redking

Credit: Redking/Flickr

 

Aλλο πάλι κι ετούτο. Αφού χρόνια τώρα ακούμε κι αναμασάμε το ανούσιο κι εντελώς ατελέσφορο «καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται», και βαυκαλιζόμαστε για καιρό επίσης με το εξίσου ανεδαφικό «έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη» (μπα, και για την ελευθερία κινήσεων που αποδίδεται σε βεβαιωμένους ληστές και τρομοκράτες τι έχουν να πουν τα επιεικώς ράθυμα δικαστικά μας σώματα;), καταλήξαμε τώρα στην πρόσφατη –επιεικέστατα πάλι– μικρονοϊκή δήλωση: «Οι δολοφόνοι, όποιοι κι αν είναι, θα αντιμετωπιστούν αμείλικτα…»

Το δολοφόνοι, σκέτα, δεν αρκούσε δηλαδή; Χρειαζόταν να διακηρύξουμε πως όταν τους πιάσουμε –αν και εφόσον τους πιάσουμε– θα αποφασίσουμε πως, ανεξαρτήτως της ταυτότητάς τους, θα τους επιβληθεί η παραδειγματική τιμωρία που τους πρέπει; Και υπήρχε άραγε η περίπτωση να χαριστεί η κοινωνία/ πολιτεία σε ορισμένους, εξαιρουμένους για κάποιους αδιευκρίνιστους λόγους από την προδιαγεγραμμένη αυστηρή ποινή για ένα προσχεδιασμένο φονικό εν ψυχρώ; Ασφαλώς όχι, λέει ο κοινός νους, κάτι παραπάνω από αυτονόητη η πομπώδης αυτή διακήρυξη.

Εκτός πια κι αν πρόκειται για ένα ακόμα αυτοαναφορικό αποενοχοποιητικό διάβημα: Όποιοι κι αν είναι οι φονιάδες, εμείς πάντως είμαστε αθώοι του αίματος τούτου.

 

Ο Δημήτρης Ποταμιάνος είναι Ομότιμος καθηγητής Επικοινωνίας και συγγραφέας. Το τελευταίο του βιβλίο «Αλληλέγγυες μέρες» (Μάιος 2013) κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ποταμός.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top