Η θεωρία του καταπιεσμένου μέσου

«Εγώ δεν διαχωρίζω τη βία (κρατική, αντιεξουσιαστών, κατά του μνημονίου, για τις αγροτικές επιδοτήσεις κλπ). Είναι όλα βία και από αυτήν κινδυνεύει κάθε άνθρωπος του μέσου χώρου!». © 2007 ric stultz

Τη πρώτη Κυριακή που ανοίγουν τα καταστήματα «αγωνιστές» εισβάλλουν (ναι, αυτό είναι το ρήμα) στην ξένη ιδιοκτησία και πετάνε έξω με βίαια σπρωξίματα (ναι, αυτό έγινε) πελάτες, εργαζόμενους και περαστικούς για να μην περάσει το μέτρο. Φίλος μου προσέρχεται στις εκλογές του Τεχνικού Επιμελητηρίου και δέχεται το bullying κάποιων νεαρών (ναι, βγήκαν επιστήμονες υποτίθεται από το ΕΜΠ), επειδή κρατά μια ομπρέλα γνωστής μάρκας. Αγροίκος (ή σε αποστολή) μπαίνει στα δικαστήρια και μαχαιρώνει μια δικαστική υπάλληλο, και τότε μαθαίνουμε (πέρασαν στα ψιλά;) ότι πριν καιρό είχε μπει εκρηκτικός μηχανισμός στην Ένωση Δικαστικών, σε κατοικίες δικαστών και σε αίθουσες. Τα σχολεία μας είναι γεμάτα περιστατικά βίας και οι δάσκαλοι δεν μιλάνε για να μην έχουν μπλεξίματα. Αναθάρρησαν και κατέθεσαν περιστατικά μόνο στην περίπτωση της ΧΑ, όπου ένιωσαν ότι η διάσταση του θέματος θα τους προστατέψει.

Τα δύο νέα παιδιά που χάθηκαν στη Νέα Ιωνία έφυγαν το ίδιο άδικα όπως ο 34χρονος Φύσσας στο Κερατσίνι. Φανταστείτε ότι για να οπλιστεί το χέρι, έχει φτάσει στο τελευταίο στάδιο της ανθρώπινης φύσης, είναι στο level «τέρατα». Η στυγνή δολοφονία στην τράπεζα της Πάρου ήρθε λίγο μετά από το χτύπημα της νέας κοπελίτσας από τον Πακιστανό στα βράχια του νησιού. Από τι γονείς, σε ποιο περιβάλλον μεγαλώνουν τέτοια κτήνη; Ήταν σίγουρο ότι θα εξελιχθεί άσχημα η ιστορία της βίας. Τώρα ξεγυμνωθήκαμε από λεφτά που τάιζαν και είχαν απασχολημένους τους «επαναστάτες». Η πρώτη γεύση χτυπημάτων και δολοφονιών (το παιδί στα Εξάρχεια, ή οι αδικοχαμένοι υπάλληλοι της Marfin, ή ο 44χρονος που σκοτώθηκε για μια κάμερα), αποκάλυψε… πίσω από την κουρτίνα μια κοινωνία σε ημιάγρια κατάσταση. Εγώ δεν διαχωρίζω τη βία (κρατική, αντιεξουσιαστών, κατά του μνημονίου, για τις αγροτικές επιδοτήσεις κλπ). Είναι όλα βία και από αυτή κινδυνεύει κάθε άνθρωπος του μέσου όρου! Ακόμη και οι δηλώσεις των κομμάτων περιλαμβάνουν τόσο βαριές κουβέντες, που άθελά τους καταστρέφουν την κοινωνία, απενοχοποιώντας τη βία. Το σχόλιο μιας μητέρας που ζητούσε να μονιάσουν όλοι οι Έλληνες και να μη χυθεί άλλο αίμα, δεν αφήνει περιθώρια ερμηνείας. Είμαστε στο σημείο μηδέν, και μπορεί αύριο να συμβεί σε εσένα και το παιδί σου. Οι επιδερμικές πολιτικές και μιντιακές αναλύσεις είναι κατώτερες των περιστάσεων και απλώς ρίχνουν λάδι στη φωτιά.

Σε όλο αυτό το απάνθρωπο και εγκληματικό περιβάλλον, ένας μέσος πολίτης (για να τα λέμε σωστά, ένας κανονικός άνθρωπος) φοβάται! Προσπαθεί να επιβιώσει, να τα φέρει βόλτα και να αντισταθεί στο βόμβο της κρίσης και της καταστροφής…, αλλά περισσότερο τον απασχολεί ο νέος φόβος. Επίσημα δεν το λέει κανείς. Ανοίγονται στόματα όταν πίνουμε ένα καφέ, για να πούμε τα νέα μας. «Σικάγο γίναμε» είναι το κλισέ που ακούς σχεδόν σε κάθε σπίτι που πας τα παιδιά σου να παίξουν. Κι ας πούμε ότι αυτοί που νιώθουν τόσο πιεσμένοι είναι μικροαστοί, δεν ξέρουν να αγωνίζονται και έχουν «συνθηκολογήσει». Αλλά αυτοί είναι οι κανονικοί άνθρωποι που ακόμη λειτουργούν τη χώρα. Και, προφανώς, δεν εννοώ την πολιτική και τους φορείς εξουσίας. Είναι αυτοί που ανοίγουν τα μαγαζιά τους, αυτοί που πληρώνουν φόρους, όσοι κάνουν θυσίες στο νοικοκυριό τους, όσοι μεγαλώνουν μια οικογένεια με προβλήματα καθημερινά. Είναι χιλιάδες άνθρωποι, που σκέφτονται αν έχει νόημα να προσπαθούν σε μια ζούγκλα. Αναρωτιούνται με τρόμο τι μπορεί να συμβεί στα παιδιά τους. Ειλικρινά, όταν βάζω τα παιδιά μου στο αυτοκίνητο κοιτάω πάντα τριγύρω. Νιώθω σαν να είμαι σε επιφυλακή, ιδιαίτερα όταν κινούμαι σε περιοχές που τις έχουμε ταυτίσει με την παραβατικότητα.

Αυτός είναι ο καταπιεσμένος μέσος χώρος της κοινωνίας μας. Είναι η πιο σοβαρή (ας την πούμε) θεωρία, που κανείς όμως δεν συζητά. Βλέπετε, από τη μια το μνημόνιο και από την άλλη όσοι «πουλάνε» ελπίδες (σε ΟΛΑ τα κόμματα) μας χώρισαν σε καλούς και κακούς. Ο μέσος αυτός άνθρωπος, που φοβάται, ζει και περνάει τις μέρες με αρνητικές σκέψεις και με έκδηλη αγωνία. Θέλει να φωνάξει σταματήστε, αρκετά με τις «συστρατεύσεις», τους «αγώνες» και τη δικαιολόγηση των άκρων. Είναι ο μέσος πολίτης… που όταν κάποιος κλείνει το πανεπιστήμιο, αυτός συνεχίζει να πληρώνει. Όταν κάποιος βάζει μια βόμβα, είναι αυτός που ξεκινάει από την αρχή. Κάθε φορά που γυρίζει το παιδί από το σχολείο, ρωτάει «τι έγινε σήμερα;», αναζητώντας περίεργες λεπτομέρειες, μήπως και έγινε πραγματικά κάτι.

Ο καταπιεσμένος μέσος χώρος πρέπει να κρατήσει όρθια τη χώρα, την επιχείρηση, την οικογένεια, τη φιλία. Μπορεί; Το καταπιεσμένο μέσο της κοινωνίας μας ξέρει ότι κινδυνεύει, απλώς κάθε μέρα αναρωτιέται από ποιον αυτή τη φορά. Μπορεί να είναι μια (δήθεν) απλή απεργία έως τα χτυπήματα της νύχτας στο Μετρό και στις δημοτικές πλατείες όπου πωλούνται ναρκωτικά.

Φοβάμαι όπως κάθε κανονικός άνθρωπος για τα παιδιά μας, αλλά περισσότερο για το οριστικό πισωγύρισμα της κοινωνίας μας σε συνθήκες ζωώδεις. Μην ξεγελαστείτε, δεν υπάρχει εύκολη επιστροφή. Οποιος διαβεί το ποτάμι, αρχίζει να κρύβεται, να λέει ψέμματα, να αποφεύγει και να οργανώνεται. Σε καμία χώρα δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο όπου το «μέσο της κοινωνίας» να… σέρνει επί μακρόν αγριεμένους βάρβαρους. Η ανθρωπιά, η φιλοξενία και οι αξίες που ταυτίζαμε προφορικά με το έθνος μας, ήταν τελικά ένα μεγάλο ψέμα, ένας όμορφος μύθος.

TAGS :
βία

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook