Στο βωμό του Αυριανισμού

Ποιό δημόσιο συμφέρον εξυπηρετεί αυτή η φωτογραφία με την παραπάνω λεζάντα; (Το “μωσαϊκό” στα πρόσωπα έχει προστεθεί από τον υπογράφοντα).

Ο κιτρινισμός είναι σαν μπάλα του bοwling, μπαίνει σε μία κοινωνία ή μία συζήτηση και τινάζει τα πάντα στον αέρα σαν κορίνες. Το Πρώτο Θέμα, το βράδυ πριν ανοίξουν τα σχολεία έπαιρνε γονείς πρώην συμμαθητών του Φοίβου Τσίπρα για να βεβαιωθεί πού θα τον βρει την επομένη το πρωί. Λίγες ώρες μετά θα δημοσίευε ένα εμετικό άρθρο εναντίον του σχολείου, προκειμένου να στοχοποιήσει τον τέως Πρωθυπουργό διά της σχέσης του με το συγκεκριμένο σχολείο, όσο και τους γονείς που το επέλεξαν. Μία επίθεση που δεν λέει να σταματήσει.

Οι σύγχρονοι Αυριανιστές κατάφεραν να χωρίσουν και πάλι την κοινωνία στα δύο. Οι αποφάσεις εδώ είναι συλλογικές και βαθιά πολιτικές και εκτείνονται πολύ πέρα από ένα αχρείαστο φωτορεπορτάζ.

Το ποιες ήταν οι επιλογές του ζεύγους ήταν δεδομένο από τον Οκτώβριο του 2013, δημοσιοποιήθηκε σε άρθρο του Κ. Ζούλα στην Καθημερινή. Άρθρο που ουδέποτε διαψεύστηκε και άρα δεν υπάρχει κάτι που να απαιτεί φωτογραφικό ντοκουμέντο, φωτογραφίες παιδιών και γονιών, αλλά μόνο ανακίνηση του θέματος.

Ένα πρώτου ή δευτέρου βαθμού δημόσιο πρόσωπο δικαιούται να πάει στον Αγιασμό του παιδιού του χωρίς να φωτογραφηθεί. Ή θα πρέπει να απέχει, να μένει σπίτι του με τα παιδιά του σε τέτοιες παιδικές εκδηλώσεις; Δεν αναφέρομαι στο νομικό σκέλος που δικαιώνει το πρόσωπο – ως κοινωνία ρωτάω τι θέλουμε.

Όταν παρίσταται, πρέπει κάποιος να σταθεί πέντε μέτρα από το πρόσωπο για να προστατεύσει την ιδιωτικότητά του; Να φανταστούμε την εικόνα του κλοιού για λίγο, ειδικά αν το δημόσιο πρόσωπο αποφασίσει να κάνει ένα βήμα προς κάποια κατεύθυνση, προς τα παιδιά που δίνουν μία παράσταση ή τις άδειες καρέκλες γύρω του. Στους ελέγχους προόδου του παιδιού του μπορεί να πάει με τους άλλους γονείς; Σε παιδικά πάρτι;

Όταν κάποιος εκμεταλλεύεται την ιδιότητα του γονιού, το ίδιο του το παιδί, για να βγάλει μεροκάματο παραβιάζοντας μία σχολική κοινότητα, είναι θύμα ή θύτης;

Το παιδί του φωτογράφου είναι με βεβαιότητα θύμα, αλλά πάλι υπάρχει δίλημμα: ο θύτης είναι ο γονιός που το χρησιμοποίησε ή η σχολική κοινότητα που διαμαρτυρήθηκε για την επίθεση που δέχτηκε, όχι τόσο από το φωτογραφικό υλικό, όσο από το κείμενο το οποίο το συνόδευε. Δεν ήταν φωτογραφίες από επίσκεψη στο CERN ή κάποιο μουσείο, αλλά «κλειδαρότρυπα στα άδυτα» μιας τάχα ελίτ.

Τα παιδιά του Τσίπρα σε ένα ιδιωτικό σχολείο των €6.000/χρόνο δεν θα έκανε τον ντόρο που έκανε το ψευδές «στο πιο ακριβό/παλιό/αριστοκρατικό σχολείο της χώρας». Όχι πως θα δικαιολογούσε την πράξη ένα διαφορετικό τιμολόγιο προσφερομένων υπηρεσιών. Έχει, ωστόσο, το ενδιαφέρον του πως ο Θέμος δεν τόλμησε ποτέ να αγγίξει τόσο αρνητικά κάποιο από αυτά τα σχολεία. Πρέπει να είναι τυχαίο…

Έχει ένας γονιός ή το σχολείο το δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί, ακόμα και εξωδίκως, στη διαρκή παραγωγή νέου υλικού από τη φυλλάδα και την αναπαραγωγή του, συνοδεία φωτογραφιών που πάρθηκαν λάθρα, και  τη σύνδεσή τους με ένα άρθρο βγαλμένο από τους αγανακτισμένους της πλατείας, γεμάτο μίσος, βασισμένο σε ψέματα και υπερβολές;

Υπάρχει το ενδεχόμενο ο κιτρινισμός να επιχειρεί για μία ακόμη φορά να μας τραβήξει στο βούρκο του, στην προσπάθεια να παρουσιαστεί ακόμα και ο όποιος θύτης/φωτογράφος ως θύμα σε ένα φασίζον ολίσθημα όπου ο θύτης εμφανίζεται αμυνόμενος και το θύμα επιτιθέμενο; Ο παπαράτσι δεν ρώτησε κανέναν – ήταν ένας γονιός σε ό,τι αφορούσε τους παρευρισκόμενους, μέρος της σχολικής κοινότητας.

Αμυνόμενοι δηλώνουν μέχρι και οι Χρυσαυγίτες δολοφόνοι που θρέφει συστηματικά ο κιτρινισμός, απέναντι «στην επίθεση που δέχεται η πατρίδα». Είναι;

Μπορούμε να συζητήσουμε ανεξαρτήτως κομματικών προτιμήσεων για αυτά τα θέματα, αντί να βλέπουμε ακόμα και σεβαστούς συνταγματολόγους να γράφουν ανοησίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γιατί… «δεν γουστάρουν τον Τσίπρα», βολικά «ξεχνώντας» τα μισά κομμάτια του παζλ, όπως το άρθρο της εφημερίδας και την προσβολή του σχολείου όσο και του συνόλου των γονιών που το επέλεξαν, είτε φωτογραφήθηκαν είτε όχι, αλλά καταδικάζονται διά των επιλογών τους, εντασσόμενοι σε ένα τόσο αρνητικό πλαίσιο;

Μπορούμε να μην κάνουμε τους Αυριανιστές τιμητές; Τα δικαστήρια κάνουν ό,τι μπορούν και τους καταδικάζουν στις δικαστικές αίθουσες. Μήπως έχουμε και εμείς χρέος ως πολίτες να βάλουμε τις αξίες μας πριν από το κομματικό μας πάθος;

Διαβάστε ακόμα: Θα νοσταλγήσει άραγε κάποιος στο μέλλον το 2015;

TAGS :
σχολείο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook