Andro No2 photo

Κανείς τελικά δεν ψάχνει στα αλήθεια δουλειά στο εξωτερικό. Ζωή θέλουν όλοι να αλλάξουν. Όπως κ εμείς μάλλον που φύγαμε…

Διαπιστώνω τελευταία ότι όλο περισσότεροι φίλοι και γνωστοί ψάχνουν δουλειά εκτός Ελλάδος. Αισθάνομαι, επίσης, ότι πύκνωσαν τα τηλέφωνα και τα μηνύματα από 0030 γύρω από αυτό το θέμα. Τρελό νέο, θα μου πείτε. Το ξέρω. Αυτό όμως, που για εμένα είναι εντελώς νέο, είναι η διαπίστωση ότι ο τρόπος που το εκφράζουν πλέον οι περισσότεροι έχει αλλάξει.

Έχεις την αίσθηση ότι πίσω από τις φράσεις τύπου «θα έφευγα» ή «το ψάχνω» κρύβεται ένα «κουράστηκα», ένα «μπούχτισα», ένα «ως εδώ», ένα «παιδιά αρκετά, γιατί το τερματίσαμε».

Όλο και λιγότεροι από αυτούς που θέλουν να φύγουν, αναφέρουν τα χρήματα σαν τον κύριο παράγοντα της φυγής τους, αλλά δίνουν βάση σε όλα τα υπόλοιπα στοιχεία που συνθέτουν μια αξιοπρεπή διαβίωση, συνήθως έχοντας πλήρη συνείδηση ότι τόσο μεγάλες αλλαγές και αποφάσεις στη ζωή δεν είναι εύκολη υπόθεση. Η συνήθεια είναι πάντα γλυκιά. Αλλά όπως έχει πει πολύ εύστοχα ο T.S.Eliot «μόνο όσοι διακινδυνεύουν να πάνε πολύ μακριά, μπορούν να μάθουν ποσό μακριά μπορεί κανείς να πάει».

Και καταλήγω: κανείς τελικά δεν ψάχνει στα αλήθεια δουλειά στο εξωτερικό. Ζωή θέλουν όλοι να αλλάξουν. Όπως κ εμείς μάλλον που φύγαμε…

Οι περισσότεροι, μάλιστα, θέλουν να δουν πώς είναι να ζεις σε μια «κανονική» χώρα. Γιατί ας είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας, κανονική χώρα δεν είμαστε. Κι έχουμε κι εμείς μεγάλο μερίδιο ευθύνης σε αυτό.

Η ζωή δεν είναι κάποιο πρόβλημα που πρέπει να βρεις τη λύση του. Είναι στιγμές και επιλογές. Επιλέξτε.

Θέλετε μερικά παραδείγματα; Είναι «κανονικό» για τους Ελβετούς να έχουν σπίτι τα φάρμακα τους, ώστε να επιβιώσουν σε περίπτωση πυρηνικού πολέμου, αλλά εμένα (ερχόμενος από τον «πλανήτη» Ελλάδα) μου πήρε ένα δεκάλεπτο να συνειδητοποιήσω τι μου έλεγε η κυρία του δήμου, δίνοντας μου τα κουπόνια για να πάρω τα φάρμακα δωρεάν.

Και μπορεί πρόσφατα να «έφαγα» κλήση για υπέρβαση του ορίου ταχύτητας, αλλά την πλήρωσα με πολύ μεγάλη χαρά όταν διαπίστωσα ότι μου αφαίρεσαν 5 χλμ από την μέτρηση που έκαναν, αποδεχόμενοι το περιθώριο λάθους που μπορεί να υπάρχει και τελικά πλήρωσα πρόστιμο για τα 2 χλμ (ναι, τα δυο!) παραπάνω που έτρεχα.

web_zurich_summer_garden-terrace_16x9_01

Μετά από 1,5 χρόνο στην Ελβετία και μάλλον ακόμα δεν έχει συνηθίσει ο οργανισμός μου την «ιεροτελεστία» του lunch break. (Φωτό: www.zuerich.com)

Και κάθε μεσημέρι ευλαβικά, όλοι μα όλοι, έχουν μια ώρα lunch break. Επειδή άλλο πράγμα η δουλειά και άλλο το work life balance. Μου πήρε τόσο καιρό να το συνηθίσω και δεν είμαι βέβαιος ότι ενάμισι χρόνο μετά έχω εξοικειωθεί με την ιδέα.

Είναι αυτή η κανονικότητα που συζητάμε και που χαίρεσαι να απολαμβάνεις. Να είσαι μέρος της. Να σέβεσαι και να σε σέβονται.

Αλλά προσοχή. Κανονικότητα δεν σημαίνει και παράδεισος. Το ξεκαθαρίζω, επειδή έχουμε την τάση σαν λαός να μπερδεύουμε τις λέξεις και τις έννοιες. Παράδεισος, αν υπάρχει, είναι κάτι άλλο και είναι κάπου αλλού.

Και μιας περί ζωής ο λόγος, η ζωή όλων μας δεν είναι κάποιο πρόβλημα που επιζητεί την λύση του. Είναι στιγμές και επιλογές. Επιλέξτε.

 

Διαβάστε ακόμα: Ελβετία – Ελλάδα. Δυο χώρες που έχουν κοινά τα δύο πρώτα τους γράμματα και τίποτα περισσότερο

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top