Σαρωνικός: τις πταίει;

Οι ελληνικές θάλασσες είναι το πολυτιμότερο φυσικό κεφάλαιο που διαθέτουμε. Ωστόσο, όχι μόνο δεν τις προσέχουμε, αλλά τις καταστρέφουμε κάθε μέρα. (Φωτογραφία: YouTube)

Η θάλασσα και οι ακτές είναι ίσως το πολυτιμότερο φυσικό κεφάλαιο που διαθέτει η χώρα μας. Θα έπρεπε να την προσέχουμε σαν κόρη οφθαλμού. Παρόλα αυτά, φαίνεται πως είμαστε πανέτοιμοι να το σπαταλήσουμε αφειδώς με διάφορους τρόπους, σε βαθμό που σε λίγο θα χρωστάμε στους απογόνους μας. Θα τους χρεώσουμε με την καταστροφή των αιγιαλών από την υπερβολική δόμηση και τώρα κι από τη ρύπανση από το πετρέλαιο.

Το γεγονός πως βυθίστηκε ένα πλοίο στον Σαρωνικό, σε κλειστό κόλπο με μπουνάτσα, βρωμάει από μακρυά. Είναι δε τόσο πολύ ύποπτο που μοιάζει γκροτέσκο. Σε τέτοια θάλασσα και να προσπαθήσεις δεν θα πνιγείς – απαιτούνται αυτοκτονικές τάσεις διότι ούτε ένα κανό δεν αναποδογυρίζει. Όμως με το χάος που επικρατεί, επειδή δεν υπάρχει κανένας χωρικός σχεδιασμός και άνθρωποι, βιομηχανίες, προστατευόμενα φυσικά οικοσυστήματα, οργανωμένες παραλίες, beach bar, ιχθυοκαλλιέργειες, τουριστικές εγκαταστάσεις, βιομηχανικές μονάδες, εμπορικές προκυμαίες και λιμάνια είναι όλα ανάκατα με τις αρμοδιότητες να μην είναι ξεκάθαρες, είναι εύκολη η απάτη και ελκυστική όσο και τα γνήσια ατυχήματα. Επιπλέον, στην περιοχή, όπως σε όλα τα άλλα επίπεδα κι εδώ η ασυδοσία και η ανομία κυριαρχούν. Εν γένει υπάρχει τόση αδιαφορία που αυτό που έγινε είναι εντελώς αναμενόμενο. Η κατάσταση κυοφορεί πολλά προβλήματα.

Το ερώτημα που τίθεται αμέσως είναι «ποιος φταίει;».
1. Ο πλοιοκτήτης και ο καπετάνιος, που ήταν τόσο ακραία ανήθικοι ώστε να θυσιάσουν τον Σαρωνικό για κάποιο κέρδος τους ή συγκάλυψη μιας απάτης;
2. Το όλο σύστημα των υπεύθυνων ελεγκτικών μηχανισμών, που προφανώς έκαναν τα στραβά μάτια;
3. Η κυβέρνηση, που ούτε είχε κάνει πρόληψη, ούτε και αντέδρασε αμέσως, αλλά και όλες οι προηγούμενες που δεν έβαλαν τάξη στο χάος;
4. Εμείς που τις ψηφίσαμε;
5. Όλοι εμείς που γεμίζουμε το ρεζερβουάρ μας με βενζίνη, χωρίς να μας νοιάζει τι γίνεται από την Κασπία θάλασσα μέχρι τον κόλπο του Μεξικού, ούτε και πως για τα συμφέροντα του πετρελαίου χύνεται τόσο αίμα;

Προσωπικά τις ηθικές ευθύνες θα τις έβαζα ακριβώς με αυτή τη σειρά. Αυτό όμως δεν μας λύνει το πρόβλημα, ακόμη κι αν οι υπεύθυνοι πάνε ισόβια κάτι που αμφιβάλλω να συμβεί. Ενδέχεται να μην πάνε ούτε μια μέρα μέσα. Το πρόβλημα δεν θα λυθεί ακόμη κι αν οι κυβερνήσεις μας οργανώσουν το χώρο, ξεκαθαρίσουν τις αρμοδιότητες, εξαλείψουν τη διαφθορά και εφαρμόσουν τους κανόνες.

Χώρος λοιπόν για αισιοδοξία δεν υπάρχει όπως και να το δούμε. Τέτοια ατυχήματα δυστυχώς δεν είναι διόλου μια Ελληνική ιδιαιτερότητα. Μακάρι να ήταν αλλά τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά παντού. Ας θυμηθούμε εκείνο που ακόμη δεν έχει δείξει όλες του τις συνέπειες: τη Fukushima όπου η ραδιενέργεια ακόμη δεν έχει ελεγχθεί πλήρως. Ας αναλογισθούμε πως αυτό συνέβη σε μια πλήρως οργανωμένη χώρα, όχι μέσα στη δική μας ανοχύρωτη και ανέμελη μεσογειακή ραθυμία ή σαν στην γειτονική Ιταλία όπου η μαφία λέγεται πως έχει ξεφορτωθεί πυρηνικά απόβλητα στην ανοιχτή Μεσόγειο. Ορυχεία έχουν ρυπάνει προσφάτως λίμνες στην εξαιρετικά οργανωμένη και γνωστής για τη χαμηλή διαφθορά της χώρα, τη Φινλανδία. Είναι αδύνατον επομένως να αποφευχθούν τέτοιες στραβές ακόμη και στις πιο οργανωμένες χώρες. Κι εκεί οι προδιαγραφές ασφάλειας δεν τηρούνται πάντα είτε λόγω κόστους, είτε ανταγωνισμού, με αποτέλεσμα τα ατυχήματα να είναι μέσα στο πρόγραμμα. Βέβαια τι σημαίνει ατύχημα; Το ατύχημα συνήθως δεν είναι τόσο απρόβλεπτο ώστε να μην υπάρχουν ανθρώπινες ευθύνες. Να πεις λοιπόν ότι φταίει ο καπιταλισμός; Οι κομμουνιστικές χώρες δεν απεδείχθησαν διόλου καλύτερες για το περιβάλλον. Κάποιοι έχουν ισχυρισθεί πως είναι ένα απαραίτητο τίμημα του πολιτισμού και της προόδου. Όμως το ζήτημα είναι πως όλα αυτά λειτουργούν συσσωρευτικά. Το πως θα είναι η θάλασσα, με όλα αυτά που την επιβαρύνουμε σε 100 χρόνια, αν συνεχίσουμε, έτσι θα πρέπει να μας ανησυχεί πάρα πολύ σοβαρά.

Τόσο σοβαρά που θα πρέπει να αρχίσουμε να πηγαίνουμε παντού με τα πόδια. Δεν το έχω κάνει όμως εγώ που τα γράφω αυτά… αλλά τουλάχιστον έχω ενοχές που με βοηθούν να σκέπτομαι τι καταναλώνω και να προσπαθώ, όσο μπορώ. Άλλοι κάνουν περισσότερα από μένα. Προχθές, γνώρισα ένα κύριο που στις 11 το βράδυ, αφού τελειώσαμε κάποια συνεργασία, πήγε από την Αγία Παρασκευή στο Γαλάτσι με το ποδήλατο.

Χωρίς τη θάλασσα, ας το καταλάβουμε, ούτε πολιτισμός θα υπάρχει, ούτε πρόοδος. Κι η θάλασσα είναι αυτή τη στιγμή ο μεγαλύτερος και βολικός αποδέκτης κάθε μας στραβοτιμονιάς.

Διαβάστε ακόμα: Δημήτρης Καλαβρός – Γουσίου. «Δεν βλέπω αδιέξοδα, αλλά προκλήσεις που κρύβουν ευκαιρίες»

TAGS :
θάλασσα οικολογική καταστροφή πετρέλαιο Σαρωνικός

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook