Ο Μητσοτάκης πέταξε την μπάλα στην εξέδρα. Δεν ξέρει πώς να λύσει το θέμα της βίας στα γήπεδα 
«Κοράκι», εσύ σούπερ σταρ! 
Ευρωπαίος Ολυμπιακός; Καλύτερα… Μπαλτάκος εσωτερικού 
Είδε ο Εμπαπέ τον «Ναπολέοντα» πριν το ματς με το Γιβραλτάρ; 
Από τον Μαραντόνα στον Μουσολίνι, δύο βιβλία δρόμος 
Το ποδόσφαιρό της έχει πια προοπτική, το ένδοξό της μπάσκετ αναγεννιέται εντυπωσιακά, τα βόλεΐ της πρωταγωνιστούν, το χάντμπολ της δεν παίζεται.
Not bad, not bad at all, θα ’λεγα, τηρουμένων των αναλογιών πάντοτε, και βάσει των τελευταίων μεγάλων της κακουχιών. Μοιάζει να δουλεύει σωστά αυτό το νέο μοντέλο της ΑΕΚ: με διαφορετικό χρηματοδότη και πρόεδρο σε κάθε της τμήμα, σε ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ, χάντμπολ κλπ, το ποδόσφαιρό της έχει πια προοπτική, το ένδοξό της μπάσκετ αναγεννιέται εντυπωσιακά, το βόλεΐ της σε άνδρες και γυναίκες πρωταγωνιστεί στην Α’ Εθνική, και το χάντμπολ της δεν παίζεται.
Παρόλο που εγώ προσωπικά διαφωνώ μ’ όλη αυτή την… ελληνο-ισπανική επιμονή, οι μεγάλοι ποδοσφαιρικοί σύλλογοι να τα έχουν όλα, μα όλα τα τμήματα, και να μην περιορίζονται στο ποδόσφαιρο, άντε και στο μπάσκετ, μην επιτρέποντας έτσι σε συνοικίες και σε πόλεις άλλες, σε ομάδες μικρότερες, να αναδειχθούν. Ώστε να μην έχουν κιόλας να κάνουν συνέχεια οι υπόλοιποι και με των κατακαθιών τους οργανωμένους, που περιφέρονται από γήπεδο σε γήπεδο κι από σπορ σε σπορ τρομοκρατώντας τους πάντες. Παρόλο…
Φαίνεται πως υπάρχει, τελικά, χώρος για όλους όσους επιθυμούν να παραγοντίσουν και να προβληθούν, πως πολλοί καλοί χωράνε. Άλλοι, είπαμε, είναι στο ποδόσφαιρο, κι άλλοι στ’ άλλα: με τις αρμοδιότητές τους χωρισμένες και τις ευθύνες τους έτσι αναλόγως, με συμπαράσταση μεταξύ τους, αλλά και χωρίς να μπλέκεται ο ένας στα πόδια του άλλου, τουλάχιστον στα διαδικαστικά, στα πάντα δύσκολα διοικητικά.
Κι έπρεπε, πάλι φαίνεται, να πέσει η ΑΕΚ εκεί που έπεσε, να ξεπέσει τόσο εντυπωσιακά, και να της είχε μείνει το χάντμπολ μόνο για δείγμα, για να βγάζουν οι οπαδοί της το άχτι τους με τις επιτυχίες του, άντε και με κάνα γυναικείο βόλεϊ. Ο πάτος, άρα, τα ’χει και τα καλά του: ίδε τις προοπτικές των νέων της γηπέδων, ίδε τις συσπειρώσεις, ίδε την ομοθυμία, ίδε την –πρόσκαιρη τουλάχιστον– απαλλαγή από τα προφανή λαμόγια και τους αφιονισμένους της βαρβάρους.
Αυτούς, που οδηγημένοι, πόσο πριν, τρία-τέσσερα χρόνια μόνο, από σιχαμένους αγκιτάτορες σε ραδιόφωνα κι έντυπα της συμφοράς, είχαν φτάσει να χτυπάνε με σιδερένιες γροθιές τον Μπάγεβιτς, σε φιλικό παιχνίδι μάλιστα, σε Γύρο του Θανάτου απίθανα αυτοκαταστροφικό, πρωτοφανή και για την Ελλάδα ακόμα, την πάντα και στ’ άσχημα από καταβολής κόσμου πρωτοπόρο διαβόητη.
Ο Σωτήρης Κακίσης είναι ποιητής.
Διαβάστε ακόμα: «Εγώ είμαι και κανένας άλλος!»
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
