Παιδιά χαλαρώστε: Κακό μπάσκετ παίζουμε, δεν ήρθε το τέλος του κόσμου

Ναι, οι έως τώρα εμφανίσεις της Εθνικής προκαλούν μια στεναχώρια. Αλλά μην κάνουμε σαν να ήρθε το τέλος του κόσμου. (Φωτογραφίες: FIBA)

Οι τελευταίες (αθλητικές) μέρες είναι λίγο περίεργες. Τι λίγο δηλαδή; Πολύ περίεργες. Βλέπεις πριν από μερικές εβδομάδες ο κόσμος (από οπαδούς μέχρι αθλητικογράφους) έκανε όνειρα για μετάλλιο της Εθνικής ομάδας μπάσκετ στο φετινό Eurobasket. Τώρα νιώθει ότι έχει έρθει το τέλος του κόσμου.

Υπερβάλω νομίζεις; Τότε γιατί κάθε πρωί, μετά από αγώνα (και ήττα) της Εθνικής, που μπαίνω σε sites η πλειοψηφία των τίτλων που διαβάζω είναι «ντροπή», «αίσχος», «ξεφτίλα», «ρεζίλι» κ.ο.κ. Παλαίμαχοι παίκτες δεν διστάζουν να εκφράσουν την απογοήτευσή τους με δηλώσεις, όπως έκανε ο Κώστας Τσαρτσαρής στο ματς με τη Φινλανδία που είπε «όσοι θέλουν μετάλλιο, τις ξεφτιλίζουν αυτές τις ομάδες». Ενώ μιλώντας με φίλους μου στο τηλέφωνο, η πλέον κλασική απάντηση που παίρνω είναι «δεν βλέπω τα ματς για να μην νευριάζω».

ΟΚ, να είμαι ειλικρινής: και εμένα μου αρέσει το μπάσκετ. Άλλωστε είναι το μοναδικό άθλημα στο οποίο αφοσιώθηκα για μια δεκαετία περίπου. Παρακολουθώ αρκετά ματς, βλέπω αγώνες όταν παίζει η Εθνική, μου αρέσουν οι νίκες, ακόμα περισσότερα τα κερδισμένα μετάλλια, αλλά μέχρι εκεί. Δεν θα πέσω σε κατάθλιψη αν μια χρονιά η Εθνική δεν τα πάει καλά. Δεν θα συμπεριφέρομαι λες και ο Κιμ θα πατήσει το κουμπί και θα έρθει το τέλος του κόσμου.

Ξεχνάμε κάτι βασικό: το μπάσκετ είναι ένα άθλημα και τίποτα περισσότερο. Αν η ομάδα χάσει από τη Φινλανδία είναι κρίμα, όμως όλες αυτές οι υπερβολές που συνοδεύουν την ήττα είναι απλά γελοίες. Έχω αρχίσει να έχω την αίσθηση ότι ο θρίαμβος του 1987 με «τον Γκάλη, τον Γιαννάκη και τα άλλα παιδιά», που μετέτρεψε το μπάσκετ σε εθνικό άθλημα και την Εθνική στην «επίσημη αγαπημένη», περισσότερο κακό μας έχει κάνει τελικά παρά καλό.

Και γιατί το λέω αυτό; Επειδή από το 1987 και μετά, κατά έναν μαγικό τρόπο, έχουμε την αίσθηση ότι στο μπάσκετ πρέπει να κερδίζουμε πάντα. Ότι είναι υποχρέωση των παικτών να παίρνουν μετάλλιο ο κόσμος να χαλάσει, ότι το πάθος τους ΠΡΕΠΕΙ να ξεπερνάει όλων των άλλων παικτών, ότι η δικιά μας η φανέλα είναι πιο βαριά από αυτή της Φινλανδίας – ουχί αγαπητοί, όλες οι φανέλες όλων των ομάδων ζυγίζουν τα ίδια ελάχιστα γραμμάρια.

Πριν από ένα μήνα πολλοί πίστευαν ότι αυτή η Εθνική μπορεί να χτυπήσει μετάλλιο. Αρκεί να ήταν και ο Γιάννης.

Κι αν δεν γίνουν τα πράγματα έτσι όπως τα θέλουμε, τότε μαύρο φίδι που τους έφαγε. Ποιους; Όλους. Δεν είναι πολύ μακριά το σήριαλ που εξελίχθηκε μέσα στον Αύγουστο με τον Γιάννη Αντετοκούμπο, που τελευταία στιγμή αποχώρησε από την αποστολή εξαιτίας τραυματισμού (δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει αλλά αυτή είναι η επίσημη εκδοχή του παίκτη). Χαμός στα social και ξαφνικά ο Γιάνναρος, ο Greek Freak που μας κάνει υπερήφανους στο NBA έγινε στόχος και έδειξε ότι δεν είναι καλός Έλληνας. Ε, ρε ξύλο που θέλουμε.

Θέλουμε να δούμε τα πράγματα σωστά και ρεαλιστικά; Η Εθνική δεν παίζει καλό μπάσκετ για πολλούς και διάφορους λόγους. Για την ακρίβεια, με την μέχρι τώρα εικόνα της, παίζει τόσο κακό μπάσκετ που δεν αξίζει να πάρει κάποιο μετάλλιο. Ήταν καθυστερημένη η επιλογή του προπονητή Κώστα Μίσσα, τα παιδιά ήταν κουρασμένα από τις υποχρεώσεις με τις ομάδες του, δεν είχαν σύστημα, δεν είχαν δέσει ως σύνολο; Το ποιος ή ποιοι έφταιγαν για την κακή εικόνα είναι κάτι που πρέπει να απασχολήσει την Ομοσπονδία, το προπονητικό τιμ και τους παίκτες. Όμως όλα τα επίθετα, οι πομπώδεις εκφράσεις και οι θρήνοι που ακούγονται είναι απλά υπερβολές. Υπερβολές που μου γρατζουνούν τα αυτιά.

ΥΓ.: Η Εθνική νίκησε την Πολωνία χθες το απόγευμα και πήρε την πρόκριση για την επόμενη φάση και την Κωνσταντινούπολη. Αλλά μην ψαρώσουμε: δεν έγινε υπερομάδα από τη μια μέρα στην άλλη. Ψυχραιμία θέλει κι αν βελτιωθεί ίσως να καταφέρει κάτι καλό στο Eurobasket. Αν όχι, επιστροφή στο σπίτι, αυτοκριτική και τέλος. Πάμε για τις επόμενες διοργανώσεις. Απλά πράγματα.

ΥΓ1.: Προς αγαπητούς αθλητικογράφους που μεταδίδουν τους αγώνες μπάσκετ της Εθνικής, μήπως σας είναι εύκολο να σταματήσετε να μιλάτε για «υποχρέωση της Εθνικής», «πάθος των παικτών», «βάρος της φανέλας» και λοιπές ομορφιές; Βλέπετε εν έτει 2017, όλα αυτά είναι πιο γραφικά και από την καλντέρα της Σαντορίνης. Ευχαριστώ.

Διαβάστε ακόμα: Μιχάλης Τεκέρταλης – «Το τρέξιμο είναι ένας δρόμος όμορφος, καθαρός, γεμάτος ζωή»

TAGS :
Eurobasket αντιδράσεις Γιάννης Αντετοκούνμπο Εθνική μπάσκετ

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook