Η επανάσταση της συνεννόησης

«Αργότερα έτυχε να γνωρίσω τον ίδιο τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη. Αυτός κι αν ήταν ‘’κανονικός’’ άνθρωπος! Ένας από τους πιο γλυκούς και ευγενικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει».

Το βράδυ του δεύτερου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών άφηνα τον σταθμό του μετρό στην Πανεπιστημίου για να ανηφορίσω προς την οδό Σίνα όπου με περίμενε συντροφιά φίλων για να παρακολουθήσουμε τα αποτελέσματα.

Οι δρόμοι ήταν σχεδόν έρημοι. Ακόμα και στο προεκλογικό κέντρο του Γαβριήλ Σακελλαρίδη στα Προπύλαια η ατμόσφαιρα έδειχνε υπερβολικά χαλαρή, ενώ θεωρητικά η εκλογή στον Δήμο Αθηναίων δεν είχε κριθεί τελεσίδικα. Η περιρρέουσα γαλήνη μου έδωσε το χρόνο να περπατήσω με κανονικό βήμα και να παρατηρήσω με μεγαλύτερη προσοχή τον κόσμο που ήταν συγκεντρωμένος στο περίπτερο του υποψηφίου του ΣΥΡΙΖΑ. Το ενδιαφέρον μου, θα μπορούσε να πει κανείς, ήταν περισσότερο «ανθρωπολογικό», καθώς συνειδητοποιούσα ότι το βλέμμα μου αναζητούσε πρόσωπα και εξωτερική εμφάνιση που να «ταιριάζουν» στις δικές μου προσλαμβάνουσες για τους υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ: ακροαριστερούς νεολαίους με μπύρες στο χέρι να ακούν Θεοδωράκη, μια μονότονη και πληκτική λούπα των μεταπολιτευτικών τρόπων.

Διαψεύστηκα πανηγυρικά. Φυσικά η πλειοψηφία ήταν νεαρόκοσμος (πέρασαν τα χρόνια που οι θερμόαιμοι μεσήλικες παρακολουθούσαν τα αποτελέσματα από το εκλογικό κέντρο της γειτονιάς τους σκανδαλίζοντας συγγενείς και γείτονες) και, επίσης, πολύ φυσικά οι άντρες και οι γυναίκες που χάζευαν τα τηλεοπτικά πανελ και σχολίαζαν χαμηλόφωνα ήταν εντελώς «κανονικοί άνθρωποι», θα μπορούσε να είναι δικοί μου φίλοι, μάλιστα κύριοι, φίλοι ενός αμετανόητα «νεοφιλελεύθερου». Το θέαμα ήταν σοκαριστικά καθησυχαστικό.

Στα χρόνια της κρίσης και της πυράκτωσης των πολιτικών παθών, κυρίως από το 2012 και μετά, ο κόσμος χωρίστηκε σε δύο στρατόπεδα: σε όσους υποστήριζαν την μεταρρυθμιστική προσπάθεια των «μνημονιακών» κυβερνήσεων κάνοντας τα στραβά μάτια στην φορολογική λαίλαπα που την συνόδευε (πιστεύοντας ότι έτσι μόνο διασφαλίζεται η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και απομακρύνεται ο κίνδυνος μιας άτακτης και καταστροφικής χρεοκοπίας) και σε όσους αντιστρατεύονταν κάθε μεταρρυθμιστική πρωτοβουλία επειδή τη θεωρούσαν κομμάτι του ίδιου απάνθρωπου, κοινωνικά άδικου, μνημονιακού παζλ.

Διαβάστε ακόμα: Είναι τίτλος τιμής να σε εκβιάζει ένα ηθικό ερείπιο

Χωρίς να το συνειδητοποιήσουμε η επικοινωνία ανάμεσα σε αυτά τα δύο συμπαγή μπλοκ χάθηκε εντελώς, εξαφανίστηκε. Το ένα δεν άκουγε τι έλεγε το άλλο και τις λίγες φορές που το έκανε ήταν για να χλευάσει (στην καλύτερη περίπτωση). Και από την στιγμή που χάνεται κάθε επαφή ανάμεσα σε δύο κόσμους που κατά τ’ άλλα συνυπάρχουν μέσα στην ίδια κοινωνία είναι φυσικό να καλλιεργούνται τα αναπόφευκτα στερεότυπα και κλισέ (τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είχαν την δική τους συνεισφορά). Έτσι έφτασα στο σημείο να πιστεύω ότι οι υποστηρικτές του Γαβριήλ Σακελλαρίδη έπρεπε κατ΄ανάγκη να είναι αξύριστοι απόγονοι ντοπαρισμένων αριστερών που ακούν αντάρτικα. Τι είχα να πω εγώ με «τέτοιους» ανθρώπους; Δεν θέλω να φανταστώ τα ανάλογα κλισέ από την «άλλη πλευρά».

Αργότερα έτυχε να γνωρίσω τον ίδιο τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη. Αυτός κι αν ήταν «κανονικός» άνθρωπος! Ένας από τους πιο γλυκούς και ευγενικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει.

Εδώ, λοιπόν, υπάρχει δουλειά που πρέπει να κάνουμε. Όλοι. Το συζητούσα την επομένη των εκλογών με έναν καλό φίλο. Είχε κι αυτός ψηφίσει Νέα Δημοκρατία «για να μην βγει ο ΣΥΡΙΖΑ με τα τσαρούχια». Είχε κι αυτός φίλους που είχαν ψηφίσει το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα, άνθρωποι «λογικοί» και «μετριοπαθείς», άνθρωποι που νοιάζονται για την χώρα, άνθρωποι «σαν κι εμάς» με τους οποίους δεν είχαμε να χωρίσουμε τίποτα. Αλλά η δική μου περίπτωση ήταν σαφώς πιο σοβαρή: είχα συριζαίους φίλους με τους οποίους είχαμε διακριτικά απομακρυνθεί για να μη δηλητηριάσουν τη φιλία μας πολιτικές αψιμαχίες.

Επομένως; Επομένως κάτι κάναμε πολύ λάθος μέχρι τώρα. Κι εμείς, και όσοι ήταν σαν κι εμάς αλλά είχαν επιλέξει διαφορετικό πολιτικό και ιδεολογικό στρατόπεδο. Τώρα που τα πάθη φαίνεται να καταλαγιάζουν και το σενάριο της εθνικής καταστροφής απομακρύνεται, έχουμε την ευκαιρία να μάθουμε από την αρχή να συζητάμε και να κουβεντιάζουμε.

Ιδανικά το παράδειγμα θα έπρεπε να το δώσουν οι ηγεσίες. Αλλά έχει περάσει καιρός που ζούμε άνετα χωρίς ψευδαισθήσεις. Η επανάσταση της συνεννόησης μπορεί να αρχίσει από τα κάτω.

Ο Δημήτρης Ρηγόπουλος είναι δημοσιογράφος.

Διαβάστε ακόμα: «Τα διακόσια χρόνια του καθ’ ημάς ισλάμ είναι καιρός να γίνουν παρελθόν»

TAGS :
αποψη Πολιτική Σακελλαρίδης Σύριζα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook