Απρίλιο του 2015, ο αρμόδιος υπουργός δήλωσε στη βουλή πως οι μίζες κυμαίνονται μεταξύ 2% και 23%. Με μέσο όρο το νομότυπο εργολαβικό ποσοστό «Κατρούγκαλου» (12%) στις επαναπροσλήψεις, θα μπορούσαμε να υπολογίσουμε €380 εκ. μαύρα λεφτά που παίρνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι πολιτικοί για τις αναθέσεις αυτές.

Τα υπόλοιπα είναι οι κανονικές δαπάνες, για τα έργα που θα γίνονταν ούτως ή άλλως, είτε με μίζα είτε χωρίς. Οι προμηθευτές και οι εργολάβοι παίρνουν το κέρδος τους, όπως θα το έπαιρνε ο οποιοσδήποτε, τίμιος ή όχι. Η μίζα, όμως, είναι σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος.

Επομένως, είτε την πάρει τη δουλειά ο «Μπόμπολας» είτε ο «Κόκκαλης», το έργο θα γίνει από κάποιον. Και όπως είπε ο αρμόδιος υπουργός, με την ανάλογη μίζα, αφού χωρίς μίζα δεν πρόκειται να ανατεθεί το έργο. Όποιος και να πάρει το έργο, θα βγάλει στο τέλος και κάποιο κέρδος. Ακόμα λοιπόν κι αν εξαφανίζαμε τον έναν «Μπόμπολα», στη θέση του θα ξεφύτρωναν άλλοι τρεις. Ο όποιος «Μπόμπολας» είναι το σύμπτωμα, ενώ ο εκάστοτε «Τσοχατζόπουλος» είναι η νόσος. Ας μάθουμε να τα ξεχωρίζουμε.

 

Διαβάστε ακόμα: Τι πρέπει να θυσιάσω, ώστε να… «πέσω »στο επίπεδο της Ευρώπης;

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top