Γιώργος Αφρουδάκης: Η κολώνα της Εθνικής Ελλάδας στο πόλο

«Και την έβλεπα την μπάλα αυτή εγώ εκεί και ήξερα πως υπάρχει ένα σπορ που παίζεται στο νερό μέσα και λέγεται Πόλο».

Συναντηθήκαμε ακριβώς τη μέρα που ο μικρός του αδελφός, μεγάλο ταλέντο της υδατοσφαίρισής μας, ο Χρήστος, έφευγε για την Ιταλία, παίκτης τότε της μεγαλύτερης ίσως ομάδας του κόσμου, της Ποσίλιπο. Ο Γιώργος όμως, γέννημα-θρέμμα της Βουλιαγμένης, αυτός για τον οποίο οι ιταλικές σειρήνες είχαν από καιρό σημάνει, έμεινε για πάντα εδώ.

Στους Ολυμπιακούς του 2004 οι Άνδρες μας δεν πήραν μετάλλιο. Παίξανε όμως ημιτελικό, βρέθηκαν για πρώτη φορά στη… μακραίωνη ιστορία τους στην τετράδα, μιαν ανάσα από Ουγγαρία και Σερβία, ισότιμοι με τους Ρώσους, πάνω από Ιταλία, Ισπανία, Κροατία, Αμερική, Αυστραλία, Γερμανία. Πάνω από ομάδες πανίσχυρες, που συνήθως μας έδειχναν τις πλάτες τους. Κι ο Αφρουδάκης, μόνος αυτή τη φορά, χωρίς του Βλοντάκη τη βοήθεια, παλεύοντας, για όσους ξέρουνε, υπεράνθρωπα, μας κράτησε στον αφρό σαν Ποσειδώνας, σαν Νηρέας.

Σαν Υδατάνθρωπος, αν θέλετε, ανίκητος, εκείνου του παλιού, συγκινητικού, μυθικού κόμικ.

Από πού να ξεκινήσουμε, Γιώργο; Από πόσο παλιά; Από τότε που… μου ’κανες σουτ στον Όμιλο, πιτσιρικάς, και δεν σε άφηνα να μου βάλεις γκολ;
Δεν ήταν και τόσο παλιά αυτό. Δεν ήμουν σε επίπεδο αρχαρίου, θυμάμαι. Πότε να ’τανε, το ’91, το ’92; Τότε περίπου.

Έπαιζες κιόλας στην Εθνική Νέων;
Ναι. Ξεκίνησα το ’91. Απλώς, τα ’πιανες τότε γιατί…

Είχες ακόμα ευπρόβλεπτο σουτ…
Και δεν είχα και μεγάλη δύναμη. Μάλιστα, σήμερα κατά τύχη είδα μια φωτογραφία από τότε, από εκείνη την εποχή, και σωματικά ήμουν ο μισός.

Κι εγώ έχω να δηλώσω, προς χάρη της ιστορικής αλήθειας, πως την επόμενη χρονιά από ’κείνη που σε σταμάταγα, μου τα ’βαζες πια σχεδόν όλα, γιατί έβγαινες κιόλας… στον Θεό.
Εκεί γύρω, δεκαεπτά, δεκαοχτώ, χρονών, αναπτύχθηκα τρομερά, ξαφνικά. Πήρα όγκο, ψήλωσα αρκετούς πόντους, και, κάνοντας και γυμναστήριο σωστό, άλλαξα, ας πούμε, κατηγορία σωματικά.

Πλησίασες τον Γιώργο Αφρουδάκη του μέλλοντος, του παρόντος. Αλλά, ας πάμε κι ακόμα λίγο πιο πίσω. Ας πάμε, όχι στα Βοτσαλάκια του Πειραιά και του Εθνικού, στα Βραχάκια της Βάρκιζας. Γιατί λέγεται πως η οικογένειά σου εκεί σε βάφτισε…
Υπήρχε πάντα μια μπάλα του πόλο στο σπίτι μας μέσα. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Κίτρινη σαν φως, σε μιαν άκρη, λεία πια, χωρίς το τραχύ που έχουν οι μπάλες του πόλο οι καινούργιες για να τις πιάνεις πιο καλά…

Ως φουνταριστός και σαν άνθρωπος…
Και την έβλεπα την μπάλα αυτή εγώ εκεί και ήξερα πως υπάρχει ένα σπορ που παίζεται στο νερό μέσα και λέγεται Πόλο.

Υ-δα-το-σφαί-ρι-ση!
Ε, αυτή την μπάλα, μόλις άρχισα και μεγάλωνα, την έπαιρνα τα καλοκαίρια που ήμασταν στη Βάρκιζα, και τράβαγα με τη μάνα μου για τη θάλασσα. Κι έπαιζα μόνος μου! Προσπαθούσα να κάνω ό,τι μπορούσα μες στο νερό με την μπάλα αυτή, όποιο κόλπο μου ’ρχότανε. Και κάθε Κυριακή, σε μιαν άλλη παραλία στη Βάρκιζα, μαζευόντουσαν κάποιοι μεγάλοι, στην ηλικία του πατέρα μου, βάζανε ένα τέρμα στο νερό, και παίζανε πόλο.

«Κι ύστερα ενθουσιαζόμουν και με τα πιο μικρά πράγματα: που πήρα ταυτότητα, ας πούμε, κι είχα ταυτότητα αθλητού!»

Τώρα στην Ιταλία το… beach-waterpolo είναι υπόθεση πάλι.
Σ’ αυτή λοιπόν την παραλία, τα Σαββατοκύριακα, ξεκίνησα δειλά-δειλά κι εγώ με τον πατέρα μου. Κάνοντας πάσες με τους μεγάλους, κοιτώντας το παιχνίδι. Έτσι έμπλεξα. Για να θυμηθώ και πιο συγκεκριμένα, ο μπαμπάς του Ψύχου είπε μια μέρα στον πατέρα μου: «Για’ δεν το πας κι εσύ το παιδί στη Βουλιαγμένη, μαζί με το δικό μου;» Δεν ήθελε και πολύ ο πατέρας μου, με την τρέλα που είχε κι αυτός με το πόλο…

Δεν γνωριζόταν ακόμα ο πατέρας σου με τον Γιαννουρή;
Όχι, έτσι γνωριστήκανε. Τα λέω τώρα αυτά και συγκινούμαι, νιώθω σαν να μην έχουν περάσει από τότε ούτε… πέντε μήνες. Και μιλάμε για είκοσι σχεδόν χρόνια! Πάντως, ανέκαθεν εγώ είχα τρέλα με τον αθλητισμό. Πάντα με μια μπάλα στα χέρια ήμουν. Και πάντα έψαχνα με ποιο σπορ θα μπορούσα ν’ ασχοληθώ σοβαρά. Και πάντα μ’ ενδιέφεραν τα ομαδικά αθλήματα. Δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου πως θα μπορούσα να κάνω κάτι σ’ ατομικό επίπεδο.

Πλακάκια όμως και στο πόλο μετράει κανείς πολλά, όχι μόνο στην κολύμβηση…
Ναι, αλλά τελείως αλλιώς. Και πήγαμε στον Όμιλο, κι έτσι ξεκίνησαν όλα για μένα. Στις συνεντεύξεις τις άλλες, όπου έχω ξαναπεί, όχι τόσο αναλυτικά, την αρχή της ιστορίας μου, λέω πως πάντα μέσα μου έψαχνα κάτι πρώτης γραμμής. Αλλά τότε δεν μπορούσαμε να ξέρουμε ότι η Βουλιαγμένη είχε τόσο μεγάλες βλέψεις. Αυτό το είδαμε όλοι εν πορεία, μέσα από τη φοβερή δουλειά που γινόταν ήδη στα τμήματα υποδομής.

Μέσα από τον… Γιαννουρή.
Ναι. Θυμάμαι σαν τώρα που είχα πάει να γραφτώ και μπήκε στο γραφείο ο Γιαννουρής κι είπε πως θα παίζανε οι Νέοι φιλικό με τη Γλυφάδα. Κι αυτό εμένα αμέσως μ’ ενθουσίασε. «Φιλικό με τη Γλυφάδα!», έλεγα. Κι ύστερα ενθουσιαζόμουν και με τα πιο μικρά πράγματα: που πήρα ταυτότητα, ας πούμε, κι είχα ταυτότητα αθλητού! Πήγα την πρώτη μέρα και την έδειχνα στους συμμαθητές μου, λες κι είχα κερδίσει το βραβείο! Ύστερα, τρελαινόμουν που κολυμπούσαμε πρώτα και μας έδινε ο προπονητής τα σκουφάκια μετά…

Το σκουφάκι είναι όντως μεγάλο φετίχ στο πόλο. Πού οι εποχές που εμείς τα φοράγαμε και χωρίς τις προστατευτικές καλύπτρες για τ’ αυτιά, και οι τερματοφύλακες πήραμε πρώτοι απ’ όλους κι… αυτιά!
Όλ’ αυτά εμένα με εντυπωσίαζαν. Άρχισε κι ο Γιάννης να κάνει και κάτι εσωτερικά πρωταθλήματα, να ονομάζει τις ομάδες Dolphins κι αλλιώς, ε, δεν ήθελα, το ’παμε, και πολύ ούτ’ εγώ. Έτσι έμεινα. Με τον Άκη Κακαρνάκη και τον Δημήτρη Μαυρωτά, πρώτους μου προπονητές.

Και το ’91, στο πρώτο… ever μεγάλο πρωτάθλημα της Βουλιαγμένης, είσαι ήδη στους Νέους;
Βέβαια. Μπήκα στην εφηβική ομάδα το ’89 και στον πρώτο τελικό που παίξαμε, εγώ ένιωθα πως έπαιζα τελικό στους Ολυμπιακούς Αγώνες! Τυχερό για μένα ήταν –και για τη μετέπειτα πορεία μου– πως την πρώτη χρονιά που ήρθα στην ομάδα πρωτολειτούργησε το κολυμβητήριό μας και χειμώνα. Γιατί, αν ήτανε για Ζάππειο, ή όπου αλλού, πώς να ανταπεξέλθεις, με τα σχολεία κι όλα τα’ άλλα; Γιατί μιλάμε ακόμα για ηλικίες που δεν κάνει κανείς μόνος του το πρόγραμμά του –πού να τρέχουν μαζί σου οι γονείς όλη την ώρα; Αρκετές συμπτώσεις, θέλω να πω, λειτούργησαν και για μένα, να πάνε καλά τα πράγματα.

Διαβάστε ακόμα: Στο Ζάππειο μια νύχτα

Εσείς ήσασταν και η πρώτη μεγάλη γενιά τη Βουλιαγμένης, μετά τους αρχικούς «Μπέμπηδες». Έτσι δεν είναι;
Είναι ο Ρέππας, ο Μουριάδης, ο Τόνυ ο Κουτσογιάννης, ο Χριστόπουλος… Μ’ αυτούς μεγαλώσαμε, και το ’91 προστέθηκε κι ο Μάζης. Περάσαμε μια μεγάλη στεναχώρια το ’90, χάσαμε ένα πρωτάθλημα στο Παπαστράτειο από τη Χίο –δεν θυμάμαι να ’χω ξαναστεναχωρηθεί τόσο στην αθλητική ζωή μου–, αλλά την επόμενη χρονιά, με δυο χρόνια μεγαλύτερούς μας στην κατηγορία αντιπάλους, το πήραμε. Η ίδια ακριβώς ομάδα, συν τον Ρέππα και τον Μπέη. Δουλέψαμε όμως στο μεσοδιάστημα απίστευτα. Γιατί κι ένα χρόνο μεγαλύτερος να ’ναι ο άλλος στις μικρές ηλικίες, το ξέρεις πόσο μετράει…

Στην επόμενη σελίδα: Τα «χρυσά» χρόνια της Βουλιαγμένης

1 2 3

TAGS :
Γιώργος Αφρουδάκης πόλο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook