_DSC6392_1-1190

Ο υπογράφων πάνω στο αγαπημένο του “Bushido”.

Ας μη γελιόμαστε. Η ζωή εν πλω δεν είναι όπως ήταν κάποτε. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Όταν ξεκίνησα τη ζωή εν πλω, στα τέλη της δεκαετίας του ’50, όποιος είχε κότερο ανήκε σε ένα κλαμπ –που δεν ήταν ακριβώς κλαμπ, αλλά περισσότερο μια αδελφότητα όσων αγαπούσαν τη θάλασσα. Τα σκάφη τότε ήταν κυρίως ιστιοφόρα, όμορφα «πλάσματα» που γλιστρούσαν αθόρυβα ανάμεσα στα κύματα, με δυνατούς πότες στο κατάστρωμα και δυνατούς γλεντζέδες στο πηδάλιο. Οι μαρίνες ήταν λίγες και μικρές, τα γιοτ ελάχιστα και οι ιδιοκτήτες τους ένιωθαν μεταξύ τους κάτι σαν φίλοι από το στρατό. Θυμάμαι ότι έριχνα άγκυρα στην Ύδρα και γνώριζα όλους τους καπεταναίους που ήταν αραγμένοι στο λιμάνι.

Η «Thendara» ανήκε στον Τέντι Καρέλλα, ο «Ζέφυρος» στον Κάρολο Φιξ, ο υπέροχος «Eros» στην Άννα Παπάγου… Στη γαλλική Ριβιέρα, θυμάμαι, ενώ ήμασταν στην «Agneta» του Τζιάνι Ανιέλι, χαιρετίσαμε το «Blue Leopard» κάποιου άγνωστου Άγγλου κι εκείνος μας προσκάλεσε στο σκάφος του. Ρωτούσε μάλιστα τον Τζιάνι αν του άρεσε! «Είναι θαυμάσιο», είπε ο πρόεδρος της Fiat. «Μόνο που τα ρολόγια σας πηγαίνουν μία ώρα μπροστά». «Όχι, δεν πηγαίνουν!», διαμαρτυρήθηκε ο Άγγλος, και αμέσως μετά εξήγησε: «Η γυναίκα μου δεν με αφήνει να πίνω πριν από το μεσημέρι, οπότε έχω “τρέξει” μια ωρίτσα τα ρολόγια. Σε λίγο θα τα “τρέξω” δύο…».

Η υπέροχη «Κρεολή» του Νιάρχου ήταν μια εβένινη τρικάταρτη καλλονή μήκους 55 μ., με 55μελές πλήρωμα. Ένας Βαν Γκογκ κι ένας Γκογκέν διακοσμούσαν το σαλόνι –αμφότεροι ήταν αντίγραφα, αφού ο Νιάρχος διατηρούσε τους αυθεντικούς σε ένα θησαυροφυλάκιο, όπου δεν κινδύνευαν από τη θαλασσινή αύρα. Η διάσημη «Χριστίνα» του Ωνάση, πάλι, ήταν κάτι τελείως διαφορετικό· μια κορβέτα που είχε μετατραπεί σε ένα πιο άνετο στην πλεύση γιοτ. Ακόμα και τότε, όμως, όταν αναφερόμασταν σε αυτήν, τη λέγαμε «παλάτι του τζιν», «πλωτό διαμέρισμα» κ.ά. Είχα ταξιδέψει και με τα δύο σκάφη, κυρίως συμμετέχοντας σε πάρτι, αφού ο Νιάρχος και ο Ωνάσης δεν ήθελαν ποτέ να μένουν μόνοι.

Τα σκάφη κάποτε ήταν ελάχιστα και οι ιδιοκτήτες τους κάτι σαν φίλοι από το στρατό. Έριχνα άγκυρα στην Ύδρα και γνώριζα όλους τους καπεταναίους. Η «Thendara» ανήκε στον Τέντι Καρέλλα, ο «Ζέφυρος» στον Κάρολο Φιξ…

Το σκάφος του πατέρα μου ήταν το «Aries», μήκους 36 μ., το οποίο είχε ναυπηγηθεί από την Camper & Nicholsons το 1953. Γύρισε τον κόσμο με αυτό – το 1965 μάλιστα είχαμε μαζί μας για ένα διάστημα και τον εξόριστο Κωνσταντίνο Καραμανλή. Ήταν ένας εφιάλτης. Ο Καραμανλής ήταν μισόκουφος και δεν έπινε αλκοόλ, εκτός από ένα ποτήρι κρασί πού και πού. Ο πατέρας μου, από την άλλη, έπινε και διασκέδαζε ασταμάτητα. Εγώ, λοιπόν, έπρεπε να κρατώ παρέα στον καλεσμένο μας, κάτι που αποδείχτηκε το δυσκολότερο πράγμα που είχα κάνει ποτέ. Δεν του άρεσε η ψιλοκουβέντα και ήθελε να δει ταινίες. Τότε όμως δεν υπήρχαν εν πλω ούτε τηλεοράσεις ούτε βίντεο ούτε τηλέφωνα. Πιστέψτε με, η ζωή στη θάλασσα ήταν μια κόλαση…

untitled

Ζορζ Σιμενόν, Έντι Κονσταντίν, Μπέλα Ντάρβι & Co σκίζουν τα νερά των Καννών (1957).

Το 1968 απέκτησα επιτέλους το δικό μου σκάφος, μια Σουηδή καλλονή ονόματι «Bushido» – από τον κώδικα των Σαμουράι. Την κατέβασα από τη Σουηδία και πήγα κατευθείαν Μύκονο, όπου ξεκίνησε το πάρτι. Ο μόνος λόγος για να έχεις κότερο –τότε τουλάχιστον– ήταν για να προσελκύεις γκόμενες. Σκανάραμε με κιάλια τις ακτές, εντοπίζαμε τη λεία μας, πλησιάζαμε με τα φουσκωτά και ρωτούσαμε τις κυρίες, δείχνοντας το σκάφος, αν θα ήθελαν να μας επισκεφθούν για ένα ποτό. Τα ποσοστά επιτυχίας της μεθόδου ήταν ιδιαιτέρως υψηλά, αφού το να τα πίνεις σε ένα σκάφος και να κάνεις βουτιές από το κατάστρωμα σχεδόν πάντα υπερτερούσε του να ξεροψήνεσαι στην αμμουδιά πλάι σε ένα μάτσο γυμνιστές.

_DSC6408-1190

Το 1968 απέκτησα επιτέλους το δικό μου σκάφος, μια Σουηδή καλλονή ονόματι «Bushido» – από τον κώδικα των Σαμουράι. Την κατέβασα από τη Σουηδία και πήγα κατευθείαν Μύκονο, όπου ξεκίνησε το πάρτι.

Ταξίδευα παρέα με την «Bushido» για δέκα χρόνια κι έχω συνδέσει μαζί της μερικές από τις καλύτερες αναμνήσεις της ζωής μου. Η Αντίμπ τότε ήταν ένα μικρό λιμανάκι για ψαροκάικα, με ένα υπέροχο μπιστρό, το Felix au Port, στην άκρη της προβλήτας. Συνήθιζα να βλέπω τον Γκράχαμ Γκριν καθισμένο εκεί κάθε βράδυ να πίνει τα ουισκάκια του μέχρι το ξημέρωμα. Μετά ο Φελίξ τον βοηθούσε να σηκωθεί και τον ανέβαζε στον πάνω όροφο, όπου ο διάσημος συγγραφέας είχε ένα διαμέρισμα. Πολλές βραδιές καθόμουν παρέα του, ποτέ όμως δεν με θυμόταν την επόμενη μέρα. Το Σεν Τροπέ, φυσικά, ήταν σκέτη απόλαυση. Καθόμουν στην πρύμνη και χάζευα τα τεκταινόμενα στο λιμάνι, τον κόσμο που περνούσε… Και όποτε ήθελα, έμπαινα κι εγώ στο «παιχνίδι». Ήμουν νέος, το μέρος ήταν μικρό και όλοι γνωριζόμασταν μεταξύ μας. Ένας πραγματικός επίγειος παράδεισος.

takis

Sir Taki και Μπε-Μπε

Ο μόνος λόγος για να έχεις σκάφος παλιά ήταν για να προσελκύεις γκόμενες. Σκανάραμε με κιάλια τις ακτές, εντοπίζαμε τη λεία μας, πλησιάζαμε με τα φουσκωτά και προσκαλούσαμε τις κυρίες για ένα ποτό.

Κι ύστερα ήρθαν οι Ρώσοι…

Όλα όμως κατέρρευσαν, αργά στην αρχή και, εν συνεχεία, απότομα. Στη Γουόλ Στριτ έβγαζαν χοντρά λεφτά, οι Άραβες είχαν πλουτίσει παράλογα από το πετρέλαιο και τα ιστιοπλοϊκά σιγά-σιγά μετατρέπονταν σε δεινόσαυρους. Οι μαρίνες σε όλα τα μέρη του κόσμου άρχισαν να ξεχειλίζουν από σούπεργιοτ, τερατώδη πλωτά παλάτια που θύμιζαν τεράστια «ντοπαρισμένα» ψυγεία. Αυτά τα αποκρουστικά πλοία είχα «χτισμένη» όλη τη γάστρα τους, από την πλώρη ως την πρύμνη, κάνοντας τις άλλοτε δοξασμένες θαλαμηγούς, με τα δωμάτια του καταστρώματος, να μοιάζουν με πλοιάρια.

Περιττό να πω ότι οι Ρώσοι ήταν οι πρώτοι που το παράκαναν: παρήγγειλαν σκάφη με θέατρα, ελικοδρόμια, αίθουσες χορού, ακόμα και υποβρύχια για έκτακτη διαφυγή σε περίπτωση τρομοκρατικής επίθεσης. Οι δε καλεσμένοι τους ήταν ακόμα χειρότεροι. Κάθε πόρνη της Ρωσίας έγινε ξαφνικά καπετάνισσα – παρακολουθούσαμε με το στόμα ανοιχτό τις κοπέλες να καταφτάνουν με τα ψηλοτάκουνα και τις γούνες και τους συνοφρυωμένους σεκιουριτάδες να τις βοηθούν να σκαρφαλώσουν. Οι μαρίνες επεκτάθηκαν για να τους βολέψουν και προτού καλά-καλά το καταλάβουμε δεν υπήρχε μέρος να πας στη Νότια Γαλλία, τη Σαρδηνία ή τη Μαρμπέγια.

85fix7

Ο Κάρολος Φιξ στο Αιγαίο.

Ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι υπάρχει πάντα και η Ελλάδα. Έφτιαξα την τελευταία μου «Bushido» το 2004 και σάλπαρα μαζί της για να δω τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Ανακάλυψα ότι η μαρίνα του Φλοίσβου είναι εξίσου καλή με οποιαδήποτε άλλη μαρίνα της Μεσογείου. Και παρ’ όλο που τα ιστιοφόρα είναι πλέον ντεμοντέ, κάθε φορά που αγκυροβολώ οπουδήποτε στην Ελλάδα, κερδίζω πολύ περισσότερα βλέμματα θαυμασμού από τα κακοφτιαγμένα μεγαθήρια που περνιούνται για σκάφη. Φαίνεται τελικά πως η ομορφιά εκτιμάται, αφού ένα σκάφος πρέπει, πάνω απ’ όλα, να δείχνει κομψό. Μπορεί €100 εκατ. να αγοράζουν όλες τις πουτάνες του κόσμου για τους Ρώσους απατεώνες, η χάρη και η κομψότητα όμως ενός ιστιοφόρου θα προσελκύουν πάντοτε τη σωστή γυναίκα: την κυρία.

 

Ο ακαταπόνητος και… αμετανόητος Sir Taki συμβουλεύει: Φλερτάρετε και στα 70 σας, είναι αναζωογονητικό!

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top