Γιώργος Αφρουδάκης: Η κολώνα της Εθνικής Ελλάδας στο πόλο

«Τόσο ήταν το πάθος όλων μας, μ’ όλον αυτόν τον κόσμο τρελαμένο μαζί μας, Ελλάδα η Βουλιαγμένη η μικρή ολόκληρη».

Είναι και στενάχωρος όμως αυτός ο «Μύθος του… Λαιμού», το παραμύθι αυτό το ανεπανάληπτο. Ας πάμε επιτέλους και στην Εθνική, κι επανερχόμαστε, αν χρειαστεί.
Για μένα η Εθνική ξεκινάει το ’94, δέκα χρόνια δηλαδή πριν, πάλι επί Γιαννουρή. Ο οποίος μ’ εμπιστεύτηκε παρόλη την απειρία μου τότε, παρόλες τις τότε ατέλειές μου, στα δεκαεφτά μου κι εμένα.

Όπως κάποτε ο Γιώργος ο Μαυρωτάς κι ο Χρήστος ο αδελφός σου πρόσφατα;
Στην ίδια ηλικία περίπου ξεκινήσαμε στην Εθνική όλοι. Ο Γιαννουρής τότε έψαχνε ένα μοντέλο φουνταριστού νέο, να του βγει και για τα επόμενα χρόνια.

Ε, νομίζω πως τον δικαίωσες, και με το παραπάνω!
Ελπίζω. Γιατί πολλοί είχαν βγει τότε και λέγανε «Πού τον βρήκε αυτόν και τον πήρε;»…

Πώς νιώθατε πηγαίνοντας από Γιαννουρή, από Κατά, από Ρούπακα, σε καταστάσεις προπονητικά… αλλούτερες; Φαντάζομαι πως εσείς θα ’χατε και το μεγαλύτερο πρόβλημα.
Αλήθεια είναι κι αυτό. Εμείς είχαμε το μεγαλύτερο πρόβλημα, γιατί ξέραμε και δυο πράγματα παραπάνω στο πόλο. Άμα είσαι τελείως αμαθής και πηγαίνεις κι ακούς διάφορα, δεν πολύ-πιέζεσαι ίσως. Άμα ξέρεις όμως, δεν γίνεται να σου πουλάνε επί μονίμου βάσεως φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Κι όσο μεγαλώνεις, τόσο περισσότερο αντιδράς. Γιατί, πριν φτάσουμε στην ομαδική έκρηξη, περάσαμε πολλά. Είδαμε καταστάσεις, που ούτε θέλω να θυμάμαι, ούτε θέλω να ξαναβιώσω. Η Εθνική ομάδα, με τα παιδιά της γενιάς του Μαυρωτά, του Πάτρα, του Καϊάφα, του συγχωρεμένου του Σαμαρτζίδη, είχε φτάσει να διεκδικεί την είσοδό της στην παγκόσμια οκτάδα. Κι ήρθε μια νέα γενιά, που πήρε το αργυρό μετάλλιο στο Παγκόσμιο των Νέων ξαφνικά. Αυτό κάτι σήμαινε για το μέλλον. Δεν σήμαινε;

Διαβάστε ακόμα: Δημήτρης Κώνστας – O Άρχοντας των Δοκαριών

Σήμαινε, αλλά από τους Νέους στους Άνδρες η απόσταση στην Ελλάδα, λόγω ελλείψεως know-how έμοιαζε, μοιάζει συχνά τεράστια.
Ναι. Αρχίσαμε, μ’ ένα κράμα παλιών και νέων, να μιλάμε για λίγο παραπάνω από την οκτάδα. Κι ήρθε κι αυτό. Έκτοι στην Ατλάντα, δεύτεροι στο FINA CUP , αλλά υπό πολύ ειδικές, για μένα, συνθήκες… Αλλά τότε πήραμε το πρώτο μας μετάλλιο, και κερδίσαμε Ιταλία κι Ισπανία, που δεν τις είχαμε ως τότε ξανακερδίσει. Κι από τις μάχες στα χαμηλά με Κούβες και Βουλγαρίες, βρεθήκαμε να διεκδικούμε άλλες τοποθετήσεις. Εγώ ήμουνα εθελοντής στο Πανευρωπαϊκό της Αθήνας το ’91, κι είχαμε χάσει 18-7 από τους Ισπανούς. Και πάλι εγώ έκλαιγα.

Οι ημέρες του ξεσηκωμού: ένας ηλίθιος μάλιστα χαρακτήρισε την κίνησή σας εναντίον του Ιωσηφίδη «Ανταρσία του Μπάουντι», αγνοώντας τι τέρας ήταν ο καπετάνιος στο Μπάουντι…
Να τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή; Εμείς, μετά το μετάλλιο στο Παγκόσμιο των Νέων, αρχίσαμε να πιστεύουμε πολύ στους εαυτούς μας, η γενιά η δική μας, του ’95 ας πούμε. Κι όλα αυτά τα χρόνια, ως το 2002, βλέπαμε πως ο Ιωσηφίδης σαν προπονητής –σαν προπονητής πρώτα λέω, όχι και σαν άνθρωπος– δεν ήταν σε θέση να μας δώσει το κάτι παραπάνω που χρειαζόμασταν, ώστε η ομάδα αυτή να φτάσει ψηλά. Είτε η νοοτροπία του έφταιγε, είτε η δουλειά του, που είχαμε κολλήσει πάλι στα ίδια και τα ίδια.

Ήταν όμως πολύ δύσκολη απόφαση. Δεν ήταν;
Ήταν. Είδαμε όμως κι αποείδαμε. Ήταν ένας άνθρωπος που συμβιβαζότανε με όσα μπορούσαμε να πετύχουμε δέκα χρόνια πριν, το ’94. Να μπούμε στην οκτάδα. Εμείς όμως δεν θέλαμε να μείνουμε κολλημένοι στο παρελθόν. Εμείς θέλαμε να πάμε ένα βήμα παραπάνω, παρακάτω. Κι αυτό το βήμα με τον Καμπάνια το κάναμε. Και στο Παγκόσμιο, και στους Ολυμπιακούς. Στόχος μας πια είναι η τετράδα, όχι η οκτάδα. Ξέρετε τι διαφορά υπάρχει ανάμεσα στους δύο αυτούς στόχους; Κι ας μην μπούμε στα περί τον χαρακτήρα του. Ας μείνουμε στα προπονητικά…

Μια κι είπαμε πως η Βουλιαγμένη σαν κεφάλαιο δύσκολα κλείνει, και μια και λέμε για τ’ άσχημα –τα όχι λίγα– του χώρου, φέτος κι εκεί έγινε χαμός. Φύγατε σχεδόν όλοι: Ρούπακας, εσύ, Μάζης, Ρέππας, κι ο Χρήστος ο αδελφός σου για τη Νάπολι. Πογκρόμ κανονικό…
Πρώτον: παρόλο που, όπως λες, φύγαμε όλοι, η καρδιά μας θ’ ανήκει πάντα στη Βουλιαγμένη. Ο ΝΟΒ όμως θα πληρώσει τώρα με την απώλεια όλου αυτού του δυναμικού, γιατί όλους μας κούρασε η αθεράπευτη κατάσταση με τους ερασιτέχνες παράγοντες. Που μας αφήνανε μια ζωή τελείως αβοήθητους. Γιατί, ας ήτανε μεγάλες επιτυχίες όλοι αυτοί οι τελικοί, εμείς πάντα πιστεύαμε πως αξίζαμε για πρώτοι. Η διοίκηση όμως όλον αυτόν τον καιρό δεν ήταν σε θέση ούτε να καταλάβει, ούτε να μας στηρίξει στο επίπεδο που αξίζαμε. Τεράστια λάθη, ερασιτεχνισμός, αντιλήψεις παράξενες. Ποτέ δεν μπόρεσαν να σκεφτούν το παραπάνω. Να φτάσουν την ομάδα στην κορυφή της Ελλάδας και της Ευρώπης. Να κάνουν τα πάντα για να την κρατήσουν εκεί. Κουραστήκαμε πια να τους λέμε πως εμείς δεν είμαστε για δεύτεροι. Κοιμόμουνα τη νύχτα, κι ενώ παίζαμε τους τελικούς του τέταρτου πρωταθλήματος, εγώ έβλεπα εφιάλτη πως χάναμε και το πέμπτο στη σειρά! Από πριν χάσουμε το τέταρτο. Δεν άντεχα άλλο να μ’ αφήσουνε να ξαναβγώ δεύτερος. Ειδικά με την ομάδα που πονάω.

Το ιστορικό πια εξώφυλλο του πρώτου Watersports τον Νοέμβριο του 2004, με τον Γιώργο Αφρουδάκη.

Στον Ολυμπιακό πάντως δεν πήγατε. Εκεί βγαίνουνε σίγουρα πρώτοι…
Στον Ολυμπιακό δεν θα πήγαινα ποτέ. Είχα πρόταση, δεν πήγα. Δεν ξέρω. Αν μου δίνανε μυθικά λεφτά… Αλλά δεν είναι τα λεφτά. Εγώ θέλω να τα ’χω καλά με τον εαυτό μου. Πώς να πάω σε μια ομάδα που μ’ έχει αδικήσει τόσο όλ’ αυτά τα χρόνια; Πού μ’ έχει κάνει να κλαίω από θυμό, από την αδικία. Εγώ έτσι πιστεύω. Ποιός ξέρει. Μπορεί και να τα παίρνουν καθαρά τα πρωταθλήματα. Όχι πως δεν έχουν καλούς παίκτες, να συνεννοούμαστε. Αλλά να το πω και λίγο πιο λαϊκά, εγώ από μικρός είμαι με τους αδυνάτους, όχι με την εξουσία. Δεν τον γούσταρα από μικρός, δηλαδή, τον Θρύλο. Εγώ, λοιπόν, ήθελα να συνεχίσω να τα ’χω καλά με τον εαυτό μου. Με τους φίλους μου. Με τα παιδιά μου αύριο. Τι να τους δείχνω αύριο στα βίντεο; Εδώ μας σφάζανε, αλλά εγώ πήγα μετά μαζί τους; Μεγάλη προδοσία θα ’χα κάνει στον εαυτό μου…

Ο Χρήστος, ο μικρός, βρίσκεται πια στην Ιταλία. Εκεί που εσύ δεν πήγες, άλλη μια φορά αποφασίζοντας με το χέρι στην καρδιά.
Ο Χρήστος είναι μεγάλο ταλέντο. Εγώ πιστεύω πως κι εκεί θα πετύχει. Πως εκεί θα κάνει καριέρα.

Δεν τον ζηλεύεις λίγο;
Όχι, καθόλου. Τον χαίρομαι. Εγώ μπορεί να μην τα κατάφερα τότε, ας είχα υπογράψει, αλλά κι ο Χρήστος Γιώργος δεν είναι; Άλλωστε, δεν νομίζω πως υπάρχει άλλη οικογένεια στην Ελλάδα πιο παλαβή με το πόλο από τη δική μου.

Είπαμε: Οι Ρούπακες, οι Μαυρωτάδες. Οι Γαρύφαλλοι… Δεν υπήρξαν κι άλλοι πριν από σας;
Όχι, όχι. Γιατί εμείς σ’ αυτό το σπίτι μέσα μόνο την έννοια του πόλο είχαμε. Μια αιώνια συζήτηση για το πόλο είμαστε. Δεν έχουν ακούσει τίποτ’ άλλο αυτοί οι τέσσερις τοίχοι. Φτάσαμε να μη μιλάμε μεταξύ μας, με τον πατέρα μου, για το πόλο. Μια ζωή πόλο, επί τέσσερα. Επί πέντε! Φοβερά πράγματα. Για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε.

Αύγουστος 2004, Ολυμπιακοί Αγώνες. Υπόθεση Αφρουδάκη-Βλοντάκη. Ο Βλοντάκης σπάει το χέρι του, κάνει τα πάντα να προλάβει, ξεκινάει, ξανατραυματίζεται. Ο Αφρουδάκης πάλι μόνος του, σε αγώνισμα ομαδικό, απελπιστικά μόνος εκεί μπροστά.
Δεν μ’ άρεσε ποτέ να μιλάω τον εαυτό μου. Είναι όμως η πρώτη φορά που μπορώ να πω κάτι για μένα: Δεν ξέρω τι κατάφερα τελικά. Ξέρω όμως πόσο προσπάθησα. Πόσο ξεπέρασα τον εαυτό μου. Πως έδωσα παραπάνω κι απ’ το εκατό τοις εκατό απ’ όσο μπορούσα. Γιατί αυτοί οι Ολυμπιακοί της Ελλάδας ήταν για μένα το όνειρο των ονείρων. Άλλο που τώρα θα κάνω τ’ αδύνατα–δυνατά να είμαι και στην Κίνα. Για να το πάρουμε ίσως εκεί το μετάλλιο, που δεν πήραμε εδώ*.

*Ο Γιώργος Αφρουδάκης, μετά τη Βουλιαγμένη και τον Πανιώνιο, αγωνίστηκε στον Ολυμπιακό… Σήμερα παίζει στον Παναθηναϊκό.

//(Πρώτη δημοσίευση: περιοδικό «WATERSPORTS», τεύχος 1ο, Νοέμβριος 2004 ).

Διαβάστε ακόμα: Της… νύστας τα καμώματα στην πισίνα της Καλαμάτας

1 2 3

TAGS :
Γιώργος Αφρουδάκης πόλο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook